Sheltiedag Zuid

Afgelopen zaterdag (27 augustus) was het eindelijk zo ver: we gingen voor het eerst meedoen aan de sheltiedag van regio zuid. Tot nu toe zijn we altijd naar de dag van regio west geweest. De afgelopen twee jaar waren we namelijk altijd op vakantie toen die dag gepland stond, dus konden we helaas niet meedoen.

Romy is nu 11 weken oud

Voor Romy was het een beetje spannend, was namelijk haar eerste sheltiedag. Gelukkig was zij niet de enige pup, er waren verschillende baasjes gekomen met een pup van die leeftijd. Romy maakte de leeftijd weinig uit, zij begroette meteen iedereen, van jong tot oud, en ze kon het ook meteen met alle hondjes goed vinden. Ik trouwens ook, vind het altijd leuk om andere shelties te ontmoeten, is toch anders dan met andere hondjes.

De dag werd gehouden bij ‘De Kriekeput’ in Herpen. Er stond het nodige op het programma. Na ontvangst en een kopje koffie of thee met gebak voor de baasjes, was een wandeling gepland door het recreatiegebied de Herperduin, die leidde naar een grote plas met water. De wandeling duurde ongeveer een uur, dus veel te ver voor Romy. Na een paar minuten gelopen te hebben, werd ze daarom opgepakt en mocht op de arm van het vrouwtje en daarna van het baasje van de wandeling genieten. Bij de plas mocht ze op het strandje met de andere pups spelen. Dat vond ze wel leuk, kon je goed merken.

Toen we terugkwamen bij de Kriekeput stond ons meteen een verrassing te wachten. ’s Ochtends mochten we gewoon gaan zitten waar we wilden, maar nu moest ons hele groepje voor de lunch aan twee lange tafels gaan zitten. Dat zou op zich geen probleem geweest zijn, als naast de tafels een parasol neergezet was. Maar nee hoor, we moesten in de zon zitten en die scheen behoorlijk. Ik ging samen met Romy onder de tafel zitten, waar we toch nog een beetje schaduw hadden, dus voor ons viel het mee. Helaas konden de baasje niet ook verstoppertje onder de tafel spelen. Hadden ze volgens mij wel graag gedaan.

Ook met de bestellingen ging het niet soepel. Na ongeveer een half uurtje kregen de baasjes eindelijk iets te drinken. Het vrouwtje had stiekem al een paar slok water uit ons waterflesje gedronken, omdat zij gewoonweg omkwam van de dorst. Bij die hitte zeker geen pretje. Had echt met haar te doen. Ook bij de lunch bleek de snelheid er niet in te zitten. Het duurde eeuwig vóór iedereen een maaltijd op tafel had staan. Het middagprogramma begon daarom veel later dan gepland.

Na de lunch gingen het vrouwtje en ik meedoen aan de workshop hoopers. Dat is momenteel een echte rage, die uit Amerika is overgewaaid. De bedoeling van hoopers is dat de handler – het vrouwtje dus in mijn geval – in het midden van het parcours blijft staan en aanwijzingen geeft wat ik moet doen. Het parcours is anders dan een agility parcours en bestaat uit hoopers, tonnen en tunnels. Ik moet dan bijvoorbeeld door hoopers lopen, om een ton heen of door de tunnel rennen. De tunnel ken ik natuurlijk al van de agility, dus wat ik daar moet doen hoeft niemand mij te vertellen. Het vrouwtje en ik deden het heel goed. Ik had snel door dat het vrouwtje niet mee zou lopen en dat ik nu alles in mijn eentje moest doen. Maar als ik heel eerlijk ben denk ik niet dat dat echt iets voor ons is. Ik vind het geweldig om samen met mijn vrouwtje te rennen, is toch een beetje saai als zij alleen maar in het midden staat.

Knapperd

Romy is natuurlijk nog veel te jong om hoopers te doen, maar gelukkig waren er ook activiteiten waar zij ook aan kon meedoen. Ze hadden een tunnel neergelegd speciaal voor pups. Daar mocht ze doorheen. De baas heeft haar aan de ene kant de tunnel ingestuurd en het vrouwtje heeft haar aan de andere kant opgevangen. Nou zeg, ze scheurde er meteen doorheen als een gek. Helemaal niet bang of zo.

