De laatste dag van 2017

Het is amper te geloven, maar het is alweer zo ver: de laatste dag van het jaar is aangebroken. Het jaar 2017 was voor ons een druk jaar, waar we van alles gedaan hebben. Ik heb van iedere dag onwijs genoten, want iedere dag valt er weer iets anders te doen dat ik superleuk vind. Alleen de laatste dagen en vandaag was het iets minder met genieten. Sinds de Kerst vliegen ons namelijk hier de vuurpijlen letterlijk om de oren. En dat geknal is echt niets voor mij, ik blijf dat doodeng vinden. Romy heeft er eigenlijk niet zoveel last van. Zij heeft een andere strategie tegen vuurwerk verzonnen: ze gaat blaffen en blaffen en blaffen. Dat leek me niet zo’n gek idee, dus heb ik besloten om mee te gaan blaffen. Misschien dat het inderdaad stopt als we maar hard genoeg blaffen.

Op 23 december hadden het vrouwtje en ik onze laatste wedstrijd van dit jaar, dat was ook onze laatste kans om het laatste u’tje op het vast parcours te behalen. En inderdaad, we hebben weer een u’tje gelopen, maar wederom op de jumping. In totaal hebben we nu 10 u’tjes: 4 op het vast parcours en 6 op de jumping. Maar we zijn er wel trots op dat we zo goed lopen, dus maakt het eigenlijk niet uit. Voor ons was het een zeer succesvol sportjaar.

Ook Romy gaat bij de training met grote stappen voorruit. Die twee kunnen al geweldig samen lopen. Aangezien het aanleren van de palen tijdens de training niet echt opschiet, heeft het vrouwtje besloten om Romy de palen zelf bij te brengen. Ik was reuze benieuwd hoe dat zou gaan, want het vrouwtje beweerde namelijk dat Romy binnen 21 dagen de paaltjes zou leren. Ze had op internet filmpjes van de 2-by-2-methode gezien en daar hebben ze dat beweerd. Heel eerlijk gezegd geloofde ik er niets van.

 

Eindelijk netjes samen op de foto

Romy en het vrouwtje gingen enthousiast in de achtertuin aan de slag met de paaltjes. Eerst moest zij leren om door 2 paaltjes te lopen. Dat was een makkie voor haar, dus kwamen er snel 2 paaltjes bij. Op de tweede dag liep Romy al door 4 paaltjes. Tja, inmiddels zijn we ruim drie weken verder en ja hoor, Romy kent de paaltjes en rent er razendsnel doorheen. Ongelofelijk die kleine zus van mij.

Half december begon het hier ineens te sneeuwen. We zijn meteen met het vrouwtje naar buiten gegaan om ervan te genieten, want je weet immers nooit hoelang de sneeuw blijft liggen. We wilden per se met onze ballen aan de Maas spelen, dat leek ons geweldig. Helaas bleek dat achteraf niet zo’n goed idee. Na slechts een paar minuten was ik mijn bal kwijt. Ik wist waar die ongeveer gevallen was, dus rende ik naar die plek en begon te graven. Oeps, daar lag niets, dus een paar centimeter opschuiven en daar even graven. Ook niets. Nog een stukje verder en kijken of die daar ligt. Toen het vrouwtje eindelijk kwam, had ik het prachtige sneeuwlandschap in een slachtveld veranderd en was er in velden of wegen geen bal meer te bekennen. Dus moesten Romy en ik het met één bal doen. Dat ging een poosje goed, maar uiteindelijk raakte ook die bal zoek. Maar desalniettemin hebben we enorme lol gehad. De volgende dag zijn we met het vrouwtje naar de winkel en hebben we een hele lading nieuwe ballen gekocht.

Zo, lieve mensen, dat was het voor dit jaar van ons. We wensen iedereen een hele fijne jaarwisseling en een gelukkig en hopelijk gezond 2018.