De vakantie

Maandags wilden de baasjes een rustige dag houden, wat na drie dagen wedstrijd zeker niet verkeerd was. Wij vonden dat prima. ‘s Ochtends stond meteen een lange strandwandeling op het programma. We waren wederom de enigen op het strand. Wat heerlijk zeg. Helaas voelde het baasje zich niet zo denderend. Hij had de hele avond al koude rillingen en ‘s nachts had hij het erg warm. Nu was hij continu aan het hoesten. Na de wandeling ging hij daarom eerst nog wat liggen. 

 

‘s Middags waren we boodschappen doen. Daarna wilden we langs de dierenzaak, die door onze bookingssite was aanbevolen. Die heette Pet House Denmark. Door de naam verwachtten we eigenlijk een hele grote zaak, maar dat viel ontzettend tegen. De winkel was helemaal verstopt op een bedrijventerrein in Odder en die was dusdanig onzichtbaar dat we die amper konden vinden. Ook van binnen was het een echte tegenvaller. Het assortiment was erg beperkt. De winkeleigenaresse - een oudere dame die de zestig al ruim gepasseerd was - keek ons nogal achterdochtig aan. Vanaf het moment dat we binnen zijn gekomen tot aan het moment dat we de winkel weer verlieten, liet ze ons geen seconde uit haar ogen en volgde ons permanent. Nou zeg, zoiets aparts hebben we ook nog niet meegemaakt. Wat dacht die vrouw van ons? Dat we iets wilden stelen? Of dat we de winkel wilden beroven? Mijn baasjes als een soort Bonnie & Clyde. Nou zeg, dat is toch echt niet te filmen. We voelden ons in ieder geval verre van welkom en hebben snel afscheid genomen.

 

Slot Engelsholm

De volgende dag voelde het baasje zich gelukkig iets beter. Het weer was ook redelijk, dus tijd voor een uitstapje. Vrouwtje had twee kastelen gevonden, die volgens haar de moeite waard waren. Het eerste kasteel was slot Engelsholm bij Bredsten. Dat was qua kilometers niet echt ver weg, maar je verplaatst je hier niet echt snel. Geen snelweg in de buurt. We moesten door talloze kleine dorpen, waar je niet hard mag rijden. De dorpen zelf waren ook niet echt mooi. Veel oude en deels bouwvallige huizen en lelijke boerderijen. Vrouwtje vertelde dat de Denen een vrij hoge levensstandaard hebben. Heeft ze in ieder geval ergens gelezen. Nou, ik heb er niet zoveel verstand van, maar ik vraag me dan toch af waarom al die huizen ze slecht onderhouden zijn. Deed me erg denken aan Polen, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Maar ja, daar hebben de mensen niet al te veel geld.

 

Slot Engelsholm was wel mooi om te zien. Je mocht er helaas niet naar binnen, want dat is nu een universiteit. Ook de wandelmogelijkheden vielen helaas wat tegen, dus zijn we na een korte wandeling naar het volgende kasteel vertrokken: slot Palsgaard in Juelsminde. Dat kasteel was iets minder mooi, maar lag wel in een prachtig groot park, waar we uitgebreid konden wandelen. Wat ons opviel was dat er nergens een mogelijkheid was om een keer ergens te gaan zitten en iets te eten en te drinken. Dus na de wandeling weer terug naar ons huisje. Het weer was ook niet echt denderend. Koud, aan het miezeren en grijze hemel.

 

Slot Palsgaard

Ook voor woensdag stond er een uitstapje gepland. ‘s Ochtends voelde het vrouwtje zich echter dusdanig slecht dat ze niet eens kon opstaan. Dezelfde verschijnselen die ook de baas had, die zich ook niet goed voelde. We lieten vrouwtje dus in bed liggen en gingen met de baas een strandwandeling maken. Zo langzamerhand begon ik me toch zorgen te maken. Baasje niet lekker, vrouwtje ziek, hoe moeten we naar huis komen? Vind het wel gezellig hier, maar thuis is toch thuis. Bovendien is vrouwtje ook nog onze chauffeur. Gelukkig was het vrouwtje om een uur of twee weer iets opgeknapt. Ze voelde zich weliswaar nog steeds beroerd, maar wilde nog een strandwandeling met ons maken. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen, helemaal geweldig. Donderdags ging het met de baasjes gelukkig weer iets beter, maar ze waren nog steeds niet voldoende opgeknapt voor een uitstapje.

