Abbotsbury

Hier in Zuid-Engeland heb je heel veel oude dorpjes en stadjes waar de tijd schijnbaar stil is blijven staan. Alleen door de auto’s en de kleding van mensen realiseer je je dat we in de 21^e eeuw zijn. Één van die dorpjes waar de afgelopen eeuwen kennelijk weinig is gebeurd, is Abbotsbury.

Kerk van Abbotsbury

 

Net als in zoveel Engelse dorpjes heb je ook hier een heel oud kerkhof, dat heel mooi is om te zien. Achter de smalle voorgevels heb je aan de achterkant soms grote tuinen liggen en vaak is daar ook een lunchroom gevestigd. Ik heb al meerdere keren verteld dat de baasjes, als we ergens naartoe gaan, altijd iets moeten eten, dus zijn we uiteindelijk weer in zo’n lunchroom beland.

’s Middags waren we weer naar het strand, waar ik uitgebreid gespeeld heb. Ik had het helemaal naar mijn zin, tot ineens de baasjes vertelden dat we morgen naar Folkestone gaan en de dag daarop naar huis.

 

Ik vind eigenlijk alles goed wat de baasjes doen, maar hier ben ik het toch niet mee eens. Ben net helemaal aan het genieten van de vakantie, het prachtige strand, het Engelse landschap, en nu al naar huis? Waarom? Wat mij betreft kunnen we hier nog een paar weken blijven.

 

 

Voor het eerst heb ik nu ook echt geprotesteerd, maar helaas schijnt dat niet te helpen. Vandaag was dus mijn laatste stranddag in Seatown, waar ik zoveel van heb genoten. Met tranen in mijn hart heb ik afscheid genomen.