De grens over

Donderdag, 14 mei, was het Hemelvaart en dat betekende een lang weekend. De baasjes hebben dat weekend goed benut en samen zijn we er op uit gegaan. Donderdagochtend werd de auto vol geladen en vóór ik het wist waren we onderweg op de snelweg.

 

In de middag kwamen we bij ons hotel aan in het Duitse Nedersaksen, waar de baasjes meteen een verrassing stond te wachten: de receptioniste was namelijk helemaal niet gecharmeerd van mij. “Honden zijn in ons hotel niet toegestaan”, zei die dame. Nou, dat was wel even schrikken kan ik jullie vertellen. Na overleg met de eigenaar van het hotel mocht ik uiteindelijk blijven, maar fijn is het niet als je niet echt welkom bent. Ik voelde me een soort parasiet, afhankelijk van de gunst van de eigenaar.

Het rare aan dat verhaal is dat de baasjes juist voor dat hotel gekozen hadden omdat ik welkom was in het hotel. In de tussentijd heeft het hotel echter het beleid gewijzigd, aangezien er blijkbaar mensen zijn die zich niet op hun gemak voelen als er zo’n knappe dame als ik door de gangen van het hotel loopt. Ik moet natuurlijk heel eerlijk bekennen dat niet alle vierpoters netjes zijn opgevoed, maar laten we eerlijk zijn, ook niet alle tweevoeters zijn  beschaafd. Ook daar heb je echte smeerkezen tussen zitten en mensen die zich totaal niet weten te gedragen. Maar ik heb nog nooit gehoord dat tweevoeters uit een hotel worden geweerd. Zou misschien een goed idee zijn om dat in te voeren.

 

Ondanks de stress in het begin hebben we van ons reisje genoten. De volgende dag waren we in het openluchtmuseum in Cloppenburg, waar ik gelukkig van harte welkom was. Helaas waren wij niet de enigen die op die dag zin hadden in een uitstapje. Het was stervensdruk! Aangezien ik met mijn 39 cm hoogte makkelijk door mensen over het hoofd wordt gezien, moest ik dus ontzettend opletten dat niemand op mijn pootjes trapte.

 

’s Avonds hebben we nog een wandeling gemaakt langs het Dümmermeer in de buurt van Lembruch. Dat is het op een na grootste meer van Nedersaksen. Het is wel apart, want het meer is slechts zo’n anderhalve meter diep. Als ik helemaal op mijn achterpoten ga staan, zou zelfs ik bijna zonder te zwemmen door het meer kunnen lopen.

 

De uren gingen vliegensvlug voorbij. Vóór we het wisten was het alweer zaterdag en gingen we weer naar huis. Ik heb er wel van genoten. Een keer iets anders zien is toch echt fijn.

 

Maar dat met het hotel, dat zat me toch niet lekker. Vóór we vertrokken heb ik me nog even van mijn beste kant laten zien: ik heb netjes gekwispeld en heel lief naar de eigenaar gekeken. Binnen een paar seconden was die helemaal verliefd op mij geworden. Misschien dat het beleid nu weer wordt aangepast? Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.