 

Vrijdag - onze laatste vakantiedag in Denemarken - gingen we eindelijk weer een keer ergens heen. De baasjes waren gelukkig weer wat opgeknapt. Vrouwtje had een openluchtmuseum gevonden in Aarhus: Den gamle by, wat de oude stad betekent. Het openluchtmuseum ligt midden in het centrum van Aarhus, wat nogal onhandig is. Geen parkeerplaats, je moet gewoon op straat parkeren. Toen we bij het museum arriveerden was het er redelijk druk, dus we moesten nog een eind lopen. Het hele gebied hier is nogal heuvelachtig. Om naar de ingang van het museum te komen moesten we een hele tijd bergafwaarts lopen. Ineens zien we het baasje struikelen. Hij begon met zijn armen te zwaaien om het evenwicht te kunnen houden, maar dat lukte niet meer. En hup, daar lag hij. Nou, we hebben ons echt allemaal een ongeluk geschrokken. Knie kapot en de voet verzwikt. Gelukkig kwam het baasje weer snel overeind, maar hij had wel pijn. 

 

Het museum zelf was echt leuk om te zien. Het is onderverdeeld in drie periodes: 1864, 1927 en 1974. In het oudste gedeelte stonden echt prachtig gekleurde boerderijen. Heel anders dan bij ons. In het gedeelte van de jaren ‘20 waren er ook verschillende winkels en auto’s uit die periode. Ik had het idee dat vrouwtje de auto’s helemaal zag zitten. Die hadden nog stijl, zei ze. Tegenwoordig lijken alle auto’s min of meer op elkaar. Het gedeelte van de jaren ‘70 was vooral nogal kleurrijk. Blijkbaar hielden ze in die tijd van felle kleuren. Kamers met spullen in fel oranje, groen en andere opvallende kleuren. En behang aan de muren met hele grote patronen. Snap echt niet dat mensen zo konden wonen. Je hebt onderhand een zonnebril nodig. Ben toch blij dat wij in een minder kleurrijk tijdperk leven. 

 

Den Gamle By

Gisteren moesten we vroeg op, want het was voor ons tijd om naar huis te gaan. De baasjes moesten nog het hele huis schoonmaken, dus dat duurde wel even. Ook moesten alle spullen worden gepakt en in de auto worden geladen. Toen we bijna klaar waren liep Romy naar de houtkachel en begon te blaffen. Er kwam ook geen eind aan dat geblaf, dus ging het baasje uit op onderzoek. Achter het deurtje van de kachel zat een vogeltje opgesloten. Baasje zette de deuren van het terras wagenwijd open, opende het deurtje van de houtkachel en manoeuvreerde het vogeltje naar buiten. Romy helemaal blij! Zij heeft daar echt een goed gevoel voor. Zodra een ander dier in gevaar verkeert komt zij meteen in actie. Met een goed gevoel zijn we vertrokken. 

 

Over hoe de vakantie in Denemarken is bevallen verschillen de meningen. Wij vonden het een echte toplocatie. Het strand op een paar meter afstand, urenlang kunnen rennen zonder iemand tegen te komen, dat vonden wij echt helemaal geweldig. Kan niet beter. Wij waren het dan ook met zijn vieren eens dat de vakantie een dikke tien verdient. De baasjes waren het daar niet helemaal mee eens. Het huis was leuk, maar het was slecht geïsoleerd en ijskoud binnen. Het landschap was op zich leuk met al die heuvels, maar er was amper iets te doen. Geen prachtige kastelen, kerken of dorpen die je kunt bezichtigen. De baasjes vonden het eerder een nogal saaie streek. De permanent grijze hemel, het regenachtige en koude weer zorgden ook niet voor de nodige vakantiestemming. Gelukkig waren de baasjes het met ons eens dat het strand echt super was. Maar ja, de baasjes willen ook af en toe iets bezichtigen en dat heb je hier bijna niet. 

