Romy doet examen

Zoals jullie weten hebben het vrouwtje en Romy de afgelopen twaalf weken hard getraind voor de Gehoorzame Hond 2. Dat was niet altijd even makkelijk, want de helft van de tijd konden die twee niet aanwezig zijn. Wedstrijdlopen en cursus volgen is niet zo’n goede combinatie. Wel heeft het vrouwtje regelmatig met Romy thuis geoefend en dat zag er eigenlijk veelbelovend uit. Dus ik maakte me geen al te grote zorgen over het examen, maar mijn vrouwtje was er niet helemaal gerust op.

Romy 13 maanden

Gisteren was het zover: examen! Samen met de andere cursisten en hun hondjes stonden Romy en het vrouwtje op het veld van de hondenschool en moesten op aanwijzing van de examinator allerlei oefeningen doen. Voor en achter andere cursisten langs lopen, blijven zitten en liggen, voedsel negeren, enzovoort. Niet alle oefeningen gingen perfect, zoals het apporteren. Dat vindt Romy helemaal niets. Toen ze moest blijven zitten, ging ze liggen. Dus ja, dat was ook niet zo’n succes. Bij het voorroepen blonk ze echter helemaal uit. Alle andere hondjes moesten worden vastgehouden door de instructeur, Romy daarentegen bleef zelf zitten en stond pas op toen het vrouwtje haar riep. Ook het volgen, tanden laten zien en voedsel negeren waren geen enkel probleem.

Wat moet ik nog veel zeggen? Romy is natuurlijk geslaagd en wel met een ‘goed +’. Nou, ik wist dat van het begin af aan. Ik heb gewoon een heel slim zusje. Toen ik die cursus drie jaar geleden heb gedaan, ben ik overigens met hetzelfde cijfer geslaagd. Tja, de intelligentie zit blijkbaar toch in onze genen.

Samen aan de Waal

Vorige week waren we naar de promotiewedstrijd in Didam. We begonnen deze keer met het spel, waarvoor de keurmeester heel iets leuks had verzonnen. Er lagen talloze tunnels in het parcours en ik moest meerdere keren van verschillende kanten door die tunnels rennen. Hartstikke leuk!!! Ik weet niet hoe dat kwam, waarschijnlijk door al die tunnels, maar ineens was het vrouwtje de tel kwijt met de tunnels. In plaats van links af te slaan richting de palen, stuurde ze mij naar rechts de volgende tunnel in. Mij maakt dat uiteraard niets uit, maar meneer de keurmeester werd daar niet zo vrolijk van en gaf ons een diskwalificatie.

Het vast parcours ging prima, helemaal foutloos, maar 0,68 seconden te langzaam. En we hebben echt hard gelopen, maar helaas niet snel genoeg. Bij de jumping lagen ook diverse tunnels, dus ik had er helemaal zin in. Het ging allemaal prima, tot we bij de eerste tunnel kwamen. Het vrouwtje stuurde me de tunnel in. Wat me toen bezielde weet ik eigenlijk niet zo precies, maar ik dacht laat ik maar weer uit hetzelfde gat eruit komen, dat scheelt wat tijd. Het vrouwtje had dat helemaal niet door en we liepen vrolijk verder. Ging helemaal geweldig. Wat wel vreemd was, was dat niemand stond te juichen toen we klaar waren. Toen hoorde het vrouwtje dat ik de tunnel weer uitgekomen ben. Oeps, sorry vrouwtje, zal het niet meer doen.

Voor ons dus helaas geen u’tjes deze keer. Jammer, maar ja, we hebben ons best gedaan en vooral hebben we een hoop plezier gehad. De volgende keer gaat het hopelijk weer een stuk beter.

Nieuwe kleding voor de baasjes

Eigenlijk hebben wij hondjes het makkelijk: we zien er altijd perfect uit, hoeven ons nooit af te vragen welke kleding we vandaag aan moeten, en onze vacht is voor ieder weer geschikt. We hebben daardoor tijd om ons met de echt belangrijke dingen van het leven bezig te houden. Het onderwerp kleding kost de mensen een hoop tijd, heb ik het idee, en dat is eigenlijk zonde van de tijd.

