O denneboom

 

Vrouwtje is inderdaad snel op zoek gegaan naar iets wat we met kerst kunnen doen. Ze had ook snel een idee. We zouden naar het openluchtmuseum in Arnhem gaan, want daar zijn de baasjes al jaren niet geweest. Of ik er ooit was, is niet helemaal duidelijk. Baasje zegt van wel, vrouwtje zegt van niet. Mij staat er in ieder geval niets van bij. Bokrijk, het openluchtmuseum in België, kan ik me wel goed herinneren. Daar zijn we al verschillende keren geweest. Hoe dan ook, we zouden dus op eerste kerstdag naar Arnhem gaan.

 

Op 15 december werd er echter weer een nieuwe – nog strengere – lockdown afgekondigd, die tot maar liefst 20 januari volgend jaar duurt. Sindsdien mogen alleen essentiële winkels open blijven, alle andere zaken moeten dicht, dus ook musea, dierentuinen en alle andere zaken die leuk zijn. Zelfs trimsalons moesten hun deuren sluiten. Dat mensen niet naar de kapper mogen snap ik nog wel. Het virus wordt immers onder mensen verspreid en bij de kapper kan je niet de vereiste afstand houden. Maar waarom wij hondjes nu ook niet meer naar de kapper mogen, dat snap ik nou echt niet. Gelukkig was ik net vóór de lockdown nog bij de trimmer. Ik hoefde me dus tijdens het kerstdiner niet te schamen.

 

Ook met de trainingen is het allemaal echt een gedoe door alle regels. En de logica is ook hier ver te zoeken. Eigenlijk moet alles gesloten blijven, ook maneges, maar in sommige veiligheidsregio’s mogen maneges toch weer open blijven en mag er training worden gegeven. Het is dan weliswaar aangepaste training, slechts de trainer en een cursist, maar ja, beter dan niets. Romy en Tosha trainen gelukkig in de juiste veiligheidsregio’s waar wel getraind mag worden. Ik heb helaas pech. Kort vóór de lockdown heeft het vrouwtje samen met kennissen een manege gehuurd, waar ik tijdens de wintermaanden zou trainen, maar die ligt in de verkeerde regio en daar moeten de deuren wel gesloten blijven. Vrouwtje heeft nu besloten dat ik een training van Romy overneem, zodat ik toch af en toe wat kan doen. Pfff….

 

Maar ik merk net dat ik helemaal afdwaal, ik wilde het eigenlijk over de kerst hebben en niet over dat stomme virus. De plannen voor het openluchtmuseum konden dus geen doorgang vinden. Uiteindelijk werd het een wandeling door het heidegebied van Kampina. Dat is in de buurt van de Oisterwijkse bossen en vennen, maar is net iets anders. We moesten wel goed uitkijken waar we liepen. Door de vele regen van de laatste weken was er overal blubber. Desalniettemin heb ik er onwijs van genoten. Het zonnetje scheen, er was weinig wind, en we hebben heerlijk gewandeld.

 

Het goede aan het hele virus is dat de regering nu een vuurwerkverbod heeft ingesteld. Er mag op oudejaarsavond helemaal niet geknald worden. Top besluit! Ik was er echt blij mee toen het vrouwtje dat vertelde. Eindelijk een rustige oudejaarsavond, waar ik gewoon zonder angst naar buiten kan om mijn behoeften te doen. De vreugde was echter van korte duur. Over het algemeen valt het hier met het geknal mee, pas na de kerst komt dat echt op gang. Nu zijn ze echter al weken bezig. We hebben het nu al een paar keer meegemaakt dat niet ver achter ons vuurwerk werd afgestoken.

 

Ikzelf heb het niet op vuurwerk, echt verschrikkelijk dat geknal, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik thuis veilig ben en dat ik daar niet bang hoef te zijn. Buiten is dat iets anders. Zodra er geknald wordt, wil ik het liefst zo snel mogelijk naar binnen. Romy is iets minder onder de indruk. Zij gaat meestal blaffen als ze vuurwerk hoort en daarna gaat ze gewoon verder met het leven. Tosha blijkt echter als de dood voor dat geknal. Overdag valt het nog mee, maar dat ligt er waarschijnlijk aan dat er tot nu toe overdag nog niet geknald is. ’s Avonds wil ze echter het liefst helemaal niet meer naar buiten. Echt leuk wat sommige mensen allemaal verzinnen. Aan ons wordt daarbij niet echt gedacht.

 

Vorig jaar heb ik het er een keer over gehad dat het bij ons in de keuken een complete chaos is met kerst, omdat het vrouwtje met feestdagen graag de chefkok wil uithangen. Dit jaar zou het allemaal anders gaan, heeft het vrouwtje beloofd. Ze zou kiezen voor iets makkelijks. Iets dat binnen niet al te lange tijd klaar is en waarvoor je geen twintig pannen nodig hebt. Al weken vóór de kerst begon haar zoektocht naar een makkelijk gerecht. Tot mijn verbazing heeft ze dat ook gevonden. In de supermarkt hadden ze een kant en klaar rosbief met rode wijn saus. Het vlees moest een paar minuten de pan in en daarna 50 minuten de oven in. De saus kon gewoon in de magnetron opgewarmd worden. Klonk eigenlijk al van het begin af aan te mooi om waar te zijn.

