Geplaatst

 

Vorig jaar hebben we een paar wedstrijden gelopen bij de ARL in Limburg. Dat is ons goed bevallen. Een ring wedstrijden, niet al te druk en gezellig. Maar ook vrij internationaal, want daar nemen ook veel Belgen en Duitsers aan deel. Ook dit jaar wilden we in ieder geval weer wedstrijden bij die organisatie gaan lopen. Door de lange lockdown dit jaar kon er echter lang niets worden gepland en toen er eindelijk iets op de agenda stond, bleken we al twee keer niet te kunnen. Dat was balen.

 

Romy

Bij de ARL wordt jaarlijks ook een kampioenschap georganiseerd. Als je dat wint mag je je Limburgs kampioen noemen. Om daaraan deel te mogen nemen moet je je echter eerst kwalificeren. Tijdens de gewone wedstrijden moet je punten verzamelen. Hoe hoger je eindigt, hoe meer punten je krijgt en de drie met de meeste punten mogen vervolgens deelnemen aan het kampioenschap. We schatten onze kansen niet al te hoog in, want als je de helft van de wedstrijden moet missen is het al moeilijk.

 

De eerste wedstrijd, die wij wel konden, werd eind september in Boxmeer gelopen. Dat ging prima. Bij het vast parcours had ik weer de afloop van de kattenloop niet goed, maar de jumping ging perfect. Heb mijn derde u’tje gelopen. Ook bij het spel ging het allemaal goed. Romy daarentegen deed het op het vast parcours goed en de rest was helemaal niets. Ik had al meteen een hoop punten verzameld, maar Romy helaas niet.

 

De volgende wedstrijd vond op de dag vóór de nieuwe lockdown in Reuver plaats. Ook hier miste ik helaas weer de afloop van de kattenloop en dat heeft ons behoorlijk wat punten gekost. De jumping ging gelukkig beter en we eindigden op een derde plaats. Romy liep een geweldig vast parcours en had zelfs een u’tje, maar verknalde helaas de jumping. De concurrentie liep echter ook niet allemaal foutloos en liet punten liggen. Toen de eindstand bekendgemaakt werd, bleek dat het vrouwtje en ik ons als derde combinatie geplaatst hebben voor het kampioenschap. Mijn zusje Romy had met het vast parcours nog aardig wat puntjes verzameld, maar helaas te weinig om mee te mogen doen. Was zo mooi geweest als zij ook mee had mogen doen. Maar ik ben zo blij. Maar nu is het de vraag wanneer het kampioenschap plaatsvindt. Eigenlijk zou dat begin februari zijn, maar of dat allemaal doorgaat? Het blijft afwachten.

 

v.l.n.r.: Romy, Tosha, ik en Ayda

Vandaag is het alweer de laatste dag van het jaar en net als vorig jaar geldt ook dit jaar weer een vuurwerkverbod. Dat vuurwerkverbod was amper bekendgemaakt, of de eerste knallen waren al te horen. Al zo’n vier weken lang is het iedere dag geknal hier. Over het algemeen mogen wij iedere dag aan de Maas los lopen. Sinds dat geknal begonnen is durft het vrouwtje ons echter niet meer los te laten. We zijn namelijk allemaal doodsbang van vuurwerk en we zouden zomaar op de vlucht slaan, vrees ik. Tosha vindt het allemaal zo eng dat ze eigenlijk niet meer naar buiten wil. Alleen als ze echt hoge nood heeft wil ze nog mee. Zo zielig om te zien.

 

De streek waar wij wonen – de Bommelerwaard – is inmiddels wereldbekend van tv uitzendingen, radio programma’s en krantenartikelen. Niet vanwege de prachtige natuur die wij hier hebben en de unieke ligging tussen Maas en Waal, nee, vanwege autobranden, in de fik gestoken banden en caravans en talloze rellen. Politie, brandweer en hulpdiensten hebben de handen vol aan die paar mensen die hier in deze streek wonen. Vanaf eind november, begin december verandert de Bommelerwaard in een soort oorlogsgebied en zijn dergelijke taferelen aan de orde van de dag. Dat schijnt iets met traditie te maken te hebben. Uhm, tja, ik ben maar een sheltie hè, maar mij ontgaat volledig wat vernieling, geweld tegen overheidsfunctionarissen en hulpdiensten en zinloze verkwisting van belastingcenten met traditie te maken heeft. Wij vertellen liever niet meer waar wij wonen, anders denken mensen nog dat wij ook zo zijn. Nee hoor, ik kan jullie helemaal geruststellen, wij wijken helemaal van de traditie af.

