's-Gravenzande

Onlangs stelde het vrouwtje voor dat we een keer hier in de buurt gaan wandelen. Altijd met de auto weg hoeft namelijk niet, we hebben hier bij ons veel leuke paden waar we goed kunnen wandelen. Met Pasen hebben we een leuk rondje gelopen naar slot Ammerzoyen. Dat was een flinke wandeling en we hebben daar een paar uur over gedaan. Voor Tosha is dat natuurlijk veel te ver, dus kwam het vrouwtje op het idee om de route aan te passen. We hebben dus toch de auto gepakt en hebben die halverwege neergezet. Toen we uitgestapt en een paar meter bij de auto vandaan waren, zagen we bij een huis aan de overkant een grote Rottweiler los lopen. Vrouwtje is als de dood van Rottweilers en ik vroeg me meteen af hoe we dat op de terugweg zouden doen. Ik verwachtte niet dat vrouwtje nog naar de auto terug zou gaan.

 

Tosha 18 weken

Maar dat was van latere zorg, eerst gingen we wandelen. Je kan daar altijd heel rustig lopen. Bovendien heb je daar veel bomen en ook bij warme temperaturen voldoende schaduw. Tijdens de wandeling had vrouwtje een oplossing voor het Rottweiler probleem verzonnen: het baasje moest de auto halen en wij bleven op gepaste afstand wachten tot de baas met de auto kwam. Van de hoek uit, waar wij met het vrouwtje stonden, konden we de baas in de gaten houden en zien wat hij aan het doen was. Hij stapte in, maar verder gebeurde er niets. Na een paar minuten stapte het baasje weer uit en kwam terug naar ons. De auto wilde niet starten, zei hij. Zat totaal geen leven in. Dus even de wegenwacht bellen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Baasje moest talloze keuzemenu’s afwerken vóór hij een medewerker aan de lijn kreeg. De medewerker was kennelijk de vlugste niet en stelde de raarste vragen. Na een kwartier daar gestaan te hebben, zei de baas tegen het vrouwtje dat ze met ons naar huis moet gaan.

Romy en Tosha

Gelukkig kent het vrouwtje in ons dorp een paar afkortingen, zodat we snel thuis waren. Thuis aangekomen werden wij in de bench gezet, vrouwtje pakte vervolgens de auto van de baas en reed daarmee terug. Baasje was inmiddels klaar met bellen. Het kan minimaal een uur duren vóór de wegenwacht kan komen, hadden ze tegen hem gezegd. Vrouwtje geloofde eigenlijk niet erin dat de auto het niet meer deed, dus wilde ze de auto zelf starten. De Rottweiler was gelukkig nergens meer te bekennen, dus nu kon het. Vrouwtje ging in de auto zitten, startte de motor en zie daar, er was niets aan de hand. De auto deed het gewoon. Baasje was nogal verbaasd. Wat bleek? Het lag aan de sleutel van de baas. Daar moet iets mee aan de hand zijn, want toen het vrouwtje het met die sleutel probeerde, deed de auto niets. Heel raar. Het probleem was in ieder geval snel opgelost.

Help!!! We hebben twee Tosha's

Afgelopen maandag hadden de baasjes een vrije dag. Zondag zouden we namelijk naar de wedstrijd in Hellendoorn gaan. Dat zijn altijd lange dagen, daarom nemen de baasjes dan meestal de maandag vrij. Maar ja, nu was er dus geen wedstrijd en hoefde dus ook niet te worden uitgerust. Vrouwtje had meteen een schitterend idee wat we op de maandag zouden kunnen doen. Een dagje naar zee. Yes, yes, yes, Romy en ik konden het bijna niet afwachten toen we dat hoorden. De Maas en de Waal zijn natuurlijk geweldig, maar zee heeft toch net iets meer. Die lange, brede zandstranden, overal waar je kijkt water en golven.

Maandagochtend stapten we vroeg de auto in en reden naar ’s-Gravenzande. Voor ons was het de eerste keer dat we daar in de zomer waren. Over het algemeen komen we daar in oktober, voor de jaarlijkse wandeling van de sheltie vereniging. Nu lagen er ook mensen op het strand, in oktober heb je dat natuurlijk niet. Meestal is het dan al zo koud dat de baasjes dik ingepakt zijn. Nu scheen flink de zon en was het aangenaam warm.

Tosha is nog niet eerder aan zee geweest, maar die had al meteen door dat dat hartstikke leuk is. Ze mocht ook gewoon los, want op zo’n breed strand kan er niet veel gebeuren. Romy en Tosha begonnen meteen als twee gekken achter elkaar aan te lopen. Ik vond dat in het begin helemaal niets. Maar toen begon mijn vrouwtje ineens gek te doen. Ze rende het water in, maakte gekke bochten, rende weer het strand op, enzovoort. Dat vond ik wel leuk en toen ging ik ook rennen. Supergaaf! We hadden de grootste lol. Vrouwtje ook. Maar wat zag ze er uit! Haar witte Capri broek was zo nat dat het water aan de onderkant eruit liep. En overal zat zand op de broek. Baasje schudde alleen met zijn hoofd toen hij dat zag. Vrouwtje had er niet zoveel moeite mee. Droogt allemaal weer, zei ze. Bovendien hebben we thuis een wasmachine. Lol is belangrijker dan een schone droge broek.

Wij hondjes mogen in de zomer niet overal op het strand komen. Alleen het stuk tussen ’s-Gravenzande richting Hoek van Holland is het hele jaar voor ons toegankelijk. Toen we al een stuk hadden gewandeld, zei het baasje ineens tegen het vrouwtje: ‘Kijk, daar gaat een naakte man het water in.’ Vrouwtje keek en inderdaad, die man had helemaal niets aan. Vrouwtje keek om zich heen en ja hoor, daar lagen allemaal mensen zonder kleding. Nee hè, we waren weer op het naaktstrand beland. Is niet de eerste keer. Wil je pijnlijke situaties meemaken, dan moet je met mijn vrouwtje op stap. We trokken ons daar gewoon niets van aan en liepen vrolijk door.

Romy is al verschillende keren aan zee geweest, maar ze heeft er nog steeds niets van geleerd. Toen ze dorst kreeg, nam ze een grote slok van het zeewater. Wat een stomme zus heb ik toch. De vorige keer deed ze dat ook en de keer daarvoor ook. Zeewater is zout, dat moet ze toch inmiddels weten. Tosha is nog zo’n kleine pup, maar die was verstandig genoeg om het water niet te proeven. Gelukkig hadden de baasjes een grote fles kraanwater voor ons meegenomen. Romy dronk meteen de halve bak leeg. Tis toch wat met mijn kleine zus.

Na de wandeling gingen we bij het strandtent op het terras zitten. De broek van vrouwtje was gelukkig inmiddels weer droog en ook schoon. Op het terras was het niet druk, dus hadden we alle ruimte. We gingen met zijn drieën gezellig onder de tafel liggen en hebben een dutje gedaan. Wat een fijne dag was dat. Jammer dat we zo ver van het strand vandaan wonen. Wat zou het gaaf zijn om iedere dag hier te kunnen rennen. Als alles volgens planning gaat, komen we eind november nog een keer naar ’s-Gravenzande. Dan staat namelijk de sheltie wandeling op de planning. Maar ik denk niet dat het vrouwtje dan ook met ons door het water rent.

Er is overigens heel goed nieuws: er mogen weer wedstrijden worden gelopen. Vrouwtje heeft ons meteen aangemeld. De eerste wedstrijd is meer een fun wedstrijd, maar dat maakt helemaal niet uit. Als we maar wedstrijden kunnen lopen. Het is ook slechts een eerste graad rondje voor iedereen, zodat tussendoor het parcours niet omgebouwd hoeft te worden. Ik kan het niet afwachten. Heb er nu al heel veel zin in.

Romy wordt vier

Op 10 juni was het weer zover: Romy was jarig. Ze mocht deze keer vier kaarsjes uitblazen. Het vrouwtje vindt onze verjaardagen niet meer zo leuk, zegt ze, ze vindt het allemaal veel te snel gaan. Het liefst zou ze willen dat de tijd stil blijft staan, maar hoe ze dat voor mekaar krijgt weet ze helaas nog niet. Vooral nu we Corona hebben zou zo’n stopknop ontzettend handig zijn. We mogen inmiddels weliswaar weer overal trainen, maar wedstrijden blijven verboden. Vreemd genoeg mogen mensen gewoon weer in een vliegtuig stappen en afstand houden is daar niet meer nodig. Zou namelijk helemaal veilig zijn in zo’n vliegtuig. Op de wedstrijden houden mensen over het algemeen afstand van elkaar en bovendien vinden die in de zomermaanden buiten plaats. Nou, leg mij dat een keer uit. Ik snap dat niet. Ligt misschien eraan dat ik maar een kleine sheltiedame ben, maar ik vind dat verre van logisch.

16 weken

Woensdag hebben we echt iets raars meegemaakt. We zijn ’s middags met de baasjes naar de Maas gegaan. Romy en ik mochten los en Tosha mocht aan de lange riem. Tosha vond het geweldig dat ze nu ook een beetje kon rennen. Ineens trekt ze aan de riem en toen vrouwtje keek zag ze dat de halsband los om de nek van haar hing. Vrouwtje dacht in eerste instantie dat ze het halsbandje niet goed dicht had gedaan, alhoewel haar dat niet echt plausibel leek. Ze is heel nauwkeurig en controleert onze halsbandjes altijd heel goed. Het halsbandje werd weer dichtgedaan en we gingen verder met wandelen. Twee minuten later weer hetzelfde: het halsbandje hing weer los om de nek van Tosha.

Romy 4 jaar

Thuis aangekomen werd het halsbandje goed onderzocht door de baasjes. Er bleek iets raars mee aan de hand te zijn. Aan de ene kant van de sluiting was een open spleet en aan de andere kant niet. De baasjes gingen ervan uit dat daar iets afgebroken was en dat het halsbandje daarom losgegaan is. Vrouwtje stapte meteen in de auto en reed naar de dierenzaak. Ze moest immers een nieuw halsbandje kopen, want anders konden we Tosha niet meer uitlaten.

Het kapotte halsbandje heeft ze meegekomen om aan die meneer van de dierenzaak te laten zien. Meneer beluisterde het verhaal van het vrouwtje en bekeek vervolgens het halsbandje goed. ‘Daar is niets afgebroken’ zei die meneer, ‘dat is een fout die bij de fabricage is ontstaan. Ze hebben de sluiting niet goed gesmolten.’ Het vrouwtje schrok zich een ongeluk en trok helemaal wit weg toen ze besefte wat dat betekende. De sluiting had dus op ieder moment kunnen loslaten. Nu waren we gelukkig aan de Maas waar geen verkeer is, maar we hadden net zo goed langs een drukke weg kunnen lopen.

Tegenwoordig zijn veel producten kwalitatief niet wat je ervan verwacht, maar je gaat er toch vanuit dat zo’n hondenhalsbandje goed gecontroleerd wordt vóór zoiets voor de verkoop wordt aangeboden. Vrouwtje heeft een nieuw halsbandje uitgezocht en eerst goed onderzocht of die wel veilig is. Die meneer van de dierenzaak was ook een beetje in shock door het hele verhaal, hij heeft meteen aangeboden dat het vrouwtje het nieuwe halsbandje gratis mag ruilen, want we hadden het kapotte immers pas zes weken geleden nieuw bij hem gekocht. Nou, dat is wel aardig, toch?

