Op naar de winkels

Dit weekend hadden we helemaal niets op de agenda staan. Geen puppycursus, geen wedstrijd, geen andere verplichtingen. Heerlijk! Daarom was dat een goede gelegenheid om een keer iets anders te doen: de baasjes kwamen op het idee om te gaan shoppen.

Dat is iets dat de baasjes niet al te veel doen. Meestal hebben ze daar gewoon geen tijd voor en bovendien zijn mijn baasjes geen stadsmensen. Maar af en toe kunnen ze er niet onderuit en moeten er een paar spullen worden gekocht, die uitsluitend in de stad verkrijgbaar zijn.

24 weken

Ik was al een paar keer eerder mee naar de winkels en ik weet hoe het daar allemaal eruit ziet. Voor mij dus niet meer echt spannend. Maar met Romy waren we tot nu toe pas één keer de stad in, dus voor haar is dat nog allemaal vrij onbekend terrein en dat kon je merken ook. Alles, maar ook echt alles, leek interessant, zelfs de kleding aan de rekken. Jeetje zeg, wat is daar nou interessant aan? Wij hondjes hebben een prachtige bontjas aan, we hebben geen andere kleding nodig. Romy dacht daar duidelijk anders over en moest overal aan snuffelen. Ik heb haar een beetje met een strenge blik aangekeken, toch dat hielp niet echt.

Nog maar weinig verschil tussen ons

Romy is in veel opzichten toch echt helemaal anders dan ik. Ze weet soms de gekste dingen te verzinnen. Ik weet echt niet waar ze die ideeën voor al die onzin vandaan haalt, in mij zou dat nooit opkomen. Onlangs zaten we met zijn drieën – het vrouwtje, Romy en ik – rustig in de zitkamer. Het vrouwtje was even wat aan het lezen en wij waren aan het slapen. Althans ik was aan het slapen. Ineens zien we Romy op mijn bench balanceren. Het vrouwtje heeft bijna een hartverlamming gekregen. Ze is meteen opgesprongen en heeft Romy eraf gehaald. Gelukkig lag op mijn bench een deken die het een en ander tegenhield, want anders had dat slecht kunnen eindigen. Zo’n bench is namelijk open, je zakt er meteen met je pootjes doorheen.

Jullie vragen je nu misschien af hoe ze überhaupt op de bench heeft kunnen komen. Zo’n halve meter naast mijn bench staat een stoel. Eigenlijk is – of beter gezegd was – dat de favoriete stoel van Wibi, tot Romy die een paar weken geleden ingepikt heeft. Noch het vrouwtje noch ik hebben gezien hoe ze op de bench is beland, maar we denken dat ze vanaf de leuning van de stoel op de bench is gesprongen. In springen is ze namelijk (helaas) heel erg goed. Nou zeg, we maken wat mee met mijn zusje. Je kunt zo snel niet kijken of ze heeft weer iets nieuws verzonnen.

Romy in actie

Maar nu ben ik helemaal afgedwaald van wat ik eigenlijk wilde vertellen. We waren dus winkelen. Na in verschillende winkels geweest te zijn, kwam eindelijk het leuke gedeelte: we gingen naar de dierenzaak. Kom er altijd graag, het ruikt altijd zo lekker daar en als we klaar zijn krijg ik meestal iets lekkers te snoepen. Ik weet al precies hoe dat werkt. Die aardige vrouw achter de kassa heeft onder de balie een grote doos staan met heerlijke snoep. Meestal gedroogde kip en daar ben ik helemaal gek op. Zodra we aan de beurt zijn, kijk ik die aardige vrouw altijd heel lief met mijn grote bruine oogjes aan en iedere keer gebeurt hetzelfde: die aardige vrouw pakt de doos, haalt een stuk lekkere kip eruit en geeft dat aan mij. Romy had er nog geen ervaring mee, maar die had meteen door hoe dat werkt. Sommige dingen leert ze heel goed, was dat maar ook zo met de andere dingen. Wat mij betreft kunnen we iedere dag naar de dierenzaak, wat een leuke winkel.

Vandaag hebben we een wandeling gemaakt om kasteel Ammerzoyen. Voor het eerst mocht Romy ook hier los en mochten we samen met de bal spelen. Dat ging prima. Ze komt netjes als ze geroepen wordt en luistert ook goed als het vrouwtje iets zegt. Ze doet het over het algemeen allemaal netjes, maar ja, soms heeft ze van die rare ideeën waar ik echt niets van snap. Welke hond springt dan op een bench? Zou niet weten wat ik daar zou moeten.

Puppycertificaat

Het is vandaag alweer 12 weken geleden dat het vrouwtje en Romy met de puppycursus zijn begonnen. Vorige week stond een uitstapje naar de kinderboerderij op het programma. Veel was er niet te zien, een paar kippen, geiten en wat schaapjes, maar Romy vond het wel leuk. Vandaag was het de laatste les en dat moest een echte fun les worden. De instructeurs hadden allerlei toestellen neergezet: sprongetjes, loopplank, hoelahoep en een ladder.

