Vakantie in Engeland: Eastbourne

De afgelopen maanden waren de baasjes weer volop bezig met de vakantieplanning voor ons. Het was niet zo makkelijk om de juiste bestemming te vinden, want zo'n vakantieoord moet aan een paar eisen voldoen: het mag noch te warm noch te koud zijn, ik moet - uiteraard - welkom zijn, er moet iets leuks voor mij te doen zijn en de reis moet plezierig verlopen.

Het internet werd geraadpleegd, er werden boeken bestudeerd, en uiteindelijk viel de keuze dit jaar op het kleine plaatsje Seatown aan de Zuid-Engelse kust van Dorset, dat een super 'dog friendly' caravanpark heeft. De vraag was alleen hoe we daar zouden komen: met de boot of met de shuttle. Beide opties hebben zowel voor- als nadelen en de baasjes overlegden voortdurend heen en weer. Uiteindelijk viel de keuze op de shuttle, want dan hoef ik niet alleen op het parkeerdeck achter te blijven.

Het was voor ons wel heel erg vroeg opstaan, al om vier uur 's nachts, want de shuttle vertrekt immers niet bij ons voor de deur, dus moesten we eerst naar Frankrijk rijden. Het begon eigenlijk niet zo goed, want we waren amper vertrokken of het water begon met bakken uit de hemel te vallen. Maar geen nood, uiteindelijk werd het beter en toen we bij de shuttle aankwamen was het alweer droog.

Ik had geen idee wat ik me onder zo'n shuttle moest voorstellen. Gelukkig maar, want anders was ik er misschien niet meegegaan. Nou, even voor de mensen onder ons zonder ervaring: de shuttle is een trein waar de baasjes met de auto op moeten rijden en vervolgens rijdt de trein door een buis. Overal hoor je rare geluiden en bovendien is er van alles en nog wat aan het wiebelen. De baasjes hebben me proberen af te leiden en dat lukte aardig. Gelukkig duurde de reis niet lang en vóór ik het wist stonden we in Engeland.

Aangezien het naar de camping in Dorset nogal ver is, zijn we vandaag alleen tot Eastbourne gereden, waar de baasjes al een hotel gereserveerd hadden. Eerst maakten we echter een tussenstop in het dorpje Rye; een oud vestingstadje in East Sussex, waar de baasjes het een en ander bezichtigd hebben. Daarna ging de reis verder naar ons hotel in Eastbourne.

 

Rye

 

In de buurt van Eastbourne liggen Burling Gap en de Seven Sisters. Dat zijn zeven prachtige, zeer grote en vooral indrukwekkende krijtrotsen. Dus snel weer de auto in en daar naartoe. We waren niet de enigen, veel mensen waren er naartoe gekomen om dat natuurschoon te bewonderen. Veel mensen werden begeleid door hun trouwe viervoeters. Op die manier heb ik meteen kennis met de Engelse hondjes kunnen maken. Het valt me niet tegen moet ik zeggen, over het algemeen zijn het beschaafde hondjes.

Burling Gap and Seven Sisters

Aan de overkant van ons hotel ligt een prachtig strand met een pier. Na ons uitstapje zijn we nog even naar het strand waar ik mijn pootjes goed kon strekken. Heerlijk. Zo, en nu ga ik heel snel slapen, want morgenvroeg moet ik helemaal fit zijn voor de tweede etappe van onze reis.

Pier van Eastbourne

Agilitybrevet behaald

Na vier weken in de wedstrijdgroep te hebben getraind, mochten we vanavond weer terug naar onze gevorderdengroep. Maar slechts voor even, want vanavond hadden we namelijk het laatste examen. We waren er allebei heel relaxed over. De afgelopen weken hebben we hard getraind en al het nodige laten zien, dat moest dus goedkomen. We deden het ook helemaal perfect en vooral foutloos.

Voor het vrouwtje had ik nog een mooie verrassing, ik liet namelijk zien dat ik de wip nu helemaal onder de knie heb. Mijn vrouwtje was daar zo verrast over dat ze bijna vergat dat we nog verder het parcours moesten afmaken. We zijn met vlag en wimpel geslaagd met ‘zeer goed’. Dat was het beste cijfer dat je kon behalen, dus we hebben het super gedaan. Het vrouwtje was  toch opgelucht, want stel dat we nu gezakt waren. Was nogal pijnlijk geweest, nu waar we al in de wedstrijdgroep meetrainen.

 

Tja, en nu is er dus na twee jaar op school te hebben gezeten een einde aan mijn opleiding gekomen. Ben wel een slimme hondendame geworden, denk ik, die heel veel opgestoken heeft. Dat wil echter nog niet zeggen dat ik nu volleerd ben, nee hoor, nu begint pas het echte werk. Bij agility ben je nooit uitgeleerd, het blijft dus altijd een uitdaging, maar wel een hele leuke.

Fort Vuren, Waaldijk 29, Vuren

 

Gisteren hebben we een uitstapje gemaakt naar Fort Vuren in Vuren. Op zich was dat niet echt spannend, want daar valt voor mij helemaal niets te beleven en ook voor de mensen is er eigenlijk niets te doen. Desondanks was het er stervensdruk. Ik dacht alleen maar ‘o jee, waar zijn we nu beland’. Saai, saai, saai.

Gelukkig werd het voor mij nog een superleuke dag. Fort Vuren ligt namelijk aan de Waal, waar je lange wandelingen kunt maken. Na een korte bezichtiging van het fort gingen we terug naar de auto, hebben mijn bal gehaald (altijd goed!!!) en toen begon de pret. Na een poosje kwamen we bij een strand, dat vol lag met mensen. Ineens zei het baasje tegen het vrouwtje: “Kijk, die man die daar staat heeft helemaal geen kleren aan”. Oei! Toen de baasjes beter keken zagen ze dat al die mensen geen kleren aan hadden. We stonden dus op een natuurristenstrand. Oeps! Daar was nu niets meer aan te doen, dus liepen we gewoon verder en gingen gewoon door met wat we aan het doen waren: ballen gooien. Maar ikzelf heb zo mijn twijfels of we daar nog een keer op een warme zomerdag naartoe zullen gaan.

 

 

Allerlei nieuwtjes

Het is alweer een poosje geleden dat ik iets van mij heb laten horen. Jullie zullen waarschijnlijk denken dat ik lekker op vakantie ben geweest, maar niets is minder waar. Nou, laten we bij het begin beginnen.

De hondenschool waar het vrouwtje en ik met agility bezig zijn, kent een zomerstop. Vanaf eind juli tot eind augustus zouden we daarom vier weken vakantie hebben. Ik vond dat eigenlijk niet zo leuk, want agility is superleuk. Maar ja, daar hebben we helaas weinig over te vertellen. Maar alles kwam anders. Tijdens de laatste les vóór de zomerstop stelde namelijk onze trainer voor dat wij alvast meetrainen bij de wedstrijdgroep. Hij vond dat wij het hartstikke goed doen en dat we de training aan kunnen. In tegenstelling tot de gewone cursussen gaat de wedstrijdgroep namelijk ook door tijdens de zomerstop. Zo gezegd, zo gedaan.

Noorderplan Den Bosch

 

Eind juli begonnen het vrouwtje en ik dus met de wedstrijdtraining. Het tempo ligt daar vele malen hoger, dus was het even flink aanpoten, vooral voor mijn vrouwtje. Ze is niet echt een sportief type, alhoewel haar conditie het afgelopen jaar enorm is verbeterd. Inmiddels kan ze eigenlijk heel goed en vooral hard lopen, maar voor de wedstrijdgroep zou een beetje meer conditie geen kwaad kunnen. Het vrouwtje heeft daarom besloten nog meer aan zichzelf te werken. Er wordt bij ons nu dus wat afgerend. Ik vind het superleuk om met het vrouwtje te rennen, echt fun. Ze doet heel hard haar best en denkt dat ik haar niet inhaal, maar ja, voor mij is dat een makkie. Even een sprintje en ik sta alweer naast haar. Soms heb ik echt met haar te doen.

 

Ook anders hebben we niet stilgezeten en weer de nodige uitstapjes gemaakt. We zijn eigenlijk continu op pad geweest. Een keer waren we bij de noorderplas in Den Bosch, waar we een lange wandeling hebben gemaakt. Het vrouwtje had ook weer een kasteel gevonden: kasteel Nemelaer op de Kasteellaan 2 in Haaren. Ook daar heb je een groot landgoed waar je uitgebreid kunt wandelen. En we hebben natuurlijk heel vaak verkoeling gezocht aan de Maas. Kortom: mijn zomer kan echt niet meer stuk.