 

En dat was het ook weer van ons voor dit jaar. Vanochtend waren we met de baasjes nog voor een lange wandeling bij slot Loevestein, waar nagenoeg niemand was. Tijdens de wandeling kwamen we een vrouw op de fiets tegen en net toen we naar huis wilden een man met een hond. Voor de rest waren we helemaal alleen met de paarden en koeien. Nog nooit eerder meegemaakt. We wensen al onze trouwe lezers een rustige jaarwisseling. Tot volgend jaar.

De donut

 

Thuis hebben we eigenlijk allemaal een favoriete plek waar we het liefst liggen. Ik lig meestal op de hoek van de bank, direct naast of op de voeten van het vrouwtje. Het voordeel van die plek is dat ik dan heel snel even kan gaan knuffelen. In het begin wilde Tosha die plek inpikken, maar daar heb ik snel een stokje voor geschoven. Ik ben weliswaar een sociaal hondje, maar er zijn grenzen. Van mijn hoekje, mijn eten, mijn bedje en mijn speeltjes moet iedereen afblijven. Gelukkig heeft ze dat inmiddels begrepen en kan ik weer rustig op mijn plekkie gaan liggen.

 

Sindsdien ligt Tosha voornamelijk naast of op het vrouwtje. Tosha wil het liefst continu worden geknuffeld, en ja, dat is daarvoor dus de goede plek. Ayda is nog een beetje zoekende, die blijft niet echt lang op één plek liggen. Ook bij Romy wisselt het vaak. Overdag ligt ze vaak op de leuning van de bank en ’s avonds gaat ze regelmatig op de tegels liggen. Het laatste vond het baasje nogal zielig. De tegels zijn immers koud en hard. Daar moest dus iets op worden verzonnen. In allerlei reclamespots worden momenteel donuts voor honden aangeprezen. Volgens de reclames zijn wij er echt helemaal dol op. Toen baasje dat zag was hij meteen verkocht. Vrouwtje was er iets minder enthousiast over, ze had zo haar twijfels of Romy in zo’n donut zou gaan liggen. We hebben namelijk meer dan genoeg plekken waar we kunnen gaan liggen, dus Romy hoeft helemaal niet op de tegels te liggen.

 

Loonse en Drunense Duinen

Een week of drie geleden was vrouwtje bij de dierenzaak en wat hadden ze daar? Donuts. In alle maten en van diverse merken. De donuts waren allemaal gestapeld, waardoor je eigenlijk weinig kon zien. Vrouwtje moest die dus eerst uit elkaar halen om goed te kunnen bekijken. Sommigen legde ze naast elkaar om te kunnen vergelijken en van de donuts, die volgens haar in aanmerking zouden kunnen komen, werd een foto gemaakt en die werd doorgestuurd naar de baas, die thuis zat. Binnen de kortste keren was er nog maar weinig loopruimte in de winkel, want alles lag vol met donuts. Maar net als altijd gaat het vrouwtje graag grondig te werk. Zo’n donut koop je immers niet iedere dag, dat moet goed afgewogen worden. Gelukkig hadden de andere klanten daar begrip voor en probeerden zo goed als mogelijk over de donuts heen te stappen. Na diverse keren heen en weer geappt te hebben, werd eindelijk de knoop doorgehakt. De keuze was gevallen op een donkergrijze donut van maar liefst 80 centimeter doorsnee. Die biedt tenminste wat ruimte, dacht het vrouwtje, voor het geval wij daar met zijn allen in willen gaan liggen.

 

Baasje werd er helemaal blij van toen hij de donut zag. Hij legde die meteen in het midden van de woonkamer en probeerde ons daar allemaal voor te enthousiasmeren. Voor de aardigheid ging ik er een keer in zitten, maar dat was het ook. Mijn hoekje op de bank is stukken gezelliger. Ook Romy en Tosha gingen er even in liggen om de baas blij te maken. Alleen Ayda toonde een beetje meer interesse. Baasje keek diep teleurgesteld. Maar hij bleef volhouden dat we eerst aan de donut moeten wennen. Inmiddels zijn we zo’n drie weken verder en de situatie is nagenoeg onveranderd. Romy, Tosha en ik hebben tot grote teleurstelling van de baas nog niet één minuut in de donut doorgebracht. Alleen Ayda is helemaal om. Ze is niet meer weg te slaan uit dat ding. En Romy ligt vaak naast de donut, net als altijd op de tegels, en daar is ze volgens mij helemaal blij mee. En Ayda - ons minihondje - heeft alle ruimte in de donut.

Romy gaat op zwemles

 

De vakantie is helaas weer voorbij en we zijn weer terug in ons gewone leven. Niet dat dat erg is hoor, ik heb het altijd naar mijn zin. Ook in ons gewone leven vallen er immers een hoop leuke dingen te beleven. Vóór de vakantie hebben het vrouwtje en ik een keer besproken wat we nu doen met de wedstrijden bij de Raad. Zoals jullie weten ben ik een aantal jaren gepromoveerd naar de derde graad. Sindsdien hebben we echter niet meer al te veel wedstrijden gelopen, want heel eerlijk gezegd vond ik daar helemaal niets aan. Veel derde graad parcoursen bestaan uit talloze out’jes, waardoor je eigenlijk niet echt kan rennen. Je loopt van het ene out’je naar het andere. Ik vind het juist zo leuk om te rennen. De wedstrijden bij de Fhn en de ARL vind ik daarom stukken leuker. Na lang heen en weer hebben we dus besloten om te degraderen naar de tweede graad. Ik ben hier echt zo blij mee.

 

Ayda 26 weken

Nu moeten jullie echter niet denken dat ik met al mijn ervaring nu alleen nog simpele rondjes ga lopen. Nee hoor, niets is minder waar. Het vrouwtje heeft ons nu namelijk ingeschreven voor de WAC-selecties. WAC staat voor World Agility Championships en dat zijn de wereldkampioenschappen van de Fhn. Die vinden namelijk volgend jaar in ons eigen land plaats, dus leek het ons leuk om daar een keer aan mee te doen.

 

De selecties bestaan uit vier wedstrijden. Twee hebben we inmiddels achter de rug. We hebben geweldig gelopen, maar telkens hebben we ontzettend veel pech gehad. De eerste keer lag bij het vast parcours een tunnel onder de kattenloop. Voor ik de kattenloop op moest had je een wijde bocht. Ik weet niet precies wat me eigenlijk bezield heeft, maar in plaats van de kattenloop op te gaan, koos ik ervoor om een bocht te maken en door de tunnel te gaan. Mocht natuurlijk niet. Het vrouwtje riep meerdere keren ‘kat, kat, kat’, maar ja, ook dat heeft niet geholpen. Bij de jumping moest ik een sprong out nemen. Leek me niet zo logisch, dus ik dacht laat ik die maar van de voorkant nemen. Kortom: twee keer diskwalificatie. Bij de gambling hebben we gelukkig wel wat puntjes gescoord. Bij de tweede selectie had je echt moeilijke parcoursen, maar dat maakt ons eigenlijk niet zo veel uit. Nagenoeg iedereen was al na vier tot vijf toestellen gediskwalificeerd. Je moest namelijk vier sprongen achter elkaar out springen en dat was echt ontzettend moeilijk. Het vrouwtje en ik deden het allemaal perfect en we kwamen er supergoed doorheen. We waren echt zo blij! Toen kwam het baasje echter vertellen dat we ook hiervoor een diskwalificatie hadden gekregen. Bij de palen (dat was het voorlaatste toestel) was kennelijk iets niet goed gegaan. Wat er fout was gegaan kon het baasje niet zeggen. Na meerdere keren het filmpje te hebben bekeken bleek dat ik blijkbaar pas bij de tweede of derde paal de palen heb ingestoken. Ook het vast parcours ging geweldig, maar ook hier ging het bij het voorlaatste toestel mis. Dat was de kattenloop en ik ben weer te vroeg van de afloop afgelopen. Weliswaar waren we nog zesde, maar ja, dat had veel beter gekund. Nou, we hebben nog twee selecties en één wedstrijd mag worden weggestreept, dus er is nog hoop.