Romy met haar lange poten

Ook hadden ze een klein zwembadje met balletjes voor pups neergezet. Romy heeft zich prima vermaakt. Ik ben er ook even in geweest, maar vond het al gauw genoeg. Al met al weer een prima dag geweest, alleen dat met de tafels en de lunch had een stuk beter gekund. Was overigens – hoorden de baasjes later - niet de schuld van de organisatie, die hadden dat allemaal anders afgesproken, maar kennelijk zijn de afspraken niet nagekomen.

Helaas zijn we door de hitte de afgelopen dagen niet aan uitstapjes toegekomen. Heel erg jammer, want de vakantie van de baas is nu afgelopen. Zondagochtend zijn we wel naar de Waal geweest, waar altijd wind waait en het een stuk koeler is. Ook vanavond hebben we weer de koelte opgezocht, deze keer gingen we naar de Maas. Net als gebruikelijk mocht ik in het water met mijn balletje spelen. Blijf dat leuk vinden, heerlijk koel aan mijn pootjes. En Romy ging samen met het vrouwtje pootjebaden. Hoe leuk het ook is, ik hoop toch dat het gauw weer een beetje koeler wordt, zodat we weer andere leuke dingen kunnen doen.

Prikoren

Het eerste wat wij ’s ochtends doen na het wakker worden, is naar buiten zodat wij onze behoeften kunnen doen. Eerst mag ik mijn bench uit en vervolgens Romy, die eerst het vrouwtje uitbundig begroet en vervolgens mij. Ook gisterochtend ging dat zo. Toen ik dat hondje, dat uit de bench van Romy kwam, echter zag, schrok ik me helemaal wezenloos. Daar kwam ineens een heel ander hondje tevoorschijn. Dat hondje had hele lange prikoren. Help!!! Waar is mijn lieve kleine zus gebleven? Het gezicht was wel hetzelfde en de rest ook, dus even voorzichtig snuffelen. Ja hoor, ze rook net als Romy, maar waarom zag ze er dan niet uit als Romy? Toen ze gisteravond haar bench in ging, had ze een heel leuk kopje met prachtige tipoortjes.

Lijkt helemaal niet op mijn zusje, toch?

Het vrouwtje probeerde me gerust te stellen. Zoiets kan weleens gebeuren, zei ze. Ze had het daarover al met ons vorige vrouwtje gehad en zij had geadviseerd om kauwgom in de oortjes te plakken. ’s Middags heeft het vrouwtje nog even een paar foto’s van Romy met prikoortjes gemaakt en daarna werd kauwgom geplakt. Binnen een paar seconden was de oude Romy terug. Oh, wat was ik blij, beste mensen. Is toch geen gezicht, een sheltie met zulke prikoren. Iedereen vindt ons zo lief uitzien, juist vanwege onze prachtige tipoortjes. Ikzelf ben echt trots op mijn perfecte oortjes en volgens onze rasstandaard horen we ook gewoon tipoortjes te hebben. Na verloop van tijd moeten de oren van Romy ook zonder kauwgom weer netjes gaan tippen. Nou, laten we dat maar hopen.

Romy met MIJN bal

De baasjes hebben nog steeds vakantie en er stonden nog verschillende zaken op de lijst die we wilden doen. Romy moet immers met allerlei nieuwe dingen kennis maken, dus werd een gevarieerd programma opgesteld. Helaas gooide het weer de hele planning overhoop. We hebben namelijk deze week subtropische temperaturen, dus geen weer voor ons hondjes om echt ergens naartoe te gaan. Veel te heet voor ons, daar houden we niet van.

Om toch tenminste iets te doen, hebben we vanochtend vroeg nog een keer een wandeling gemaakt door het dierenpark in Hedel. In de ochtend vallen de temperaturen nog mee en door de kleinschaligheid van het park is het goed te doen.

De vorige keer had ik geschreven dat Romy de lama’s zo leuk vond. Van verschillende mensen hoorden we nu echter dat dat lieve beestje, waar Romy zo gek op was, helemaal geen lama is, maar een alpaca. Oeps, foutje! Dus correctie: Romy vindt alpaca’s heel erg leuk, de vorige keer en deze keer ook. Ze schijnt echt iets met die dieren te hebben. Alle andere dieren vindt ze niet zo interessant, maar bij de alpaca’s bloeit ze helemaal op. Ze staat uitgebreid te kijken en wil niet meer weg. Ikzelf heb vandaag ontdekt dat er ook konijnen in het park rondlopen. Tijdens ons vorige bezoek had ik die niet gezien, dus dat was een verrassing. Nou, die zijn pas interessant, die kunnen behoorlijk hard lopen. Dus voor mij de konijnen en voor Romy de alpaca’s.

Is toch meteen een ander gezicht, die tipoortjes

Romy en ik hebben nu een speeltje ontdekt, waar we ook samen supergoed met elkaar kunnen spelen, namelijk het trektouw. Het vrouwtje vlecht af en toe trektouwen voor mij van fleece. Helemaal geweldig vind ik die, kan er iedere dag mee spelen. Ook Romy vindt dat touw hartstikke leuk en zoals gebruikelijk wil ze altijd met hetzelfde speeltje spelen, waar ik net mee bezig ben. Toen het vrouwtje en ik bezig waren met het trektouw, begon Romy ineens aan de andere kant te trekken. Oei, dat was leuk, wist niet dat ik dat ook met mijn zusje kon spelen. Moet hier wel even vermelden dat mijn vrouwtje een beetje meegespeeld heeft en Romy geholpen heeft. Ze is namelijk bang dat ik te hard trek, waardoor de tanden van Romy beschadigd kunnen raken. Ze heeft nog haar melktandjes, dus moet je altijd een beetje voorzichtig zijn met zo’n trektouw. Oh, dat wist ik niet. Wil niet dat mijn zusje haar tanden kwijtraakt, daarom vond ik het geen probleem dat het vrouwtje Romy een beetje geholpen heeft. Desalniettemin is dat echt een geweldig spelletje voor ons, gaan we in de toekomst zeker nog vaker spelen.

Weer naar het strand

Romy is weer bezig met haar favoriete hobby

De temperaturen beginnen aardig op te lopen. De eerste dagen toen we hier waren, was het goed uit te houden, maar nu begint het toch behoorlijk warm te worden. Geen weer dus voor ons hondjes om een wandeling te maken.

Oei, dat is nat!

Vanochtend zijn we heel vroeg weer naar het strandje gegaan in de buurt van Oudega, zodat we toch nog een leuke afsluiting van de vakantie hadden. Ik vond dat natuurlijk een prima idee, want strand, water en bal – en vooral het laatste – zijn altijd dingen die ik geweldig vind.

Ook Romy had er weer veel plezier in. Het graven wordt echt helemaal haar ding. Overal waar we komen moet zij kuilen graven. Ik mag daar niets van zeggen, want toen ik zo jong was deed ik precies hetzelfde. Nu vind ik dat niet meer zo interessant, maar toen was het echt superleuk. Denk dat dat bij Romy ook op een gegeven moment weer ophoudt en zolang moeten we maar geduld met haar hebben.

Hier in Friesland moet je vaak wachten voor al die bruggetjes die omhoog gaan om de boten  te laten passeren. Wij kennen dat bij ons ook, maar toch in mindere mate, dus daarom is dat voor ons toch een beetje wennen. Het vrouwtje heeft er nu iets voor zichzelf bedacht om aan de wachttijd een leuke invulling te geven: uitstappen en foto’s maken van de boten. De bruggetjes zijn hier namelijk vaak in een schitterende omgeving, dus dat is wel de moeite waard.

Lekker bij de baas op schoot

Vanavond mochten we voor het laatst van een zonsondergang in Friesland genieten, morgen moeten we namelijk heel vroeg op en daarna gaan we weer terug naar huis. Ik vind het eigenlijk heel erg jammer, had nog veel meer van Friesland willen zien. Na een week hier vertoefd te hebben, zijn we alle vier echte Friesland fans geworden. Dat groen hier is echt ongelofelijk, zo prachtig. En dan nog het IJsselmeer erbij. We zijn hier zeker niet voor het laatst geweest, denk ik, want de baasjes zijn heel erg te spreken over Friesland. Wel denk ik dat we de volgende keer niet in de zomer gaan, maar in een periode waar wij hondjes wel het strand op mogen. Kortom: het was een geslaagde vakantie, jammer dat de week alweer voorbij is. De zorgen, die de baasjes hadden in verband met Romy, waren overigens volledig ongegrond. Romy heeft haar behoeften netjes buiten gedaan, heeft zonder problemen in haar bench geslapen en voor de rest heeft zij – net als ik – heel erg genoten.

