Sheltie Award

De afgelopen weken was er van alles te doen. Zoveel dat het vrouwtje en ik helaas geen tijd hadden voor het blog. Ik zal zo goed mogelijk een samenvatting geven van de belangrijkste dingen die we gedaan hebben.

Samen met Romy in Keukenhof

Net als vorig jaar waren we met Pasen (17 april) op de wedstrijd in Venlo. Heb er nog hele goede herinneringen aan, want toen heb ik mijn laatste u’tje gelopen en het vrouwtje en ik zijn daardoor gepromoveerd naar de B1. Helaas ging het deze keer niet zo soepel, geen idee wat het was. We liepen eigenlijk super, het waren weer de kleine dingen.

45 weken

Bij het vast parcours was het vrouwtje me heel even kwijt, waardoor ik geen idee had over welke horde ik nu moest springen. Ik gokte maar wat, maar dat was helaas de verkeerde gok, of beter gezegd: de verkeerde horde. Dus meteen een diskwalificatie. De jumping ging geweldig, nog drie toestellen te gaan: palen, tunnel en de laatste horde. Dan zou je eigenlijk denken dat er niet meer zoveel kan gebeuren. Helaas was ik bij de palen de tel kwijt. Dacht dat ik ze alle twaalf had gehad, maar het waren er maar elf. Tja, dus weer einde oefening. Het spel, dat voor de u’tjes niet meetelt, deden we weer wel goed: vijfde plaats. We kregen zelfs een rozet en moesten op de foto.

Op 22 april hadden we wedstrijd in Sint-Oedenrode. Nadat de baasjes de tent hadden neergezet en alle spullen hadden uitgepakt, brak er meteen paniek uit bij het vrouwtje. “Waar zijn mijn agility schoenen?”, riep ze wanhopig. Er werd ijverig gezocht, maar de schoenen waren nergens te bekennen. Ze heeft speciale schoenen met noppen eronder, want daarmee kan ze veel harder lopen en kan ze ook niet zo snel uitglijden. Uiteindelijk was de conclusie dat de schoenen gewoon thuis waren gebleven. Wat nu? Met de gewone schoenen kan mijn vrouwtje geen parcours lopen. Gelukkig had het vrouwtje van mijn vriendin Yentle een paar extra voetbalschoenen in de auto liggen, die het vrouwtje ook pasten. Nou zeg, wat was ik blij, dacht dat we weer naar huis konden.

De rest van de dag verliep gelukkig een stuk rustiger. Onze jumping ging helemaal perfect en leverde ons eerste u’tje op in de tweede graad. Ook het vast parcours ging super. Helaas liep ik net iets te vroeg van de kattenloop af, dus meteen een fout en daarom helaas geen u’tje.

Dinsdag, 25 april, gingen we ’s avonds naar de algemene ledenvergadering van de sheltievereniging in Woudenberg. Tijdens de vergadering werd namelijk aan het vrouwtje en mij de sheltie award uitgereikt, omdat we vorig jaar gepromoveerd zijn van de A naar de B1. Ook hier moesten we – samen met de andere combinaties die een award hebben ontvangen – op de foto. Die wordt ook gepubliceerd, namelijk in het volgende clubblad. Oei, ik word nog een beroemde dame als het zo doorgaat.

 

Sheltie Award 2016 voor promotie van de A naar de B1

En gisteren was het weer zo ver: we moesten weer naar Keukenhof, zodat het vrouwtje de tulpjes kan zien. Ik ben inmiddels een soort Keukenhofexpert, maar voor Romy was dat de eerste keer. Zij vond dat nog allemaal heel erg spannend en wilde overal kijken en snuffelen. Ook met het fotograferen gaat het nog niet altijd echt makkelijk met haar. In plaats van netjes te blijven zitten, gaat ze liggen, of ze begint te snuffelen en zulke zaken. Het vrouwtje is soms de wanhoop nabij, want het duurt eeuwig vóór ze één goede foto van Romy heeft. Maar het is toch gelukt, ook mijn kleine zus staat een keer netjes op de plaat. Het was weer een leuke dag, samen met de baasjes.

Zo, dat was het een beetje. Overmorgen ben ik jarig, dan gaan we ook altijd iets leuks doen. Ik laat me verrassen wat de baasjes voor mij verzonnen hebben. Het vrouwtje doet nogal geheimzinnig, vind ik. Ze zegt continu dat we heel iets leuks gaan doen, maar wat dat is zegt ze niet. Nou, nog twee nachtjes slapen, dan kom ik het hopelijk te weten.