Ayda wordt twee

Februari is bij ons tegenwoordig de feestmaand, want Tosha en Ayda zijn allebei in februari jarig. Ze schelen precies één jaar en één week. Vorige week vrijdag was het feest en deze week vrijdag (24 februari) dus ook. De vrijdag is eigenlijk niet de meest gunstige dag om jarig te zijn, want dat is de trainingsdag van mijn zussen. Eentje – de ene week is dat Romy en de andere week is dat Tosha – traint dan ’s ochtends bij trainer Jan en Ayda en degene, die niet bij trainer Jan heeft getraind, trainen ’s middags bij trainer Johan. Tja, het is een heel schema om bij te houden tegenwoordig.

                                                             

Onze jonkies vonden het allemaal prima, die zijn helemaal gek op de trainingen. Maar ze moeten natuurlijk ook nog veel leren. Ayda doet het al echt super. Ze is al erg zelfstandig en gaat toestellen en lijnen zelf zoeken. Het aanleren van de toestellen verloopt helaas nog niet altijd soepel. Eerst was er het kattenloopprobleem. Ze deed de kattenloop fantastisch, tot ze op een dag besloot dat dat een eng toestel is. Ze wilde er niet meer op. Trainer Jan heeft de kattenloop dus weer lager gezet, zodat die minder eng is. Een paar keer op die manier getraind en wat doet Ayda? Rent vervolgens als een gek over de kattenloop. Was dus blijkbaar ineens niet meer eng.

 

Daarna hadden we het schuttingprobleem. Vóór we naar Denemarken op vakantie gingen, deed ze die fantastisch. We kwamen terug van vakantie en wat denken jullie? Ja hoor, ook de schutting was ineens een eng toestel. Wilde ze helemaal niet meer op. Gelukkig kan de schutting van trainer Jan lager gezet worden. Dat is weliswaar een hele klus, maar ja, het kan. Diverse keren getraind, maar echt van harte wilde ze er niet overheen. Vrouwtje huurt een hal om te trainen en wat doet Ayda? Gaat zonder problemen over de schutting en is duidelijk nergens bang voor. Tja, en nu hebben we het wipprobleem. Vrouwtje is nu bezig om dat weer op te lossen. Het wordt echt nooit saai met onze jongste telg.

 

Gisteren was de jaarlijkse carnavalswedstrijd in Den Dungen, waarvoor vrouwtje Tosha en Ayda ingeschreven had voor de open klasse. Over het algemeen is de open klasse voor de tweede en derde graad, dus veel te moeilijk voor een beginner. Helaas was er echter geen eerste graad. Je kon alleen kiezen tussen debutanten en open. Gelukkig valt de moeilijkheidsgraad bij dat soort wedstrijden reuze mee. Tot onze verbazing deed Tosha het vrij goed. Alle parcoursen zonder diskwalificatie uitgelopen en twee keer een vierde plaats. Dat is echt een super prestatie, want daar liepen ook echt ervaren combinaties. Dat plakken van Tosha is natuurlijk nog steeds een probleem, maar het ging eigenlijk vrij goed. Ayda slaat nog geregeld sprongen over, maar jeetje, wat doet ze het al goed. En in geval van twijfel kiest ze – net als Romy – voor de tunnel. Tja, en dan heb je natuurlijk meteen een diskwalificatie. Maar het gaat al echt de goede kant op, mijn kleine zus moet alleen nog een beetje ervaring opdoen.

 

Vrouwtje heeft Tosha en Ayda nu ingeschreven voor een paar echte eerste graad wedstrijden, wat tegenwoordig helemaal niet meer makkelijk is. Voor iedere wedstrijd moet op maandagochtend om zeven uur worden ingeschreven. Toen ik en Romy begonnen had je volop eerste graad wedstrijden. Vaak waren er ook dubbele wedstrijden, waar je ’s morgens twee rondjes kon lopen en ’s middags ook. Liep je foutloos, dan kon je dus al vier u’tjes op één dag lopen. Dat schoot lekker op. Momenteel heb je echter bijna geen eerste graad wedstrijden meer, alleen nog promotiewedstrijden, waar alle klassen lopen. Dat houdt dus in dat een paar honderd combinaties inschrijven voor slechts een handjevol plekken. Bij sommige van die wedstrijden staat bijna driekwart op de wachtlijst. Vrouwtje doet het met inschrijven eigenlijk nog niet zo slecht. Ze is inmiddels gepromoveerd tot professionele knoppendrukker, wat nogal knap is, want druk maar tegelijkertijd op twee, drie of vier knoppen. Lijkt me niet zo makkelijk. Na rechts en links op de wachtlijst te hebben gestaan, mogen Tosha en Ayda nu wel af en toe bij een wedstrijd meedoen en zelfs voor Romy was er nog plek.

Tosha wordt drie

 

Vandaag is het feest bij ons, want Tosha wordt drie jaar. Nou zeg, ik kan dat bijna niet geloven. De tijd lijkt echt te vliegen. De wijsheid komt met de jaren, hoor ik het vrouwtje soms zeggen, maar ik denk dat we bij Tosha nog een paar jaren moeten wachten. Ze is net zo gek als op de eerste dag toen ze bij ons kwam wonen. Oké, ze kent inmiddels wel alle commando’s en als ze wil kan ze zich ook heel netjes gedragen, maar aan de andere kant is het een echte dondersteen die de tent compleet kan afbreken. Het erge is dat Ayda dat allemaal geweldig vindt en dan ook graag meedoet. Soms maak ik echt iets mee hier.

 

Eergisteren heeft het vrouwtje weer een hal gehuurd om een beetje extra te trainen met Tosha en Ayda. De laatste maanden is namelijk telkens de training op woensdag uitgevallen en ook bij de andere trainingen komen niet altijd alle toestellen aan bod. Baasje was ook meegegaan om hulp te bieden bij de training van de wip. Over het algemeen gaat hij niet mee naar de training, dus hoort hij alleen van het vrouwtje hoe het gaat. Soms laat ze ook iemand een filmpje maken dat hij thuis kan bekijken. De laatste keer dat hij mee was naar een training is al maanden geleden. Hij was ontiegelijk verrast hoe goed Tosha het nu doet.

 

Oké, ik moet het toegeven, het gaat inmiddels beter dan voorheen. Vrouwtje heeft Tosha al heel veel bijgebracht. Zolang het vrouwtje enigszins in de buurt is gaat het allemaal echt geweldig. Tosha is razendsnel en voert alles perfect uit. De problemen beginnen zodra het vrouwtje achter begint te lopen, wat vroeg of laat het geval is bij zo’n snelle dame. In plaats van het volgende toestel te nemen komt Tosha dan op het vrouwtje af en loopt bijna tussen haar benen, ook al roept het vrouwtje duidelijk wat Tosha moet doen. Ze schijnt geen link te kunnen leggen tussen een woord en een toestel. Als ik bijvoorbeeld het vrouwtje ‘tunnel’ hoor roepen, dan weet ik dat ik de dichtstbijzijnde tunnel in moet. En als ik haar ‘schut’ hoor roepen, ga ik op zoek naar de schutting in het parcours. Ik vind dat totaal niet moeilijk en Romy ook niet en zelfs Ayda zoekt de toestellen al goed op. Alleen bij Tosha werkt dat kennelijk niet zo. Vrouwtje snapt er niets van. De ideeën van de trainers zijn allemaal leuk, maar het gewenste effect blijft tot nu toe uit. Wellicht heeft ze gewoon nog meer tijd nodig.

 

Net als ieder jaar in de herfst kwam ook afgelopen herfst weer de vraag: wie wil er meedoen aan de wintercompetitie? Na het drama van vorig jaar had vrouwtje luidkeels geroepen dat we daar echt nooit meer aan meedoen. Het ging toen allemaal geweldig. Bij de laatste wedstrijd vóór de finale stonden we op een vijfde plaats. Alleen nog de estafette lopen en we zouden in de finale staan. Toen liep één van onze teamgenoten echter door de startsprong waardoor het hele team een teamdiskwalificatie kreeg. Dus geen finale voor ons. Vrouwtje was echt ontzettend teleurgesteld. Maar toen de beroemde vraag werd gesteld, begon ze er toch weer zin in te krijgen en dus werden Romy en ik weer ingeschreven.

 

De eerste wedstrijd moesten we helaas missen, omdat wij toen nog in Denemarken zaten. Helaas hadden onze teamgenoten het niet al te best gedaan, dus hadden we al een hoop punten en stonden we op een twaalfde plaats. Bij de wintercompetitie geldt hoe minder punten hoe beter, dus dat was niet goed. Nog drie wedstrijden om de punten weer weg te werken. Ik deed weer heel erg mijn best. In alle wedstrijden foutloos gelopen. Ook Romy liet zich van haar beste kant zien. Maar ja, als je eenmaal een achterstand hebt, dan is het niet makkelijk om hogerop te komen. De andere combinaties lopen immers ook. Maar het is gelukt. Na de laatste wedstrijd staan we op een achtste plaats en staan dus in de finale. Wauw, dat had ik niet gedacht. Al zo vaak meegedaan, maar nooit de finale bereikt. Op 18 maart wordt gestreden om de felbegeerde titel.