Met mijn balletje naar de Waal

Toen we terugkwamen uit Engeland was ik benieuwd hoe het met al mijn vriendjes in het dorp is. Dat duurde wel even voor ik dat wist, want nagenoeg iedere viervoeter is een vriendje van mij en helaas komen we niet telkens iedereen tegen. Gelukkig is het met iedereen prima, daarom konden we vandaag met een gerust hart een uitstapje maken.

 

Strand vind ik altijd leuk, want daar kan ik niet alleen achter mijn bal aanlopen, ik kan ook nog lekker het water in. Een beetje afwisseling moet zijn, dus zijn we naar de Waal. De zee in Seatown was uniek, maar het zout water stond me toch iets minder aan. Onze rivieren zijn wat dat betreft iets leuker.

 

Inmiddels hebben we ook weer de eerste training van de wedstrijdgroep gehad. Gelukkig ben ik niets verleerd en heb ik weer heel goed met het vrouwtje gelopen. Ik vind het echt zo geweldig om te doen. Ieder parcours is verschillend en dus weer een uitdaging. Als we net iets onder de knie hebben, komt het volgende dat we moeten leren. Het wordt dus nooit saai. Een groot feest die agility, kan er geen genoeg van krijgen.

 

Bye bye Seatown

Toen we gisterochtend opstonden was het daadwerkelijk zo ver: de laatste ochtend op de camping in Seatown. Na het ontbijt begonnen de baasjes de spullen in te pakken en in de auto te laden. Een laatste blik op het prachtige strand, de zee, en dat was het dan. Op ons gemak, dus met verschillende pauzes ertussen, reden we naar Folkestone, waar we wederom een hotel hadden geboekt.

Laat ik kort zijn over het hotel: ik vond het echt een ramp. ’s Avonds was een bruiloft in het hotel en wij zaten – ja hoor – direct in de kamer boven de feestzaal. De muziek stond zo hard dat de spullen in de kamer aan het vibreren waren. Ik heb een bloedhekel aan lawaai en harde geluiden, daar word ik doodsbang van. Gelukkig hadden de baasjes daar begrip voor, dus hebben we een uitgebreide wandeling door het naastgelegen park gemaakt, waar ik weer een beetje tot rust kon komen.

’s Ochtends zijn we weer naar de shuttle en voor we het wisten waren we weer thuis. De reis met de shuttle was nu iets minder gecompliceerd omdat ik niet hoefde in te checken. Op de heenreis moest ik eerst langs de douane. Eerst heeft een vriendelijke dame gecontroleerd of de gegevens van mijn chip overeenstemmen met de gegevens in mijn paspoort. Daarna moesten we naar een balie, waar een lelijk kijkende man heel nauwkeurig wederom mijn paspoort bestudeerd heeft. Uiteindelijk kregen we een stikker met een hondenpoot erop en mochten de baasjes inchecken. Als je van Engeland naar Frankrijk teruggaat is dat allemaal minder ingewikkeld, de Fransen stellen geen nadere eisen.

Nou, en nu eerst weer hier mijn draai zien te vinden. Ik hoop dat we nog een paar leuke uitstapjes maken, zodat ik nog een beetje van het einde van de zomer kan genieten.

Abbotsbury

Hier in Zuid-Engeland heb je heel veel oude dorpjes en stadjes waar de tijd schijnbaar stil is blijven staan. Alleen door de auto’s en de kleding van mensen realiseer je je dat we in de 21^e eeuw zijn. Één van die dorpjes waar de afgelopen eeuwen kennelijk weinig is gebeurd, is Abbotsbury.

Kerk van Abbotsbury

 

Net als in zoveel Engelse dorpjes heb je ook hier een heel oud kerkhof, dat heel mooi is om te zien. Achter de smalle voorgevels heb je aan de achterkant soms grote tuinen liggen en vaak is daar ook een lunchroom gevestigd. Ik heb al meerdere keren verteld dat de baasjes, als we ergens naartoe gaan, altijd iets moeten eten, dus zijn we uiteindelijk weer in zo’n lunchroom beland.

’s Middags waren we weer naar het strand, waar ik uitgebreid gespeeld heb. Ik had het helemaal naar mijn zin, tot ineens de baasjes vertelden dat we morgen naar Folkestone gaan en de dag daarop naar huis.

 

Ik vind eigenlijk alles goed wat de baasjes doen, maar hier ben ik het toch niet mee eens. Ben net helemaal aan het genieten van de vakantie, het prachtige strand, het Engelse landschap, en nu al naar huis? Waarom? Wat mij betreft kunnen we hier nog een paar weken blijven.

 

 

Voor het eerst heb ik nu ook echt geprotesteerd, maar helaas schijnt dat niet te helpen. Vandaag was dus mijn laatste stranddag in Seatown, waar ik zoveel van heb genoten. Met tranen in mijn hart heb ik afscheid genomen.

 

Minterne Gardens en Sherborne Castle

Weer helemaal uitgerust, gingen we vanochtend weer op pad. De baasjes hadden een bezoek aan Minterne Gardens gepland, dat in het plaatsje Minterne Magna ligt.

Minterne House

 

Soms is het hier vrij avontuurlijk om ergens te komen, want de navigatie stuurt ons alle kanten op. Vooral schijnt de navigatie een voorkeur te hebben voor hele smalle wegen, die midden in de rimboe liggen. Op die manier hebben we de afgelopen dagen al heel veel dingen van Engeland gezien die waarschijnlijk andere toeristen niet zullen zien (of ze moeten dezelfde navigatie hebben).

 

Net als bij ons hebben boeren hier alle tijd van de wereld. Is eigenlijk niet verkeerd, want waar maak je je druk over, maar voor ons toeristen kan dat toch een beetje irritant zijn, als je een half uur moet wachten tot de boer klaar is met melken. Uiteindelijk komen we er wel, maar het duurt dan gewoon iets langer.

 

Minterne Gardens is, zoals de naam al doet vermoeden, een tuin. Op het complex staat ook een huis, maar dat is niet toegankelijk. Sinds 1620 wordt het huis bewoond door leden van de families Churchill en Digby, die nogal bekend zijn in Engeland, zeggen de baasjes. Op zich waren de tuinen prachtig, je kon er in ieder geval hartstikke goed wandelen en voor mij viel veel te ontdekken. Maar helaas kon je er al duidelijk merken dat we richting de herfst gaan, er stond nog maar weinig in bloei. De baasjes waren toch lichtelijk teleurgesteld. Het leuke waren al die kleine watervallen. Ik was echt helemaal onder de indruk daarvan.

Na een lunchpauze vertrokken we naar Sherborne Castle, dat in de gelijknamige plaats ligt. Ook dat kasteel wordt sinds eeuwen bewoond door leden van de familie Digby. Moeten rijke mensen zijn, zoveel grote huizen.

 

Sherborne Castle

 

Dat kasteel was wel van binnen te bezichtigen, maar zoals gebruikelijk mocht ik er niet mee in. Dus ging eerst het baasje naar binnen en daarna het vrouwtje. Voor mij is dat alleen positief, want ik vind zo’n kasteel toch niet interessant, maar met mij wordt dan heel veel gewandeld. Eerst heb ik met het vrouwtje een uitgebreide ronde door de tuinen gedaan en vervolgens met het baasje. Kortom: mij hoor je niet klagen.

 

Prachtige boom in de tuin van Sherborne Castle

 

En ’s avonds, toen we weer terug op de camping waren, hebben we nog een leuke strandwandeling gemaakt. Het was weer een hartstikke leuke dag. Wat is het toch fijn om op vakantie te zijn.

Strand in Seatown met Anchor Inn (wit gebouw)

Strandplezier

Na al die uitstapjes van gisteren was het vandaag de hoogste tijd voor een rustige dag. Het vrouwtje wilde een paar ansichtkaarten versturen en had daarvoor postzegels nodig. In het winkeltje op de camping hadden ze helaas geen postzegels voor het buitenland, dus moesten we naar het postkantoor van het naburige dorp, dat Chideock heet. Het was een fijne wandeling, deels over de camping en deels door weilanden, waar ik me heerlijk kon uitleven.

Landschap tussen Seatown en Chideock

 

Het dorpje Chideock is heel erg gezellig. Het is alsof je in een ander tijdperk belandt. Kennelijk is er slechts één winkeltje waar je van alles kunt kopen en dus ook postzegels. Het hele dorp gaat daar boodschappen doen en iedereen kent iedereen. Het vrouwtje voelde zich meteen helemaal thuis. Het dorpje heeft ook een prachtige kerk met een heel oud kerkhof. Daar moesten we natuurlijk even een kijkje nemen.

’s Middags gingen we naar het strand, dat direct aan de camping grenst. Het was dus vandaag echt ‘mijn’ dag. Lekker tekeergaan in het water. Zoals de trouwe lezer inmiddels weet, ben ik helemaal gek op golven. Die hebben wel iets. Toen ik pup was wilde ik de golven altijd vangen, maar helaas wilde mij dat nooit lukken. Daarom ben ik daar nu mee gestopt en geniet in plaats daarvan van andere zaken.

 

Hier zijn er soms vrij hoge golven, niet zoals bij ons aan de Maas en Waal. Alhoewel die soms ook behoorlijk kunnen zijn als zo’n groot vrachtschip langskomt. Maar toch is het hier helemaal anders. Maar weten jullie wat ze hier gedaan hebben? Iemand heeft hier gigantisch veel zout in het water gegooid. Super vies is dat als dat in mijn bekje komt.

 

 

Het was gelukkig eb, zodat we een heel eind konden wandelen. Op het uiterste punt lagen heel veel grote stenen in het water, die wilde ik graag nader bekijken. Heel interessant. Van zo’n wandeling ben je echter gauw bekaf, want op de kiezelsteentjes is het met mijn pootjes niet altijd makkelijk wandelen. Maar het viel wel mee, want tussendoor hebben we telkens gepauzeerd. De baasjes gingen op het strand zitten en ik, ja, ik heb natuurlijk geen rust, ben meteen weer het water in tot ik klets- en kletsnat was. Het voordeel van zo’n kiezelstrand is wel dat ik niet overal zand in mijn vacht heb, dus ook al was ik nat, ik zag er eigenlijk nog steeds heel erg netjes uit. Echt een super idee van de baasjes om zo’n stranddag te doen.

 

West, Noord, Zuid, West

Vanochtend moesten we al vroeg uit de veren, want er stond het nodige op de planning. We hebben allemaal heerlijk rustig geslapen, geen geluid te horen op de camping. Het is nog wel even wennen met het uitlaten ’s avonds. Daarvoor moeten we namelijk het terrein van de camping verlaten en daarbuiten is het pikkedonker. Nergens een straatlantaarn, geen huizen, helemaal niets. Gelukkig heeft het baasje een schijnwerper meegenomen, zodat we tenminste kunnen zien waar we lopen.

Ladram Bay in Devon

Direct na het ontbijt gingen we op weg richting Devon. Er stond een bezoek aan Ladram Bay (gelegen tussen Sidmouth en Budleigh Salterton) op de planning. De rit daar naartoe was prachtig, schitterende vergezichten. Alhoewel het allemaal de Jurassic Coast is kon je toch vrij snel merken dat we ineens in Devon zaten. Dorset heeft meer een wild karakter en Devon is eerder romantisch. Toen we bij Ladram Bay aankwamen, stond ons een verrassing te wachten. De baai was alleen te bereiken via het terrein van een camping. Toen we een paar meter richting de baai hadden gelopen, stond ineens een bord en daar stond op dat vanaf hier geen hondjes meer toegestaan zijn. Nou zeg, ik was diep teleurgesteld. Mijn vrouwtje had verteld dat de baai heel spectaculair is, met grote rotsen die het water uitsteken. En dat mocht ik dus niet zien. De baasjes gingen wel even kijken: eerst het baasje en daarna het vrouwtje en degene die bij mij bleef heeft me zo goed mogelijk getroost. Gelukkig was er nog een weg aan de bovenkant waar ik wel mocht komen en vanwaar ik toch even die prachtige rotsen mocht bewonderen.