 

Op eerste kerstdag ging het vrouwtje aan de slag met haar rosbief. Zag er echt makkelijk uit. Net als altijd moest er natuurlijk ook nog soep worden gemaakt en een salade, dus uiteindelijk had ze weer zoveel vuil gemaakt dat de baas toch weer tussendoor de vaatwasser moest aanzetten om dat allemaal weg te werken. Toch verliep het soepeler dan in voorgaande jaren en vrouwtje was snel klaar. Enthousiast gingen de baasjes aan tafel zitten. Ik zag meteen dat het eten geen mega succes was. Het vlees was niet echt lekker en de saus was ronduit vies, zei het vrouwtje. Het enige dat lekker was, was de zuurkool die ze zelf had gemaakt. Tja, en wat doe je als het eten niet lekker is? Juist, dan is er maar één oplossing. Je gaat de volgende dag een lekker kerstmenu koken. Kortom: we zijn terug bij af! Vrouwtje was alweer de hele middag in de keuken bezig. Lang leve de kerst. 

We wensen al onze trouwe volgers alvast een fijne jaarwisseling en laten we hopen dat 2021 weer een jaar wordt waar we terug mogen gaan naar het oude normaal, waar we weer alles mogen doen waar we zin in hebben. 

Vies weer

 

Eigenlijk had ik de afgelopen weken veel te vertellen, maar helaas had het vrouwtje geen tijd om dat allemaal op te schrijven en nu ben ik veel van wat ik wilde vertellen weer vergeten. Vrouwtje is al weken met allerlei kerstdingen bezig. Ieder jaar maakt ze een kerstkaart met foto’s van ons. Is altijd een hoop gedoe. Op de kaart mogen natuurlijk alleen de allermooiste foto’s staan, dus is ze dagen ermee bezig om alle foto’s van de afgelopen maanden door te spitten. En ik kan jullie vertellen, dat zijn enorm veel. Vervolgens moet ze op zoek gaan naar een mooie kaart. Dat valt meestal nog mee. Het bestand is nu in ieder geval naar de drukkerij gestuurd en net heeft ze het bericht ontvangen dat ze haar kaarten kan komen halen.

 

Ook maakt ze ieder jaar twee kalenders met de mooiste foto’s van de afgelopen maanden. Dus ook weer eindeloos gezoek naar de mooiste foto’s, maar dat duurt nog langer, ze heeft namelijk een hoop foto’s nodig voor zo’n kalender. Daar is ze al weken geleden mee begonnen, maar klaar is ze nog steeds niet. Ik vrees dat de kalenders pas weer half januari komen. Was vorig jaar ook zo. Ook de kerstboom moest alvast worden neergezet. Inmiddels zijn alweer twee ballen gesneuveld. Eentje meteen nadat de boom stond door toedoen van de baas en eentje door het rennen van mijn twee gekke zusjes. Maar ja, de baasjes willen volgend jaar toch andere ballen. Haha.

 

De laatste weken hebben we voornamelijk vies weer. Het is meestal grijs, donker, veel regen en sinds een paar dagen is het behoorlijk koud geworden. Als we ’s morgens opstaan is het donker, overdag wordt het amper licht en om een uur of vier wordt het alweer donker. Pfff, ik heb er langzamerhand genoeg van. Gisteravond had ik de laatste keer vóór de winterstop training met het vrouwtje. Dat is altijd buiten op een grasveld. Vrouwtje en ik zitten in de eerste groep, dus moet het vrouwtje eerst samen met de andere mensen het parcours bouwen. Ze had een matje neergelegd waarop ik kon gaan zitten, maar echt geholpen heeft dat niet. Het was min één, dus stervenskoud. Gelukkig mocht ik, nadat het vrouwtje klaar was met bouwen, een paar minuten rennen. Toen kreeg ik het snel weer warm. Maar mijn arm vrouwtje was alleen maar aan het klagen. Ze voelde haar tenen niet meer, zei ze. Ze deed haar best, maar ze liep zo’n beetje als een eend door de koude voeten. In de auto heeft ze de verwarming snel aangezet om haar voeten weer te ontdooien. Toen we driekwartier later thuis waren had ze eindelijk weer gevoel in haar tenen.

 

Tosha 38 weken

Onlangs mocht ik samen met Tosha naar de training. Over het algemeen gaat zij altijd samen met Romy. Nu was echter de hondenschool, waar ik op donderdag train, door alle corona maatregelen twee weken gesloten, daarom mocht ik een keer mee. Tot nu toe heb ik weinig van Tosha gezien. We mogen altijd door de tunnel in de tuin en die doet ze hartstikke goed, maar voor de rest heb ik geen idee wat Tosha allemaal al kan. Ze moest een paar sprongen nemen (zonder latjes erop natuurlijk) en een paar keer door verschillende tunnels. Nou, ik wist niet wat ik zag. Dat ging helemaal geweldig, Tosha rende als een gek. Jeetje, dat wordt wat met haar. Ze doet het nu al supergoed. Ben echt trots op haar.

 

Ondanks het slechte weer hebben we ook een aantal leuke herfstwandelingen gemaakt. We waren bij de Oisterwijkse bossen en vennen, bij de Oosterplas in Den Bosch, park Oudegein in Nieuwegein en afgelopen zondag hebben we een wandeling gemaakt om de vesting Zaltbommel. En we waren talloze keren aan de Maas, maar ja, dat doen we altijd. Nu moet nog de kerstwandeling worden gepland, want met kerst doen we meestal iets bijzonders. Dit jaar is dat helaas allemaal wat ingewikkeld door alle corona maatregelen. Ik denk echter dat het vrouwtje weer iets zal vinden waar we terecht kunnen.

Op naar Limburg

Door het virus ziet onze agenda dit jaar heel anders uit dan in andere jaren. Over het algemeen hebben we – vooral tijdens de zomermaanden – veel wedstrijden in onze agenda staan. Voor dit jaar stonden ook de nodige wedstrijden op het programma. Die werden echter allemaal tot ons grote verdriet geschrapt. Een keer iets anders doen is natuurlijk ook leuk. Ergens in het bos wandelen, of lekker naar het strand, maar toch mis ik ons gewone leventje.

