Romy wordt vier

Op 10 juni was het weer zover: Romy was jarig. Ze mocht deze keer vier kaarsjes uitblazen. Het vrouwtje vindt onze verjaardagen niet meer zo leuk, zegt ze, ze vindt het allemaal veel te snel gaan. Het liefst zou ze willen dat de tijd stil blijft staan, maar hoe ze dat voor mekaar krijgt weet ze helaas nog niet. Vooral nu we Corona hebben zou zo’n stopknop ontzettend handig zijn. We mogen inmiddels weliswaar weer overal trainen, maar wedstrijden blijven verboden. Vreemd genoeg mogen mensen gewoon weer in een vliegtuig stappen en afstand houden is daar niet meer nodig. Zou namelijk helemaal veilig zijn in zo’n vliegtuig. Op de wedstrijden houden mensen over het algemeen afstand van elkaar en bovendien vinden die in de zomermaanden buiten plaats. Nou, leg mij dat een keer uit. Ik snap dat niet. Ligt misschien eraan dat ik maar een kleine sheltiedame ben, maar ik vind dat verre van logisch.

16 weken

Woensdag hebben we echt iets raars meegemaakt. We zijn ’s middags met de baasjes naar de Maas gegaan. Romy en ik mochten los en Tosha mocht aan de lange riem. Tosha vond het geweldig dat ze nu ook een beetje kon rennen. Ineens trekt ze aan de riem en toen vrouwtje keek zag ze dat de halsband los om de nek van haar hing. Vrouwtje dacht in eerste instantie dat ze het halsbandje niet goed dicht had gedaan, alhoewel haar dat niet echt plausibel leek. Ze is heel nauwkeurig en controleert onze halsbandjes altijd heel goed. Het halsbandje werd weer dichtgedaan en we gingen verder met wandelen. Twee minuten later weer hetzelfde: het halsbandje hing weer los om de nek van Tosha.

Romy 4 jaar

Thuis aangekomen werd het halsbandje goed onderzocht door de baasjes. Er bleek iets raars mee aan de hand te zijn. Aan de ene kant van de sluiting was een open spleet en aan de andere kant niet. De baasjes gingen ervan uit dat daar iets afgebroken was en dat het halsbandje daarom losgegaan is. Vrouwtje stapte meteen in de auto en reed naar de dierenzaak. Ze moest immers een nieuw halsbandje kopen, want anders konden we Tosha niet meer uitlaten.

Het kapotte halsbandje heeft ze meegekomen om aan die meneer van de dierenzaak te laten zien. Meneer beluisterde het verhaal van het vrouwtje en bekeek vervolgens het halsbandje goed. ‘Daar is niets afgebroken’ zei die meneer, ‘dat is een fout die bij de fabricage is ontstaan. Ze hebben de sluiting niet goed gesmolten.’ Het vrouwtje schrok zich een ongeluk en trok helemaal wit weg toen ze besefte wat dat betekende. De sluiting had dus op ieder moment kunnen loslaten. Nu waren we gelukkig aan de Maas waar geen verkeer is, maar we hadden net zo goed langs een drukke weg kunnen lopen.

Tegenwoordig zijn veel producten kwalitatief niet wat je ervan verwacht, maar je gaat er toch vanuit dat zo’n hondenhalsbandje goed gecontroleerd wordt vóór zoiets voor de verkoop wordt aangeboden. Vrouwtje heeft een nieuw halsbandje uitgezocht en eerst goed onderzocht of die wel veilig is. Die meneer van de dierenzaak was ook een beetje in shock door het hele verhaal, hij heeft meteen aangeboden dat het vrouwtje het nieuwe halsbandje gratis mag ruilen, want we hadden het kapotte immers pas zes weken geleden nieuw bij hem gekocht. Nou, dat is wel aardig, toch?

Gisteravond is het het vrouwtje eindelijk gelukt om kaarten te reserveren voor het Van Gimborm arboretum, waar we al met Pinksteren naartoe wilden. De grote drukte is kennelijk voorbij, want er waren nog voldoende kaarten verkrijgbaar. De zon scheen vanmorgen, het was droog en we hadden er zin in. Het arboretum is eigenlijk niet heel erg spannend. Het is eigenlijk een soort bos, maar dan met heel veel verschillende soorten bomen. Voor mensen die daar verstand van hebben zal dat ongetwijfeld zeer interessant zijn, maar ik persoonlijk heb niet de indruk dat de baasjes daar veel kaas van hebben gegeten.

We hadden nog niet lang gewandeld, toen we de eerste donder in de verte hoorden. Ik vind dat gedonder helemaal niets en ook het vrouwtje maakte geen blije indruk. Gelukkig waren we in de buurt van een speelterrein, waar ook een gebouw stond. Bij nader inzien leek dat echter niet helemaal veilig, want dat stond precies onder diverse grote bomen. Baasje was bang dat we daar als een rat in een val zouden zitten als daar de bliksem inslaat. Dus toch weer opgestaan en terug naar de ingang. Daar staat namelijk een fatsoenlijk gebouw waar we in geval van nood zouden kunnen schuilen. Het viel echter gelukkig allemaal mee met het onweer. Wel heeft het behoorlijk geregend, maar dat was niet zo erg, want we konden gewoon aan een tafeltje onder grote parasols zitten, die nu even dienst deden als paraplu. Na een half uurtje was het weer droog en konden we weer verder wandelen.

In het arboretum staan niet alleen een hoop bomen, je hebt er ook een beeldentuin met kunst van Leo de Vries. Vrouwtje heeft voor ons opgezocht wie dat is. Dat was een beeldhouwer, die kennelijk heel veel met stenen had. Alle kunstwerken zijn namelijk grote stenen, die op elkaar gestapeld zijn en die iets voorstellen. De vraag is alleen wat ze moeten voorstellen. De baasjes hebben de kunstwerken van alle kanten bekeken, maar daar begon geen licht te branden. En zij waren niet de enigen. Er kwamen verschillende mensen langs en ook die lukte het niet om daar echt iets van te maken. Uhm, sorry meneer De Vries, maar we hebben echt ons best gedaan, maar we zien niets anders dan een stapel stenen. Op één zo’n kunstwerk konden we met zijn drieën gezellig gaan zitten. Nou, dat vind ik dan weer leuk en hier kan ik iets mee als hondje. En met onze drieën erop vind ik het een volmaakt kunstwerk, toch?