Genieten van de laatste zonsondergang in Makkum

Oudega

Vandaag stond eigenlijk niet veel op het programma. We wilden naar Oudega gaan, dat zo’n beetje in de buurt is van Heeg, waar we gisteren waren. In de buurt van Oudega zag de baas ineens water, ook stonden daar verschillende auto’s. Het leek hem leuk om even te stoppen en te gaan kijken wat je daar hebt. Het vrouwtje stapte even uit om op onderzoek uit te gaan en zie daar, helemaal verstopt lag daar een klein strandje langs het water. We mochten uitstappen, mijn bal werd uit de kofferbak gehaald en vervolgens kon de pret beginnen.

Op het strand stond nergens een verbodsbord waarop stond dat wij hondjes niet los mogen. Mijn vrouwtje zegt altijd dat alles, wat niet uitdrukkelijk verboden is, toegestaan is, dus mocht ik los. Eindelijk. Super. Ook het water was gewoonweg heerlijk, kon er geen genoeg van krijgen. Binnen een paar minuten was ik kletsnat, maar het zonnetje scheen, dus was dat niet al te erg.

Wat had Romy graag mee willen rennen

Romy had vandaag iets meer lef. Vol vertrouwen ging ze nieuwsgierig samen met het vrouwtje naar het water kijken. Ging er zelfs met haar pootjes in. De bal van mij vond ze echter stukken interessanter, maar als je aan de riem loopt, is dat wat moeilijk. Daarom heeft het vrouwtje een beetje met haar in het zand gespeeld en dat vond ze ook prima. Begon meteen weer kuilen te graven. Verbaasd me eigenlijk niets, schijnt mijn zusje dol op te zijn.

Romy 9 weken oud

We hebben in ieder geval allebei heel erg van ons stranduitstapje genoten. Wat een geluk dat de baas dat ontdekt had. Volgens mij is dat strandje niet bij veel mensen bekend, want wij waren nagenoeg de enigen. Des te beter, hè, kon ik gewoon lopen waar ik wilde.

Oudega

Na een verplichte rust – ik moest immers weer een beetje droog worden – hebben we onze weg voortgezet en zijn naar Oudega gereden. Dat is een vrij klein dorp, wel heel erg gezellig en mooi. Na een paar minuten rondgekeken te hebben, gingen we op een terrasje zitten, waar de baasjes – net als gebruikelijk – iets hebben gegeten. Was daar goed uit te houden. Voldoende schaduw en een mooi uitzicht op het haventje.  

Heeg en Stavoren

Dat ben ik in Heeg

Voor vandaag had het vrouwtje weer iets verzonnen: we gingen naar Heeg. Eigenlijk klopt dat niet helemaal, want het dorp zelf was niet ons doel, maar de grote plas met water ernaast, met strand waar ook Romy en ik welkom waren. Ook hier gold echter dat we aangelijnd moesten blijven. Voor Romy is dat natuurlijk geen probleem, die mag helemaal nog niet los, maar ik vind het toch altijd fijn als ik zonder riem mag rennen.

Zeilbootje in Heeg

Ook hoopte het vrouwtje een paar zeilboten te zien, want dat vind zij zo echt Fries. En ja hoor, daar was inderdaad geen gebrek aan. Sterker nog, door alle zeilboten zag je amper het water. Waar je ook keek zag je zeilboten van alle maten en in alle kleuren. Zelfs de Friese omroep was aanwezig. Al snel beseften de baasjes dat we in een of andere zeilwedstrijd beland waren. Geen wonder dat het zo druk was. Maar daar stoorden we ons niet aan. We gingen lekker op het strand zitten.