 

Tosha 28 weken

Vorig jaar hebben de baasjes op de sheltie wedstrijd met een vrouw gesproken die in Limburg woont. Zij vertelde dat ze in die provincie een eigen organisatie hebben, die ook officiële wedstrijden organiseert. Het vrouwtje heeft een keer de site bekeken, maar verder heeft ze daar niets mee gedaan. Wij lopen immers al bij twee organisaties wedstrijden, voor een derde organisatie hebben wij de tijd niet. Maar ja, dat was dus nog allemaal vóór het Corona tijdperk.

Een paar weken geleden keek vrouwtje weer op de site en zie daar, in september en oktober werden bij de organisatie in Limburg, die Agility Regio Limburg (ARL) heet, vier wedstrijden georganiseerd. We waren allemaal dolenthousiast. Nou ja, allemaal is wellicht wat overdreven, baasje vond het hartstikke leuk voor ons, maar zag de afstanden niet zo zitten. Twee van de wedstrijden zouden in Venlo plaatsvinden en twee in Oirsbeek. Venlo is voor ons al bijna anderhalf uur en Oirsbeek dik anderhalf uur. Gelukkig konden we het baasje overtuigen en half september reisden we vroeg in de ochtend af naar Venlo voor de eerste wedstrijd.

 

De Corona maatregelen zijn na de vakantie weer iets versoepeld. Er mogen nu weer honderd mensen buiten samenkomen. De wedstrijd in Venlo was dus een wedstrijd zoals die vóór Corona werden gehouden. Als je bij de ARL begint, dan mag je in dezelfde graad beginnen waar je ook bij de RvB loopt. Ik mocht dus in de derde graad beginnen en Romy in de tweede. Na lang beraad hebben het vrouwtje en ik echter samen besloten dat ik gewoon in de tweede graad begin, want die parcoursen vind ik veel leuker om te lopen. 

Jeetje, dat was echt genieten. Ik had er onwijs veel zin in. Half september de eerste wedstrijd van het jaar lopen. Nou, zoiets heb ik nog niet meegemaakt. Ik rende zo hard ik kon over het parcours. Twee keer tweede plaats, een keer derde plaats, en een u’tje op het eerste vast parcours en de jumping. Ook mijn kleine zus Romy deed het fantastisch. Op de jumping werd zij eerste en heeft dus meteen weer een winpunt en een u’tje gelopen. Ongelofelijk die zus van mij.  Eerste vast parcours helaas twee foutjes en tweede een diskwalificatie. Maar ja, wat maakt het uit, ze heeft gewoon super gelopen.

 

Bij de ARL is de indeling overigens een beetje anders dan bij de andere organisaties. Zij kennen per graad slechts twee hoogteklassen, die samengevoegd zijn. De small en medium hondjes vormen samen een groep en de intermediate en de large. Voor de smaal/medium groep was er maar één prijs, namelijk voor de eerste plaats en aangezien Romy die op de jumping had gelopen, moesten we wachten tot de prijsuitreiking. Hoe langer de wedstrijd duurde, hoe meer de tijden uitliepen. Om half zeven uur ’s avonds begonnen de baasjes toch honger te krijgen. Toen baasje iets te eten wilde halen, bleek de kantine echter al gesloten te zijn. Nadat alle combinaties hadden gelopen, moesten alle toestellen opgeruimd worden. Daarna was eindelijk de prijsuitreiking. Het was wel de moeite waard om op de prijs te wachten, want dat was een prachtige breedtesprong en dus niet zo’n standaard prijs. Maar ja, wat moet ik zeggen? Om half tien ’s avonds waren we eindelijk thuis. Was toch een beetje veel van het goede.

 

Twee weken later mochten we in Oirsbeek wedstrijd lopen. Gelukkig had de organisatie na de ervaring met Venlo besloten om het tweede vast parcours te schrappen. Er zou slechts één vast parcours en een jumping worden gelopen die voor iedere graad anders is en aan het eind zou iedereen hetzelfde spel lopen. Het vast parcours ging bij mij eigenlijk echt goed. Kort vóór het eind raakte het vrouwtje echter het contact met mij kwijt, waardoor ik een horde miste. Diskwalificatie dus. De jumping ging helemaal geweldig. Eerste plaats!!! Hebben jullie dat goed gelezen? Ik heb een eerste plaats gelopen. Is dat niet fantastisch? Ik ben er mega trots op. Helaas klopte iets niet met de tijden, want ondanks dat ik meer dan vier meter per seconde gelopen had, was ik meer dan vier seconden te langzaam. Dus geen winpunt en geen u’tje. Bij het spel liep ik alsof mijn leven ervan afhangt, bijna vierenhalve meter per seconde. Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gelopen. Helaas slechts derde. Romy liep prachtige rondjes, helaas bij het vast parcours en de jumping een diskwalificatie, maar bij het spel eerste. Gelukkig waren we deze keer redelijk op tijd thuis.

 

30 weken

Gisteren zou de volgende wedstrijd zijn, ook weer in Oirsbeek. Op korte termijn werd de wedstrijd echter verplaatst naar een andere locatie: naar het Duitse Űbach-Palenberg. Door de aangescherpte Corona maatregelen werd die wedstrijd en de volgende wedstrijd in Venlo helemaal geschrapt. Eergisteren had Romy nog een wedstrijd van de RvB bij KC Noord-West Veluwe. Wij mochten echter geen van allen mee, vrouwtje moest in haar eentje gaan. Ik was daar niet rouwig om, want het heeft echt de hele dag pijpenstelen geregend. Ik weet dat mijn vrouwtje een bloedhekel heeft aan regen als ze wedstrijd moet lopen en Romy vindt dat ook niets. Dus ik was benieuwd. Nou, ze kwamen thuis met twee prachtige rozetten voor twee keer een tweede plaats en twee u’tjes. Bovendien hadden ze een tegoedbon gekregen voor twee reusachtige zakken brokken. Echt trots op mijn vrouwtje en Romy. 

