Agilitybrevet behaald

Na vier weken in de wedstrijdgroep te hebben getraind, mochten we vanavond weer terug naar onze gevorderdengroep. Maar slechts voor even, want vanavond hadden we namelijk het laatste examen. We waren er allebei heel relaxed over. De afgelopen weken hebben we hard getraind en al het nodige laten zien, dat moest dus goedkomen. We deden het ook helemaal perfect en vooral foutloos.

Voor het vrouwtje had ik nog een mooie verrassing, ik liet namelijk zien dat ik de wip nu helemaal onder de knie heb. Mijn vrouwtje was daar zo verrast over dat ze bijna vergat dat we nog verder het parcours moesten afmaken. We zijn met vlag en wimpel geslaagd met ‘zeer goed’. Dat was het beste cijfer dat je kon behalen, dus we hebben het super gedaan. Het vrouwtje was  toch opgelucht, want stel dat we nu gezakt waren. Was nogal pijnlijk geweest, nu waar we al in de wedstrijdgroep meetrainen.

 

Tja, en nu is er dus na twee jaar op school te hebben gezeten een einde aan mijn opleiding gekomen. Ben wel een slimme hondendame geworden, denk ik, die heel veel opgestoken heeft. Dat wil echter nog niet zeggen dat ik nu volleerd ben, nee hoor, nu begint pas het echte werk. Bij agility ben je nooit uitgeleerd, het blijft dus altijd een uitdaging, maar wel een hele leuke.

Fort Vuren, Waaldijk 29, Vuren

 

Gisteren hebben we een uitstapje gemaakt naar Fort Vuren in Vuren. Op zich was dat niet echt spannend, want daar valt voor mij helemaal niets te beleven en ook voor de mensen is er eigenlijk niets te doen. Desondanks was het er stervensdruk. Ik dacht alleen maar ‘o jee, waar zijn we nu beland’. Saai, saai, saai.

Gelukkig werd het voor mij nog een superleuke dag. Fort Vuren ligt namelijk aan de Waal, waar je lange wandelingen kunt maken. Na een korte bezichtiging van het fort gingen we terug naar de auto, hebben mijn bal gehaald (altijd goed!!!) en toen begon de pret. Na een poosje kwamen we bij een strand, dat vol lag met mensen. Ineens zei het baasje tegen het vrouwtje: “Kijk, die man die daar staat heeft helemaal geen kleren aan”. Oei! Toen de baasjes beter keken zagen ze dat al die mensen geen kleren aan hadden. We stonden dus op een natuurristenstrand. Oeps! Daar was nu niets meer aan te doen, dus liepen we gewoon verder en gingen gewoon door met wat we aan het doen waren: ballen gooien. Maar ikzelf heb zo mijn twijfels of we daar nog een keer op een warme zomerdag naartoe zullen gaan.