Gisteravond is het het vrouwtje eindelijk gelukt om kaarten te reserveren voor het Van Gimborm arboretum, waar we al met Pinksteren naartoe wilden. De grote drukte is kennelijk voorbij, want er waren nog voldoende kaarten verkrijgbaar. De zon scheen vanmorgen, het was droog en we hadden er zin in. Het arboretum is eigenlijk niet heel erg spannend. Het is eigenlijk een soort bos, maar dan met heel veel verschillende soorten bomen. Voor mensen die daar verstand van hebben zal dat ongetwijfeld zeer interessant zijn, maar ik persoonlijk heb niet de indruk dat de baasjes daar veel kaas van hebben gegeten.

We hadden nog niet lang gewandeld, toen we de eerste donder in de verte hoorden. Ik vind dat gedonder helemaal niets en ook het vrouwtje maakte geen blije indruk. Gelukkig waren we in de buurt van een speelterrein, waar ook een gebouw stond. Bij nader inzien leek dat echter niet helemaal veilig, want dat stond precies onder diverse grote bomen. Baasje was bang dat we daar als een rat in een val zouden zitten als daar de bliksem inslaat. Dus toch weer opgestaan en terug naar de ingang. Daar staat namelijk een fatsoenlijk gebouw waar we in geval van nood zouden kunnen schuilen. Het viel echter gelukkig allemaal mee met het onweer. Wel heeft het behoorlijk geregend, maar dat was niet zo erg, want we konden gewoon aan een tafeltje onder grote parasols zitten, die nu even dienst deden als paraplu. Na een half uurtje was het weer droog en konden we weer verder wandelen.

In het arboretum staan niet alleen een hoop bomen, je hebt er ook een beeldentuin met kunst van Leo de Vries. Vrouwtje heeft voor ons opgezocht wie dat is. Dat was een beeldhouwer, die kennelijk heel veel met stenen had. Alle kunstwerken zijn namelijk grote stenen, die op elkaar gestapeld zijn en die iets voorstellen. De vraag is alleen wat ze moeten voorstellen. De baasjes hebben de kunstwerken van alle kanten bekeken, maar daar begon geen licht te branden. En zij waren niet de enigen. Er kwamen verschillende mensen langs en ook die lukte het niet om daar echt iets van te maken. Uhm, sorry meneer De Vries, maar we hebben echt ons best gedaan, maar we zien niets anders dan een stapel stenen. Op één zo’n kunstwerk konden we met zijn drieën gezellig gaan zitten. Nou, dat vind ik dan weer leuk en hier kan ik iets mee als hondje. En met onze drieën erop vind ik het een volmaakt kunstwerk, toch?  

Pinksteren in het Corona tijdperk

Over het algemeen hoeven we niet veel voor de weekenden en feestdagen te plannen, want wat we dan doen wordt bepaald door de wedstrijdkalender van de RvB en de Fhn. De meeste wedstrijden worden al een jaar van tevoren bekendgemaakt, dus we hebben al in een vroeg stadium zicht op de lange termijn. Er zijn verenigingen die zo’n wedstrijd op verschillende momenten organiseren. De ene keer kan dat in mei zijn, de andere keer in september. Maar er zijn ook verenigingen die altijd een bepaald weekend kiezen. Venlo kiest er altijd voor om met Pasen drie dagen een grote wedstrijd te houden en Uden kiest voor drie dagen Pinksterwedstrijd. 

De baasjes verheugen zich altijd erg op Uden, want daar komen altijd verschillende foodtrucks met diverse soorten eten. Dat heb je niet vaak. Bij de meeste wedstrijden is het eten duidelijk van ondergeschikt belang. Vaak kan je alleen eten kopen in de kantine van de vereniging en die hebben meestal het gebruikelijke: friet, kroket, frikandel, en dergelijke. Vrouwtje is daar niet zo kapot van, ze eet liever gezonde dingen. Bovendien houdt ze van afwisseling en ieder weekend friet eten wordt op den duur nogal saai. In Uden hebben ze van alles: broodjes met haring, garnalen, makreel enzovoort en kibbeling, lekkerbekje, panini, salades. En friet, kroket en frikandel hebben ze ook, maar de baasjes komen dus voor de andere dingen. 

Dit jaar is alles anders. Er zijn geen wedstrijden en we konden dus met Pinksteren ook niet naar Uden. Vrouwtje moest dus iets anders verzinnen voor ons. Helaas is dat niet zo makkelijk. Openbare locaties, zoals het strand, parken, bossen, en dergelijke zijn vaak druk bezocht. Het komt regelmatig voor dat zo’n locatie dan afgesloten en ontruimd wordt. Die locaties hebben we dus meteen van ons verlanglijstje geschrapt. Andere zaken, waaronder dierentuinen, botanische tuinen en kasteelparken, mogen weer beperkt openen. ‘Beperkt’ houdt in dat je niet zomaar spontaan naar zo’n locatie kan gaan. Je moet online van tevoren een ticket kopen, anders mag je niet naar binnen. En ja, we hebben natuurlijk ook Tosha waar we rekening mee moeten houden, want ze mag immers nog niet veel lopen. 

Met zijn drieën bij kasteel De Haar

Desondanks had vrouwtje snel twee locaties gevonden. Kasteel De Haar voor de zondag en het Van Gimbornarboretum voor de maandag. Nu nog even kaartjes online bestellen. Kasteel De Haar heeft tijdvensters van een uur ingesteld waaruit je een keuze kunt maken. Per uur is slechts een beperkt aantal tickets beschikbaar. Als die verkocht zijn, gaat het uur op slot en kan je dus voor dat tijdstip geen kaartje meer kopen. Gelukkig viel het met de drukte nogal mee. Vrouwtje heeft kaartjes voor half een ’s middags besteld. Het Van Gimbornarboretum had tijdvensters van twee uur, beginnend om acht uur ’s ochtends. De eerste drie tijdvensters waren al volledig volgeboekt. De eerste mogelijkheid was om twee uur ’s middags. Uhm, dat vonden de baasjes een beetje te laat. Er werd dus een andere locatie gekozen en dat werd kasteel Rosendael. Het vrouwtje is donateur van de Gelderse kastelen, waar ook Rosendael toe behoort. We kunnen het hele jaar gratis alle Gelderse kastelen bezoeken en ook nu hoefden we niet te reserveren om het park te kunnen bezoeken. Heel fijn. Ons weekend was dus geregeld. 

Gang voor het personeel bij De Haar

Zondagochtend reisden we dus met zijn vijven af naar Haarzuilens. Romy en ik zijn er al een keer geweest met het vrouwtje. Toen was Romy veertien weken, dus ongeveer net zo oud als Tosha nu is. Het kasteel zelf was nog niet open, maar daar kwamen we ook niet voor. We wilden gewoon een gezellige wandeling door het prachtige park maken. Met de drukte viel het reuze mee. Op de parkeerplaats stonden slechts een paar auto’s en bij de ingang stond een handjevol mensen. Toen ik daar de eerste keer was, was ik al erg onder de indruk van het kasteel en het park, en nu weer. Het is echt een prachtige locatie. Hopelijk kunnen we daar ook nog in de toekomst van genieten. Het vrouwtje heeft gelezen dat kastelen en buitenplaatsen het heel zwaar hebben door Corona. Kasteel De Haar ontvangt geen subsidie, ze genereren alle inkomsten zelf. Tja, en dat is onmogelijk als je gesloten moet blijven door Corona. 

Tosha 15 weken

We hebben kleine stukjes gewandeld en daarna hebben we telkens een plekje in de schaduw opgezocht, waar we met zijn allen konden liggen. Veel mensen hadden zelfs dekentjes meegebracht om daarmee op het gras te gaan liggen. Bij het theehuis konden bezoekers een kleine versnapering en wat te drinken kopen. Heel fijn. De baasjes hebben daar meteen gebruik van gemaakt en een broodje gekocht. Vrouwtje vond dat wel iets hebben en heeft daar in volle teugen van genoten. 

