Land onder

 

Herfst gaat vaak gepaard met slecht weer. Ook dit jaar kondigde de herfst zich begin oktober aan met veel regen. Normaal gesproken komt daar een keer een eind aan en zitten er ook weer een paar mooie zonnige dagen tussen. Dit jaar is het echter een en al ellende. Het bleef maar regenen, dag in dag uit. We kunnen ons niet eens herinneren dat het tussendoor een dagje droog is geweest. Het is echt verschrikkelijk.

Aanvankelijk konden we gelukkig nog aan de Maas lopen, maar dat is inmiddels ook verleden tijd. Alle weilanden zijn volledig ondergelopen. Je ziet niet eens meer een verschil tussen Maas en weiland. Overal water. We gaan nu iedere dag met het vrouwtje over de dijk wandelen om te kijken hoe hoog het water staat. Helaas staat het iedere dag een beetje hoger in plaats van dat het gaat zakken. Wij vinden dat allemaal niet leuk, maar Ayda vindt dat volgens mij het ergst. Ze wil gewoonweg niet begrijpen dat we niet meer aan de Maas kunnen rennen. Ze blijft maar aan de riem trekken en wil telkens weer teruggaan. Dat kunnen we natuurlijk doen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie. Het water zakt immers niet binnen een paar minuten.

Ook alle buitentrainingen zijn al weken geschrapt. Zoals ik onlangs vertelde is Tosha eind augustus met Hoopers begonnen. Na zeven lessen stopte de training begin oktober. Dat is erg jammer, want ze leek er wel iets van op te steken. Ik train samen met Ayda donderdags op een veld buiten. Hier hetzelfde verhaal, geen training vanwege wateroverlast. Eind oktober kwam de trainer op het idee om toch een keer een training te houden. Volgens haar was dat prima te doen op het veld. Het was die dag een keer droog. Mega enthousiast reden we naar onze trainingslocatie in Nieuwegein. Toen ik de eerste pootjes op het veld zette, werd het enthousiasme echter iets minder. Het veld was drijfnat en mijn pootjes waren tot aan de knie kletsnat. Ook het vrouwtje maakte na de eerste stappen rare geluiden. Toen ze een van haar voeten omhoog hield snapte ik hoezo. Daar druppelde een enorme hoeveelheid water uit. Het enthousiasme kwam gelukkig weer iets terug toen we het rondje mochten lopen. Dat was echt zo fijn, eindelijk weer iets mogen doen. De natte pootjes en voetjes konden ons op dat moment niet veel schelen. Kortom toch nog erg genoten van onze wateragility.

 

Door de permanente regen en de nattigheid hebben we helaas ook met Kerst weinig gedaan. Op de eerste kerstdag hebben we wat over de dijk hier gewandeld. Toen we thuis vertrokken was het droog, maar halverwege begon het alweer te regenen. De tweede kerstdag was het weer gelukkig iets beter, dus kwam vrouwtje op het idee om een keertje naar slot Loevestein te gaan. Baasje had er meteen zijn twijfels over. Loevestein ligt namelijk aan de Waal en die staat meestal veel hoger dan de Maas. Maar ja, vrouwtje wilde per se naar Loevestein, want daar zouden we een beetje kunnen rennen. Al gauw bleek dat Loevestein als een soort sprookjeskasteel midden in een enorme hoeveelheid water stond. Het hele gebied, waar we normaal wandelen en los mogen stond compleet onder water. Na lang zoeken vonden we nog een klein stukje waar we nog wel konden rennen. Oké, we moesten door een enorme hoeveelheid blubber heen, maar dat maakte ons niet uit. Was lekker rustig daar. De koeien en paarden, die over het algemeen op dat stukje grond lopen, waren inmiddels geëvacueerd, en andere mensen durfden daar kennelijk niet te komen.

Er is nog echt geweldig nieuws, dat ik helemaal nog niet verteld heb. Een paar maanden geleden heeft het vrouwtje Romy en mij bij de Fhn ingeschreven voor de WAC selectie. Dit jaar bestond de selectie uit een tweetal wedstrijden: eentje in september en eentje in november. Van de zes parcoursen, die in totaal gelopen moesten worden, heb ik maar liefst vijf uitgelopen, waarvan drie met een derde plaats, eentje met een vierde en eentje met een zevende plaats. Bij Romy liep het in september niet zo goed. Twee diskwalificaties en één eerste plaats. In november begon het voor Romy veelbelovend met een tweede plaats op het vast parcours. Ook de jumping ging geweldig, tot het voorlaatste toestel. Daar sprong mijn kleine zus over een sprong terug. Voor de rest een super rondje. Ook bij de snooker helaas slechts een vijfde plaats, doordat Romy halverwege een tunnel inschoot.

Mijn prestaties waren kennelijk zo goed dat ik nu samen met mijn vrouwtje ons land mag vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap in Bretagne (Frankrijk). Ik ben nog steeds sprakeloos. Ik, Ginaatje, naar een wereldkampioenschap. Wauw! Dat had ik niet eens durven dromen. Ik vind het alleen zo jammer dat Romy zich niet ook geplaatst heeft. Ze heeft echt zo hard haar best gedaan. Het is altijd één klein dingetje. Voor de rest zijn de rondjes fantastisch. Ik gun het haar zo dat ze ook een keer echt succes heeft.