23 weken

Het eerste kwartiertje moest er nog wel serieus gewerkt worden en ieder hondje moest laten zien dat hij of zij goed kon zitten en liggen en zonder te trekken aan de riem kon lopen. Voor Romy is dat allemaal geen probleem meer. Daarna begon eindelijk het fun gedeelte. Romy moest over een ladder lopen, die op de grond lag. Het vrouwtje liep voor haar en probeerde haar zo goed mogelijk te begeleiden. Dat ging op zich prima. De hordes vond Romy nogal vreemd. Ze snapte totaal niet wat ze daarmee moest. In plaats van overheen te springen wilde ze onderdoor kruipen. Dat was echter niet zo makkelijk, want de lat lag al bijna op de grond en Romy is inmiddels groter dan ze denkt, dus dat was geen optie. Uiteindelijk had ze door dat ze moest springen, maar van harte ging dat niet. Nou zeg, dat beloofd wat voor de agility. Moet toch een keer goed met mijn zusje gaan praten. De hoelahoep en de loopplank vond ze stukken interessanter.

Aan het eind van de les werd het puppycertificaat uitgereikt. Heel trots kwamen die twee daarmee naar huis. Maar het vrouwtje was ook een beetje treurig. Het was vandaag niet alleen de laatste les, het was ook de allerlaatste les op het terrein van de hondenschool, waar wij zoveel tijd samen doorgebracht hebben. Naast de hondenschool is namelijk de hockeyclub en die heeft subsidie gekregen om uit te breiden. Het terrein, waar nu de hondenschool ligt, wordt de parkeerplaats van de hockeyclub. Dat betekent dat de hondenschool naar een andere locatie moet uitwijken. De aankomende weken blijft de hondenschool gesloten en pas begin januari kunnen het vrouwtje en Romy verder met de Gehoorzame Hond 1, die ik ook gedaan heb.

 Vanmiddag gebeurde dan echt iets ongelofelijks. Het baasje, het vrouwtje en Romy gingen samen op stap, zonder mij. En ze gingen uitgerekend naar mijn geliefde Maas. Ik was het daar absoluut niet mee eens, dat kan toch niet, mij hier in mijn eentje achterlaten en samen lol hebben aan de Maas. Ik hoop dat dat een eenmalige gebeurtenis was, want anders ga ik uitzoeken of ik een vakbond of iets dergelijks kan oprichten. De baasjes zeggen dat Romy en ik ook dingen alleen moeten doen, anders wordt Romy geen zelfstandig hondje als we altijd met zijn tweeën zijn. Ik doe natuurlijk regelmatig dingen met het vrouwtje alleen en Romy doet alleen de puppycursus zonder mij. Hadden ze niet gewoon het blokje om kunnen gaan of zo? Juist naar de Maas, dat vind ik niet eerlijk. Ook zonder mij deed Romy het overigens prima, hoorde ik later. Ze mocht los en heeft een beetje met de bal gespeeld. En ik zat thuis!!! Het vrouwtje heeft mij beloofd dat ik de volgende keer weer mee mag. Nou dat hoop ik echt, want anders vind ik het niet meer leuk.

Wintercompetitie 1

De afgelopen weekenden hadden we het druk met allerlei dingen. Zoals ik de vorige keer al verteld heb, moesten we weer herfstfoto’s gaan maken. Het vrouwtje maakt namelijk ieder jaar van de mooiste foto’s een kalender, dus daar moet er ook voldoende materiaal voor aanwezig zijn. Helaas hebben we dit jaar niet echt een denderende herfst. Vaak heb je overal van die prachtige kleuren, maar dat valt dit jaar tegen. Veel bomen zijn al kaal of hebben verdroogde bladeren in plaats van te verkleuren.

Romy 20 weken

Iets, dat ook ieder jaar terugkomt, is de wintercompetitie. Dat is altijd een spannende aangelegenheid, want het is maar de vraag of je mee mag doen. Nagenoeg iedereen wil aan de wintercompetitie deelnemen, maar het aantal plaatsen is nogal beperkt. De wintercompetitie is een teamwedstrijd, bestaande uit zes combinaties. Je moet dus als team inschrijven en afwachten of je tot de gelukkigen behoort die mee mogen doen. Binnen een paar minuten, nadat de inschrijving geopend is, zit de wedstrijd al helemaal vol. Net als vorig jaar had ons team geluk: wij mochten weer meedoen.

Net als vorig jaar was de eerste wedstrijd in de manege in Maarssen en hier ben ik vorig jaar met wedstrijdlopen begonnen. Tja, dat was een ervaring die we niet zo gauw zullen vergeten! Ik deed het toen namelijk niet zo heel goed, als ik het me goed herinner. Deed alles op mijn gemak en het duurde eeuwen voor we klaar waren. De estafette was vorig jaar echt dramatisch, die wilde ik namelijk helemaal niet doen. We waren van plan om ons dit jaar van onze beste kant te laten zien en het goed te doen.

