Duderstadt

 

Aan iedere vakantie komt helaas een keer een eind. Gisteren was alweer de laatste vakantiedag in het mooie Thüringen. Er stond nog één bezienswaardigheid op het lijstje: een bezoek aan Duderstadt. Dat ligt echter niet in Thüringen, maar in Nedersaksen. Dat klinkt op zich niet zo heel erg spannend, maar is wel een groot verschil. Thüringen ligt in de voormalige DDR en Nedersaksen ligt in het westen van Duitsland. Slechts een paar kilometer van dat stadje lag vroeger de grens, die je niet zomaar kon passeren. Mensen uit het westen mochten wel naar de DDR reizen, andersom gold dat echter niet. 

 

Volgens internet is Duderstadt één van de meest bezienswaardige steden van Duitsland. Ze hebben daar namelijk meer dan zeshonderd vakwerkhuizen uit diverse stijlperioden, die nog allemaal in originele staat zijn. Vaak word je teleurgesteld als je met bepaalde verwachtingen ergens naartoe gaat, maar deze keer gold dat gelukkig niet. Waar je ook keek, overal van die prachtige vakwerkhuizen. Het ene huis mooier dan het andere. En allemaal in verschillende kleuren. Zoiets moois heb ik echt nog nooit gezien. 

 

Bovendien is het een klein en gezellig stadje, ongeveer zo groot als Zaltbommel. Grote steden zijn niet zo ons ding. We houden niet van veel drukte. Maar Duderstadt was helemaal perfect voor ons. Niet te veel mensen, niet te veel auto’s, fietsen, of iets dergelijks, we konden gewoon op ons gemak rondslenteren. Net als altijd trokken we meteen de aandacht van diverse mensen. Één vrouw was helemaal gecharmeerd van ons. Zij heeft zelf een hoop hondjes thuis, vertelde ze. Allemaal uit het dierenasiel gehaald en ieder hondje met een rugzakje. 

 

We hebben hier zoveel aardige mensen ontmoet. Allemaal open, geïnteresseerd, vriendelijk, en altijd tijd voor een babbeltje. Vóór we op vakantie gingen waren de baasjes bang dat dat allemaal zou tegenvallen. Jaren geleden waren ze namelijk een keer in Berlijn. In het westen van de stad waren de mensen vriendelijk, maar in het oosten, dat ook deel uitmaakte van de voormalige DDR, reageerden de mensen soms heel apart. Erg onvriendelijk en vaak klonk het als bevel is bevel. Nou, als je mijn vrouwtje op de kast wilt krijgen dan is dat de perfecte manier. Ze vreesden dus het ergste, maar hier zijn de mensen dus echt super vriendelijk.

 

’s Avonds mochten we nog uitgebreid in de tuin racen. Ook na een week kan Ayda daar geen genoeg van krijgen. Het is continu berg op berg af, het liefst samen met Romy. Alhoewel ik het idee heb dat het Romy soms toch wat teveel wordt. Ayda heeft een grenzeloze energie, geen idee waar dat kleine ding die vandaan haalt. Romy is toch vijf jaar ouder, die wil af en toe iets meer rust. Maar Ayda blijft haar uitdagen tot de grote zus weer met haar rent.

 

En vandaag gingen we weer naar huis. We hebben al die wegwerkzaamheden nu een keer geteld die we tegenkwamen. In totaal negen stuks. Niet normaal. Maar we mogen niet klagen, we hebben goed gereden. Ik vind het  altijd fijn om weer naar huis te komen, is toch de vertrouwde omgeving, maar op vakantie gaan vind ik ook altijd erg leuk. Is een keer iets anders. Andere indrukken, andere omgevingen, veel wandelen, andere geuren, daar houd ik wel van. En ons huisje was echt super.

 

Ik ben reuze benieuwd waar we volgend jaar naartoe gaan. Het liefst zou ik weer een keer naar een streek willen waar we strand en water hebben. Ik heb het vrouwtje al een keer iets over Bretagne horen zeggen. Dat schijnt echter erg duur te zijn. Maar ja, even afwachten, het vrouwtje zal wel weer iets leuks verzinnen.