Iedere lente ga ik met de baasjes naar Keukenhof, want vrouwtje is helemaal gek op de tulpjes. Helaas heeft corona daar de afgelopen twee jaar roet in het eten gegooid. De deuren van Keukenhof bleven voor ons helaas gesloten. Voor vrouwtje was dat een flinke domper. Op internet kon je filmpjes bekijken die ze van Keukenhof gemaakt hadden. Het park was namelijk helemaal klaar voor bezoekers, maar ja, die mochten helaas niet naar binnen. Het vrouwtje zat met tranen in haar ogen naar de filmpjes te kijken en was over het verbod niet te spreken.
Ziet er al goed uit, toch?
Dit jaar mocht
Keukenhof gelukkig weer de deuren openen. Toen de baasjes op de site keken van
het park, diende zich echter meteen het volgende probleem aan. Er is slechts
één hondje per bezoeker toegestaan. De baasjes zijn met zijn tweeën, dus in
totaal mochten er twee hondjes mee, maar wij zijn met zijn vieren. De baasjes
hadden daar eerder nog niets van gehoord. Wellicht dat die regel altijd gold,
maar tot 2020 waren we slechts met zijn tweeën, dus was het nooit een probleem.
Er werd heen en weer overlegd en in goed overleg hebben we gezamenlijk besloten
dat dit jaar de pups mee naar Keukenhof mogen. Zij hebben het park immers nog
nooit gezien. Ik was al zo vaak mee. Bovendien is zo’n lange wandeling voor
Romy op dit moment niet aan te raden. Romy en ik bleven dus thuis en Tosha en
Ayda gingen met de baasjes naar het tulpenparadijs.
Ik was heel erg
benieuwd hoe de kleintjes het zouden doen. Het zijn immers nog geen ervaren
Keukenhofbezoekers en ik ken het vrouwtje inmiddels. Zij wil overal foto’s van
ons maken. De ene keer voor rode tulpen, dan weer voor paarse, gele, hyacinten,
narcissen, en met een beetje pech ook nog een foto met klompen erbij. Er komt
geen eind aan. Ikzelf ben door al die ervaring inmiddels een perfect
tulpenmodel. Zodra ik zie dat de blik van het vrouwtje op zo’n veld met tulpen
valt ga ik al netjes zitten. Romy heeft dat snel van mij afgekeken en samen
vormen we een perfect plaatje voor het vrouwtje. Met Tosha en Ayda was dat nog
iets moeilijker, zei het vrouwtje, maar ook zij schijnen de goede kant op te
gaan. Ayda poseerde zelfs op de foto met een Aziatische vrouw, die helemaal gek
werd dat ze nu met zo’n knappe sheltiedame op de foto stond. Dat valt me dus
niet tegen.
Een week later was
het Pasen en stonden er weer diverse activiteiten op het programma. Paaszondag
waren we in de Tuinen van Appeltern. De baasjes hebben onlangs hun abonnement
met een jaar verlengd, dus dan moeten we daar ook af en toe naartoe. Baasje was er eigenlijk niet zo blij mee, want hij vreesde dat het daar stervensdruk
zou zijn. Vreemd genoeg vonden we echter meteen een parkeerplaats, die ook maar
voor de helft volstond. In het park zelf waren we deels helemaal alleen. We
waren er diverse keren tijdens corona, toen er slechts een beperkt aantal
mensen naar binnen mocht, maar toen was het tien keer drukker dan nu. Echt
apart. Wij vonden het prima, want we houden niet van drukte, maar ik kan me
voorstellen dat ze daar bij Appeltern anders over denken. Helaas stond er maar
weinig in bloei. Desalniettemin was het een fijne dag.
Tosha
Paasmaandag waren
we te gast bij het Bomenmuseum Gimborn in Doorn. Ook daar waren we al
verschillende keren, maar is toch weer iedere keer leuk om te zien. Eigenlijk
is het niets anders dan een bos, echter met heel veel verschillende soorten
bomen, die normaal gesproken niet in ons land voorkomen. Je kan er in ieder
geval heel fijn, en vooral rustig, wandelen, want ook daar was het verre van
druk. Later op de avond zagen we beelden op tv van Scheveningen, waar het zo
vol was dat de gemeente mensen moest vragen om niet meer te komen. Ben blij dat
de baasjes verstandigere keuzes gemaakt hebben. Wij hadden een lekker rustig,
zonnig en fijn Paasweekend. Heel blij mee.
Ayda
De dag na Pasen
moest vrouwtje weer met Romy naar fysiotherapeut Victor in Nijmegen. Ik zag
duidelijk aan het vrouwtje dat ze toch wat gespannen was. Victor was
voorzichtig tevreden, maar zei dat de kruisband nog steeds niet helemaal in
orde is. In dit stadium moet er echter een afweging worden gemaakt. Nog langer
rusten houdt in dat de spierkracht steeds meer achteruitgaat. Dat schijnt dan
weer andere problemen met zich mee te brengen. Nu beginnen met trainen brengt
het risico met zich mee dat het weer slechter gaat. Victor zei dat het vrouwtje
beter voor het laatste kan kiezen. Trainer Jan – een goede vriend van Victor –
geeft hersteltraining en daarmee moet het goedkomen. Ze moet nog wel tien dagen
extra rust houden en eind april mag ze dan met de hersteltraining beginnen.
Een perfecte Keukenhoffoto
Romy zelf is nogal
gefrustreerd over de hele situatie. Ze wil zo graag samen met het vrouwtje
werken, maar ja, dat mag dus niet. Ze kijkt vaak heel sip en snapt helemaal
niet wat er aan de hand is. Vrouwtje gaat daarom nu vaker dingen met Romy
alleen doen om haar wat op te vrolijken. Van de week waren die twee in hun
eentje naar de Maas. Helemaal zonder ons!!! Vrouwtje zegt dat Romy met ons
erbij altijd rent als een gek en dat is nu juist niet de bedoeling. Oké, dat
begrijp ik, maar vind het wel echt jammer. Is zo leuk om met zijn vieren te
rennen. Gelukkig duurt het nu niet meer zolang tot Romy weer mag beginnen en
laten we duimen dat het allemaal goed komt. Op 17 mei moeten ze weer terug naar
Victor.
Helaas bereikte ons
op 20 april nog heel treurig nieuws. Laura – de mama van Romy en Ayda – is op
slechts tienjarige leeftijd overleden. Vorig jaar zagen de baasjes haar nog
toen ze rond deze tijd Ayda ophaalden. En nu is ze al niet meer. Zo triest. Wij
wensen de baasjes van Laura – Joukje en Wytse – heel veel sterkte met het
verlies.
 |
| Laura 21-02-2012 20-04-2022 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten