Vies weer

 

Eigenlijk had ik de afgelopen weken veel te vertellen, maar helaas had het vrouwtje geen tijd om dat allemaal op te schrijven en nu ben ik veel van wat ik wilde vertellen weer vergeten. Vrouwtje is al weken met allerlei kerstdingen bezig. Ieder jaar maakt ze een kerstkaart met foto’s van ons. Is altijd een hoop gedoe. Op de kaart mogen natuurlijk alleen de allermooiste foto’s staan, dus is ze dagen ermee bezig om alle foto’s van de afgelopen maanden door te spitten. En ik kan jullie vertellen, dat zijn enorm veel. Vervolgens moet ze op zoek gaan naar een mooie kaart. Dat valt meestal nog mee. Het bestand is nu in ieder geval naar de drukkerij gestuurd en net heeft ze het bericht ontvangen dat ze haar kaarten kan komen halen.

 

Ook maakt ze ieder jaar twee kalenders met de mooiste foto’s van de afgelopen maanden. Dus ook weer eindeloos gezoek naar de mooiste foto’s, maar dat duurt nog langer, ze heeft namelijk een hoop foto’s nodig voor zo’n kalender. Daar is ze al weken geleden mee begonnen, maar klaar is ze nog steeds niet. Ik vrees dat de kalenders pas weer half januari komen. Was vorig jaar ook zo. Ook de kerstboom moest alvast worden neergezet. Inmiddels zijn alweer twee ballen gesneuveld. Eentje meteen nadat de boom stond door toedoen van de baas en eentje door het rennen van mijn twee gekke zusjes. Maar ja, de baasjes willen volgend jaar toch andere ballen. Haha.

 

De laatste weken hebben we voornamelijk vies weer. Het is meestal grijs, donker, veel regen en sinds een paar dagen is het behoorlijk koud geworden. Als we ’s morgens opstaan is het donker, overdag wordt het amper licht en om een uur of vier wordt het alweer donker. Pfff, ik heb er langzamerhand genoeg van. Gisteravond had ik de laatste keer vóór de winterstop training met het vrouwtje. Dat is altijd buiten op een grasveld. Vrouwtje en ik zitten in de eerste groep, dus moet het vrouwtje eerst samen met de andere mensen het parcours bouwen. Ze had een matje neergelegd waarop ik kon gaan zitten, maar echt geholpen heeft dat niet. Het was min één, dus stervenskoud. Gelukkig mocht ik, nadat het vrouwtje klaar was met bouwen, een paar minuten rennen. Toen kreeg ik het snel weer warm. Maar mijn arm vrouwtje was alleen maar aan het klagen. Ze voelde haar tenen niet meer, zei ze. Ze deed haar best, maar ze liep zo’n beetje als een eend door de koude voeten. In de auto heeft ze de verwarming snel aangezet om haar voeten weer te ontdooien. Toen we driekwartier later thuis waren had ze eindelijk weer gevoel in haar tenen.

 

Tosha 38 weken

Onlangs mocht ik samen met Tosha naar de training. Over het algemeen gaat zij altijd samen met Romy. Nu was echter de hondenschool, waar ik op donderdag train, door alle corona maatregelen twee weken gesloten, daarom mocht ik een keer mee. Tot nu toe heb ik weinig van Tosha gezien. We mogen altijd door de tunnel in de tuin en die doet ze hartstikke goed, maar voor de rest heb ik geen idee wat Tosha allemaal al kan. Ze moest een paar sprongen nemen (zonder latjes erop natuurlijk) en een paar keer door verschillende tunnels. Nou, ik wist niet wat ik zag. Dat ging helemaal geweldig, Tosha rende als een gek. Jeetje, dat wordt wat met haar. Ze doet het nu al supergoed. Ben echt trots op haar.

 

Ondanks het slechte weer hebben we ook een aantal leuke herfstwandelingen gemaakt. We waren bij de Oisterwijkse bossen en vennen, bij de Oosterplas in Den Bosch, park Oudegein in Nieuwegein en afgelopen zondag hebben we een wandeling gemaakt om de vesting Zaltbommel. En we waren talloze keren aan de Maas, maar ja, dat doen we altijd. Nu moet nog de kerstwandeling worden gepland, want met kerst doen we meestal iets bijzonders. Dit jaar is dat helaas allemaal wat ingewikkeld door alle corona maatregelen. Ik denk echter dat het vrouwtje weer iets zal vinden waar we terecht kunnen.