ISAC 2023

 

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: we mochten naar de ISAC. Voor degenen die dat niet weten, dat is de internationale sheltiewedstrijd, oftewel het wereldkampioenschap van de shelties. Deze keer in ons eigen land, in Laag-Soeren. Voor ons is dat bijna anderhalf uur rijden. Te lang om iedere dag op en neer te rijden, dus hadden de baasjes daar in de buurt een huisje voor ons gehuurd. Die locatie heette Soeren Lounge en lag op een afstand van zo’n drie minuten rijden naar de manege. De baasjes hadden een groot huis gehuurd, we zijn tenslotte een groot gezin, dus een beetje ruimte kan geen kwaad. Dat viel echter nogal tegen. De zitkamer stond helemaal vol. Er was een kitchenette, daarvoor stond een tafel met vier stoelen en iets verderop stond een grote bank. De loopruimte was net voldoende voor één baasje. Als één van de baasjes zich dus wilde verplaatsen moest het andere baasje even gaan zitten. Nou, en dat was dus het grote huis. Voor de rest was het prima, maar ja, wel een beetje aan de krappe kant voor ons zessen.

Het vrouwtje had Ayda voor een seminar ingeschreven bij zo’n topper in de agility in de hoop dat ze daarvan iets zou opsteken. Dat seminar was al op de donderdagochtend. Toen we bij de manege arriveerden was al een eerdere groep volop aan de gang met het seminar. Zo te zien waren dat erg moeilijke rondjes, maar dat waren ook allemaal derde graad hondjes in die groep. Straks als Ayda aan de beurt was zou het ongetwijfeld makkelijker worden, dacht het vrouwtje. Maar nee hoor, precies dezelfde rondjes. Romy, Tosha en ik gingen met de baas in de kantine zitten kijken. Ik dacht jeetje, dat wordt drie keer niks met Ayda. Die kan niet eens fatsoenlijk een eerste graad rondje lopen. Tot onze verbazing ging dat echter niet eens zo slecht. Eigenlijk ging het beter dan de eerste graad.

Vrouwtje had zich - net als gebruikelijk - erg warm gekleed. Hemdje, dikke trui, body warmer, vest en een dikke jas. De jas ging al meteen uit vóór het eerste rondje, want met jas aan kan ze niet lopen. Vóórdat ze aan het tweede rondje moest beginnen deed ze de vest uit. Bij het volgende rondje was de body warmer aan de beurt. Ik begon toch langzamerhand een beetje ongerust te worden. Ze zou toch niet ook nog de trui uitdoen? Ik zag al voor me hoe mijn vrouwtje door de zedenpolitie in handboeien meegenomen zou worden. Dat wil ik toch niet graag meemaken. Gelukkig moesten ze nog maar een klein rondje doen en dat kon blijkbaar met de trui aan. Grote opluchting.

‘s Avonds begonnen de baasjes honger te krijgen. Aangezien ze geen ingrediënten hadden om iets te koken moest er iets te eten worden gehaald. Er werd op internet gezocht en snel was een pizzeria in de buurt gevonden. Dus allemaal de auto in en op naar de pizzeria. In de omgeving van Laag-Soeren is veel bos, want dat ligt immers op de Veluwe. Overal bomen dus, maar geen pizzeria. Op een gegeven moment kwamen we bij een vakantiepark. Volgens onze TomTom moest daar de pizzeria zijn. Die hadden ze echter zo goed verstopt dat wij die niet konden vinden. Weer een adres van een andere pizzeria gezocht, die wel makkelijk te vinden was. Nu nog terug. Tja, klinkt makkelijk, maar dat was moeilijker dan we dachten. Het was inmiddels pikkedonker en ook ons huisje lag nogal verstopt in de bossen. Toen we eindelijk arriveerden was de pizza al voor de helft koud. Arme baasjes.

Vrijdag begon de ISAC – net als altijd – met een teamwedstrijd. Die was deze keer echter slechts in afgeslankte vorm zonder estafette. Over het algemeen worden er twee rondjes voor het team gelopen: een vast parcours en een jumping. Die uitslagen worden bij elkaar opgeteld en vervolgens mogen de beste zoveel teams een estafette lopen. Het team dat de estafette wint, heeft de teamwedstrijd gewonnen. Vrouwtje was bang dat het vrijdag erg laat zou worden, want er waren immers bijna zeshonderd combinaties. Doordat de estafette kwam te vervallen viel dat echter allemaal reuze mee. Vorig jaar in Denemarken was het niveau van de teamparcoursen iets tussen eerste en tweede graad. Alle graden moeten immers hetzelfde parcours lopen en je kan van een jonkie als Ayda niet verwachten dat zij even een derde graad parcours loopt. Dit jaar viel dat echter ontzettend tegen. Zowel het vast parcours als de jumping waren allebei erg ingewikkeld. Op het vast hadden we allemaal een diskwalificatie. De jumping ging iets beter. Tot onze verbazing heeft Tosha het het beste gedaan van ons allemaal: 44^e plaats. Romy was 46^e en ik 70^e. Ayda diskwalificatie.

Zaterdag moesten de individuele rondjes worden gelopen. Hier mocht iedereen weer in zijn eigen graad lopen, dus Tosha en Ayda in de eerste, ik in de tweede en Romy in de derde. Tosha deed het erg goed, zij behaalde zelfs een 15^e plaats. Oké, zaten wat fouten en weigeringen bij, maar desalniettemin vind ik dat superknap. Ayda helaas weer een diskwalificatie. De rest van ons deed het helaas niet zo goed, allemaal diskwalificatie. Die van mij was geheel aan het vrouwtje te danken. We liepen geweldig, tot het vrouwtje halverwege op het idee kwam om een volstrekt onnodige wissel te maken bij een sprong. Ik dacht door de wissel dat ik de kattenloop op moest, maar dat was helaas een verkeerde inschatting. Echt zo balen. Waarom doet ze zulke gekke dingen?

De jumping ging gelukkig super bij mij: 21^e plaats. Ook Ayda ging als een speer: 18^e plaats. Helaas niet geheel foutloos, maar ik vond het wel een knappe prestatie voor zo’n jong ding. Romy en Tosha diskwalificatie. Helaas was mijn plaats bij de jumping te weinig om mij te plaatsen voor de grote finale wat ik wel erg jammer vond. Maar ja, het is niet anders.

De volgende ochtend moesten we dus weer heel vroeg op om de bonusfinale te lopen. Mijn drie zussen bakten er helemaal niets van, alle drie diskwalificatie. Ik eindigde op een 4^e plaats, dus net naast het podium. Tja, dat was het dan.

Heel eerlijk gezegd vond ik de ISAC dit jaar toch wat tegenvallen. In Denemarken was er van het begin af aan een bepaalde sfeer. Er werd een uitgebreide openingsceremonie gehouden, de vlag van de ISAC werd gehesen, de handlers uit de verschillende landen zaten gezellig bij elkaar, kortom het was echt gezellig. Dat had je nu geen van allen. In Laag-Soeren is de akoestiek ontzettend slecht. Er werd wel iets gezegd, maar dat was niet te verstaan. Ook was er eigenlijk niets aan de sfeer gedaan. Je had dus het gevoel op een heel gewone wedstrijd te zitten. In Denemarken had je een grote tribune, waar alle teams gezellig bij elkaar konden zitten. Alle wedstrijden werden ook in één hal gelopen. Nu waren er geen tribunes, want daarvoor is er in Laag-Soeren geen ruimte. Ook was de wedstrijd verdeeld over twee hallen. In de grote hal werden de vaste parcoursen gelopen en in de kleine hal de jumpings. De baasjes hadden zelf stoelen meegebracht en gingen met ons in de grote hal zitten, maar daar zaten slechts weinig mensen. Vooral Fransen en Italianen. En over de eerste groep was het vrouwtje al heel snel niet meer te spreken. Zo’n groepje Fransen zat naast ons. In het begin was dat nog een bescheiden groepje, maar naarmate de dag vorderde sloten er steeds meer Fransen bij dat groepje aan. Je wilt niet weten hoe die allemaal kunnen schreeuwen. Je kon je eigen woord niet meer verstaan. Ze namen ook steeds meer ruimte in. Op een gegeven moment zat zo’n Fransman ineens op de schoot van het vrouwtje. Toen had ze het toch een beetje gehad. De volgende dag gingen we toch meer in de hoek zitten, waar we iets rustiger zaten.

Tja, en dan nog de rondjes. Vorig jaar waren de rondjes ook niet makkelijk, maar ze waren wel te doen. Ik vond de moeilijkheidsgraad van de teamrondjes al erg bijzonder. Dat waren gewoon moeilijke derde graad rondjes. Teams met eerste graad hondjes waren al bij voorbaat kansloos, want de meeste eerste graad hondjes konden dat niet lopen. De individuele rondjes van mij en de kleintjes vielen gelukkig mee, maar ik ben echt blij dat ik niet de rondjes van Romy moest lopen. Die waren amper te doen. Voor mij was het helaas de laatste ISAC. Volgend jaar word ik al elf en vrouwtje zegt dat het langzamerhand tijd is om iets te minderen. Volgend jaar is de ISAC bovendien in Kungsvinger in Noorwegen. Dat is gigantisch ver weg, dus ik denk niet dat we daar naartoe gaan.

Hoopers

 

Na de vakantie in Thüringen hebben we niet stil gezeten. We waren nog een dagje in Rockanje, waar we het altijd erg naar onze zin hebben. Was erg rustig. De vakantieperiode was immers al voorbij en het weer was aan de koele kant. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, we hebben er volop van genoten. En we hebben verschillende wedstrijden gelopen.

 

Op 14 oktober was bij KC De Kempen een competitiewedstrijd voor de tweede en derde graad. Ik had er super veel zin in en dat kon je goed merken. Bij het eerste vast parcours was ik derde. Helaas met een fout op de kattenloop, anders was ik eerste geweest. Het tweede vast parcours ging nog beter: tweede. En bij de jumping was ik negende. In de competitie sta ik nu eerste. Wauw! Die wedstrijd was ook de laatste mogelijkheid om je te plaatsen voor de Masters, die de volgende dag bij De Kempen plaatsvonden. Door mijn geweldige prestaties mocht ik het finalerondje lopen en daar werd ik eerste!!! Ja, jullie lezen het helemaal goed. Eerste!!! En dus mocht ik ook meedoen aan de Masters van de volgende dag.

 

De Masters zelf verliepen helaas niet zo goed. Het waren allemaal rondjes met hele lange lijnen. We moesten continu van de ene naar de andere kant van het veld lopen. Aan de ene kant kon het vrouwtje niet op tijd weg omdat daar bijvoorbeeld een outje was, dus was ze aan de andere kant van het veld te laat. Helaas geen noemenswaardige uitslagen. Vreemd genoeg ging het met Romy helemaal niet zo slecht, want die is toch iets zelfstandiger dan ik. Het was telkens maar één dingetje dat verkeerd ging. Maar ja, dat leverde meteen een diskwalificatie op. Desalniettemin hadden we ontzettend veel lol.

 

Eind augustus is het vrouwtje samen met Tosha begonnen met hoopers. Dat is een beetje vergelijkbaar met agility, maar is toch iets anders. Ook daar heb je toestellen: boogjes (in het Engels hoops), kleine tunneltjes, tonnen en gates (die zien eruit als een halfhoge kamerscherm). Net als bij de agility worden al die toestellen telkens in een ander parcours neergezet. Het grote verschil is echter dat de handler niet mag meelopen. Hij of zij moet in een vak staan en van daaruit aangeven wat het hondje moet doen.

