De laatste dagen als enig hondje

De laatste dagen van mijn leven als enig hondje gingen sneller voorbij dan ik gedacht had. We hebben verschillende leuke uitstapjes gemaakt, waardoor de tijd gewoon vervloog. Vorige week zondag hebben we een rondwandeling gemaakt om de Oosterplas in Den Bosch, die heel erg leuk was. Onderweg kregen we weliswaar een fikse regenbui, maar dat kon mijn pret niet bederven.

De Oosterplas is voor mij een bijzondere plek, want direct naast de Oosterplas is de hondenschool waar ik zolang met heel veel plezier getraind heb. We hadden geluk: toen we er aankwamen, was er training en heel toevallig had Petra een ogenblikje tijd voor ons. Petra was mijn instructrice van de VEG, op wie ik heel erg gesteld was. De vreugde was aan beide kanten groot en er werd een hoop geknuffeld en gezoend. Echt leuk! Het vrouwtje zegt dat ik al mijn instructrices binnenkort weer een keer kan zien. Romy gaat namelijk vanaf september naar dezelfde school en af en toe mag ik dan mee. Oei, wat leuk, verheug me er nu al op.

 

Romy 8 weken oud

Gisterochtend was het eindelijk zo ver: we reden wederom naar Friesland, deze keer om Romy op te halen. En ik mocht weer mee en zelfs naar binnen. De baasjes van Romy hebben zelf drie hondjes en er was nog een logeetje. Het was dus behoorlijk druk. Ikzelf houd eigenlijk niet zo van drukte en het duurde even voor ik me een houding kon geven. Daarna ging het echter prima. Voor het eerst heb ik nu ook mijn echte broer Macho gezien. Heb er al veel van het vrouwtje over gehoord, maar het is toch iets anders om iemand met eigen ogen te zien. Oh, we lijken inderdaad op elkaar. Vond hem wel leuk. En Laura en Cheeta zijn ook gezellige dames. Nadat mijn baasjes samen met de baasjes van Romy allerlei paperassen besproken hadden, vertrokken we weer naar het zuiden, samen met Romy.

 

Romy met haar nieuwe speeltje

Veel van Romy had ik nog niet gezien, maar horen kon ik haar des te beter. Ze heeft voor ons in de auto een uitgebreid concert gegeven. Jeetje, dat hadden jullie moeten horen! Je zou niet denken dat zo’n klein hondje zoveel geluid kan produceren. En haar repertoire is beslist niet saai, van hoog tot laag klinkt alles gewoon perfect. Menig operazanger zou daar nog wat van kunnen leren. Voor de rest verliep onze reis prima: geen files, Romy moest niet eens overgeven en het laatste deel van onze reis konden we gelukkig rustig (lees: zonder zang van Romy) terugleggen.

 

Wat is het toch leuk aan de Maas

Ook de rest van de dag verliep vrij rustig. Romy heeft op haar gemak haar nieuw thuis verkend, kennis gemaakt met kater Wibi, gegeten en veel geslapen. Zelfs de nacht was relatief rustig.

De baasjes vinden dat Romy het tot nu toe prima doet. Tot op een ongelukje vanavond na, heeft zij al haar behoeftes gewoon buiten op het grasveldje gedaan. Heel erg knap van zo’n kleine meid. Ook kan ze, als ze wil, al netjes aan de riem lopen.

 

Wat heeft ze al lange pootjes

Op de vroege avond zijn we heel eventjes met zijn allen naar de Maas geweest, want ik moet natuurlijk kunnen rennen en Romy moet nieuwe dingen leren kennen. Alhoewel het naar de Maas slechts een korte afstand is, hebben we deze keer de auto gepakt. Romy mag immers nog niet veel lopen. Ze vond het allemaal heel erg spannend: al die bootjes, schepen en waterscooters, en vooral het strandje. Ze begon meteen in het zand te graven en je kon goed merken dat ze het helemaal naar haar zin had. Ook ik heb me uitstekend met mijn bal vermaakt. Nadat ze doorhad hoe dat werkt met de bal, had ze het liefst ook achter de bal aangerend, maar dat mag natuurlijk nog niet. Eerst moet Romy nog een beetje groeien.

 

Wat een schatje, toch?

Ikzelf moet er nog heel erg aan wennen dat ik nu ineens een zusje bij heb. Wat moet ik met zo’n ding? Vind haar heel eerlijk gezegd een beetje lastig, is een klef type. Heb al wel een klein beetje met haar door de kamer gerend en dat vond ik toch echt leuk. En van vrouwtje krijg ik nu regelmatig een extra dikke knuffel, is ook niet verkeerd, toch?