Appingedam

 

Het vervelende van vakantie vind ik dat er altijd de laatste dag komt en dat je de volgende dag weer naar huis moet. Nou ja, helemaal klopt dat niet. Toen we twee jaar geleden in Frankrijk waren, was ik echt dolblij toen we eindelijk weer naar huis mochten. Maar dat was ook de enige keer. Over het algemeen heb ik het hartstikke naar mijn zin op vakantie. Dit jaar hadden we het echt hartstikke naar onze zin. We hebben veel leuke plekken gevonden waar we met zijn drieën los mochten lopen, we hebben leuke dorpen gezien, onze camping is fantastisch, en we hebben gezellige uurtjes bij mijn eerste vrouwtje doorgebracht. Kortom: het is hier gewoon fantastisch.

 

Appingedam

Onze laatste vakantiebestemming lag weer in de provincie Groningen. Vrouwtje had iets gelezen over de hangende keukens in Appingedam, die wilde ze graag zien. Mijn verwachtingen waren niet al te hoog. Groningen is geen liefde op het eerste gezicht en ik vrees ook niet op het tweede, derde, of vierde gezicht. Haha. Wij zijn echte Friesland fans. Daar worden we echt allemaal blij van. Maar ja, vandaag zouden we dus naar Appingedam gaan.

 

Daar aangekomen besloten de baasjes om eerst iets te gaan drinken en eten. In een winkelstraat was een lunchroom, die volgens het bord een terras had met uitzicht over het water. Dat klonk niet verkeerd. Het terras bestond uit meerdere verdiepingen, hoe lager je kwam, hoe dichter je bij het water kwam. Gelukkig was het niet druk, we konden kiezen uit allerlei tafeltjes, dus kozen we het tafeltje met het beste uitzicht. Wauw! Het uitzicht was echt een droom. We zaten direct aan een gracht met uitzicht op allerlei huizen.

 

De hangende keukens

Ook de rest van Appingedam viel niet tegen. Overal grachten, leuke gebouwen en rechts en links een paar bootjes. En de hangende keukens van mijn vrouwtje waren ook niet onaardig om te zien. Maar laat ik eerlijk zijn, het is geen Dokkum of Oudega. Het was leuk om te zien, maar er zijn mooiere dorpen.

 

Vrouwtje hoopte dat we ’s avonds nog een keer zo’n fantastische zonsondergang mochten meemaken, maar de kans daarop werd iedere minuut kleiner. De hemel was helemaal dicht getrokken, geen zon te zien. Het had dus weinig zin om ergens naartoe te gaan. We besloten daarom om in de buurt van de camping te blijven en daar een beetje te wandelen. We hebben eerst een stuk langs het water gelopen en daarna hebben we nog een boswandeling gemaakt. Was allemaal niet echt spectaculair, maar was wel leuk. Tja, en dat was onze vakantie. Morgen moeten we vroeg opstaan en dan gaan we weer naar huis. Bedankt baasjes voor deze fijne vakantie. We hebben er allemaal ontzettend van genoten.

Dokkum

 

Vanochtend zijn we toch nog een keer naar Lauwersoog gereden. We hebben namelijk al een paar keer auto’s zien staan op een zijweggetje en daar wilden we een keer kijken. Misschien dat daar iets moois te zien viel. Dat viel echter tegen. Je zag een paar plassen, maar die waren allesbehalve fotogeniek. Tja, het Lauwersmeer wordt het echt niet voor ons. Als ik heel eerlijk ben vind ik de hele provincie Groningen tot nu toe niet zo geweldig. Het landschap is een beetje saai. Daarom hebben we besloten om vandaag weer naar Friesland te gaan.

 

Dokkum

Volgens het vrouwtje is Dokkum een prachtig stadje, dat we allemaal superleuk zullen vinden. En ja, hoor, ze had helemaal gelijk. Prachtige oude huizen, grachten, bootjes, zeilbootjes en zelfs twee molens. Dat is wat we leuk vinden. Dokkum deed me heel erg denken aan die leuke dorpjes die we vier jaar geleden hebben gezien toen we in Friesland waren. Oudega, Hindeloopen, ook allemaal met grachten, water en bootjes. We hebben een wandeling door Dokkum gemaakt. Zo prachtig.

 

Toen we ’s ochtends van de camping vertrokken was het vrij koel. Het vrouwtje had daarom een spijkerbroek en een shirt aangetrokken. In de loop van de ochtend kwam de zon steeds meer tevoorschijn en het werd warmer en warmer. Vrouwtje zei dat ze bijna omkomt van de hitte. Er was maar één oplossing: het vrouwtje moest nieuwe kleding hebben. Gelukkig hebben ze in Dokkum genoeg winkels, een kledingzaak was dus snel gevonden. We stapten de winkel binnen en vrouwtjes ogen vielen meteen op een jurk. Wit met verschillende gekleurde bloemen. Ik zag het meteen, mijn vrouwtje was helemaal verkocht. Dat was haar jurk. Ik hoopte echt dat die zou passen. Vrouwtje ging naar de paskamer en kwam gelukkig met een perfect zittende jurk naar buiten. Was ook nog behoorlijk afgeprijsd voor minder dan de helft van de oorspronkelijke prijs. In een andere zaak hebben we nog een paar teenslippers voor het vrouwtje gekocht en toen kon onze dag niet meer stuk.

