Sheltie Award

De afgelopen weken was er van alles te doen. Zoveel dat het vrouwtje en ik helaas geen tijd hadden voor het blog. Ik zal zo goed mogelijk een samenvatting geven van de belangrijkste dingen die we gedaan hebben.

Samen met Romy in Keukenhof

Net als vorig jaar waren we met Pasen (17 april) op de wedstrijd in Venlo. Heb er nog hele goede herinneringen aan, want toen heb ik mijn laatste u’tje gelopen en het vrouwtje en ik zijn daardoor gepromoveerd naar de B1. Helaas ging het deze keer niet zo soepel, geen idee wat het was. We liepen eigenlijk super, het waren weer de kleine dingen.

45 weken

Bij het vast parcours was het vrouwtje me heel even kwijt, waardoor ik geen idee had over welke horde ik nu moest springen. Ik gokte maar wat, maar dat was helaas de verkeerde gok, of beter gezegd: de verkeerde horde. Dus meteen een diskwalificatie. De jumping ging geweldig, nog drie toestellen te gaan: palen, tunnel en de laatste horde. Dan zou je eigenlijk denken dat er niet meer zoveel kan gebeuren. Helaas was ik bij de palen de tel kwijt. Dacht dat ik ze alle twaalf had gehad, maar het waren er maar elf. Tja, dus weer einde oefening. Het spel, dat voor de u’tjes niet meetelt, deden we weer wel goed: vijfde plaats. We kregen zelfs een rozet en moesten op de foto.

Op 22 april hadden we wedstrijd in Sint-Oedenrode. Nadat de baasjes de tent hadden neergezet en alle spullen hadden uitgepakt, brak er meteen paniek uit bij het vrouwtje. “Waar zijn mijn agility schoenen?”, riep ze wanhopig. Er werd ijverig gezocht, maar de schoenen waren nergens te bekennen. Ze heeft speciale schoenen met noppen eronder, want daarmee kan ze veel harder lopen en kan ze ook niet zo snel uitglijden. Uiteindelijk was de conclusie dat de schoenen gewoon thuis waren gebleven. Wat nu? Met de gewone schoenen kan mijn vrouwtje geen parcours lopen. Gelukkig had het vrouwtje van mijn vriendin Yentle een paar extra voetbalschoenen in de auto liggen, die het vrouwtje ook pasten. Nou zeg, wat was ik blij, dacht dat we weer naar huis konden.

De rest van de dag verliep gelukkig een stuk rustiger. Onze jumping ging helemaal perfect en leverde ons eerste u’tje op in de tweede graad. Ook het vast parcours ging super. Helaas liep ik net iets te vroeg van de kattenloop af, dus meteen een fout en daarom helaas geen u’tje.

Dinsdag, 25 april, gingen we ’s avonds naar de algemene ledenvergadering van de sheltievereniging in Woudenberg. Tijdens de vergadering werd namelijk aan het vrouwtje en mij de sheltie award uitgereikt, omdat we vorig jaar gepromoveerd zijn van de A naar de B1. Ook hier moesten we – samen met de andere combinaties die een award hebben ontvangen – op de foto. Die wordt ook gepubliceerd, namelijk in het volgende clubblad. Oei, ik word nog een beroemde dame als het zo doorgaat.

 

Sheltie Award 2016 voor promotie van de A naar de B1

En gisteren was het weer zo ver: we moesten weer naar Keukenhof, zodat het vrouwtje de tulpjes kan zien. Ik ben inmiddels een soort Keukenhofexpert, maar voor Romy was dat de eerste keer. Zij vond dat nog allemaal heel erg spannend en wilde overal kijken en snuffelen. Ook met het fotograferen gaat het nog niet altijd echt makkelijk met haar. In plaats van netjes te blijven zitten, gaat ze liggen, of ze begint te snuffelen en zulke zaken. Het vrouwtje is soms de wanhoop nabij, want het duurt eeuwig vóór ze één goede foto van Romy heeft. Maar het is toch gelukt, ook mijn kleine zus staat een keer netjes op de plaat. Het was weer een leuke dag, samen met de baasjes.

Zo, dat was het een beetje. Overmorgen ben ik jarig, dan gaan we ook altijd iets leuks doen. Ik laat me verrassen wat de baasjes voor mij verzonnen hebben. Het vrouwtje doet nogal geheimzinnig, vind ik. Ze zegt continu dat we heel iets leuks gaan doen, maar wat dat is zegt ze niet. Nou, nog twee nachtjes slapen, dan kom ik het hopelijk te weten.