 

De terugreis was een beetje anders dan anders. We gingen namelijk niet direct naar huis, maar in plaats daarvan eindigde onze reis in Haarle, dat in de buurt van Hellendoorn ligt. Daar hadden de baasjes voor een nacht een kamer voor ons gehuurd in de Geertruidahoeve. Jaren geleden zijn we daar al een keer geweest. Hele fijne B&B midden op het platteland. Vandaag hadden we namelijk de laatste competitiewedstrijd van Dogsports. Kwam goed uit, hoefden we niet zo ver te rijden. Het werd wel een lange dag. We waren pas om een uur of zeven ‘s avonds thuis. Ben toch blij dat ik weer in mijn eigen bedje kan slapen. Alleen het strand zal ik echt missen! 

 

 

 

ISAC 2022

 

Vrijdagochtend begon de wedstrijd. We moesten dus vroeg opstaan en zijn meteen naar Vilhelmsborg gereden. Net als ieder jaar is de eerste dag van de ISAC een teamwedstrijd. Romy en ik moesten in twee verschillende teams lopen. De teamgenoten lopen namelijk direct achter elkaar en daarom mag een handler slechts met één hond in een team zitten. Ik zat in een team met twee Nederlandse dames, die we ook regelmatig op de wedstrijden zien. Onze vierde teamgenoot - ook een dame - kwam uit Noorwegen. Het team van Romy was een beetje een samengeraapt zooitje, dat uit verschillende nationaliteiten bestond.

Toen we de dag daarvoor bij de manege waren, vroegen we ons af waar de tweede ring geplaatst zou worden. Er was een grote hal en een kleinere. De baas gokte dat beide ringen in de grote hal zouden zijn. Vrouwtje en Gaby konden zich dat niet voorstellen, want in de grote hal was er slechts één in- respectievelijk uitgang. Hoe moest je dan bij ring twee komen? Hoe het precies zat werd al snel duidelijk. Beide ringen waren inderdaad in de grote hal. De ring, waar het vast parcours opgebouwd was, was bereikbaar via de buitenkant. Om naar de jumping ring te komen, moest je de hele tribune naar beneden en van daaruit moest je een steile open trap naar beneden lopen. Heel apart en niet echt sheltie vriendelijk.

De medium klasse begon met het vast parcours. Dat ging prima bij ons, tot we aan het eind bij een tunnel kwamen. Die lag op een behoorlijke afstand en vrouwtje moest te veel meelopen naar de tunnel. Na de tunnel moest ik een sprong out springen en vrouwtje was dan ook net iets te laat voor de out, dus sprong ik er van de voorkant over. De jumping ging wel geweldig, was er heel blij mee. Bij Romy ging het vast parcours niet zo denderend, al vrij snel een diskwalificatie. De jumping was een parcours waar je echt moest blijven, anders was die niet te lopen. Maar ja, jullie raden het al, mijn kleine zus blijft op wedstrijden nooit zitten. Vrouwtje heeft haar drie keer teruggezet en toen liep Romy een foutloos en echt fantastisch parcours. Zo zonde.

Mijn teamgenoten en ik hadden het zo goed gedaan, dat we als vijfde geëindigd waren en dat was voldoende om de finale te mogen lopen. Ook dat ging redelijk goed, we eindigden als vijfde, van achtentwintig teams. Romy en haar teamgenoten hadden helaas onvoldoende punten gescoord om de finale te mogen lopen.

Gisteren moesten de eerste individuele parcoursen worden gelopen: een vast parcours en een jumping. De eerste vier van ieder parcours plaatsen zich rechtstreeks voor de finale. Vrouwtjes doelstelling was dan ook dat wij tot die eerste vier gaan behoren, want dan hoef je geen bonusfinale meer te lopen. Die was namelijk de volgende dag vroeg in de ochtend. Kost alleen maar energie en dat wilde het vrouwtje dus voorkomen. Daar zat er wel iets in, dus ik besloot om echt mijn best te doen. Deze keer ging het vast parcours gelukkig super en helemaal foutloos. Tweede plaats! We waren echt in shock. We hadden ons dus meteen bij het eerste parcours voor de finale geplaatst. Nu ging de jumping helaas niet zo goed. Dat lag echter uitsluitend aan het vrouwtje, die iets aangaf wat voor mij niet duidelijk was. Maar dat maakte niet uit, we waren immers al door naar de finale. Bij Romy gingen beide parcoursen niet goed, twee keer diskwalificatie. Dat hield dus in dat we toch vroeg uit de veren moesten om met Romy de volgende dag de bonusfinale te lopen.

Bij de bonusfinale plaatsen zich slechts de eerste drie, dus de kansen zijn sowieso kleiner. Maar als mijn zus het goed doet, dan eindigt zij meestal bovenaan. Dus er was hoop. De hoop was echter al na toestel twee vervlogen, doordat Romy een tunnel in rende. Dus helaas geen finale voor Romy. Ik begrijp soms niet zo goed waarom zij dat doet. Het vrouwtje gaf echt aan dat ze de bocht richting de volgende sprong moest nemen. Maar op wedstrijden schijnt zij op de een of andere manier minder aandacht voor het vrouwtje te hebben.

Laat in de middag was het dan eindelijk zo ver: de finale. Het was een heel leuk rondje, zei het vrouwtje na het verkennen. Wel moest ze een paar keer een wissel maken, waarvan ze niet zo goed wist of ze die zou halen. Gelukkig had ze zich voorgenomen om gewoon rustig te blijven en zo te lopen zoals zij verkend had. Dat werkt namelijk over het algemeen het beste. Zodra vrouwtje afwijkt van haar verkenschema gaat het altijd fout. De wissels gingen gelukkig allemaal prima en ook de rest van het rondje. Kort vóór de palen werd ik door een geurtje afgeleid. Ik wilde even gaan snuffelen, maar toen vrouwtje riep heb ik toch heel snel de palen gedaan. Na het rondje was het wachten op de uitslagen, die vrij snel online bekendgemaakt werden. Derde!!! Ik denk dat de baasjes zeker tien keer hebben gekeken vóór ze het echt konden geloven. De uitslagen klopten namelijk niet altijd. Deze keer gelukkig wel.

Nou, en aan het eind van de wedstrijd stond ik dus op het podium met mijn vrouwtje. Ik, derde op een sheltie wereldkampioenschap, wie had dat durven dromen. We kregen een grote rozet, echt heel mooi, zo eentje hadden we nog niet. En een pet, een paraplu en een grote zak voer van twaalf kilo. Zo’n zak voer is leuk, maar wat moeten we daarmee? Die kunnen we niet mee naar huis nemen, want die past niet meer in de auto. Bovendien eten we thuis alleen vers vlees. We hebben die daarom meteen aan Gaby meegegeven. Zij kent iemand die het zwaar heeft en die blij is met wat extra voer.

Wat ben ik blij dat we naar Denemarken zijn gegaan. Die wedstrijd zal ik echt nooit meer vergeten. Wij waren overigens de enige Nederlanders die op het podium stonden, dus dat maakt het helemaal bijzonder.

Denemarken

Eergisteren begonnen de baasjes allerlei spullen te pakken en toen wist ik meteen dat het weer zover was: we gingen eindelijk op vakantie. Ik was natuurlijk allang op de hoogte van de plannen, maar mocht daar niets over zeggen. Eigenlijk wilden we naar Bretagne op vakantie, maar vanwege de hoge prijzen ging dat niet door. De baasjes hebben immers niet de geldpest. Daarom heb ik samen met het vrouwtje naar een alternatief gezocht. Onze trouwe lezers zullen zich misschien nog herinneren dat wij vijf jaar geleden naar de ISAC (dat is het wereldkampioenschap voor de shelties) in België waren. Dat was echt superleuk. Het jaar daarna was de ISAC in Italië en daarna in Zwitserland. Dat vonden de baasjes toch een beetje ver. Daarna was twee jaar helaas niets door dat stomme virus. Dit jaar mocht Denemarken het evenement organiseren. Vrouwtje keek een beetje op internet en vond meteen een hoop leuke en vooral spotgoedkope huisjes. De keuze was dus snel gemaakt. We zouden naar de ISAC in Denemarken gaan en dat combineren met een vakantie. Er werd een huisje gehuurd op een droomlocatie, direct aan het strand, voor maar liefst anderhalve week.

