Bain-de-Bretagne en chateau Fougeres

 

Zaterdag zouden we iets anders doen dan de andere dagen. Al weken geleden had het vrouwtje met een paar andere WAC deelnemers samen bij de manege een trainingsveld gehuurd, zodat wij hondjes alvast aan de toestellen konden wennen. Jullie zullen dat nu misschien wat vreemd vinden. Een wip is toch een wip en een kattenloop een kattenloop, zullen jullie waarschijnlijk denken. Nee hoor, dat is echt niet zo. Al die toestellen hebben vaak verschillende kleuren. De meest gebruikelijke is blauw met een rood raakvlak. Maar je hebt de toestellen in alle kleuren. Thuis hebben we bijvoorbeeld een wip die blauw is met een geel raakvlak. Het meest irritant voor ons hondjes is een groen raakvlak, vooral als dat op gras staat. Onmogelijk voor ons om te zien, dus springen alle hondjes veel te vroeg van het toestel af. Er moest dus getraind worden.

 

Toen we ‘s ochtends opstonden regende het echt pijpenstelen. Per plaats kan dat natuurlijk verschillen, dus reden we toch vrij enthousiast naar de manege in Bourgbarré. Helaas ook daar geen beter weer. Op de parkeerplaats was zoveel blubber dat vrouwtje bang was dat we daar vast zouden komen te zitten. En haar vrees was niet ongegrond. Een paar uur later moesten ze iemand anders van ons team inderdaad wegslepen. Het trainingsveld dat we gehuurd hadden, bleek buiten te liggen. Ook daar overal blubber. Het vrouwtje ging in overleg met de andere baasjes met wie zij het veld gehuurd had en gezamenlijk werd afgesproken om niet te gaan trainen. Dat was gewoonweg te gevaarlijk. Wil tenslotte niet mijn pootjes breken. Na een gezellig onderonsje met de andere baasjes en hondjes gingen we weer naar ons huisje terug. Was jammer, maar wandelen in de stromende regen is ook niet leuk.

 

Chateau Combourg

Zondag was het weer gelukkig weer iets beter. Helaas geen tijd voor uitstapjes, want we moesten verhuizen. Van Saint-Cast is het ruim een uur naar de manege in Bourgbarré, veel te ver om dagelijks te rijden. Daarom heeft het vrouwtje een huisje gehuurd in Bain-de-Bretagne, dat dichter bij de manege ligt. Vóór we naar het zuiden vertrokken mochten we nog een keer op het strand rennen. Nog één keer uitgebreid rennen en daarna op naar het volgende huisje. Onderweg stopten we nog even bij kasteel Combourg. We hadden tijd zat, in onze nieuwe huisje waren we pas om een uur of vier welkom. Veel was er helaas niet te zien.

 

In Bain-de-Bretagne aangekomen stond ons meteen een verrassing te wachten. Er was een wielerevenement, waarvoor een hoop straten in het dorp waren afgesloten. Op ieder kruispunt stonden mensen om je een andere kant op te sturen. Na lang heen en weer te hebben gereden, waren we eindelijk bijna bij ons nieuwe huis. Nog even rechts afslaan en over een bruggetje rijden, daarna links afslaan en klaar. Vanaf het kruispunt kon je ‘ons huisje’ al zien staan, was een afstand van hooguit 200 meter. Helaas stond ook op dat kruispunt zo’n mannetje, dat aangaf dat we links moeten afslaan. Vrouwtje had er nu echt genoeg van. Ze parkeerde de auto, stapte uit en probeerde dat mannetje uit te leggen dat wij rechts moeten afslaan. Die goede man bleef echter onverbiddelijk: rechts afslaan is verboden. Klaar.

 

Chateau Fougeres

Baasje zocht met zijn mobiel een andere weg, maar die was er gewoonweg niet. Het huisje ligt namelijk aan een meer, met aan de voorkant slechts een stukje straat. Een paar meter achter het huis gaat de straat over in een wandelpad. Hoe je het ook wendt of keert, je moet over de brug, maar die was dus van beide kanten afgesloten. Het was echt hopeloos. Na eeuwig rondjes te hebben gereden, mochten we kort vóór vijf uur eindelijk over de brug rijden. Nou zeg, wat een gedoe.

Toen kwam meteen de volgende tegenvaller: ons huisje. Daar hadden we toch heel andere voorstellingen van. De ingang naar het huisje was via de achtertuin door een poort. Halverwege de tuin moest je een lange trap naar boven, die naar een terras leidde. Nou, dat was natuurlijk iets voor Ayda. Die heeft het namelijk niet zo op trappen. Net als thuis moest het vrouwtje haar oppakken en naar boven dragen. Bij het terras is de deur naar het appartement. Daar heb je een lange, smalle gang met aan de rechterkant twee deuren naar de slaapkamer en naar de woonkamer. Aan het eind van de lange gang ligt de keuken, die niet veel breder is dan de gang zelf en aan het eind daarvan ligt wederom een terras met uitzicht op het meer. Onze verhuurder, die in de benedenwoning blijkt te wonen, legde tijdens de bezichtiging uit dat wij alleen in de gang, keuken en op de terrassen mogen komen. Op de deuren van de woon- en slaapkamer hingen ook grote verbodsborden voor honden. Serieus? Het vrouwtje had van tevoren uitgebreid met de verhuurder gemaild. Ze heeft duidelijk uitgelegd dat wij altijd daar zijn waar zij ook is. Ook heeft ze geschreven dat wij ‘s nachts braaf op onze dekentjes slapen. Niet één keer heeft de verhuurder aangegeven dat wij de helft van het appartement niet mogen betreden. Ik zag mijn vrouwtje braaf knikken en hoorde haar telkens ‘oui, oui’ zeggen, maar ik zag meteen aan haar hele houding dat ze nogal boos was. Als meneer geen honden in bepaalde kamers wil hebben, prima, maar zeg dat dan van tevoren. Dan waren wij op zoek gegaan naar een ander huis.

Na uitgeslapen te hebben, overigens gewoon braaf op onze dekentjes in de slaapkamer, was het vandaag tijd voor ons laatste echte uitstapje. In de buurt ligt het middeleeuwse stadje Fougères, met het gelijknamige kasteel. Dat was echt prachtig. Kasteel De Haar bij ons is al een enorm gebouw, maar het kasteel van Fougères is denk ik drie tot vier keer groter. Wauw, zoiets hebben we echt nog nooit gezien. Ook het stadje zelf was een soort openluchtmuseum. Er was zoveel te zien dat we er de hele dag hebben rond gewandeld.