 

In het begin moesten alle toestellen worden aangeleerd. Tosha had dat allemaal erg snel onder de knie. De andere hondjes uit de groep liepen in slakkentempo door het parcours, of misten de helft van de toestellen. Tosha rende meteen op vol tempo en dat is altijd erg snel. Iedere week werd het natuurlijk iets moeilijker. Aanvankelijk stonden de toestellen allemaal precies naast het vak waar het vrouwtje moet staan. Dat was voor Tosha geen probleem, want het vrouwtje stond er feitelijk naast haar en eigenlijk hoefde ze dus nog niets zelfstandig te doen. Iedere week werden de toestellen echter steeds ietsjes verder bij het vak vandaan geplaatst. Inmiddels begint het parcours al ruim voor het vak en het eindigt meters achter het vak. Tja, en toen begon het weer. Tosha moet nu zelf vooruit en dat is juist wat ze niet kan. Dus het is even afwachten hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.

Duderstadt

 

Aan iedere vakantie komt helaas een keer een eind. Gisteren was alweer de laatste vakantiedag in het mooie Thüringen. Er stond nog één bezienswaardigheid op het lijstje: een bezoek aan Duderstadt. Dat ligt echter niet in Thüringen, maar in Nedersaksen. Dat klinkt op zich niet zo heel erg spannend, maar is wel een groot verschil. Thüringen ligt in de voormalige DDR en Nedersaksen ligt in het westen van Duitsland. Slechts een paar kilometer van dat stadje lag vroeger de grens, die je niet zomaar kon passeren. Mensen uit het westen mochten wel naar de DDR reizen, andersom gold dat echter niet. 

 

Volgens internet is Duderstadt één van de meest bezienswaardige steden van Duitsland. Ze hebben daar namelijk meer dan zeshonderd vakwerkhuizen uit diverse stijlperioden, die nog allemaal in originele staat zijn. Vaak word je teleurgesteld als je met bepaalde verwachtingen ergens naartoe gaat, maar deze keer gold dat gelukkig niet. Waar je ook keek, overal van die prachtige vakwerkhuizen. Het ene huis mooier dan het andere. En allemaal in verschillende kleuren. Zoiets moois heb ik echt nog nooit gezien. 

 

Bovendien is het een klein en gezellig stadje, ongeveer zo groot als Zaltbommel. Grote steden zijn niet zo ons ding. We houden niet van veel drukte. Maar Duderstadt was helemaal perfect voor ons. Niet te veel mensen, niet te veel auto’s, fietsen, of iets dergelijks, we konden gewoon op ons gemak rondslenteren. Net als altijd trokken we meteen de aandacht van diverse mensen. Één vrouw was helemaal gecharmeerd van ons. Zij heeft zelf een hoop hondjes thuis, vertelde ze. Allemaal uit het dierenasiel gehaald en ieder hondje met een rugzakje. 

 

We hebben hier zoveel aardige mensen ontmoet. Allemaal open, geïnteresseerd, vriendelijk, en altijd tijd voor een babbeltje. Vóór we op vakantie gingen waren de baasjes bang dat dat allemaal zou tegenvallen. Jaren geleden waren ze namelijk een keer in Berlijn. In het westen van de stad waren de mensen vriendelijk, maar in het oosten, dat ook deel uitmaakte van de voormalige DDR, reageerden de mensen soms heel apart. Erg onvriendelijk en vaak klonk het als bevel is bevel. Nou, als je mijn vrouwtje op de kast wilt krijgen dan is dat de perfecte manier. Ze vreesden dus het ergste, maar hier zijn de mensen dus echt super vriendelijk.

 

’s Avonds mochten we nog uitgebreid in de tuin racen. Ook na een week kan Ayda daar geen genoeg van krijgen. Het is continu berg op berg af, het liefst samen met Romy. Alhoewel ik het idee heb dat het Romy soms toch wat teveel wordt. Ayda heeft een grenzeloze energie, geen idee waar dat kleine ding die vandaan haalt. Romy is toch vijf jaar ouder, die wil af en toe iets meer rust. Maar Ayda blijft haar uitdagen tot de grote zus weer met haar rent.

 

En vandaag gingen we weer naar huis. We hebben al die wegwerkzaamheden nu een keer geteld die we tegenkwamen. In totaal negen stuks. Niet normaal. Maar we mogen niet klagen, we hebben goed gereden. Ik vind het  altijd fijn om weer naar huis te komen, is toch de vertrouwde omgeving, maar op vakantie gaan vind ik ook altijd erg leuk. Is een keer iets anders. Andere indrukken, andere omgevingen, veel wandelen, andere geuren, daar houd ik wel van. En ons huisje was echt super.

 

Ik ben reuze benieuwd waar we volgend jaar naartoe gaan. Het liefst zou ik weer een keer naar een streek willen waar we strand en water hebben. Ik heb het vrouwtje al een keer iets over Bretagne horen zeggen. Dat schijnt echter erg duur te zijn. Maar ja, even afwachten, het vrouwtje zal wel weer iets leuks verzinnen.

Burg Lohra en burg Scharfenstein

 

Vandaag waren we bij burcht Lohra in Großlohra. Dat is een burcht uit de 11e tot 12e eeuw, dus weer uit de middeleeuwen. Die was echter al van steen. Het is een gigantisch complex met allerlei aan- en bijgebouwen dat een beetje doet denken aan een Russische kolchoz. Later bleek uit een nadere toelichting bij de burcht dat de gebouwen inderdaad staatseigendom waren en door diverse boeren werden gebruikt. Sinds eind jaren 70 van de vorige eeuw staan de gebouwen echter leeg en is er weinig of niets meer gedaan aan het onderhoud. Dat kan je helaas overal goed zien. We hebben daarom goed uitgekeken waar we liepen, want je weet het maar nooit met zo’n bouwvallig gebouw. We willen niet graag onder een hoop stenen bedolven raken. Inmiddels schijnt de burcht overigens ondergebracht te zijn bij een stichting, die het onderhoud weer wil oppakken. 

 

We vinden het altijd zo jammer om zulke verwaarloosde gebouwen te zien. Als de burcht goed onderhouden zou zijn, was het echt een prachtig monument. Je zou daar zoveel meer van kunnen maken. Ruimte is er genoeg. Je zou bijvoorbeeld buiten een keer middeleeuwse spellen kunnen houden, mensen in klederdracht oude handwerken laten doen, en dat soort dingen. Bij slot Loevestein doen ze zoiets vrij regelmatig en dat brengt de nodige centjes in de la. Niets doen levert in ieder geval niets op. Wij waren ook de enige gekken die de burcht bezocht hebben, wat eigenlijk niet zo vreemd is. Er was namelijk verder niets te doen. Was dus ontzettend rustig. We hebben er een poosje rondgelopen en genoten van de vogelgeluiden. 

 

Bijgebouwen burcht Lohra

De volgende halte was burcht Scharfenstein in Leinefelde-Worbis. Volgens de baas was die de moeite waard. Was vanaf de andere burcht ook slechts een half uurtje rijden, dus dat viel mee. Dat wil zeggen, normaal gesproken. Zoals jullie weten hebben we sinds een paar maanden een andere auto. Onze oude Ka had in de auto geen navigatie. De baasjes hebben toen een navigatie gekocht, die aan de voorruit vastgemaakt kon worden. Die navigatie had soms heel aparte routes. Erger kon het dus eigenlijk niet worden, dachten we, maar het kan wel. Onze nieuwe auto heeft een ingebouwde navigatie die echt alles slaat. 

 

Burcht Lohra

De nieuwe navigatie heeft duidelijk een voorkeur voor smalle zandpaden. Zodra ergens langs een doorgaande weg een pad ligt, word je van de doorgaande weg gestuurd en word je zo’n pad opgestuurd. Dat zijn vaak paden waarvan zelfs de inheemse bevolking geen weet heeft. We zijn er in ieder geval nog nooit andere mensen op al die paden tegengekomen. Ook van de betekenis van verkeersborden heeft dat ding geen kaas gegeten. Je wordt zomaar ergens een straat ingestuurd waar je helemaal niet mag inrijden. Zo ging dat nu ook.

 

Burcht Scharfenstein

Eerst stuurde dat ding ons een kant op waar we niet mochten rijden. Vrouwtje dus weer omgekeerd. De stem van die vriendelijke mevrouw uit de navigatie was het absoluut niet eens met de beslissing. ‘Keer om’, riep ze meerdere keren achter elkaar. Vrouwtje bleef stug volhouden en reed gewoon door. Baasje had inmiddels zijn mobiel gepakt, waar een ander navigatiesysteem op staat. Dat systeem stuurde ons een andere kant op. Uiteindelijk belandden we echter op hetzelfde punt dan met de eerste navigatie. Dat schoot dus niet echt op. Een paar keer de verschillendste wegen geprobeerd, maar iedere keer kwamen we weer op hetzelfde kruispunt uit. Nou, dan toch maar rechtdoor, ondanks verbodsbord. Shhht, niet verder vertellen hè?

 

Nou, dat was een weg kan ik jullie vertellen. Overal diepe gaten. Vrouwtje probeerde die zoveel mogelijk te ontwijken, maar dat werkte slechts in beperkte mate. Zal wel een reden hebben waarom je daar niet mocht rijden. Haha. Toen we dachten dat we nu het ergste achter de rug hebben, werd het nog erger. Die burcht ligt ergens boven op een berg. Nu had die vriendelijke mevrouw van de navigatie verzonnen dat we op een smal serpentinenpad naar boven moesten. Echt, dat was doodeng. Continu bochten van 180 graden en dat op zo’n smal pad. Ik heb echt heel veel vertrouwen in mijn vrouwtje als bestuurder, maar zo langzamerhand vroeg ik me toch af of we dat haalden. Aan de ene kant rotsen, aan de andere kant afgrond, en wij tussenin op zo’n smal kronkelend pad. Top!!! 

 

Maar goed, mijn vrouwtje kan goed autorijden en uiteindelijk kwamen we na een uur aan op de parkeerplaats van burcht Scharfenstein. Daar was ruimte voor enorm veel auto’s. Het vreemde was dat wij de enigen op de hele parkeerplaats waren. Blij dat we het gehaald hebben stapten we uit en gingen naar de burcht. Dat was een fikse wandeling met een enorme stijging, want de burcht staat echt helemaal boven op de berg. Was echt een opluchting toen we boven aankwamen. De baasjes verheugden zich op iets te eten en te drinken op het terras, hoorde ik hen zeggen. Maar wat bleek? De burcht is op maandag gesloten! Dus dat hele gedoe voor de flauwekul. Niet te filmen. Op de terugweg luisterde het vrouwtje gelukkig niet naar die mevrouw van de navigatie, maar reed gewoon zoals zij wilde. En zie daar, binnen een half uur waren we via beschaafde wegen terug bij ons vakantiehuis. 

Altenstein en Heilbad Heiligenstadt

 

Na de middeleeuwen gingen we gisteren toch weer terug naar de modernere tijd. We brachten een bezoek aan slot Altenstein in Bad Liebenstein. Het slot, zoals dat nu is, is in de 19^e eeuw gebouwd en dat was het zomerhuis van de hertogen van Sachsen-Meiningen. Nou zeg, zo’n zomerhuisje willen wij ook graag. Prachtig slot met een enorm grote tuin met prachtige bloemen. Dat lijkt me voor de zomer niet verkeerd. Maar dan graag inclusief een aantal tuinmannen, want als de baasjes de tuin zelf moeten onderhouden, hebben ze voor ons geen tijd meer.