Gisterochtend stapten we om kwart voor zeven de auto in om richting Denemarken te rijden. Gelukkig viel het met de files reuze mee, we konden prima doorrijden. Helaas waren er in Duitsland overal wegwerkzaamheden, waardoor we deels slechts tachtig mochten rijden. Dat land is volgens mij één permanente bouwput. Altijd en overal zijn ze daar aan de weg bezig. Desalniettemin hebben we goed kunnen rijden. Iets na vieren kwamen we aan bij de supermarkt in Odder, waar de baasjes meteen een paar boodschappen hebben gedaan. Van daar uit is het nog maar een paar minuten naar ons huisje op Dyngby strand. Veel van de omgeving hebben we helaas niet meer gezien, want het was al bijna donker toen we aankwamen.

Pas de volgende ochtend konden we alles echt goed bekijken. Het huisje is op zich best wel oké. Ruime lichte woonkamer met keuken, twee slaapkamers en een badkamer. Vanuit de woonkamer kijken we zo het water op. Vrouwtje was meteen helemaal in haar nopjes. Zo wilde zij altijd wonen, zegt ze. Direct aan het strand. Wij wonen thuis natuurlijk ook prachtig, direct aan de Maas, maar direct aan zee te wonen is net een beetje mooier.

Het enige minpuntje van het huis is de temperatuur. Het is ijskoud binnen. In de woonkamer en in de grote slaapkamer heb je weliswaar een aantal elektrische radiatoren, maar die kosten geld, dus de baasjes willen niet te veel stoken. De rest van het huis heeft geen radiatoren, ook de badkamer niet. Nou, dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Zij kan totaal niet tegen kou. Zelfs binnen heeft ze een dikke trui aan, daarover een bodywarmer en daarover een dikke vest. En dan gaat ze nog zitten onder een deken, die ze gelukkig van thuis heeft meegebracht. Wij hondjes hebben geen last van de temperatuur, maar vrouwtje is er echt niet over te spreken. Ook schijnt de douche anders te werken dan bij ons thuis. Vrouwtje was pas voor de helft klaar toen het water ineens ijskoud begon te worden. Ze kon niet eens haar haren wassen. Nou, dat gemopper hadden jullie moeten horen. Tijdens onze vakanties hebben we al veel rare dingen meegemaakt, maar dat je niet eens fatsoenlijk een paar minuten kunt douchen is echt uitzonderlijk.

Na het ontbijt zijn we meteen naar het strand. Hup de deur uit, vijftig meter lopen en we waren er al. Wauw, wat tof. Net zo mooi als in Engeland, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Het strand zelf is niet echt breed, maar je kunt kilometers lopen. En wat een rust. Geen mens te bekennen. Ik ben het helemaal met mijn vrouwtje eens: zo wil je graag wonen.

Nadat we uitgerend waren, zijn we de auto ingestapt. De baasjes wilden alvast bij de manege in Vilhelmsborg gaan kijken. Dat is van ons uit iets meer dan twintig minuten rijden, dus dat is goed te doen. Direct bij aankomst kwamen we Gaby met haar shelties Toby, Bowy en Quinn tegen, die we al van verschillende wedstrijden kennen. Samen hebben we de manege en het terrein verkend. Hele mooie manege met grote tribunes en veel wandelmogelijkheden. Heb er zin in om daar te gaan rennen. Na een uitgebreide wandeling gingen de baasjes bij Gaby voor de camper koffiedrinken. Er kwamen steeds meer kennissen uit Nederland met hun shelties, was dus echt gezellig. Tja, en dat was dan ook zo’n beetje onze eerste dag hier. Het wordt hier al vrij vroeg donker. Om een uur of drie begint het al te schemeren en om half vijf is het donker.