 

Samen in de Drunense Duinen

Vrouwtje wist niet zo goed of ze Romy ook voor de selectie moest aanmelden. In eerste instantie wilde ze het wel, maar toen had ze opeens weer twijfels. Romy is een beetje de kluts kwijt sinds de wedstrijden weer zijn begonnen. Ik denk dat de lange pauze Romy geen goed heeft gedaan. Ze blijft helemaal niet meer zitten en loopt vaak gewoon haar eigen rondje. Het gaat inmiddels weer de goede kant op, maar het duurt even vóór ze weer de oude is. Bij de eerste selectie heeft ze daarom gewoon in de A klasse gelopen. Dat ging overigens heel goed. Het vast parcours was fenomenaal, tot ze bij de palen kwam. Daar miste ze de insteek en moest de palen overdoen. Dat was echt doodzonde. Wel een derde plaats. Ze heeft nog slechts één promotiepunt nodig en wel op het vast parcours om naar de B klasse te promoveren. Het moet toch een keer lukken. Omdat dat allemaal zo goed ging, mocht ze de vorige keer ook de selectie lopen. Bij de jumping en het vast parcours had ze weliswaar een diskwalificatie, maar op zich ging het eigenlijk niet eens slecht, dus ik was positief verrast. En bij de gambling deed ze het zelfs beter dan ik.

 

Twee weken geleden waren we naar een sheltiewandeling, die op het strand van Petten werd gehouden. Daar waren we tijdens de vakantie een paar keer, dus het vakantiegevoel was meteen weer terug. Gelukkig was het weer nu beter. Het was een heerlijk zonnige dag zonder een druppeltje regen. Met zijn allen wandelden we gezellig van de parkeerplaats naar het strand. Na een paar minuten op het strand te hebben gewandeld, zagen we een behoorlijk grote plas op het strand. Die was meerdere meters lang en breed. Heel apart. Op Romy had die plas meteen een ongelofelijke aantrekkingskracht. Vóór we het beseften was ze op de plas afgestormd en was een paar meter verderop geland. Al snel werd duidelijk dat de plas niet alleen nogal lang en breed was, maar kennelijk ook nogal diep. In ieder geval te diep voor Romy om daar te kunnen staan. Ze keek ons wanhopig aan, maar ja, wat moesten we doen? Ik was niet van plan om haar voorbeeld te volgen en ik had het idee dat de baasjes daar net zo over dachten. Romy kon dus maar één ding doen: zwemmen naar de zijkant en zich zelf op het droge in veiligheid brengen. Dat deed ze dan ook. Maar jeetje, wat zag ze er weer uit. Helemaal nat. Iedereen keek meteen naar ons. Zo pijnlijk!

 

Ayda 31 weken

Helaas was dat niet het enige wat ons in Petten te wachten stond. Vrouwtje heeft vorig jaar een nieuwe lens gekocht voor haar camera. Dat is eentje die ze overal mee kan nemen en die geschikt is voor allerlei soorten foto’s: van landschappen tot portretten. Vrouwtje was er echt blij mee. Die lens maakt veel scherpere foto’s, is makkelijk te hanteren en is vrij licht. De camera gaat ook bijna altijd mee, dus ook naar het strand van Petten. Vrouwtje maakte een foto, toen was er nog niets aan de hand. Toen ze de tweede foto wilde maken, bleek de camera ineens niet meer scherp te stellen. Wat ze ook deed, niets hielp. Uiteindelijk heeft ze nog een paar foto’s met haar mobiel gemaakt. Maar ja, was natuurlijk balen.

 

Thuis aangekomen werd het probleem nader onderzocht. Met de oude lens stelde de camera gewoon scherp, dus aan de camera lag het niet. Twee dagen later is het vrouwtje met de lens naar de fotozaak gegaan. De lens is nu opgestuurd. Nu moeten we een maand wachten vóór we horen of het probleem onder garantie valt en verholpen kan worden. Vrouwtje was helemaal depri. De oude lens is al meer dan tien jaar oud en die heeft het nodige te verduren gehad. Die is al diverse keren kletsnat geworden, zat regelmatig onder het zand en die doet het nog steeds. En de nieuwe is pas een jaar oud en nu al kapot. Heel apart. Nou ik hoop dat het vrouwtje binnenkort goed nieuws krijgt.

Sprookjeswonderland

 

Het is vandaag alweer onze laatste vakantiedag. Morgen gaan we helaas weer naar huis. Jammer, want ik zou hier best wel nog een poosje willen blijven. Echt leuk hier met al die strandjes. Zou ik wel aan kunnen wennen. Voor vanochtend stond echter geen strandwandeling gepland, maar een bezoek aan Sprookjeswonderland in Enkhuizen. Ik was daar al een keer met de baasjes toen ik een maand of drie oud was. Eigenlijk wilden we daar ook met Romy naartoe toen zij pup was, maar door alle wedstrijden was daar geen tijd voor. En bij Tosha kon het allemaal niet vanwege dat corona gedoe.

 

Tosha op de paddenstoelen

Eigenlijk stond dat bezoek al voor maandag gepland. Toen het vrouwtje zondags op internet keek, zag ze echter dat je het park niet zomaar binnen komt. Tickets kunnen uitsluitend online worden gekocht en dan ook alleen op een dag en binnen een tijdslot waar iets vrij is. Van maandag tot en met donderdag zat het er allemaal compleet vol. Vrijdag was gelukkig nog wat ruimte. Heel vreemd allemaal. Bij het Zuiderzeemuseum, dat slechts een paar kilometer verderop ligt, kan je wel bij de balie toegangsbewijzen kopen en hoef je niet vooraf te reserveren. Maar goed, het was ons toch nog gelukt om kaartjes te bemachtigen en daar waren we heel blij mee.

 

Zoals de naam al doet vermoeden draait in het park alles om sprookjes. Je kunt er van alles vinden: het snoephuisje van Hans en Grietje, Sneeuwwitje, Doornroosje, enzovoort. Overal hoor je verschillende muziek en vaak bewegen al die poppetjes. Voor ons zijn die sprookjes natuurlijk niet zo interessant, maar daar gaat het ook niet om. Daar lopen heel veel kinderen rond, dus is dat een goede mogelijkheid voor een pup om aan kinderen te wennen. Tosha en Ayda vonden sommige geluiden, die de spookjesfiguren maakten, wel een beetje eng. Romy en ik hebben gewoon van de wandeling genoten.

 

Ayda en ik bij de bloemetjes

Voor kinderen zijn er nog veel meer dingen om te doen. Ze kunnen met bootjes varen, in oldtimers rijden, of met een treintje meegaan. Het laatste hadden we ook graag willen doen, maar daar was het gewoon te druk voor. Acht jaar geleden mocht ik wel een ritje met mijn baasjes maken, maar ja, toen was ik nog in mijn eentje.

 

De kleine Zeemeermin

Al dagenlang roept het vrouwtje dat ze onder alle omstandigheden de zingende koppen wil zien. Baasje en ik hadden geen flauw idee waar vrouwtje het over had, maar ze bleef maar aan de gang. Dus ja, jullie voelen hem al aankomen: we moesten op zoek naar iets dat een kop had en aan het zingen was. Na lang zoeken stonden we er eindelijk. Toen ik het zag kon ik me de attractie ook meteen herinneren. Dat zijn vier nepkoppen van vier oude mannen die een liedje zingen. Voor iedere kop is een plaat in de grond en als je daarop gaat staan begint de desbetreffende kop te zingen. Vrouwtje was zo blij als een kind. Ze liep van de ene naar de andere plaat en kon er geen genoeg van krijgen. Het had heel wat voeten in de aarde om het vrouwtje daar weer weg te krijgen. Die koppen heten overigens officieel ‘De stemmige standbeelden’.

 

Aan het eind moesten we nog het hele sprookje van de zeemeermin beluisteren. Die was aangespoeld op het strand en werd opgenomen door een gezin in Enkhuizen. Omdat je niet iedere dag een zeemeermin tegenkomt wantrouwden de mensen haar. Ze werd zelfs gearresteerd. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en leefde ze nog lang en gelukkig. Ook daarvan werd het vrouwtje helemaal blij. Volgens mij hadden we haar daar gewoon een paar uur achter kunnen laten. Echt een park voor mijn vrouwtje.