 

Het slot kun je niet van binnen bezichtigen, je kan alleen door het park wandelen en de buitenkant bewonderen. Het laatste deden de baasjes uitgebreid. We stonden met zijn allen voor het slot, toen mijn zus Romy zich weer van haar beste kant liet zien. Zonder enige waarschuwing springt zij ineens in een fonteintje dat daar stond. Volgens mij had Romy niet verwacht dat daar water in staat en ook niet dat het zo diep is. Ze schrok daar zelf van en sprong er weer snel vanaf. Kletsnat natuurlijk. Gelukkig had het vrouwtje haar camera in de hand, zodat ze het hele gebeuren op de gevoelige plaat kon vastleggen. Jeetje, wat is dat toch soms met haar? Zoiets doe je toch niet? Gelukkig scheen de zon flink en binnen niet al te lange tijd zag Romy er weer fatsoenlijk uit.

 

Tijdens onze wandeling door het park werden de baasjes door verschillende mensen aangesproken, die erg gecharmeerd van ons waren. Iedereen vond dat wij buitengewoon netjes opgevoed zijn. Dat klopt natuurlijk ook, we kunnen ons erg netjes gedragen. We hebben de mensen natuurlijk niet verteld dat mijn kleine zus een paar minuten eerder nog als een soort natte doek uit een fontein is gesprongen. Zoiets gebeurt immers niet iedere dag. En Tosha, Ayda en ik hadden ook niets gedaan.

 

Vanochtend waren we in het Heinrich Heine Park in Heilbad Heiligenstadt. Ook dat is een ontzettend groot park, met watervallen, muziekpaviljoenen, en een Kneipp bad waar je met je voeten doorheen kunt lopen. Dat schijnt erg gezond te zijn voor de mens. Vrouwtje had dat graag een keer willen doen, maar ja, we hadden geen handdoeken mee om de voeten weer af te drogen. Misschien een volgende keer.

 

Net als in de meeste parken moesten wij ook daar aan de riem blijven. Er is echter ook een gedeelte dat omheind is en waar we los mochten. Echt superfijn. Ze hebben daar ook een soort speelterrein gemaakt voor ons hondjes, met allerlei boomstammen waar je overheen kunt springen. Net als altijd ging Ayda meteen helemaal los. Zij wil maar één ding: rennen. Romy vindt dat ook leuk, dus die twee renden van de ene naar de andere kant, sprongen over de boomstammen, er kwam geen eind aan. Romy wilde tussendoor een beetje snuffelen, wat Ayda helemaal niet leuk vond, dus bleef ze Romy uitdagen tot die weer met haar rende. Ik doe het liever een beetje rustiger aan tegenwoordig. Van al dat geren word je moe en we hadden nog een lange wandeling voor de boeg. Bovendien vind ik al die geurtjes ook erg interessant.

 

Tosha zag dat geren ook niet zo zitten, die plakte aan het vrouwtje. Dat doet ze ook in de tuin van ons vakantiehuis. Iedereen doet inmiddels zijn eigen ding. Romy en Ayda rennen nog steeds als een stelletje gekken door de tuin. Ayda heeft inmiddels nog een derde pad gevonden, waar je omhoog respectievelijk omlaag kunt. Dat ligt in het midden van de twee andere paden en dat is nog steiler dan de rest. De snelheden, waarmee zij over de paden kan rennen, zijn adembenemend. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Ze wordt daar echt helemaal blij van. En Romy rent natuurlijk als een gek achter dat kleine ding aan. Ik houd het meer bij beschaafd wandelen en snuffelen, waar ik ook ontzettend van geniet. Alleen Tosha kan niet echt haar draai vinden. Ze blijft altijd in de buurt van het vrouwtje. Heel raar, want thuis rennen mijn drie zussen altijd samen. Waarom ze dat nu niet doet is een raadsel. Misschien dat ze niets met bergen heeft?

Mittelbau-Dora en Tilleda

 

Donderdag waren we met zijn allen naar het concentratiekamp Mittelbau-Dora. Dat klinkt wellicht niet als een gezellig uitje, maar de baasjes wilden dat graag zien. Hier in de omgeving zijn vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog diverse concentratiekampen gebouwd. Het grootste hier in de regio is kamp Buchenwald, dat in de buurt van Weimar ligt. Buchenwald had talloze subkampen en één daarvan was Mittelbau-Dora. Dat kamp ligt op slechts een half uur rijden van ons vakantiehuis.

 

In eerste instantie zou je eigenlijk denken dat het een groot park is als je in het kamp arriveert. Overal gazon en bomen en het is heerlijk rustig. Tijdens de oorlog zag het er hier echter anders uit. Overal barakken met gevangenen, controleposten, hondenkennels, treinstation, crematorium, enzovoort. De meeste gebouwen zijn na de oorlog gesloopt. Er hebben hier zo’n zestigduizend mensen gevangen gezeten, die onder onmenselijke omstandigheden gedwongen gewerkt hebben aan de aanleg van tunnels voor de ondergrondse fabricage van V-2-raketten. Volgens schattingen heeft een derde van de mensen dat niet overleefd. Ik word daar toch echt stil van. Wat is dat toch met de mensen dat ze elkaar zoiets aandoen? Dat is gewoonweg niet te bevatten.