Forde Abbey

 

De volgende bezienswaardigheid was Forde Abbey in Chard, waar ik wel van harte welkom was, zelfs in de lunchroom. Forde Abbey heeft prachtige tuinen, waar je uitgebreid kunt wandelen. Ook is er een heel groot fontein, een paar meter hoog. Dat schouwspel kun je een paar keer per dag bewonderen. Je mag er niet te dicht bij komen, want anders word je kletsnat. Ik had dat wel graag willen doen, maar dat zag het vrouwtje niet zitten. Er stonden tenslotte nog andere zaken op het programma en zo drijfnat de auto in is niet fijn.

Isle of Portland

 

Vervolgens maakten we ons op weg naar het eiland van Portland (Isle of Portland), dat net als Marken een schiereiland is. In tegenstelling tot andere plekken in Zuid-Engeland is op het eiland weinig natuurschoon te ontdekken, maar toch vond ik het er superleuk. We zijn helemaal naar de witte vuurtoren gegaan, die direct aan het strand staat en daar mocht ik los en achter mijn bal aanrennen. Dat was fijn, super idee om mijn bal mee te nemen.

Aan het eind van de dag gingen we naar de West Bay, bekend van de Engelse serie Broadchurch. Deze keer lag gelukkig geen lijk op het strand, maar het zag er precies zo uit als in de tv-serie. Na het maken van een paar foto’s gingen we terug naar de camping, vermoeid, maar heel erg tevreden en gelukkig.

Van Eastbourne naar Seatown

Toen we vanmorgen opstonden was het vakantiegevoel ver te zoeken: het regende namelijk pijpenstelen. Echt ongelofelijk. Binnen een paar seconden was je drijfnat. We waren dus heel erg blij dat we Eastbourne achter ons konden laten. Onderweg klaarde het gelukkig weer op. Wat een opluchting. Ook deze keer was er weer een tussenstop gepland, namelijk bij Highcliffe Castle, dat de baasjes wilden bezichtigen. Dat is een prachtig kasteel met een fantastische ligging: hoog gelegen met uitzicht over de zee en via een zigzag trap konden we op ons gemak naar zee lopen. Niet dat ik als hond dat zo interessant vindt, maar als de baasjes het leuk vinden, dan heb ik het ook naar mijn zin.

Highcliffe Castle

 

In de namiddag kwamen we op onze camping in Seatown aan en die valt absoluut niet tegen. Alles is hier daadwerkelijk super hond vriendelijk. Er is zelfs een uitrenveld voor ons hondjes waar we los mogen lopen. Ook mogen we het strand op, ook los, en dat ligt op een steenworp afstand. Kortom: het is hier fantastisch. De baasjes hebben weer goed werk verricht, zodat ik helemaal van mijn vakantie kan genieten.

Golden Cap beach Seatown

 

Nadat de baasjes zich in de caravan geïnstalleerd hadden, ging ons eerste uitstapje natuurlijk naar het strand om te kijken hoe het daar is. Wow, zelfs ik was onder de indruk: prachtige krijtrotsen, helder water en veel mensen met hun hondjes. Het strand is anders dan bij ons: alles ligt vol met kiezelsteentjes. Telkens als het water over die kiezelsteentjes komt hoor je zo’n sissend geluid, dat heel erg rustgevend is. Oei, ik ga hier volgens mij een echte zen-vakantie beleven.

En dat ben ik, helemaal aan het genieten van de vakantie