Het seizoen is weer begonnen

Op 26 maart was het weer zover: het begin van het agility wedstrijd seizoen. Tot in oktober worden nu alle wedstrijden buiten gelopen en wij mogen weer gezellig voor de tent zitten. Nou ja, althans dat hopen we, want soms moeten we ook in de tent zitten als het weer te slecht is. Maar laten we hopen dat dat niet al te vaak voorkomt.

Zondagochtend gingen we dus met tent en al naar ’s-Gravenzande. Voor mij een bekende locatie, want daar ben ik al twee keer geweest met de sheltievereniging. Zoals ik al eerder verteld heb, zijn de regels bij de agility dit jaar veranderd. Geen competitie meer voor de 2^e graad, maar u’tjes lopen. En het liefst acht stuks. Het vrouwtje en ik gingen er helemaal voor.

Dat is nou echt genieten!

De jumping ging op zich niet slecht, alleen vond ik twee tunnels niet zo leuk en wilde er liever niet doorheen. Dus meteen twee weigeringen en geen u’tje. Maar ook al hadden we helemaal perfect gelopen, we hadden het toch niet gered. Niemand heeft een u’tje gelopen, het lukte namelijk niemand om binnen de standaard parcours tijd te blijven. Wilde je onder de spt blijven, dan had je minimaal 4,80 meter per seconde moeten lopen. Dat lukt misschien bij een parcours waar ik gewoon kan rennen, maar bij dat parcours moest ik continu afremmen door allerlei rare bochten.

De parcourstijd was het gesprek van de dag, iedereen had er wel een mening over en niemand werd er vrolijk van. Wij medium hondjes moesten eerst lopen en daarna pas de small hondjes. Door al die commotie omtrent de parcourstijd, heeft de keurmeester de tijd voor de small hondjes met 6 seconden naar boven bijgesteld. Ook dat heeft echter weinig geholpen, ook slechts één iemand met een u’tje. Ehhh, misschien is het een idee dat de keurmeester het parcours vóór de start een keer zelf loopt met zijn hond om te kijken of die tijd haalbaar is?

Von Gimborn Arboretum

Het vast parcours had gelukkig een betere tijd. We liepen prima, maar kort voor het eind – nog drie sprongen te gaan – was mijn vrouwtje ineens het parcours kwijt. Ze was helemaal vergeten welke sprong we nu moesten hebben. Vrouwtje, jeetje, hoe kan dat nou? Hoe kan je zoiets vergeten? Was toch wel een beetje teleurgesteld, want het ging echt heel lekker. Als laatste moesten we het spel lopen. Dit jaar doen we voor het eerst mee aan de NK teams. De beste vijf medium teams plaatsen zich voor het NK in juni. Helaas hebben wij ook daaraan geen bijdrage kunnen leveren. Helemaal in het begin had ik al een diskwalificatie. In plaats van over een sprong te springen, liep ik de kattenloop op. Gelukkig deden onze teamgenoten het beter: we staan op de tweede plaats!!!

Na de wedstrijd kwam het leukste gedeelte: we mochten naar het strand. Yes, daar word ik altijd helemaal blij van. Voor Romy was het de eerste keer dat zij echt de zee ziet. In Makkum mochten we de zee immers alleen uit de verte bewonderen en het strandje, dat we daar gevonden hadden, hoorde gewoon bij een plas. Dat zij er geen ervaring mee heeft, was al snel te merken. Net als gebruikelijk liep zij enthousiast het water in. Meteen kwam een golf, waardoor zij een hele lading zoutwater tegen haar gezicht aan kreeg. Oei, dat is niet fijn. Ze kwam net als een verzopen katje het water uit. De baasjes hebben haar schoongemaakt en goed getroost. Gelukkig ging het daarna weer prima met haar en samen hebben we een hoop lol gehad. Wat is zo’n strand toch fijn.

Romy 42 weken oud

Vandaag hadden we geen wedstrijd, dus tijd om iets anders te doen. Het weer is super, bijna zomerse temperaturen. We gingen naar het Von Gimborn Arboretum in Doorn, waar het al volop lente is. Bloeiende bomen en heerlijke lentegeuren. Ik geniet daar ontzettend van en Romy ook. Alles ruikt zo anders, zo lekker, wil ook overal aan snuffelen. Wat mij betreft zou het altijd lente mogen zijn.