 

’s Middags zijn we in Ternaard geweest. Dat grenst ook aan de waddenzee. We mochten daar lekker los en dus hebben we wat afgerend. ’s Avonds waren we nog een keer in Moddergat. Deze keer hadden we geluk met het weer. We hebben echt een spectaculaire zonsondergang meegemaakt. Op een gegeven moment was de hele hemel donkeroranje. Wauw, zoiets heb ik nog niet eerder gezien. Zelfs nadat de zon was ondergegaan had je nog prachtige luchten. Kort vóórdat de zon onderging, kwam een groepje wadlopers terug van hun wandeling naar Schiermonnikoog. Ze waren de dag daarvoor naar Schiermonnikoog gewandeld en nu weer terug. Helemaal soepel was dat kennelijk niet gegaan. Één van de meiden vertelde dat ze onderweg een blessure had opgelopen, waardoor ze niet meer goed kon lopen. Nou, zie je wel. Ik wist wel dat wadlopen niet zonder gevaar is. Ik ga in ieder geval niet meedoen.

Verdwenen slot

 

Ook voor vandaag stond veel cultuur op het programma. We zouden maar liefst drie kastelen bezichtigen. Pfff, ik hoopte dat de baasjes die niet alleemaal van binnen willen bezichtigen, want dan wordt het voor ons een lange saaie dag. Het eerste kasteel was Menkemaborg, dat in Uithuizen in de provincie Groningen ligt. Het kasteel ziet er aan de buitenkant niet onaardig uit, maar we hebben wel mooiere gezien. We zijn natuurlijk een beetje verwend, dat moet ik toegeven. In Gelderland hebben we gewoon prachtige kastelen, het ene mooier dan het andere. Er was ook een tuin. Die was nogal strak aangelegd met veel heesters erin. We hebben een beetje rondgelopen en het kasteel van alle kanten bekeken.

 

Menkemaborg

Na de wandeling was het tijd voor de lunch, dus gingen we op het terras zitten. Het vrouwtje weet eigenlijk altijd vrij snel wat ze wil eten, maar deze keer kon ze maar moeilijk een beslissing nemen. Uiteindelijk viel haar keuze op de uitsmijter met champignons. Iets wat ze normaal gesproken nooit eet. Na een poosje werd het eten gebracht. Vrouwtje kreeg een gigantisch groot bord met maar liefst twee reusachtige sneden brood, drie eieren en een hoop champignons. Ik keek zo naar het bord en ik dacht meteen dat dat niet goed zou gaan. Vrouwtje eet namelijk slechts kleine porties en dat was eerder een project voor meerdere dagen. Het was hartstikke lekker, zei ze. Na de eerste snede gegeten te hebben werd ze al een beetje bleek om haar neus. Maar ze at dapper door. Ging wel steeds langzamer en ze werd steeds bleker. Na nog een paar happen van de tweede snede te hebben gegeten gaf ze het op. De hele middag voelde ze zich helemaal niet lekker, was gewoon te veel.

Met een misselijk vrouwtje vertrokken we naar het volgende kasteel dat op onze lijst stond: het Poptaslot. Vrouwtje gaf het adres aan het baasje, zodat hij dat in de navigatie kon invoeren. De straatnaam bestond echter niet, zei het baasje, dus voerde hij alleen de plaatsnaam in. ‘We zullen het wel vinden’, zei het vrouwtje, ‘geen enkel probleem.’ We vertrokken dus richting Marsum, waar we een poosje later aankwamen. Marsum is een piepklein dorpje, waar een kasteel meteen opvalt, maar geen bord waarop iets over een kasteel stond en nergens een kasteel te zien. ‘Is dat wel een goede adres?’, vroeg het baasje. Vrouwtje haalde haar lijstje tevoorschijn en liet het adres zien. Dat klopte. Baasje pakte zijn mobiel en ging Marsum opzoeken. En waar kwam hij uit? Aan de andere kant van het land, in Friesland. Boven Leeuwarden is er ook een Marsum en ja hoor, daar is ook het Poptaslot. Maar wij stonden in het Marsum in de buurt van Appingedam, dat in de provincie Groningen ligt. Echt ongelofelijk wat wij allemaal met ons vrouwtje meemaken. Zoiets controleer je toch van tevoren. Stuurt ze ons naar een of ander dorpje waar helemaal niets te zien valt. Dus helaas geen Poptaslot voor ons.

 

We reden dus verder naar onze volgende bestemming: landgoed Fraeylemaborg. Dat kasteel bestond gelukkig wel. Dat is echt prachtig, helemaal wit. Er was ook een groot park waar we een wandeling gemaakt hebben. Je kon ook het blotevoetenpad lopen, maar daar mochten wij niet mee, dus hebben we dat niet gedaan. En gelukkig ook, want dat hield ook in dat je door een grote vijver moest lopen. Het water was helemaal groen en zag er niet al te best uit. We dachten dat iedereen die oefening zou overslaan, maar nee hoor, één stel ging daar echt doorheen. Toen ze weer eruit kwamen hadden ze heel groene benen, net als een kikker. Ben ik blij dat wij daar niet doorheen moesten. Zou het toch niet fijn vinden om zo’n groene troep op mijn vacht te hebben.

 

Fraeylemaborg

’s Avonds wilde het vrouwtje nog een paar foto’s maken, maar dat werd helemaal niets. De hemel was helemaal dichtgetrokken, je zag niet eens de zon en dus ook geen zonsondergang. Onze vakantie is alweer bijna voorbij, dus als het weer niet verandert wordt het niets met de super foto’s.