 

Wij mochten het kamp wel mee in, maar we mochten niet overal komen. Het gedeelte, waar vroeger de gevangenen woonden en waar ook de appelplaats en het crematorium zijn, was voor ons taboe. Dat vonden we niet erg, we hebben gewoon met één van de baasjes in de schaduw gezeten en gewacht tot het andere baasje weer van de bezichtiging terugkwam. Het kamp is dusdanig groot dat het ook voor ons een flinke wandeling was. Bovendien werd het in de loop van de ochtend steeds warmer, dus schaduw en rust waren meer dan welkom. We moesten ons ook erg netjes gedragen, niet blaffen of andere ongein uithalen. Hier liggen immers duizenden mensen begraven, daar hoor je je fatsoenlijk te gedragen, zei het vrouwtje. Als ze het zo lief vraagt doen we dat natuurlijk.

 

Nordhausen

Na urenlang in het kamp rondgelopen te hebben, begonnen de baasjes langzamerhand trek te krijgen. Dus weer de auto in en naar het dichtstbijzijnde stadje Nordhausen. Nadat we de auto geparkeerd hadden zag het vrouwtje al snel een stand met Vietnamese gerechten. Baasje vond dat maar niets. Hij wilde naar een restaurant waar hij fatsoenlijk op een terras kon zitten eten, zei hij. Vrouwtje had zo haar twijfels of dat zou lukken. Tijdens onze andere vakanties in Duitsland was het namelijk altijd zo dat je na twee uur ’s middags nergens meer kon lunchen. Maar baasje wilde dat niet geloven, dus gingen we op zoek naar een restaurant waar je buiten op het terras kon zitten. Helaas was het net zoals het vrouwtje voorspeld had. Bij ieder restaurant waar we kwamen gaven ze aan dat ze na twee uur geen lunch meer serveren. Uiteindelijk zijn we toch terug naar de Vietnamese stand, waar de baasjes voor een gerecht met noodles en veel groenten kozen. En wat denken jullie? Baasje vond het hartstikke lekker! En wij moesten voor de flauwekul een halve stadswandeling maken.

 

Vandaag waren we naar het openluchtmuseum Tilleda in Kelbra. Dat ligt in het Kyffhäusergebergte, dat ten oosten van Rehungen ligt. In het museum kan je zien hoe mensen in de vroege tot hoge middeleeuwen geleefd hebben. Dat is iets anders dan de openluchtmusea waar we tot nu toe waren. Het openluchtmuseum, waar we vorig jaar in Denemarken waren, omvatte de periode van 1864 tot 1974. Daar was dus al veel te zien uit de moderne tijd. In de middeleeuwen leefden ze toch iets anders.

 

Hier waren de gebouwen voornamelijk van hout en leem. Van binnen waren de gebouwen nogal bescheiden. Een simpel bed van stro, de kippenstal in een hoek van de kamer, gekookt werd in een grote pan met open vuur. De mensen hadden toen niet eens water in hun huis. Dat moesten ze halen bij een pomp. Nou zeg, wat een gesjouw iedere dag. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik toen graag geleefd zou hebben. Ik ben erg gesteld op mijn dik matras, waar ik ’s nachts fijn op kan slapen. Of op onze donut, het lekkere eten, gezuiverd water en een huis waar het niet tocht. De middeleeuwen zijn niet zo mijn ding, denk ik.

 

Openluchtmuseum met Kyffhauser monument

In de vroege avond hebben we nog een wandeling door het dorp gemaakt, maar die is niet zo goed bevallen. Gisteravond hebben we al een beetje rondgewandeld. Als je onze straat uitloopt kom je uit op de Kirchgasse, waar je fijn kunt wandelen. Althans dat dachten we. Je kan er inderdaad goed lopen, maar echt veilig is het niet. Na een stukje gelopen te hebben hoorden we ineens achter een poort een grote hond flink tekeer gaan. Die bleef maar blaffen en die sprong continu tegen de poort aan. We werden daar toch een beetje bang van. Dus snel rechtsomkeert gemaakt en terug naar het vakantiehuis.

 

Vandaag gingen we de andere kant op, richting het bos. Kort vóór we bij het bos kwamen, zagen we bij een huis twee grote Rottweilers buiten, die meteen als een gek tekeergingen toen ze ons zagen. We kregen het er meteen doodsbenauwd van. Die honden waren echt angstaanjagend. Jeetje, wat is dat voor een dorp? Iedereen van die grote blaffende honden, die anderen de stuipen op het lijf jagen. Onze behoefte om nog meer wandelingen door het dorp te maken, is naar nul gezakt. Dat is ons te gevaarlijk. We vermaken ons liever in onze fijne tuin.

Thüringen

 

Na onze vakantie vorig jaar in november hebben de baasjes besloten om dit jaar toch weer tijdens de zomermaanden op vakantie te gaan. Wij hondjes vonden het geweldig in Denemarken met het strand direct voor de deur, maar het weer was een stuk minder. Bijna iedere dag regen en al vrij koud. Hitte hoeft voor ons ook niet, maar een beetje zon is toch wel leuk. Een jaar of twee, drie geleden vond het vrouwtje een leuk huisje in Thüringen, waar ook vier honden van harte welkom waren. Zag er ook echt leuk uit. Het probleem was echter dat dat altijd verhuurd was. Toen vrouwtje een paar maanden geleden weer keek, was dat echter ineens vrij. Dus werd er snel geboekt.

 

Dietzelsgasse 48 in Rehungen

Gisterochtend vertrokken we iets na tienen richting het oosten van Duitsland. Onze trouwe lezers weten het al: dat is altijd ellende. Ieder land heeft iets waarvoor het bekend staat: de Noren hebben fjorden, de Zweden meren, wij molens en de Duitsers hebben wegwerkzaamheden. De hoeveelheid wegwerkzaamheden is gigantisch. Je rijdt eigenlijk van het ene probleem naar het andere. Over het algemeen mag je daar dan ook slechts tachtig rijden en heb je al snel files, dus dat schiet allemaal niet zo erg hard op. Het duurde daarom bijna zes uur vóór we bij ons vakantiehuis aan de Dietzelsgasse 48 in Rehungen waren.

 

We waren meteen enthousiast toen we het huis zagen. Een mooi wit vakwerkhuis in een rustige dorpsstraat. Aan de buitenkant is een poort, die toegang biedt tot de binnenplaats en de ingang. Op de begane grond heb je de woonkamer, keuken, badkamer met ligbad en wc, eetkamer en een slaapkamer. Op de eerste verdieping zijn nog twee slaapkamers, waarvan eentje enorm groot is, en een badkamer met douche en wc. Met uitzondering van de woonkamer zijn alle vertrekken van de beneden verdieping deels in de berg gebouwd, waardoor het in die kamers heerlijk koel is. Erg fijn bij de zomerse temperaturen.

 

De kers op de taart is de tuin. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Die bestaat namelijk uit meerdere lagen. Na het openen van de poort kom je, zoals ik net al schreef, op een binnenplaats. Aan het eind van de binnenplaats heb je een paar treden, die je naar het eerste terras leiden. Daar staat een tafeltje met een paar stoelen voor de baasjes. Van daaruit ga je weer een paar treden omhoog, waar het volgende terras ligt. Dat zit aan het huis vast en heeft een overkapping, zodat je daar ook bij slecht weer kunt zitten. Weer een paar treden en je komt terecht in de tuin, die direct onder de berg ligt. Ook daar heb je een hoop treden, want het gaat daar overal omhoog respectievelijk omlaag. Ayda had al snel ontdekt dat je rondjes in de tuin kunt rennen. Aan de ene kant omhoog, vervolgens aan de achterkant langs en aan de andere kant weer omlaag. Zij en Romy waren meteen door het dolle heen. Het ging alleen omhoog en omlaag, de ene keer van de ene kant en de andere keer van de andere kant. Ik rende voor de aardigheid ook een beetje mee, maar zoveel rennen als die twee kan ik op mijn leeftijd niet meer. Tosha was er duidelijk niet zo gecharmeerd van en bleef liever bij het vrouwtje zitten.

 

Na het eerste nachtje zalig te hebben geslapen in de koele slaapkamer op de beneden verdieping, stond vandaag het eerste uitstapje op het programma. Dat ging naar de Wartburg in Eisenach. Vrouwtje is hier heel lang geleden al een keer geweest toen het gebied nog toebehoorde aan de DDR. Ze heeft ons daar al vaak over verteld, dat het een echt indrukwekkende burcht is met een grote binnenplaats. Wat ze ons echter niet verteld heeft, is dat het een hele klimpartij is om daar te komen. Tja, echt iets voor mijn vrouwtje. Volgens mij kon ze zich daar echter zelf niets meer van herinneren, want ze keek er zelf van op. Om naar de burcht te komen ga je continu steil bergop, vaak met treden om het hoogteverschil te overbruggen. En dat is met het vrouwtje altijd een probleem. Ze heeft namelijk vreselijke hoogtevrees. Maar het viel me niet tegen, ze liep dapper door en keek niet naar beneden. Voor ons is dat natuurlijk allemaal geen enkel probleem. Zonder de baasjes erbij waren wij binnen een paar seconden naar boven gerend, maar we moeten altijd rekening houden met onze baasjes, dus duurde het zeker een kwartier vóór we uiteindelijk boven aangekomen waren.

 

De burcht bestaat uit meerdere gebouwen, bijna een klein dorp. En ja, er is ook een binnenplaats, zoals vrouwtje die omschreven heeft. Echter is die vele malen kleiner dan het vrouwtje altijd verteld heeft. Kan je toch zien dat je je na een paar decennia niet meer alles concreet herinnert. Vrouwtje wilde de burcht ook graag van binnen zien, anders was de hele klim voor de flauwekul, zei ze. Dus kocht ze een kaartje voor de rondleiding. Wij wachtten met het baasje in de schaduw, waar het goed vertoeven was. Duurde wel erg lang vóór het vrouwtje weer terugkwam. Ze moest namelijk lang wachten vóór ze mee mocht bij een rondleiding. Het was dusdanig druk dat de mensen in de rij stonden te wachten. En de rondleiding zelf duurde ook nog bijna anderhalf uur.

 

In tegenstelling tot de meeste burchten is de Wartburg niet gebouwd ter verdediging. Van het begin af aan was het eerder een ontmoetingsplaats van kunstenaars. Veel beroemde mensen hebben hier in het verleden gewoond. De bekendste is Elisabeth van Hongarije, die direct na haar dood heilig is verklaard. Ook Maarten Luther heeft daar een poosje geleefd toen hij op de vlucht was. Binnen slechts elf weken heeft hij op de burcht het Nieuwe Testament vertaald van het Grieks naar het Duits. Veel kamers in de burcht hebben te maken met die twee bekende mensen. Zo is er een prachtige Elisabethkamer. De hele kamer bestaat uit mozaïeken, die het leven vertellen van Elisabeth. Vrouwtje kon zich de kamer nog goed herinneren toen ze die weer zag en ze was er net zo van onder de indruk dan de eerste keer.

 

Eigenlijk wilden we daarna nog Eisenach bezoeken, dat direct in de buurt ligt van de burcht. Het bezoek aan de Wartburg duurde echter zo lang dat het al bijna avond was toen we eindelijk weer beneden stonden. We zijn daarom terug naar het huisje gegaan. Vond ik wel wat jammer, want Eisenach schijnt een erg mooi stadje te zijn. Maar ja, we zullen hier ongetwijfeld nog meer mooie dingen zien.