Ik heb lekker met het vrouwtje in het water gespeeld. Dat was echt genieten. Eindelijk strand en water. Romy zag het water nog niet helemaal zitten. Heel voorzichtig ging ze met één pootje het water in, maar dat was het weer. Het zand vond ze daarentegen echt geweldig. Romy had totaal geen aandacht meer voor ons. Ze begon te graven als een gek, tot wij allemaal volledig onder het zand zaten. Ze nam het graven heel serieus en ze was pas tevreden toen ze eindelijk een diep gat gegraven had.

Een kerkje tussen Heeg en Makkun

Voor de avondfoto’s stond Stavoren op het lijstje, maar eerst gingen we terug naar ons chalet. Romy is nog een pup en dat betekent dat zij tussendoor een dutje moet doen en rust nodig heeft. Pups kunnen namelijk niet zoveel prikkels verwerken. Ook ik en de baasjes vinden het overigens niet verkeerd om af en toe wat uit te rusten. In de tuin van ons chalet kan je prima zitten genieten. Wat een rust op zo’n drukke camping. Hadden we echt niet verwacht.

Romy in Stavoren

Hier op de camping zijn overigens heel veel baasjes met hun hondjes. Ik heb al veel vriendjes gemaakt. Dat is echt leuk. Romy vindt dat allemaal nog niet echt interessant, zij wil voornamelijk met het vrouwtje knuffelen. Zo’n echt schoothondje, mijn zusje, maar als zij dat leuk vindt, mag het van mij.

Het 'Vrouwtje van Stavoren'

Na een rustige middag, vertrokken we dus ’s avonds naar Stavoren. Het vrouwtje verheugde zich ontzettend erop dat ze nu eindelijk een keer het ‘Vrouwtje van Stavoren’ kon zien. Nou, dat was een echte teleurstelling. Het ‘vrouwtje’ is namelijk zo klein dat we echt op zoek moesten gaan. Mijn vrouwtje had volgens mij meer een beeld ter grootte van minimaal de Eiffeltoren of zo in gedachten, dus ze was toch een beetje teleurgesteld.

Knappe zus heb ik, toch?

Maar de teleurstelling was snel voorbij toen we een half uurtje later van een prachtige zonsondergang konden genieten. Dat is hier heel erg gezellig. Heel veel mensen komen kort vóór de zonsondergang naar zee om de ondergaande zon te bewonderen. Heb ik bij ons nog niet meegemaakt. En zo ging – helaas – alweer een prachtige dag ten einde.

Zonsondergang in Stavoren

Even een wedstrijdje lopen en een uitstapje

Zoals jullie inmiddels allemaal weten, lopen het vrouwtje en ik wedstrijden. In de klasse waar wij lopen – de B1 – worden dit jaar 14 wedstrijden georganiseerd, waar je punten kunt behalen. Heb je voldoende punten verzameld, dan promoveer je met een beetje geluk naar de volgende klasse – de C. Hoe meer punten je verzameld, hoe groter de kans op promotie dus is.

Gisteren zijn we naar Hilversum afgereisd voor de wedstrijd bij KC Gooi- en Eemland, in de hoop nog een paar puntjes te kunnen scoren. Over het algemeen nemen we dan heel veel spullen mee, zoals een tent, stoeltjes voor de baasjes, koelbox enzovoort. Maar nu zijn we op vakantie en al die spullen moesten helaas thuis blijven. Gelukkig hebben ze in Hilversum overal bankjes staan, waarop de baasjes konden gaan zitten, dus was het niet zo erg dat de spullen thuis moesten blijven. En wij mochten op het gras in de schaduw gaan liggen.

Een molen die we op weg naar Hindeloopen tegenkwamen

De haven van Hindeloopen

Het vrouwtje en ik waren van plan om heel veel punten te scoren. We kunnen het namelijk en dat wilden we laten zien. Helaas verliep het allemaal weer niet zoals gepland. Halverwege het vast parcours had het vrouwtje het al helemaal gehad. Ze moet ’s nachts vaak opstaan, omdat Romy regelmatig uitgelaten moet worden. Het gevolg daarvan is dat het vrouwtje ’s ochtends niet altijd uitgerust is. Ze was gewoon te moe om te lopen, zei ze. Ze kon mij dus niet echt bijhouden en dan doe ik maar iets in de hoop dat ik het juiste doe. Niet dus! De jumping ging wel iets beter, maar ook dat was een diskwalificatie. Kortom: we hadden net zo goed iets anders kunnen doen.