Het eerste parcours was een vast parcours. Het vrouwtje had goed verkend en gaf alles goed aan. Dus geen enkel probleem voor mij. Alleen bij de kattenloop wilde ik onder geen omstandigheden een fout maken. De afgelopen wedstrijden heeft ons dat een hoop punten gekost, omdat ik net te vroeg was afgesprongen. Dat moesten we niet hebben, dus liep ik iets langzamer dan normaal af. Dat ging perfect, we eindigden foutloos. Helaas waren we daardoor 2,5 seconden te langzaam voor een rozet. Maar dat maakt niet uit, het leverde een 23 plaats op, waarop we heel erg trots zijn. In ons team eindigden we als tweede. Nou zeg, dat is knap, toch? Bij ons zitten ook mensen in het team, die al jaren in de derde graad lopen.

Daarna kwam de jumping. Toen de baas naar de uitslagen ging kijken, zag hij het jumping parcours al hangen en dat werd al uitgebreid door ons bekeken. Ik zag het vrouwtje al heel bewolkt kijken. Over het algemeen zijn wij bij zo’n parcours kansloos. Het vrouwtje kan inmiddels weliswaar behoorlijk hard lopen, maar ze heeft helaas heel korte beentjes en al die lange mannen kunnen veel harder lopen.

Waar wachten we nu eigenlijk op?

Ik gaf het vrouwtje een dikke knuffel en probeerde haar gerust te stellen. We zouden gewoon ons uiterste best doen. Dat deden we ook. Jeetje, jullie hadden ons moeten zien, echt prachtig. Het vrouwtje rende als een gek en stuurde me zoveel mogelijk op afstand. Dat ging geweldig. Achter de palen moest worden gewisseld, waarover zich veel mensen zorgen maakten. Niet zo mijn vrouwtje, die had het volste vertrouwen in mij dat ik de palen gewoon netjes zou afmaken. En ja hoor, dat deed ik natuurlijk. Weer helemaal foutloos gelopen. Deze keer eindigden we zelfs op de 20^e plaats en aangezien dat keurig binnen de tijd was, mochten we een rozet voor clear round mee naar huis nemen. Ons team was helemaal door het dolle heen, want nu stonden het vrouwtje en ik op de eerste plaats in het team.

Rozet voor clear round jumping

Als laatste was de estafette aan de beurt, die ik vorig jaar helemaal verknald had. Maar ja, dat was vorig jaar, en dit jaar wilde ik het perfect doen. We hebben de estafette onlangs tijdens de training geoefend. Halverwege was er een heel aparte situatie. Er lagen twee tunnels direct naast mekaar. Eerst moest ik de ene tunnel van de voorkant in en vervolgens de andere tunnel van de achterkant. Daarna kwam een heel lang stuk met vier sprongen, waar ik heel hard kan rennen. Het vrouwtje kan mij dan niet meer bijhouden en dan ga ik meestal rare dingen doen. De tunnelkwestie moest dus goed worden opgelost. Tijdens de training bleef het vrouwtje gewoon aan de voorkant staan, gaf met de arm aan dat ik door de tweede tunnel moest en riep ‘door’. Ging prima tijdens de training. Tijdens de wintercompetitie zagen we dat echter geen andere combinatie doen, iedereen liep als een gek naar de tweede tunnel en kwam te laat bij de sprongen aan. Dat gaf te denken!

Romy 22 weken

Het vrouwtje bleef echter verbazingwekkend rustig toen we eindelijk aan de beurt waren en deed precies hetzelfde, wat ze tijdens de training gedaan had. Gewoon aan de voorkant van de eerste tunnel blijven staan en hopen dat ik mijn werk goed doe. Tuurlijk vrouwtje, geen probleem. Vóór ik de tunnel uit was, was het vrouwtje al een heel eind onderweg richting de vier sprongen, zodat we op hetzelfde moment bij de laatste sprong aankwamen. Weer helemaal foutloos. Wow, dat was echt onze dag!!!

Na afloop van de wedstrijd wordt ook bekendgemaakt hoe iedere combinatie individueel heeft gepresteerd. Jullie zullen het misschien niet geloven, maar het vrouwtje en ik eindigden op de 14^e plaats van de 135 combinaties. Wat zijn we trots op ons. Alles zo gelopen zoals we gepland hadden.

Vandaag wilden we in eerste instantie ook nog herfstfoto’s gaan maken, maar dankzij de regen en het slechte weer hebben we iets anders verzonnen. We zijn gewoon met Romy naar de Maas gegaan, zodat zij loslopen en komen naar de baasjes kan oefenen. Dat ging prima en heeft een paar mooie plaatjes van ons opgeleverd. Zo, maar nu genoeg voor vandaag.