Onlangs hebben de baasjes vastgesteld dat ze niet meer genoeg kleding hebben voor de zomer. Het baasje moest een paar t-shirts en schoenen hebben en het vrouwtje t-shirts. Gisteren zijn we daarom met zijn allen naar de winkels om iets te kopen. Eerst de kleding, daarna de schoenen.

Het baasje was snel klaar, maar dat is ook niet zo vreemd, want hij heeft altijd hulp van het vrouwtje, die meezoekt. Ook met het vrouwtje ging het relatief snel. Binnen een paar minuten had zij een stapeltje met t-shirts op haar arm, die ze wilde kopen. Ik was helemaal opgelucht, ging echt snel deze keer. Nog even afrekenen en daarna kunnen we iets leuks doen, dacht ik. Maar ja, met mijn vrouwtje weet je het maar nooit.

 

Genieten!!!

De shirtjes hingen aan de ene kant van de winkel. Vreemd genoeg zag ik het vrouwtje steeds meer naar de andere kant van de winkel gaan, waar vooral jurken hingen. Oh nee, dacht ik meteen, het zal toch niet weer zover zijn? Als mijn vrouwtje jurken ziet is het einde zoek. Ze gaat dan eindeloos passen tot ze eindelijk de perfecte jurk gevonden heeft. Het moet niet zomaar een jurk zijn, nee, het vrouwtje heeft wel bepaalde eisen. Het liefst eentje met vrolijke kleuren, waar het vrouwtje helemaal blij van wordt.

Ik had het helaas goed ingeschat. Een paar seconden later stonden we daadwerkelijk voor de rekken met al die jurken en het vrouwtje begon meteen te zoeken. ‘Oh, die is leuk’, hoorde ik haar roepen, ‘oh, en die ook’. Vóór we het wisten had ze een hele stapel met jurkjes op haar arm, die ze vervolgens allemaal ging passen.

Met iedere nieuwe jurk kwam ze even de paskamer uit, zodat wij onze mening konden geven. Ik moet toegeven dat zij een goede smaak heeft, ze zag er in iedere jurk prachtig uit. Welke van de jurken zou het worden? Als het om jurken gaat kan het vrouwtje gewoonweg geen beslissing nemen. Uiteindelijk verlieten we de winkel met maar liefst drie prachtige jurken met vrolijke kleuren en met een dolblij vrouwtje.

Vandaag was het helemaal onze dag en gingen we naar de Waal. Bij de Maas is door de hitte van de afgelopen weken bijna het hele gras verbrand, maar bij de Waal valt dat reuze mee. Bijna alles groen en ook de bloemetjes doen het goed. Heerlijk gewandeld en heel veel lol gehad.

Afgelopen vrijdag mocht Romy bij dezelfde agilitytrainer beginnen, waar ik al ruim twee jaar train. Toen het vrouwtje hoorde dat Romy mocht meedoen, sprong ze een gat in de lucht, want we hadden er al rekening mee gehouden dat het veel langer zou duren vóór ze aan de beurt zou komen. Romy is in de groep het hondje met de minste ervaring en ook het jongste hondje, maar dat viel helemaal niet op. Romy deed het allemaal geweldig, petje af. Ben soms echt trots dat zij mijn zusje is.

Romy is nu één jaar

Op 10 juni was het zover: de eerste verjaardag van mijn kleine zus. Net als ik heeft Romy een matras gehad en natuurlijk de vakantie in Zeeland, maar die is inmiddels achter de rug. Veel tijd om de verjaardag te vieren hadden we helaas niet, want de laatste weken zitten we nagenoeg ieder weekend op een wedstrijd, zo ook op 10 juni.

Het vrouwtje en ik hebben een nogal succesvolle periode achter de rug. Op 3 juni hebben we in Uden ons 3^e en 4^e u’tje gelopen. Op 10 juni in Bemmel het 5^e u’tje en bij het spel werden we zelfs eerste. Wauw, onze eerste 1^e plaats, we zijn er echt trots op. Op 25 juni liepen we het 6^e u’tje. Helaas geen u’tje op het vast parcours, want ik had weer de afloop van de kattenloop niet helemaal goed. Ook gisteren in Culemborg hebben we het heel goed gedaan, maar zowel bij het vast parcours als bij de jumping een weigering bij de tunnel. Wel bij het spel 4^e. We hebben nu in totaal al 6 u’tjes, dat schiet wel lekker op. Nu nog twee u’tjes op het vast parcours en dan promoveren we naar de 3^e graad. Zal toch beter bij de kattenloop moeten opletten.

Ook Romy is inmiddels met agility begonnen. Het vrouwtje zegt dat ze het al heel goed doet, alleen is ze nog nogal wild. Ze kan veel harder lopen dan ik, dus dat is voor het vrouwtje ook even wennen. Ze kent inmiddels van ieder toestel de naam, dat is wel makkelijk. Als het vrouwtje nu ‘tunnel’ roept, rent Romy gewoon door de tunnel en kan het vrouwtje alweer naar het volgende toestel. Helaas heb ik die twee nog niet samen zien lopen, weet alleen wat het vrouwtje altijd verteld, maar ik geloof haar meteen. Ze zegt dat alle mensen verbaasd zijn, als ze die twee razendsnel door het parcours zien rennen. Dat is inderdaad echt iets voor mijn zus. Rennen kan ze als de beste.

Met de Gehoorzame Hond 2 is Romy bijna klaar, de vraag is nu of ze voor het examen zal slagen. Door al die wedstrijden van mij moeten Romy en het vrouwtje namelijk vaak de lessen missen. Het vrouwtje oefent wel met haar thuis, maar dat is toch iets anders. In principe doet ze alle oefeningen heel goed, alleen het apporteren wil er niet in bij haar en juist dat is één van de verplichte onderdelen van de cursus. Ik heb daar alle begrip voor, was ook niets voor mij. Waarvoor moet een gehoorzame hond dat leren? Ik kan uitstekend mijn bal apporteren, meer hoef ik niet te weten, volgens mij. Het is nu nog drie weken tot aan het examen, dus nog veel werk aan de winkel.

Wat is het toch leuk aan de Maas!!!

Helaas valt de zomer tot nu toe niet mee: het is of te heet of aan het regenen. Een paar dagen geleden viel je bijna om van de hitte. We zijn met het vrouwtje alleen naar de dichtstbijzijnde uitlaatplek zo’n honderd meter verderop, maar zelfs dat was eigenlijk al te veel. Onder mijn pootjes voelde het heel warm, de hete zon op mijn vacht, tropische temperaturen, nee, echt niets voor mij en voor Romy trouwens ook niet. We waren telkens blij dat we weer naar huis terug konden. Op de koude tegels was het goed vertoeven. Het vrouwtje heeft denk- en zoekspelletjes met ons gespeeld, zodat we een beetje afwisseling hadden. Hartstikke leuk, we zijn nu echt slimme meiden, maar heel eerlijk gezegd vind ik een wandeling met het vrouwtje toch een stuk leuker. Maar ja, veel te heet voor zoiets.

Na regen komt zon, zeggen ze, maar dat houdt ook in dat na zon ook weer regen komt, toch? Op de wedstrijd gisteren en in Deventer zaten we in ieder geval in de regen. Voor ons is dat eigenlijk niet zo erg, want Romy en ik gaan lekker in de tent liggen waar het droog is. Maar het vrouwtje moet tussendoor het parcours verkennen, die wordt dus nat. Ze kan ook niet met een regenjas aan lopen. Ook was het oppassen geblazen met het lopen, het gras was namelijk nogal glad.

Gelukkig is het weer vandaag een stuk beter. Vanochtend nog een paar druppels, maar voor de rest droog en zelfs wat zon. Dus direct er op uit getrokken en naar de Maas gegaan. Oei, wat is dat toch fijn. Door het koude weer waren gelukkig ook alle dagjesmensen thuis gebleven, zodat Romy en ik het hele gebied voor ons hadden. Weer echt genoten.

Vandaag is het overigens precies een jaar geleden dat ik samen met de baasjes naar Friesland ben afgereisd om Romy uit te kiezen. Toen was ze nog zo’n heel klein pupje en nu is ze bijna een volwassen dame. Ik zou haar absoluut niet meer willen missen, wat is het toch fijn om zo’n kleine zus te hebben.