We mochten gewoon tussen de schaapjes lopen

Voor Romy was de wedstrijd wel een leuke ervaring. In het begin vond ze het allemaal wat eng, al die hondjes en overal mensen. Maar na een half uur was ze helemaal gewend en begon ze nieuwsgierig te worden. Ze kreeg ook heel veel aandacht van andere wedstrijdlopers, want ja, zo’n pup vindt iedereen leuk. Ik heb natuurlijk alles aan gedaan om ook de aandacht van mensen te trekken, want ik vind aandacht krijgen heel erg leuk. Heeft ook gewerkt, kreeg heel veel knuffels.

Prachtige huizen in Hindeloopen

Vandaag stond een uitstapje naar Hindeloopen op het programma. Dat is een klein dorpje met een paar straatjes en dus ook voor Romy heel goed te doen. Ondanks dat het hoogseizoen is, was het ontzettend rustig in het dorp. Een bus met senioren, rechts en links een verdwaalde toerist en dat was het ook. We konden dus volop genieten. De baasjes vonden het dorp heel erg mooi, zeiden ze. Veel mooie oude gebouwen, overal water, voldoende terrasjes en prachtige uitzichten.

Romantisch Hindeloopen

Op de dijk liepen schapen, met wie Romy en ik kennis mochten maken. Het leuke was dat we er helemaal bij mochten. Bij ons in het dorp hebben we ook schapen op de dijk lopen, maar daar mogen wij niet bij. Hier dus wel en dat vond ik helemaal geweldig. Één schap vond ik heel erg leuk, die heeft zelfs een kusje van mij gehad. Lief van mij, toch? Romy vond de schaapjes niet echt interessant, is ze misschien nog te jong voor. Ik vond het een geweldige dag, zou graag vaker tussen de schapen lopen.

Naar zee

Na de vakantieperiode rijst bij de baasjes ieder jaar dezelfde vraag: waar gaan we volgend jaar onze vakantie doorbrengen? Het internet wordt dan afgezocht, locaties vergeleken, onderzocht in hoeverre de locatie geschikt is voor mij, enzovoort. Toen we vorig jaar terugkwamen uit Engeland ging dat precies op dezelfde manier. Het vrouwtje wilde graag wederom naar Engeland. Dat vond de baas geen goed plan, want de baasjes hadden ook besloten om een pup te adopteren en wanneer die geboren zou worden, was op dat moment niet precies bekend. Waarschijnlijk zou de pup in het najaar geboren worden, dus zou dat eigenlijk voor de vakantie niets uitmaken. Maar de baasjes wilden in geen geval risico lopen, dus werd besloten om dit jaar in ons eigen kikkerlandje te blijven. De keuze viel op Friesland. Ten eerste omdat de baasjes daar nog nooit waren, en ten tweede omdat Romy en ik daar vandaan komen. In januari werd de knoop doorgehakt en de vakantie in Friesland geboekt.

Wat zal ze nu weer verzinnen?

Maandenlang bleef onduidelijk wanneer de pups geboren zouden worden. Pas in de lente hoorden de baasjes dat Laura gedekt was en dat de pups omstreeks 12 juni verwacht zouden worden. De baasjes begonnen meteen te rekenen en zie daar, Romy zou er al zijn tijdens de vakantie in Friesland. Oeps!!! Wekenlang hebben de baasjes erover nagedacht wat ze nu met de vakantie moeten doen. Het vrouwtje heeft onderzocht of er een juridische mogelijkheid is om het contract te ontbinden. Helaas was er niets aan te doen. Je mocht geen plaatsvervanger sturen en opzeggingsmogelijkheden waren er niet. Dus misschien gewoon thuis blijven? Tja, dat was een optie die serieus besproken werd. Aan de andere kant zat dat de baasjes niet lekker, want een chalet huren in het hoogseizoen is een peperdure aangelegenheid. Dat laat je dus niet zomaar zitten. Na lang wikken en wegen werd besloten om het te proberen en toch op vakantie te gaan.

Eerst goed over nadenken

Gisterochtend werd de auto gepakt en een paar uur later vertrokken we dus met zijn vieren naar Makkum. Ons chalet viel niet tegen: zitkamer, keuken, 2 slaapkamers, badkamer, een heel groot terras met tuin en gelegen direct aan het water. De vakantiepret kon beginnen.

Met het schaap spelen is wel leuk

De camping is vrij groot. Er is een supermarkt, pizzeria, friettent, restaurant, cadeauwinkel, drogisterij en een strand van circa 1 km. De meeste van die dingen vinden wij hondjes natuurlijk niet zo spannend, maar strand vind ik persoonlijk altijd heerlijk. Lekker met mijn bal over het zand rennen of de bal uit het water halen. Superleuk! Dat is voor mij echt vakantiepret. Dus ik was superblij. Helaas had het vrouwtje meteen teleurstellend nieuws: het strand is namelijk in de zomermaanden voor ons hondjes verboden terrein. Ik snap er niets van. Het strand is 1 km lang en vrij breed. Zou daar niet zo’n 50 meter voor hondjes van af kunnen? Je houdt dan immers nog 950 meter over voor andere vakantiegangers en wij hondjes zouden ook kunnen genieten. Of misschien toegang ’s avonds na 20:00 uur?

Wij moeten met het baasje op de boulevard wachten

Gelukkig heeft het vrouwtje een strand gevonden waar we wel welkom zijn, namelijk in Harlingen. We mogen er weliswaar niet los, maar we mogen daar in ieder geval het strand op. Is tenminste iets.

Vanavond hebben we met de baasjes over de boulevard van de camping in Makkum gewandeld. Het strand was zo dichtbij en toch zo ver weg voor ons. Jammer. Het vrouwtje mocht wel het strand op en heeft een mooie foto van de zonsondergang gemaakt.

Zonsondergang in Makkum

Onze kleine heldin

Ook gisteren en vandaag hebben we de nodige activiteiten ondernomen. Gisteren hebben we een wandeling gemaakt door het park van kasteel Ammerzoyen. Het kasteel is aan de buitenkant prachtig om te zien. Het ligt midden in het water en daar zwemmen veel eendjes en andere vogels rond. Vind ik altijd leuk om te zien. Ook van binnen is het heel mooi, zeggen de baasjes. Ik kan dat helaas niet beoordelen, want wij hondjes hebben geen toegang tot kastelen en zelfs als ik mee naar binnen zou mogen, zou ik dat – denk ik – niet echt spannend vinden. Ridderverhalen uit verleden tijden vind ik niet zo interessant; achter mijn bal aan lopen of door een agility parcours racen vind ik veel leuker.

Poortgebouw van kasteel Ammerzoyen

Het leuke van een wandeling om het kasteel is dat deze helemaal geschikt is voor een pup. Precies 10 minuten wandelen en tussendoor staan er diverse bankjes om uit te rusten. Romy heeft haar ogen uit gekeken, allemaal weer heel erg spannend voor haar. Voor mij is dat allemaal niets nieuws, dus ik ben naar het water gelopen en heb gekeken wat de eendjes aan het doen zijn.

Romy 9 weken oud

Vandaag stond een bezoek bij de dierenarts op het programma, want Romy moet immers haar inentingen krijgen. Oh, dat hadden jullie moeten meemaken. Thuis is mijn kleine zus een echte heldin, ze lijkt voor niets bang te zijn. Toen we op de parkeerplaats van de dierenpraktijk aankwamen en uitstapten, was van de kleine heldin echter nog maar weinig over. Haar lichaam trilde en ze weigerde pertinent om naar binnen te gaan. Wat raar, want ze is er immers nog nooit geweest. Misschien dat ze de geur van de dierenarts al geroken heeft?

Kasteel Ammerzoyen

Ik heb besloten om het goede voorbeeld te geven, heb alle moed verzameld en ben zomaar de praktijk binnengestapt. Romy keek me met grote ogen aan, maar desalniettemin veranderde ze niet van gedachten. Het vrouwtje moest haar oppakken en naar binnen brengen. Net als gebruikelijk moest Romy daar meteen de weegschaal op: 2,5 kg. Dat is dus prima.

