Vandaag waren we bij burcht Lohra in Großlohra. Dat is
een burcht uit de 11e tot 12e eeuw, dus weer uit de middeleeuwen. Die was
echter al van steen. Het is een gigantisch complex met allerlei aan- en
bijgebouwen dat een beetje doet denken aan een Russische kolchoz. Later bleek
uit een nadere toelichting bij de burcht dat de gebouwen inderdaad
staatseigendom waren en door diverse boeren werden gebruikt. Sinds eind jaren
70 van de vorige eeuw staan de gebouwen echter leeg en is er weinig of niets
meer gedaan aan het onderhoud. Dat kan je helaas overal goed zien. We hebben
daarom goed uitgekeken waar we liepen, want je weet het maar nooit met zo’n
bouwvallig gebouw. We willen niet graag onder een hoop stenen bedolven raken.
Inmiddels schijnt de burcht overigens ondergebracht te zijn bij een stichting,
die het onderhoud weer wil oppakken.
We vinden het altijd zo jammer om zulke verwaarloosde
gebouwen te zien. Als de burcht goed onderhouden zou zijn, was het echt een
prachtig monument. Je zou daar zoveel meer van kunnen maken. Ruimte is er genoeg.
Je zou bijvoorbeeld buiten een keer middeleeuwse spellen kunnen houden, mensen
in klederdracht oude handwerken laten doen, en dat soort dingen. Bij slot
Loevestein doen ze zoiets vrij regelmatig en dat brengt de nodige centjes in de
la. Niets doen levert in ieder geval niets op. Wij waren ook de enige gekken
die de burcht bezocht hebben, wat eigenlijk niet zo vreemd is. Er was namelijk
verder niets te doen. Was dus ontzettend rustig. We hebben er een poosje
rondgelopen en genoten van de vogelgeluiden.
Bijgebouwen burcht Lohra
De
volgende halte was burcht Scharfenstein in Leinefelde-Worbis. Volgens
de baas was die de moeite waard. Was vanaf de andere burcht ook slechts een
half uurtje rijden, dus dat viel mee. Dat wil zeggen, normaal gesproken. Zoals
jullie weten hebben we sinds een paar maanden een andere auto. Onze oude Ka had
in de auto geen navigatie. De baasjes hebben toen een navigatie gekocht, die
aan de voorruit vastgemaakt kon worden. Die navigatie had soms heel aparte
routes. Erger kon het dus eigenlijk niet worden, dachten we, maar het kan wel.
Onze nieuwe auto heeft een ingebouwde navigatie die echt alles slaat.
Burcht Lohra
De nieuwe navigatie heeft duidelijk een voorkeur voor
smalle zandpaden. Zodra ergens langs een doorgaande weg een pad ligt, word je
van de doorgaande weg gestuurd en word je zo’n pad opgestuurd. Dat zijn vaak
paden waarvan zelfs de inheemse bevolking geen weet heeft. We zijn er in ieder
geval nog nooit andere mensen op al die paden tegengekomen. Ook van de
betekenis van verkeersborden heeft dat ding geen kaas gegeten. Je wordt zomaar
ergens een straat ingestuurd waar je helemaal niet mag inrijden. Zo ging dat nu
ook.
Burcht Scharfenstein
Eerst stuurde dat ding ons een kant op waar we niet
mochten rijden. Vrouwtje dus weer omgekeerd. De stem van die vriendelijke
mevrouw uit de navigatie was het absoluut niet eens met de beslissing. ‘Keer
om’, riep ze meerdere keren achter elkaar. Vrouwtje bleef stug volhouden en
reed gewoon door. Baasje had inmiddels zijn mobiel gepakt, waar een ander
navigatiesysteem op staat. Dat systeem stuurde ons een andere kant op.
Uiteindelijk belandden we echter op hetzelfde punt dan met de eerste navigatie.
Dat schoot dus niet echt op. Een paar keer de verschillendste wegen geprobeerd,
maar iedere keer kwamen we weer op hetzelfde kruispunt uit. Nou, dan toch maar
rechtdoor, ondanks verbodsbord. Shhht, niet verder vertellen hè?
Nou, dat was een weg kan ik jullie vertellen. Overal
diepe gaten. Vrouwtje probeerde die zoveel mogelijk te ontwijken, maar dat
werkte slechts in beperkte mate. Zal wel een reden hebben waarom je daar niet
mocht rijden. Haha. Toen we dachten dat we nu het ergste achter de rug hebben,
werd het nog erger. Die burcht ligt ergens boven op een berg. Nu had die
vriendelijke mevrouw van de navigatie verzonnen dat we op een smal
serpentinenpad naar boven moesten. Echt, dat was doodeng. Continu bochten van
180 graden en dat op zo’n smal pad. Ik heb echt heel veel vertrouwen in mijn
vrouwtje als bestuurder, maar zo langzamerhand vroeg ik me toch af of we dat
haalden. Aan de ene kant rotsen, aan de andere kant afgrond, en wij tussenin op
zo’n smal kronkelend pad. Top!!!
Maar goed, mijn vrouwtje kan goed autorijden en
uiteindelijk kwamen we na een uur aan op de parkeerplaats van burcht
Scharfenstein. Daar was ruimte voor enorm veel auto’s. Het vreemde was dat wij
de enigen op de hele parkeerplaats waren. Blij dat we het gehaald hebben
stapten we uit en gingen naar de burcht. Dat was een fikse wandeling met een
enorme stijging, want de burcht staat echt helemaal boven op de berg. Was echt
een opluchting toen we boven aankwamen. De baasjes verheugden zich op iets te
eten en te drinken op het terras, hoorde ik hen zeggen. Maar wat bleek? De
burcht is op maandag gesloten! Dus dat hele gedoe voor de flauwekul. Niet te
filmen. Op de terugweg luisterde het vrouwtje gelukkig niet naar die mevrouw
van de navigatie, maar reed gewoon zoals zij wilde. En zie daar, binnen een
half uur waren we via beschaafde wegen terug bij ons vakantiehuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten