's-Gravenzande

Onlangs stelde het vrouwtje voor dat we een keer hier in de buurt gaan wandelen. Altijd met de auto weg hoeft namelijk niet, we hebben hier bij ons veel leuke paden waar we goed kunnen wandelen. Met Pasen hebben we een leuk rondje gelopen naar slot Ammerzoyen. Dat was een flinke wandeling en we hebben daar een paar uur over gedaan. Voor Tosha is dat natuurlijk veel te ver, dus kwam het vrouwtje op het idee om de route aan te passen. We hebben dus toch de auto gepakt en hebben die halverwege neergezet. Toen we uitgestapt en een paar meter bij de auto vandaan waren, zagen we bij een huis aan de overkant een grote Rottweiler los lopen. Vrouwtje is als de dood van Rottweilers en ik vroeg me meteen af hoe we dat op de terugweg zouden doen. Ik verwachtte niet dat vrouwtje nog naar de auto terug zou gaan.

 

Tosha 18 weken

Maar dat was van latere zorg, eerst gingen we wandelen. Je kan daar altijd heel rustig lopen. Bovendien heb je daar veel bomen en ook bij warme temperaturen voldoende schaduw. Tijdens de wandeling had vrouwtje een oplossing voor het Rottweiler probleem verzonnen: het baasje moest de auto halen en wij bleven op gepaste afstand wachten tot de baas met de auto kwam. Van de hoek uit, waar wij met het vrouwtje stonden, konden we de baas in de gaten houden en zien wat hij aan het doen was. Hij stapte in, maar verder gebeurde er niets. Na een paar minuten stapte het baasje weer uit en kwam terug naar ons. De auto wilde niet starten, zei hij. Zat totaal geen leven in. Dus even de wegenwacht bellen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Baasje moest talloze keuzemenu’s afwerken vóór hij een medewerker aan de lijn kreeg. De medewerker was kennelijk de vlugste niet en stelde de raarste vragen. Na een kwartier daar gestaan te hebben, zei de baas tegen het vrouwtje dat ze met ons naar huis moet gaan.

Romy en Tosha

Gelukkig kent het vrouwtje in ons dorp een paar afkortingen, zodat we snel thuis waren. Thuis aangekomen werden wij in de bench gezet, vrouwtje pakte vervolgens de auto van de baas en reed daarmee terug. Baasje was inmiddels klaar met bellen. Het kan minimaal een uur duren vóór de wegenwacht kan komen, hadden ze tegen hem gezegd. Vrouwtje geloofde eigenlijk niet erin dat de auto het niet meer deed, dus wilde ze de auto zelf starten. De Rottweiler was gelukkig nergens meer te bekennen, dus nu kon het. Vrouwtje ging in de auto zitten, startte de motor en zie daar, er was niets aan de hand. De auto deed het gewoon. Baasje was nogal verbaasd. Wat bleek? Het lag aan de sleutel van de baas. Daar moet iets mee aan de hand zijn, want toen het vrouwtje het met die sleutel probeerde, deed de auto niets. Heel raar. Het probleem was in ieder geval snel opgelost.

Help!!! We hebben twee Tosha's

Afgelopen maandag hadden de baasjes een vrije dag. Zondag zouden we namelijk naar de wedstrijd in Hellendoorn gaan. Dat zijn altijd lange dagen, daarom nemen de baasjes dan meestal de maandag vrij. Maar ja, nu was er dus geen wedstrijd en hoefde dus ook niet te worden uitgerust. Vrouwtje had meteen een schitterend idee wat we op de maandag zouden kunnen doen. Een dagje naar zee. Yes, yes, yes, Romy en ik konden het bijna niet afwachten toen we dat hoorden. De Maas en de Waal zijn natuurlijk geweldig, maar zee heeft toch net iets meer. Die lange, brede zandstranden, overal waar je kijkt water en golven.

Maandagochtend stapten we vroeg de auto in en reden naar ’s-Gravenzande. Voor ons was het de eerste keer dat we daar in de zomer waren. Over het algemeen komen we daar in oktober, voor de jaarlijkse wandeling van de sheltie vereniging. Nu lagen er ook mensen op het strand, in oktober heb je dat natuurlijk niet. Meestal is het dan al zo koud dat de baasjes dik ingepakt zijn. Nu scheen flink de zon en was het aangenaam warm.

Tosha is nog niet eerder aan zee geweest, maar die had al meteen door dat dat hartstikke leuk is. Ze mocht ook gewoon los, want op zo’n breed strand kan er niet veel gebeuren. Romy en Tosha begonnen meteen als twee gekken achter elkaar aan te lopen. Ik vond dat in het begin helemaal niets. Maar toen begon mijn vrouwtje ineens gek te doen. Ze rende het water in, maakte gekke bochten, rende weer het strand op, enzovoort. Dat vond ik wel leuk en toen ging ik ook rennen. Supergaaf! We hadden de grootste lol. Vrouwtje ook. Maar wat zag ze er uit! Haar witte Capri broek was zo nat dat het water aan de onderkant eruit liep. En overal zat zand op de broek. Baasje schudde alleen met zijn hoofd toen hij dat zag. Vrouwtje had er niet zoveel moeite mee. Droogt allemaal weer, zei ze. Bovendien hebben we thuis een wasmachine. Lol is belangrijker dan een schone droge broek.

Wij hondjes mogen in de zomer niet overal op het strand komen. Alleen het stuk tussen ’s-Gravenzande richting Hoek van Holland is het hele jaar voor ons toegankelijk. Toen we al een stuk hadden gewandeld, zei het baasje ineens tegen het vrouwtje: ‘Kijk, daar gaat een naakte man het water in.’ Vrouwtje keek en inderdaad, die man had helemaal niets aan. Vrouwtje keek om zich heen en ja hoor, daar lagen allemaal mensen zonder kleding. Nee hè, we waren weer op het naaktstrand beland. Is niet de eerste keer. Wil je pijnlijke situaties meemaken, dan moet je met mijn vrouwtje op stap. We trokken ons daar gewoon niets van aan en liepen vrolijk door.

Romy is al verschillende keren aan zee geweest, maar ze heeft er nog steeds niets van geleerd. Toen ze dorst kreeg, nam ze een grote slok van het zeewater. Wat een stomme zus heb ik toch. De vorige keer deed ze dat ook en de keer daarvoor ook. Zeewater is zout, dat moet ze toch inmiddels weten. Tosha is nog zo’n kleine pup, maar die was verstandig genoeg om het water niet te proeven. Gelukkig hadden de baasjes een grote fles kraanwater voor ons meegenomen. Romy dronk meteen de halve bak leeg. Tis toch wat met mijn kleine zus.

Na de wandeling gingen we bij het strandtent op het terras zitten. De broek van vrouwtje was gelukkig inmiddels weer droog en ook schoon. Op het terras was het niet druk, dus hadden we alle ruimte. We gingen met zijn drieën gezellig onder de tafel liggen en hebben een dutje gedaan. Wat een fijne dag was dat. Jammer dat we zo ver van het strand vandaan wonen. Wat zou het gaaf zijn om iedere dag hier te kunnen rennen. Als alles volgens planning gaat, komen we eind november nog een keer naar ’s-Gravenzande. Dan staat namelijk de sheltie wandeling op de planning. Maar ik denk niet dat het vrouwtje dan ook met ons door het water rent.

Er is overigens heel goed nieuws: er mogen weer wedstrijden worden gelopen. Vrouwtje heeft ons meteen aangemeld. De eerste wedstrijd is meer een fun wedstrijd, maar dat maakt helemaal niet uit. Als we maar wedstrijden kunnen lopen. Het is ook slechts een eerste graad rondje voor iedereen, zodat tussendoor het parcours niet omgebouwd hoeft te worden. Ik kan het niet afwachten. Heb er nu al heel veel zin in.