Romy en Tosha samen op de bank

Maandag gingen we naar Rozendaal bij Arnhem, om kasteel Rosendael te bezichtigen. Ook hier was het kasteel zelf gesloten. Van alle kastelen die de baasjes gezien hebben – en dat zijn er nogal wat – vindt vrouwtje kasteel Rosendael nog steeds het mooist. Van binnen kent het kasteel een onbeschrijfelijke luxe en ook het park is echt uitzonderlijk. Het eerste wat we in het park tegenkwamen, waren de bedriegertjes. Rare naam, dacht ik, hoezo noemen ze die zo? Nou, dat zouden we snel merken. Vrouwtje liep er met ons overheen en ineens kwam van de onderkant een hoop water naar boven. Jeetje, ik schrok me te pletter. We stonden feitelijk op een fontein. Romy en Tosha vonden het geweldig en konden er geen genoeg van krijgen. Ze waren dan ook allebei kletsnat. Gelukkig scheen de zon flink en het was nogal warm, dus binnen niet al te lange tijd waren ze weer droog. 

Kasteel Rosendael

Je hebt ook een kettingbrug in het park, die in het water hangt. Vrouwtje wilde daar eigenlijk met ons overheen, maar toen ze zag hoe steil die was, leek haar dat geen goed idee meer. Heel indrukwekkend is ook de schelpengalerij. Die bestaat dus, zoals de naam al doet vermoeden, uit duizenden schelpen. Echt prachtig om te zien. Vrouwtje lijkt dat eigenlijk ook iets voor onze eigen achtertuin helemaal achterin, maar ik denk dat we dan een paar jaartjes bezig zijn om al die schelpen te verzamelen en nog een paar jaar om die allemaal vast te lijmen. 

De baasjes zijn al vaker bij dat kasteel geweest, maar er zijn nog steeds plekken die zij nog niet gezien hebben. Zo is er bijvoorbeeld een pad naar boven, waar je schitterend uitzicht op het kasteel hebt. Net als bij De Haar hadden ook hier veel bezoekers een dekentje meegenomen en waren op het gras gaan liggen. Wij gingen gewoon op het gras zitten, was prima te doen. 

Pinkstermaandag mochten in het hele land weer voor het eerst restaurants, cafés en terrassen openen. Ook de oranjerie was weer open. In het park was het eigenlijk vrij rustig, maar op het terras waren nagenoeg alle tafels bezet. Gelukkig was er nog een tafeltje voor ons vrij. Baasje bestelde een broodje kroket en het vrouwtje een gerookte makreelsalade. Dat moest je binnen gaan bestellen en dat werd dan op gepaste afstand naar onze tafel gebracht. De baasjes kregen allebei een heel groot bord met daarop twee reusachtige schijven brood. Zo’n groot brood heb ik nog nooit gezien. Het vrouwtje begon enthousiast aan haar maaltijd. Na het eerste schijfje was het enthousiasme volgens mij al een stuk minder. Vrouwtje eet over het algemeen niet zo grote porties. Maar ja, ze wilde het ook niet laten liggen, dus heeft ze het tweede schijfje ook bijna helemaal opgegeten. Baasje had er minder moeite mee, maar ook hij zat helemaal vol. ’s Avonds hoefde het vrouwtje dan ook niet meer te koken.

Pinksteren was dit jaar anders dan anders, maar ik vond het eigenlijk heel leuk. We hebben mooie dingen gezien en lekker gewandeld, we hebben lekker op het gras zitten knuffelen met de baasjes, het was overal heerlijk rustig en we hebben ook nog de horeca en kasteel De Haar financieel gesteund. Perfecter kan bijna niet!