Wandeling en veel cultuur

 

Het vrouwtje had vóór de vakantie verschillende wandelingen bij het Lauwersmeer opgeschreven, maar na de eerste wandeling hebben we besloten om de rest te laten zitten. Op haar lijstje stond ook een wandeling in de buurt van Onstwedde, de ‘Boomweideroute Dal van Ruiten A’. Ja, sorry, die route heet echt zo, kan er ook niets aan doen. Klinkt wel een beetje vreemd. We konden parkeren op het terrein van ‘Gasterij Natuurlijk Smeerling’, waar de baasjes meteen gingen zitten om wat te drinken. Ook werd de route besproken. De baasjes besloten om de route een beetje af te korten, want voor Tosha was die toch wat lang.

 

Wandeling Dal van Ruiten A

Het was een leuke wandeling. We kwamen langs water en liepen langs mooie boerderijen en weilanden. Maar zo echt spectaculair was de route nou ook niet. Als we bij ons thuis door de polder lopen ziet het er net zo uit. Na de wandeling gingen we weer bij de gasterij zitten, nu werd er ook iets gegeten.

Vervolgens vertrokken we naar burcht Wedde, die in het gelijknamige plaatsje ligt. Ziet er echt heel mooi uit die burcht met veel water eromheen. We hebben een beetje door het park gewandeld en van het mooie uitzicht genoten. Ik weet niet of je de burcht ook van binnen kon bezichtigen, de baasjes bleven in ieder geval buiten.

 

Burcht Wedde

’s Middags hebben we vesting Bourtange bezichtigd. Dat is een dorpje, dat in een vijfhoek is aangelegd met oude huizen. Het lijkt een beetje op een soort openluchtmuseum, maar dat is het dus niet. In de huizen wonen gewoon mensen. Uhm ik weet niet of ik daar zo graag zou willen wonen met al die toeristen die dagelijks door het dorp wandelen. Wij wonen liever rustig. Veel viel er in het dorpje eigenlijk niet te zien. De huizen zijn vanzelfsprekend niet voor het publiek opengesteld. Haha, dat zou helemaal iets zijn, komen dagelijks honderden mensen door je huiskamer gewandeld. We hebben gewoon een beetje door de straten gewandeld en daarna hebben de baasjes op de markt een hapje gegeten. Daarna zijn we weer vertrokken.

 

Vesting Bourtange

We zijn weer terug naar de camping gegaan om een beetje uit te rusten. ’s Avonds zijn we weer naar Moddergaat gereden. De hemel zag er deze keer veelbelovend uit. Waren wel veel wolken aanwezig. De zonsondergang was wel leuk, maar ook weer niet echt spectaculair. Nou, ik ben benieuwd of het vrouwtje tijdens onze vakantie nog de perfecte foto’s kan maken die ze in haar kop heeft. Vrees toch langzamerhand het ergste.

Op visite en naar Lemmer

 

Na het ontbijt vertelde het vrouwtje dat we vandaag iets anders gingen doen dan anders. Niet naar een dorp of stad, ook niet naar het strand, maar op visite. Op visite? Ik was meteen benieuwd en wilde meteen weten bij wie we op visite gaan. Vrouwtje zei dat we naar de eerste baasjes van Romy en mij gaan, die wonen namelijk in Friesland. En daar zijn Romy en ik ook geboren. Inmiddels zijn onze eerste baasjes echter naar een ander huis verhuisd dat wij niet kennen, dus we waren benieuwd. Ze wonen nu midden in het bos, waar het heel rustig is. Toen we uitstapten werden we meteen vrolijk begroet door Cheeta, Laura, Macho en Nanook en door ons vorige vrouwtje Joukje.

 

Lemmer

Voor degenen die onze familiegeschiedenis niet meer helemaal op het netvlies hebben even een korte update. Macho is mijn broer, weliswaar uit een later nest, maar met dezelfde ouders. Mijn mama Tibby is helaas vijf jaar geleden overleden. Laura is de mama van Romy. Romy en ik zijn halfzussen, we hebben dezelfde vader. Kunnen jullie het nog een beetje volgen? Ik hoop het, want ik ben nog niet klaar. Haha. Nanook is vorig jaar bij onze eerste baasjes komen wonen. Zij is bij dezelfde baasjes geboren waar ook Tosha vandaan komt. Ze hebben allebei dezelfde vader en Tosha en Nanook zijn dus – net als Romy en ik – halfzussen. Grappig, toch? Uhm, het lijkt allemaal nogal ingewikkeld, jullie hoeven dat ook allemaal niet te onthouden. We zijn gewoon één grote familie, zeg maar.

 

Binnen heb ik eerst zoals het hoort alle andere hondjes netjes begroet. Mijn broer Macho was tot nu toe altijd een beetje terughoudend, maar nu kwam hij vrijwel meteen. Hij heeft zich zelfs door de baasjes laten aaien. Romy bleef een beetje op afstand en Tosha vertrouwde het helemaal niet. Later mochten we met zijn allen de tuin in. Wauw, die is groot, we konden heerlijk rennen. Toen vond Tosha het ineens allemaal niet meer eng. De baasjes hebben uitgebreid gepraat met Joukje over van alles en nog wat. Wij vonden het een beetje saai, tot we ontdekten dat je in de tuin heerlijk kunt graven. Het vrouwtje vond dat echter niet zo’n goed plan, dus zijn we maar met zijn allen onder de tafel gaan liggen tot de baasjes uitgepraat waren. Ik vond het echt superleuk om vrouwtje Joukje en de andere hondjes weer een keer gezien te hebben.

 

Daarna zijn we naar Lemmer gereden. Dat is een leuk stadje met veel water. Er varen talloze boten, zelfs vrij grote. Helaas was het overal vrij druk. Na een beetje rondgekeken te hebben, besloten we om iets anders te doen. Wij vinden zulke drukke plekken waar overal mensen en fietsers zijn namelijk niet zo fijn. Vrouwtje had van tevoren gekeken waar hondenstrandjes zijn. Op internet stond dat Lemmer een geweldig strandje heeft voor honden. Nou, dat wilden we toch nader bekijken. Dus op naar het hondenstrand.