Ikzelf ga ook niet echt graag naar de dierenarts, want over het algemeen gebeuren er allemaal zaken die ik niet zo prettig vind. Maar onze dierenarts is wel een hartstikke aardige man. Altijd vriendelijk, krijg er meestal een lieve knuffel en aan het eind vaak een koek. Dus doe ik er niet al te moeilijk over. Romy kijkt daar echter duidelijk anders tegenaan. Jeetje zeg, wat maakte zij een opstand. Wilde die aardige dierenarts zelfs bijten. Vond het eerlijk gezegd een beetje pijnlijk dat mijn zusje zich zo gedroeg. Wat moet die goede man van ons denken?

Naar de dierentuin

Romy zit nu in haar socialisatiefase en dat betekent dat zij met zoveel mogelijk zaken kennis moet maken. Als zij niet leert om op een goede manier vertrouwd te raken met zaken, zal zij daar later in haar leven niet goed mee om kunnen gaan en zelfs bang van zijn. En dat moeten we natuurlijk niet hebben. Aangezien een pup echter niet veel mag lopen, komen niet alle locaties in aanmerking voor socialisatie. Gelukkig kent het vrouwtje verschillende leuke plekjes, waar je niet veel hoeft te lopen en waar voldoende voor Romy te beleven valt. Ook ik ben – toen ik net zou oud was als Romy nu – op al die plekken geweest. Tegenwoordig komen we er niet meer zo vaak, want voor mij is dat allemaal niet meer zo heel erg spannend. Maar het is wel gezellig om er weer een keer te komen.

 

Romy in de dierentuin

Vandaag stond een bezoek aan het Kleindierwandelpark in Hedel op het programma. Wie nu denkt dat dat zoiets is als Burgers Zoo of dierenpark Emmen komt er bedrogen uit. Het is een heel klein parkje, waar je binnen nog geen twee minuten doorheen kunt wandelen. Op die kleine oppervlakte zijn wel diverse diersoorten te bewonderen, onder andere lama’s, geiten, konijnen, kippen, eenden enzovoort.

 

Misschien dat ze het kapsel zo leuk vond?

Romy vond het allemaal heel erg spannend, ze was diep onder de indruk van alle dieren en de geuren. Thuis is ze van niets en niemand bang, maar in de grote boze buitenwereld is ze niet zo’n held. Vreemd genoeg raakte ze meteen volledig in de ban van de lama’s, de grootste dieren van het hele park. Ze wilde helemaal niet meer weg. Het vrouwtje had haar op de arm genomen, zodat ze de lama’s beter kon zien en ze was helemaal gefascineerd. De kippen, die overal vrij in het park rondlopen en die qua grootte beter bij haar passen, vond ze daarentegen helemaal niet interessant. Na de helft van het park bekeken te hebben, gingen we lekker op een bankje zitten, waar we goed zicht hadden op de eenden. Ik genoot er echt van, eenden doen vaak van die spannende dingen. Helaas kwam sneller een eind aan ons uitstapje dan we gedacht hadden: ineens begon het namelijk hard te regenen. Dus geen eendjes meer kijken, maar een sprintje naar de auto en terug naar huis.

 

Naast allerlei ander speelgoed dat Romy heeft, heeft ze nu ook een schaap, dat bijna net zo groot is dan zijzelf. Ik had precies hetzelfde schaap, kon er urenlang mee spelen, en ook Romy is er helemaal gek op.

Even het schaapje slopen

Ikzelf begin er langzamerhand aan te wennen dat ik nu een zus heb, alhoewel ik haar nog steeds een lastig schepsel vind. Zodra ze wakker is, is ze met van alles en nog wat bezig. Ze gaat met haar speelgoed tekeer, neust overal rond, bemoeit zich met van alles en nog wat en is druk, druk, druk. Stiekem heb ik haar eigenlijk al een beetje in mijn hart gesloten, alhoewel ik dat niet graag wil toegeven. Gisteren ging ze naast Wibi staan en ineens begon ze vreselijk te piepen. Ik dacht dat er iets aan de hand was en ben meteen als een gek daarnaartoe gerend om haar te beschermen. Gelukkig was alles prima in orde, Wibi en Romy stonden gewoon gezellig naast elkaar. En dat bedoel ik nou. Het is gewoon een lastig schepsel, want niemand gaat toch zomaar voor de flauwekul piepen.

Bij de baas op de arm