Klantvriendelijkheid

De dag, nadat het objectief het in Rockanje begeven had, belde het vrouwtje meteen het bedrijf waar zij dat twee jaar geleden gekocht had om mogelijke opties te bespreken. Helaas zijn de opties volgens de verkoper nogal beperkt. Vóór ze een offerte kunnen uitbrengen, moet het objectief eerst nagekeken worden. Zodra ze weten wat er kapot is kan het vrouwtje kiezen: of ze laat het repareren, of niet. Alle kosten zijn voor rekening van het vrouwtje. De kosten voor het nakijken bedragen al vijftig euro en dan komen daar nog de kosten van een eventuele reparatie bij. En wie weet of het probleem daarna echt voorgoed verholpen is. Het objectief is nu tien maanden sinds de vorige reparatie immers alweer kapot. De conclusie is dat dat allemaal geen nut heeft. Mijn vrouwtje baalt hier als een stekker van. Ze was zo blij met haar nieuwe objectief.

De afgelopen twee jaar hebben we een aantal wedstrijden gelopen bij ARL (agility regio Limburg). In die tijd vonden namelijk door alle beperkingen weinig wedstrijden plaats en iedere wedstrijd, die we konden lopen, was welkom. Die wedstrijden zijn ons echter zo goed bevallen, dat we besloten om daar te blijven lopen. In tegenstelling tot de afgelopen twee jaar, was er dit jaar een hele lijst met wedstrijden. Drie wedstrijden vonden zelfs in het buitenland plaats, namelijk in het Duitse Űbach-Palenberg.

Oké, het is voor ons allemaal een beetje ver weg, dat moet ik toegeven, maar het is wel heel gezellig. In Palenberg zijn de baasjes heel erg verwend. Er was zelfgemaakte taart en verschillende salades en een barbecue met lekker vlees en worsten. Vooral het vrouwtje was daar erg over te spreken. Bij ons is het eten meestal nogal eentonig: friet, kroketten, frikandellen, tosti. Allemaal zaken waar het vrouwtje niet zo kapot van is. Zij is meer van de salades, dus Palenberg was echt een succes.

Ook de wedstrijden zelf waren succesvol, althans voor mij. Slechts één rondje met een diskwalificatie, alle andere rondjes met uitslag. Ik heb het zo goed gedaan, dat ik inmiddels naar de derde graad mag promoveren, maar dat is pas volgend jaar. Ook Romy deed het echt super, heeft echt fantastische rondjes laten zien. Helaas waren daar ook rondjes bij waar slechts een kleinigheid fout ging en dat eindigt dan meteen in een diskwalificatie. Romy staat nu zesde in de competitie en heeft zich daardoor nog niet geplaatst voor het kampioenschap. Ook Tosha heeft alle wedstrijden gelopen. Op zich gaat dat niet zo slecht, maar ze is en blijft een plakkertje van de bovenste plank. Fout doet ze eigenlijk nooit iets, want ze doet niets zelfstandig. Maar meestal doet ze niet wat ze moet doen en dan krijgt ze een weigering. Na drie weigeringen volgt helaas altijd een diskwalificatie. Bij de laatste wedstrijd ging het op het vast parcours echter redelijk goed. Derde plaats! Nou, we waren echt zo verbaasd. En ze had nog prijs ook.

Vrouwtje zegt dat het allemaal goed komt met Tosha, Zij heeft gewoon iets langer de tijd nodig. Tijdens de training is inmiddels gebleken dat Tosha een uitgesproken voorkeur voor rechts heeft. Net als de mens hebben ook wij hondjes een voorkeurskant. Meestal is dat echter niet extreem, er is slechts een lichte voorkeur voor een bepaalde kant. Bij Tosha is dat echter extreem. Bochten naar rechts zijn voor haar geen enkel probleem, maar als ze naar links moet afslaan vindt ze dat ontiegelijk moeilijk en weigert ze om bijvoorbeeld een tunnel in te gaan. Gelukkig kan dat verbeterd worden door vaker de niet-voorkeurskant te trainen.

In tegenstelling tot Tosha verloopt de ontwikkeling van Ayda in een heel rap tempo. Ze verbaast inmiddels iedereen, zelfs de trainers. Volgens mij is ze hoogbegaafd of zoiets, is echt niet normaal. Net als Romy gaat zij gewoon als een speer en doet dingen heel zelfstandig. Half september waren we met Ayda op een debutanten wedstrijd, waar ze al veel indrukwekkende zaken heeft laten zien.

Net als zo vaak wordt op een debutanten wedstrijd helaas een nogal apart rondje neergezet met hele lange lijnen. Ik snap dat nooit zo goed. Lange lijnen zijn vrij moeilijk, vooral voor een jonge hond die nog niet talloze meters zelfstandig vooruit kan. Waarom niet een paar bochten tussendoor? En een paar leuke tunneltjes? Nee, altijd alleen maar recht toe recht aan, vermengd met situaties waar een handler echt ter plekke moet zijn. Nou is Ayda al een erg zelfstandig dametje, maar ze is nog niet zo ver dat ze zelf kan bedenken dat ze een bocht moet inzetten als het vrouwtje tien meter verderop staat. Zelfs ik kan dat niet, maar ja, bij mij is dat geen probleem, want vrouwtje kan mij goed bijhouden. Met mijn zussen is dat anders, die rennen allemaal als een gek. Desalniettemin ging het redelijk goed.

Van de week wilde vrouwtje foto’s downloaden, die ze recentelijk heeft gemaakt. Toen bleek dat daar ook nog foto’s opstonden, die ze in juli van ons gemaakt heeft. Heeft ze echter nooit gedownload. Soms is ze kennelijk helemaal van het padje af. Waren heel mooie foto’s van ons. In dit blog dus alle foto’s van begin juli van dit jaar, toen nog overal die mooie gele bloemen bloeiden.