ISAC 2022

 

Vrijdagochtend begon de wedstrijd. We moesten dus vroeg opstaan en zijn meteen naar Vilhelmsborg gereden. Net als ieder jaar is de eerste dag van de ISAC een teamwedstrijd. Romy en ik moesten in twee verschillende teams lopen. De teamgenoten lopen namelijk direct achter elkaar en daarom mag een handler slechts met één hond in een team zitten. Ik zat in een team met twee Nederlandse dames, die we ook regelmatig op de wedstrijden zien. Onze vierde teamgenoot - ook een dame - kwam uit Noorwegen. Het team van Romy was een beetje een samengeraapt zooitje, dat uit verschillende nationaliteiten bestond.

Toen we de dag daarvoor bij de manege waren, vroegen we ons af waar de tweede ring geplaatst zou worden. Er was een grote hal en een kleinere. De baas gokte dat beide ringen in de grote hal zouden zijn. Vrouwtje en Gaby konden zich dat niet voorstellen, want in de grote hal was er slechts één in- respectievelijk uitgang. Hoe moest je dan bij ring twee komen? Hoe het precies zat werd al snel duidelijk. Beide ringen waren inderdaad in de grote hal. De ring, waar het vast parcours opgebouwd was, was bereikbaar via de buitenkant. Om naar de jumping ring te komen, moest je de hele tribune naar beneden en van daaruit moest je een steile open trap naar beneden lopen. Heel apart en niet echt sheltie vriendelijk.

De medium klasse begon met het vast parcours. Dat ging prima bij ons, tot we aan het eind bij een tunnel kwamen. Die lag op een behoorlijke afstand en vrouwtje moest te veel meelopen naar de tunnel. Na de tunnel moest ik een sprong out springen en vrouwtje was dan ook net iets te laat voor de out, dus sprong ik er van de voorkant over. De jumping ging wel geweldig, was er heel blij mee. Bij Romy ging het vast parcours niet zo denderend, al vrij snel een diskwalificatie. De jumping was een parcours waar je echt moest blijven, anders was die niet te lopen. Maar ja, jullie raden het al, mijn kleine zus blijft op wedstrijden nooit zitten. Vrouwtje heeft haar drie keer teruggezet en toen liep Romy een foutloos en echt fantastisch parcours. Zo zonde.

Mijn teamgenoten en ik hadden het zo goed gedaan, dat we als vijfde geëindigd waren en dat was voldoende om de finale te mogen lopen. Ook dat ging redelijk goed, we eindigden als vijfde, van achtentwintig teams. Romy en haar teamgenoten hadden helaas onvoldoende punten gescoord om de finale te mogen lopen.

Gisteren moesten de eerste individuele parcoursen worden gelopen: een vast parcours en een jumping. De eerste vier van ieder parcours plaatsen zich rechtstreeks voor de finale. Vrouwtjes doelstelling was dan ook dat wij tot die eerste vier gaan behoren, want dan hoef je geen bonusfinale meer te lopen. Die was namelijk de volgende dag vroeg in de ochtend. Kost alleen maar energie en dat wilde het vrouwtje dus voorkomen. Daar zat er wel iets in, dus ik besloot om echt mijn best te doen. Deze keer ging het vast parcours gelukkig super en helemaal foutloos. Tweede plaats! We waren echt in shock. We hadden ons dus meteen bij het eerste parcours voor de finale geplaatst. Nu ging de jumping helaas niet zo goed. Dat lag echter uitsluitend aan het vrouwtje, die iets aangaf wat voor mij niet duidelijk was. Maar dat maakte niet uit, we waren immers al door naar de finale. Bij Romy gingen beide parcoursen niet goed, twee keer diskwalificatie. Dat hield dus in dat we toch vroeg uit de veren moesten om met Romy de volgende dag de bonusfinale te lopen.

Bij de bonusfinale plaatsen zich slechts de eerste drie, dus de kansen zijn sowieso kleiner. Maar als mijn zus het goed doet, dan eindigt zij meestal bovenaan. Dus er was hoop. De hoop was echter al na toestel twee vervlogen, doordat Romy een tunnel in rende. Dus helaas geen finale voor Romy. Ik begrijp soms niet zo goed waarom zij dat doet. Het vrouwtje gaf echt aan dat ze de bocht richting de volgende sprong moest nemen. Maar op wedstrijden schijnt zij op de een of andere manier minder aandacht voor het vrouwtje te hebben.

Laat in de middag was het dan eindelijk zo ver: de finale. Het was een heel leuk rondje, zei het vrouwtje na het verkennen. Wel moest ze een paar keer een wissel maken, waarvan ze niet zo goed wist of ze die zou halen. Gelukkig had ze zich voorgenomen om gewoon rustig te blijven en zo te lopen zoals zij verkend had. Dat werkt namelijk over het algemeen het beste. Zodra vrouwtje afwijkt van haar verkenschema gaat het altijd fout. De wissels gingen gelukkig allemaal prima en ook de rest van het rondje. Kort vóór de palen werd ik door een geurtje afgeleid. Ik wilde even gaan snuffelen, maar toen vrouwtje riep heb ik toch heel snel de palen gedaan. Na het rondje was het wachten op de uitslagen, die vrij snel online bekendgemaakt werden. Derde!!! Ik denk dat de baasjes zeker tien keer hebben gekeken vóór ze het echt konden geloven. De uitslagen klopten namelijk niet altijd. Deze keer gelukkig wel.

Nou, en aan het eind van de wedstrijd stond ik dus op het podium met mijn vrouwtje. Ik, derde op een sheltie wereldkampioenschap, wie had dat durven dromen. We kregen een grote rozet, echt heel mooi, zo eentje hadden we nog niet. En een pet, een paraplu en een grote zak voer van twaalf kilo. Zo’n zak voer is leuk, maar wat moeten we daarmee? Die kunnen we niet mee naar huis nemen, want die past niet meer in de auto. Bovendien eten we thuis alleen vers vlees. We hebben die daarom meteen aan Gaby meegegeven. Zij kent iemand die het zwaar heeft en die blij is met wat extra voer.

Wat ben ik blij dat we naar Denemarken zijn gegaan. Die wedstrijd zal ik echt nooit meer vergeten. Wij waren overigens de enige Nederlanders die op het podium stonden, dus dat maakt het helemaal bijzonder.