Mijn eerste officiële wedstrijd

Vandaag heb ik mijn eerste echte wedstrijd gelopen. De wintercompetitie is natuurlijk ook een wedstrijd, maar dat is toch iets anders, want nu lopen we individueel en niet als team en alle prestaties van het vrouwtje en mij tellen mee. De wedstrijd was in Heusden (Asten) en aangezien dat van ons uit ruim een uur rijden is, was het vroeg opstaan geblazen. Vóór ik mocht beginnen, moest eerst worden gemeten hoe groot ik ben. En nu weten we het: ik ben 35,5 cm.

Ons eerste parcours was een vast parcours. Dat is een parcours waar alle toestellen staan, dus ook de kattenloop, schutting en de wip. Het vrouwtje had het parcours goed verkend en zei dat het prima te doen was. Dat was leuk om te horen en vol vertrouwen gingen we van start. Kort vóór we bij het derde toestel aankwamen, zag ik echter die aardige keurmeester staan. Ik dacht laat ik die even begroeten, met hem had ik namelijk nog geen kennis gemaakt en ik ben een beleefde dame. Die reageerde echter helemaal niet, heeft alleen zijn armen gekruist. Later begreep ik van het vrouwtje dat dat betekent dat je gediskwalificeerd bent. Nou zeg, wat raar, wilde alleen maar vriendelijk zijn.

Het tweede parcours was een jumping. Dat ging echt lekker, heb heel veel lol gehad. Aan het eind van het parcours stond echter ineens een muur waar ik overheen moest springen en daardoor was ik in de war. Bij de training oefenen we de muur vaker, maar hier wist ik heel even niet wat ik moest doen, dus aarzelde ik en dat leverde een weigering op. Het vrouwtje en ik moeten u’tjes lopen. De ‘u’ staat voor uitmuntend en dat betekent dat je een heel parcours zonder fouten en weigeringen moet lopen binnen de standaard parcours tijd. Door de weigering was het dus geen u’tje. Was toch teleurgesteld, want we hebben echt goed gelopen.

Ook ’s middags moesten we een vast parcours en een jumping lopen. Het vaste parcours was geen succes, want ze hadden daar een heel rare wip staan en daar wilde ik niet overheen. De jumping ging weer prima, maar ook daar hadden ze die stomme muur neergezet. Wat moest ik hiermee doen? Oh, natuurlijk, overheen springen. Het duurde hooguit één seconde vóór ik dat weer wist, maar jullie raden het al: meneer de keurmeester rekende dat weer als weigering en het was weer gedaan met ons u’tje.

Maar ondanks dat we zonder u’tje naar huis gingen, was het wel een geslaagde dag. Ik ben bij de eerste jumping vijfde geworden en bij de tweede negende en we hebben een hoop lol gehad. De baasjes zijn megatrots op mijn prestaties en dat is toch heel fijn om te horen.