Tosha wordt drie

 

Vandaag is het feest bij ons, want Tosha wordt drie jaar. Nou zeg, ik kan dat bijna niet geloven. De tijd lijkt echt te vliegen. De wijsheid komt met de jaren, hoor ik het vrouwtje soms zeggen, maar ik denk dat we bij Tosha nog een paar jaren moeten wachten. Ze is net zo gek als op de eerste dag toen ze bij ons kwam wonen. Oké, ze kent inmiddels wel alle commando’s en als ze wil kan ze zich ook heel netjes gedragen, maar aan de andere kant is het een echte dondersteen die de tent compleet kan afbreken. Het erge is dat Ayda dat allemaal geweldig vindt en dan ook graag meedoet. Soms maak ik echt iets mee hier.

 

Eergisteren heeft het vrouwtje weer een hal gehuurd om een beetje extra te trainen met Tosha en Ayda. De laatste maanden is namelijk telkens de training op woensdag uitgevallen en ook bij de andere trainingen komen niet altijd alle toestellen aan bod. Baasje was ook meegegaan om hulp te bieden bij de training van de wip. Over het algemeen gaat hij niet mee naar de training, dus hoort hij alleen van het vrouwtje hoe het gaat. Soms laat ze ook iemand een filmpje maken dat hij thuis kan bekijken. De laatste keer dat hij mee was naar een training is al maanden geleden. Hij was ontiegelijk verrast hoe goed Tosha het nu doet.

 

Oké, ik moet het toegeven, het gaat inmiddels beter dan voorheen. Vrouwtje heeft Tosha al heel veel bijgebracht. Zolang het vrouwtje enigszins in de buurt is gaat het allemaal echt geweldig. Tosha is razendsnel en voert alles perfect uit. De problemen beginnen zodra het vrouwtje achter begint te lopen, wat vroeg of laat het geval is bij zo’n snelle dame. In plaats van het volgende toestel te nemen komt Tosha dan op het vrouwtje af en loopt bijna tussen haar benen, ook al roept het vrouwtje duidelijk wat Tosha moet doen. Ze schijnt geen link te kunnen leggen tussen een woord en een toestel. Als ik bijvoorbeeld het vrouwtje ‘tunnel’ hoor roepen, dan weet ik dat ik de dichtstbijzijnde tunnel in moet. En als ik haar ‘schut’ hoor roepen, ga ik op zoek naar de schutting in het parcours. Ik vind dat totaal niet moeilijk en Romy ook niet en zelfs Ayda zoekt de toestellen al goed op. Alleen bij Tosha werkt dat kennelijk niet zo. Vrouwtje snapt er niets van. De ideeën van de trainers zijn allemaal leuk, maar het gewenste effect blijft tot nu toe uit. Wellicht heeft ze gewoon nog meer tijd nodig.

 

Net als ieder jaar in de herfst kwam ook afgelopen herfst weer de vraag: wie wil er meedoen aan de wintercompetitie? Na het drama van vorig jaar had vrouwtje luidkeels geroepen dat we daar echt nooit meer aan meedoen. Het ging toen allemaal geweldig. Bij de laatste wedstrijd vóór de finale stonden we op een vijfde plaats. Alleen nog de estafette lopen en we zouden in de finale staan. Toen liep één van onze teamgenoten echter door de startsprong waardoor het hele team een teamdiskwalificatie kreeg. Dus geen finale voor ons. Vrouwtje was echt ontzettend teleurgesteld. Maar toen de beroemde vraag werd gesteld, begon ze er toch weer zin in te krijgen en dus werden Romy en ik weer ingeschreven.

 

De eerste wedstrijd moesten we helaas missen, omdat wij toen nog in Denemarken zaten. Helaas hadden onze teamgenoten het niet al te best gedaan, dus hadden we al een hoop punten en stonden we op een twaalfde plaats. Bij de wintercompetitie geldt hoe minder punten hoe beter, dus dat was niet goed. Nog drie wedstrijden om de punten weer weg te werken. Ik deed weer heel erg mijn best. In alle wedstrijden foutloos gelopen. Ook Romy liet zich van haar beste kant zien. Maar ja, als je eenmaal een achterstand hebt, dan is het niet makkelijk om hogerop te komen. De andere combinaties lopen immers ook. Maar het is gelukt. Na de laatste wedstrijd staan we op een achtste plaats en staan dus in de finale. Wauw, dat had ik niet gedacht. Al zo vaak meegedaan, maar nooit de finale bereikt. Op 18 maart wordt gestreden om de felbegeerde titel.