Hoopers

 

Na de vakantie in Thüringen hebben we niet stil gezeten. We waren nog een dagje in Rockanje, waar we het altijd erg naar onze zin hebben. Was erg rustig. De vakantieperiode was immers al voorbij en het weer was aan de koele kant. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, we hebben er volop van genoten. En we hebben verschillende wedstrijden gelopen.

 

Op 14 oktober was bij KC De Kempen een competitiewedstrijd voor de tweede en derde graad. Ik had er super veel zin in en dat kon je goed merken. Bij het eerste vast parcours was ik derde. Helaas met een fout op de kattenloop, anders was ik eerste geweest. Het tweede vast parcours ging nog beter: tweede. En bij de jumping was ik negende. In de competitie sta ik nu eerste. Wauw! Die wedstrijd was ook de laatste mogelijkheid om je te plaatsen voor de Masters, die de volgende dag bij De Kempen plaatsvonden. Door mijn geweldige prestaties mocht ik het finalerondje lopen en daar werd ik eerste!!! Ja, jullie lezen het helemaal goed. Eerste!!! En dus mocht ik ook meedoen aan de Masters van de volgende dag.

 

De Masters zelf verliepen helaas niet zo goed. Het waren allemaal rondjes met hele lange lijnen. We moesten continu van de ene naar de andere kant van het veld lopen. Aan de ene kant kon het vrouwtje niet op tijd weg omdat daar bijvoorbeeld een outje was, dus was ze aan de andere kant van het veld te laat. Helaas geen noemenswaardige uitslagen. Vreemd genoeg ging het met Romy helemaal niet zo slecht, want die is toch iets zelfstandiger dan ik. Het was telkens maar één dingetje dat verkeerd ging. Maar ja, dat leverde meteen een diskwalificatie op. Desalniettemin hadden we ontzettend veel lol.

 

Eind augustus is het vrouwtje samen met Tosha begonnen met hoopers. Dat is een beetje vergelijkbaar met agility, maar is toch iets anders. Ook daar heb je toestellen: boogjes (in het Engels hoops), kleine tunneltjes, tonnen en gates (die zien eruit als een halfhoge kamerscherm). Net als bij de agility worden al die toestellen telkens in een ander parcours neergezet. Het grote verschil is echter dat de handler niet mag meelopen. Hij of zij moet in een vak staan en van daaruit aangeven wat het hondje moet doen.

 

In het begin moesten alle toestellen worden aangeleerd. Tosha had dat allemaal erg snel onder de knie. De andere hondjes uit de groep liepen in slakkentempo door het parcours, of misten de helft van de toestellen. Tosha rende meteen op vol tempo en dat is altijd erg snel. Iedere week werd het natuurlijk iets moeilijker. Aanvankelijk stonden de toestellen allemaal precies naast het vak waar het vrouwtje moet staan. Dat was voor Tosha geen probleem, want het vrouwtje stond er feitelijk naast haar en eigenlijk hoefde ze dus nog niets zelfstandig te doen. Iedere week werden de toestellen echter steeds ietsjes verder bij het vak vandaan geplaatst. Inmiddels begint het parcours al ruim voor het vak en het eindigt meters achter het vak. Tja, en toen begon het weer. Tosha moet nu zelf vooruit en dat is juist wat ze niet kan. Dus het is even afwachten hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.