 

Onze eerste indruk van het strand was positief. Een prachtig lang strand zo te zien. Ik zag ons daar al rennen. Het vrouwtje temperde echter onze verwachtingen. Dat gedeelte van het strand is namelijk voor ons hondjes tijdens de zomermaanden verboden terrein. Wij mogen alleen op het hondenstrandje spelen. Na een aantal minuten lopen zagen we eindelijk een boord waarop ‘Hondenstrand’ stond. Uhm, was dat een grapje? Dat strandje was slechts een paar meter lang. Zelfs onze strandjes langs de Maas zijn vele malen langer. Gelukkig was er slechts één ander hondje aanwezig toen we kwamen, dus viel het allemaal mee.

 

Zoals jullie inmiddels weten ben ik niet zo gek op water. Met mijn pootjes erin vind ik fijn, dat is lekker koel bij warmer weer, maar dieper het water in durf ik echt niet. Vrouwtje zei dat ik niet bang hoef te zijn, de bodem loopt hier namelijk geleidelijk af. Je kan dus ver het water in lopen zonder dat het echt diep wordt. Nou ja, het vrouwtje kan veel vertellen, dat wilde ik toch eerst met eigen ogen zien. Vrouwtje liep een heel eind het water in en inderdaad, meer dan de voeten waren niet met water bedekt. Nu durfde ik ook. Wauw! Echt gaaf! Ik kon helemaal naar het vrouwtje lopen. Zover ben ik nog nooit het water in gegaan. Ben echt trots op mezelf dat ik dat durfde.

 

Tosha is kennelijk helemaal niet bang van water. Zij rende meteen achter het vrouwtje aan. Binnen een paar seconden was ze drijfnat, maar ze had wel onwijs veel lol. Vervolgens renden Romy en Tosha achter elkaar aan. Het strandje op, daarna het water in, weer het strandje op. Ik begon dat ook leuk te vinden, dus heb ik ook meegedaan. Was echt genieten. Op een gegeven moment kwamen echter ook meerdere andere mensen met grote honden, onder andere een pitbull. Daar was ik niet zo blij mee en de baasjes ook niet. Hoogste tijd voor ons om te vertrekken. Het strandje is leuk voor ons, maar met andere honden erbij veel te klein en te druk. Erg jammer.

Allingawier, Bolswaard en Sneekermeer

Zoutkamp ligt direct op de grens van de provincies Groningen en Friesland. Dat is dus gunstig, want we kunnen beide kanten op. Vanochtend gingen we richting Friesland om in Allingawier het Friese museumdorp te bezichtigen. In de provincie Groningen heb je ook een openluchtmuseum, maar daar zijn wij weer niet welkom. Beetje raar allemaal. Dat we in een gewoon museum niet mogen komen kan ik nog begrijpen. Maar in een openluchtmuseum? Daar staan een hoop gebouwen, meer niet. Nou ja, het is niet anders, daarom zijn we dus naar Friesland waar we wel welkom waren.

 

Het Friese Museumdorp

Het museumdorp was veel kleiner dan wij gedacht hadden. Een paar gebouwen, een kerkje en een molen. De meeste gebouwen waren gesloten, dus daar viel helemaal niets te zien. We hebben een beetje rondgekeken, een paar foto’s gemaakt en de baasjes hebben een hapje gegeten. Dat was het dan ook. Desalniettemin vond ik het de moeite waard.

 

Broerekerk van binnen

Na het eten zijn we naar Bolsward gereden. Dat is een leuk klein stadje, niet al te ver van Allingawier. Het was rustig, dus hadden we snel een parkeerplaats gevonden op het Broereplein. Aan de overkant zagen we meteen een leuk kerkje, dat Broerekerkje bleek te heten. Over het algemeen mogen wij nooit mee de kerk in, maar deze keer was dat anders. De kerk bleek namelijk een leeg gebouw te zijn. Door een brand zo’n veertig jaar geleden was de kerk flink beschadigd geraakt. Het hele dak was weg. Dat is inmiddels vervangen door een glazen overkapping. Dat ziet er echt gaaf uit. Nog nooit gezien zoiets. Ik weet niet hoe het kerkje vóór de brand eruit zag, maar wij vonden dat allemaal een echt geslaagde restauratie.

 

In de loop van de middag werd het steeds warmer, of beter gezegd te warm voor ons. We hebben daarom een plekje gezocht met een beetje schaduw, waar we konden uitrusten. Dat was snel gevonden: het Sneekermeer. Al snel hadden we een fijn plekje op het gras met voldoende schaduw gevonden met een fantastisch uitzicht op het meer.

 

Toen ik vier jaar geleden voor het eerst met de baasjes aan de Friese meren was, was ik al onder de indruk en dat is niet veranderd. Wat is het leuk daar. Al die zeilbootjes, daar wordt ik helemaal blij van. Ook Romy en Tosha genoten ervan. Er waren niet alleen zeilboten, maar ook andere bootjes. Je hebt ze blijkbaar in alle soorten en maten. De mensen met de grotere boten keken nogal arrogant op ons neer, met een blik van ‘kijk wat wij een grote boot hebben’. Ah jee, wat zielig zeg, we zijn daar helemaal niet jaloers op. Wat moeten wij op zo’n wiebelende boot? We liggen veel liever op het gras en genieten van het uitzicht.

