Op 18 maart was het eindelijk zo ver: de finale van de wintercompetitie.
De beste acht teams uit iedere regio – in totaal dus vierentwintig teams –
streden om de felbegeerde titel. Net als bij de voorrondes moesten we eerst een
jumping en een vast parcours lopen. De tien teams, die na die twee rondes het
minste aantal punten hebben, mogen vervolgens de estafette lopen. We begonnen
met een heel leuk jumping rondje. Was echt genieten, ging supergoed. Toen ik
door de laatste tunnel moest, keek ik even naar het vrouwtje. En wat denken
jullie? Geeft die keurmeester toch een weigering. Ik heb helemaal niets
geweigerd, keek gewoon mijn vrouwtje even aan. Nou, dat vond ik toch wel heel
erg flauw. Romy sprong helaas vrij snel over een verkeerde sprong, dus
diskwalificatie. Gelukkig tellen bij de rondjes slechts de beste drie uitslagen
mee en onze teamgenoten hadden wel drie foutloze uitslagen.
Toen vrouwtje het vast parcours zag, riep ze meteen dat dat niets
wordt met Romy. Het begon namelijk met een sprong, daarna door een tunnel, weer
twee sprongen en dan een derde sprong met een outje. Geen probleem als een hond
– net als ik – netjes bij de start blijft wachten. Maar ja, dat is nou het
probleem met Romy. Verder dan een meter kan het vrouwtje niet weg of Romy start
al. Ik moest beginnen. Het ging prima, tot aan de kattenloop, daar raakte ik
het vlak niet. Die heb ik de dag daarvoor nog met het vrouwtje thuis getraind.
Ging iedere keer goed, maar nu helaas niet. Heel onverwacht ging dat rondje met
Romy super. Vrouwtje lukte het op tijd om haar bij die ene sprong out te
sturen. Voor de rest was het rondje een makkie. Helaas vond de keurmeester de
wip niet goed gedaan, dus ook zij had een fout. De meningen, of dat terecht
was, waren verdeeld. Was in ieder geval een dure fout. Zonder fout plaats zeven
en met fout plaats eenendertig. Heel zuur!
Daarna was het wachten op de bekendmaking van de uitslagen en wie
zich geplaatst hadden voor de estafette. Tot onze verbazing waren we als
zevende geëindigd van de vierentwintig teams en mochten dus de estafette lopen.
De regels voor de finale estafette zijn anders dan voor de estafette van de
voorrondes. Bij de voorrondes wordt de estafette door vier teamleden gelopen.
De overige twee teamleden kunnen dan in een zogenaamd bm-team, wat staat voor
buiten mededinging, lopen. Bij de finale estafette moeten alle zes teamleden
lopen. Ons team bestond echter slechts uit vier mensen met in totaal zes
honden, dus het vrouwtje en een ander teamlid moesten kort achter elkaar twee
rondjes lopen. Deze keer was de estafette ook extra lang en bestond uit maar
liefst zestien toestellen die ver van elkaar af stonden.
Helaas ging de estafette bij de meesten niet zo soepel. Niet één
team zonder weigering of fouten. Dat was wel opmerkelijk. Vooral met de palen
hadden de meeste honden grote moeite. Ook Romy had er de grootste moeite mee.
Ons team had in totaal vijf fouten en drie weigeringen en door de weigeringen
ook niet de beste tijd. Ik was de enige hond uit ons team die helemaal foutloos
gelopen had. Uiteindelijk eindigden we op een zesde plaats. We zijn er wel een
beetje trots op. Het is geen podiumplaats, maar we behoren toch tot de beste
zes van het hele land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten