Een keer van de andere kant bekijken

Dit weekend was weer een groot agility evenement op het terrein van de hondenschool in Uden. Zoals jullie weten ben ook ik volop bezig met agility, dus leek het de baasjes een goed idee om een keer te kijken hoe anderen het ervan afbrengen.

 

Voor degenen die niet zoveel van agility weten, wil ik even iets vertellen over die sport. Je hebt verschillende toestellen zoals horden, band, kattenloop, palen, schutting, wip enzovoort waar je over- of doorheen moet. Het is de bedoeling dat een handler (dat is het baasje of vrouwtje) samen met de hond zo snel mogelijk en foutloos een parcours loopt. Het ziet er allemaal heel makkelijk uit, maar er kan van alles fout gaan, dat kan ik jullie verzekeren. Mijn vrouwtje is ooit onder een horde bedolven. Dat hadden jullie moeten zien, echt hilarisch.

Ikzelf behoor inmiddels wel tot de gevorderden, maar ik moet nog heel veel leren, heb ik vandaag gemerkt. De paaltjes – je hebt er 12 in totaal – zijn voor mij nog steeds een raadsel. Het ergste vind ik echter de wip, echt vreselijk. Het begin valt nog mee, maar zodra ik in het midden ben, begint dat ding ontzettend te schommelen. En als ik ervan af loop, knalt de wip ineens op de grond, wat voor mij ongeveer zo klinkt alsof iemand aan het schieten is. Doodeng!!!

Echt vertrouwen doet hij de wip ook niet, vrees ik

De baasjes hebben voor mij een strategische plaats gezocht, namelijk in de buurt van de wip, zodat ik aan het geluid kan wennen. Ik moet het toegeven, die manier van aanpak heeft op den duur wel succes. In het begin schrok ik iedere keer van dat geknal, maar het begon daadwerkelijk te wennen. Laten we hopen dat het helpt en ik in het vervolg over de wip heen durf te lopen.

Die had er lol in

De andere hondjes hadden er ontzettend veel zin in. Er werd nogal wat afgelopen. We hebben combinaties gezien die waanzinnig goed hebben gelopen. Anderen deden het een stuk minder, maar ja, het kan niet altijd perfect zijn, soms heb je gewoon je dag niet.

 

Stiekem waren het vrouwtje en ik wel een beetje jaloers op al die mensen en hondjes. Wat ziet het er toch geweldig uit als een handler samen met zijn hondje zo’n parcours loopt. Ik heb op het gras gelegen en lekker van het hele spektakel genoten. Is nooit verkeerd, toch?

 

Onze conclusie van de dag: er is voor het vrouwtje en mij nog een hoop werk aan de winkel vóór wij ook zo netjes kunnen lopen. Maar we doen ons uiterste best, we komen er nog wel, let maar op!!! Het was in ieder geval leuk om eens gewoon toeschouwer te zijn en de agility van de andere kant te bekijken.