Het seizoen is weer begonnen

Op 26 maart was het weer zover: het begin van het agility wedstrijd seizoen. Tot in oktober worden nu alle wedstrijden buiten gelopen en wij mogen weer gezellig voor de tent zitten. Nou ja, althans dat hopen we, want soms moeten we ook in de tent zitten als het weer te slecht is. Maar laten we hopen dat dat niet al te vaak voorkomt.

Zondagochtend gingen we dus met tent en al naar ’s-Gravenzande. Voor mij een bekende locatie, want daar ben ik al twee keer geweest met de sheltievereniging. Zoals ik al eerder verteld heb, zijn de regels bij de agility dit jaar veranderd. Geen competitie meer voor de 2^e graad, maar u’tjes lopen. En het liefst acht stuks. Het vrouwtje en ik gingen er helemaal voor.

Dat is nou echt genieten!

De jumping ging op zich niet slecht, alleen vond ik twee tunnels niet zo leuk en wilde er liever niet doorheen. Dus meteen twee weigeringen en geen u’tje. Maar ook al hadden we helemaal perfect gelopen, we hadden het toch niet gered. Niemand heeft een u’tje gelopen, het lukte namelijk niemand om binnen de standaard parcours tijd te blijven. Wilde je onder de spt blijven, dan had je minimaal 4,80 meter per seconde moeten lopen. Dat lukt misschien bij een parcours waar ik gewoon kan rennen, maar bij dat parcours moest ik continu afremmen door allerlei rare bochten.

De parcourstijd was het gesprek van de dag, iedereen had er wel een mening over en niemand werd er vrolijk van. Wij medium hondjes moesten eerst lopen en daarna pas de small hondjes. Door al die commotie omtrent de parcourstijd, heeft de keurmeester de tijd voor de small hondjes met 6 seconden naar boven bijgesteld. Ook dat heeft echter weinig geholpen, ook slechts één iemand met een u’tje. Ehhh, misschien is het een idee dat de keurmeester het parcours vóór de start een keer zelf loopt met zijn hond om te kijken of die tijd haalbaar is?

Von Gimborn Arboretum

Het vast parcours had gelukkig een betere tijd. We liepen prima, maar kort voor het eind – nog drie sprongen te gaan – was mijn vrouwtje ineens het parcours kwijt. Ze was helemaal vergeten welke sprong we nu moesten hebben. Vrouwtje, jeetje, hoe kan dat nou? Hoe kan je zoiets vergeten? Was toch wel een beetje teleurgesteld, want het ging echt heel lekker. Als laatste moesten we het spel lopen. Dit jaar doen we voor het eerst mee aan de NK teams. De beste vijf medium teams plaatsen zich voor het NK in juni. Helaas hebben wij ook daaraan geen bijdrage kunnen leveren. Helemaal in het begin had ik al een diskwalificatie. In plaats van over een sprong te springen, liep ik de kattenloop op. Gelukkig deden onze teamgenoten het beter: we staan op de tweede plaats!!!

Na de wedstrijd kwam het leukste gedeelte: we mochten naar het strand. Yes, daar word ik altijd helemaal blij van. Voor Romy was het de eerste keer dat zij echt de zee ziet. In Makkum mochten we de zee immers alleen uit de verte bewonderen en het strandje, dat we daar gevonden hadden, hoorde gewoon bij een plas. Dat zij er geen ervaring mee heeft, was al snel te merken. Net als gebruikelijk liep zij enthousiast het water in. Meteen kwam een golf, waardoor zij een hele lading zoutwater tegen haar gezicht aan kreeg. Oei, dat is niet fijn. Ze kwam net als een verzopen katje het water uit. De baasjes hebben haar schoongemaakt en goed getroost. Gelukkig ging het daarna weer prima met haar en samen hebben we een hoop lol gehad. Wat is zo’n strand toch fijn.

Romy 42 weken oud

Vandaag hadden we geen wedstrijd, dus tijd om iets anders te doen. Het weer is super, bijna zomerse temperaturen. We gingen naar het Von Gimborn Arboretum in Doorn, waar het al volop lente is. Bloeiende bomen en heerlijke lentegeuren. Ik geniet daar ontzettend van en Romy ook. Alles ruikt zo anders, zo lekker, wil ook overal aan snuffelen. Wat mij betreft zou het altijd lente mogen zijn.