 

Sneekermeer

Later hebben we ook een beetje gewandeld om nog meer van het Sneekermeer te zien. Direct in de buurt van het meer worden nu verschillende huizen gebouwd, die je als vakantiewoning of –appartement kunt kopen. Vrouwtje kon het natuurlijk niet laten en moest meteen op internet kijken hoeveel zo’n woning kost. De bedragen die ze noemde waren niet mis. Voor een piepklein appartement een paar ton en hoe groter hoe duurder. Zelfs de tiny woonboot van slechts een paar vierkante meter kostte al kapitalen. Ik zie ons daar wel zitten. Romy, Tosha en ik op de tiny woonboot lekker op het bed en de baasjes ergers buiten, want voor ons allemaal is de boot te klein. Er moeten dus keuzes worden gemaakt en ik ga ervan uit dat de baasjes ons niet buiten in de kou laten liggen. Goed opgelost, toch?

 

’s Avonds zijn we nog naar Moddergat gereden, zodat het vrouwtje foto’s kon maken. Helaas was de hemel inmiddels helemaal dicht getrokken. Geen zon te zien, alleen dikke, grijze wolken. Dus geen prachtige foto’s van de zonsondergang. Hopelijk hebben we morgen meer geluk. Nu eerst uitrusten.

Lauwersmeer en Waddenzee

 

Onze camping is echt super hondvriendelijk. We hoeven slechts een paar meter te lopen tot het uitlaatveld. Dat ligt aan een sloot en daar is ook veel gras. Ook is er een klein bos waar we goed kunnen wandelen. Ik ben echt helemaal te spreken over de camping. Echt een fijne locatie. Het is ook echt rustig op de camping en we hebben heel fijn geslapen. Nou ja, bij Romy duurde het even vóór ze in slaap viel, ze was het er namelijk niet mee eens dat ze niet in de bench mocht slapen. Thuis hebben we allemaal een eigen bench met een dik matras erin waar we ’s nachts slapen. De baasjes hebben maar een kleine auto, drie benches gaan daar niet in. Ze hebben daarom ervoor gekozen om slechts één bench mee te nemen voor Tosha. Romy en ik gedragen ons namelijk netjes, we maken niets kapot. Maar ja, we weten niet wat onze modelpup doet als ze zonder toezicht is. Tosha mocht dus in de bench slapen en daar was Romy het helemaal niet mee eens. Ze ging gewoon in de bench liggen. Pas toen Tosha veilig in de bench zat gaf ze het op en ging op haar dekentje liggen.

 

Voor vanochtend stond een wandeling bij het Lauwersmeer op de planning. Staatsbosbeheer heeft verschillende wandelingen uitgezet, onder andere de Duindoornroute. We moesten weer naar de haven van Lauwersoog, waar we gisteravond al waren. Ik had er zin in, het is altijd leuk om iets nieuws te zien. Al snel begon de route echter nogal saai te worden. De route had overal kunnen zijn, ook bij ons thuis. Alleen hebben we bij ons veel meer water. Er viel niets bijzonders te zien. Een beetje bos, een beetje grasland, maar het water was ver te zoeken. Ook de baasjes waren niet onder de indruk. Vrouwtje had nog een hele lijst met wandelroutes aan het Lauwersmeer, die werden meteen uit het programma geschrapt. Er zijn ongetwijfeld veel leukere dingen hier in de omgeving die we kunnen doen.

 

Zit ik zo goed vrouwtje?

Daarna zijn we op zoek gegaan naar geschikte fotolocaties voor het vrouwtje. Ze hoopt namelijk dat het ’s avonds schitterend fotoweer is en dat ze prachtige foto’s kan maken. De eerste locatie op haar lijstje was Ternaard. Het was een beetje gedoe om daar te komen. Overal stonden hekken die niet open gingen. De baasjes konden er makkelijk overheen klimmen, maar dat lukt ons natuurlijk niet. Baasje heeft ons allemaal opgepakt en aan de andere kant weer neergezet. Het was ontzettend rustig, nergens mensen te bekennen. We mochten daarom los en konden alles zelf verkennen. Heerlijk! Dat was echt genieten.

 

26 weken

Van de Waddenzee zelf was ik niet echt onder de indruk. Helemaal geen strandjes. Het was net eb toen we daar aankwamen. Je zag niets anders dan een hoop modder, kilometerlang. In de verte zagen we de waddeneilanden liggen. Eigenlijk wilden we een dagje naar Schiermonnikoog, maar ook dat is weer uit het programma geschrapt. De boot kost heen en terug namelijk bijna zeventig euro. Dat vonden de baasjes een beetje te gek voor een paar uur waddeneiland.

 

Moddergat

Ook in Wierum en Moddergat hebben we een beetje rondgekeken. Het is eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde. Je moet een dijk opklimmen om überhaupt de waddenzee te kunnen zien en achter de dijk is het niet echt spannend. Modder, modder en nog meer modder en rechts en links een paar palen op de modder. Ik had me daar toch iets anders bij voorgesteld. Doe mij maar de Maas met de leuke strandjes. En het erge is: de modder leeft. Echt waar! Overal hoor je sissende geluiden. Doodeng! Joost mag weten wat allemaal in die modder zit. Ben er ver uit de buurt gebleven. Ik word al bang bij het idee dat ik daar met mijn witte pootjes overheen zou moeten lopen. Waarschijnlijk zitten daar allemaal kleine beestjes. Jeetje, mag er niet aan denken. Het vrouwtje zegt dat je hier ook een wadwandeling kan maken. Dan loop je naar de waddeneilanden. Toen ik dat hoorde was ik meteen bang dat we dat misschien ook zouden doen. Je weet nooit wat voor gekke ideeën het vrouwtje in haar hoofd heeft. Gelukkig zien de baasjes dat zelf niet zitten. Nou, ben ik toch opgelucht. Ik was in ieder geval niet meegegaan.