 

Na in ons huisje wat uitgerust te hebben, stond ‘s avonds nog een wandeling aan het IJsselmeer op het programma. Dat gebied ligt direct aan de overkant van de camping. Heel spectaculair is het niet, maar je kunt fijn wandelen en wij mochten los en konden uitgebreid rennen. En dat was dan ook weer onze vakantie voor dit jaar. Morgen gaan we naar huis terug. Ik heb er echt van genoten. Maar eerlijk is eerlijk. Ik hoop toch dat we volgend jaar weer een keer naar het buitenland mogen.

Alkmaar en Schoorl

 

Het baasje had eigenlijk slechts één wens op het verlanglijstje staan: hij wilde graag een keer naar Alkmaar. Hij heeft de kaasmarkt al zo vaak op tv gezien, nu wilde hij graag zien hoe die in het echt eruit ziet. Wij vonden dat eigenlijk niet zo’n goed plan. In de meeste steden wemelt het van de mensen en je hebt overal verkeer. Bovendien komen meestal een hoop mensen op ons af die ons willen aaien. Is een keer leuk, maar op een gegeven moment is het gewoon te veel. We stonden dus niet echt te juichen. Maar ja, de afgelopen dagen hebben we zoveel leuke uitstapjes gedaan waar wij van alles mochten doen, dus dan mogen we geen bezwaar maken tegen een uitstapje naar de kaasmarkt.

 

Binnenstad van Alkmaar

Vrouwtje had een korte route samengesteld die door het oude stadscentrum van Alkmaar ging. Daar waren vele monumenten en je had slechts weinig straten waar auto’s mogen rijden. We waren slechts een paar minuten onderweg toen het vrouwtje een ijssalon ontdekte. Je kunt mijn vrouwtje met veel zaken gerust allen laten: chocolade, taart of andere zoetigheid, dat zijn dingen die ze niet snel aanraakt. Maar kom nooit op het idee om mijn vrouwtje alleen te laten in een ijssalon. Je houdt er volgens mij geen ijs meer over. Andere mensen hadden één of hooguit twee ballen ijs, maar vrouwtje kwam naar buiten met maar liefst drie grote ballen ijs met allemaal verschillende smaken. Ze keek meteen helemaal blij. Je kon het vrouwtje echt zien genieten.

 

Daarna konden we onze weg eindelijk vervolgen en konden naar de kaasmarkt. Zoals verwacht was het in het centrum super druk. Overal mensen en daar houd ik niet zo van. Mensen kijken nooit naar beneden en vóór je het weet staan ze op onze pootjes. Gelukkig kijken de baasjes altijd goed uit, maar desondanks blijf ik dat eng vinden. De kaasmarkt zelf was niet echt spectaculair. Vandaag was er namelijk geen kaasmarkt, die is namelijk alleen vrijdags. Daar komen altijd heel veel mensen op af, voor ons zou dat veel te druk zijn. In plaats van kazen stonden er nu overal tafeltjes en stoeltjes, die allemaal bezet waren. Eigenlijk viel er dus niets te zien, maar het baasje was blij. Hij heeft nu eindelijk een keer de kaasmarkt gezien.

 

Helaas had het vrouwtje gisteren nog slecht nieuws. Gisteravond is bekend gemaakt dat de ISAC afgelast wordt. De organisatie krijgt helaas door de coronamaatregelen geen toestemming om de wedstrijd te organiseren. ISAC is de internationale sheltie wedstrijd, oftewel de wereldkampioenschappen van de shelties. In 2017 was die in België en toen heb ik daar samen met mijn vrouwtje gelopen. Dat was echt zo leuk. We wilden dat zo graag nog een keer meemaken. In de jaren daarna was de wedstrijd in Switzerland en in Italië. Allemaal heel ver weg. Vorig jaar is de wedstrijd door corona afgelast en dit jaar zou die eindelijk in ons eigen land plaatsvinden. We hebben ons daar al zo op verheugd. De baasjes hebben zelfs al een huisje gehuurd, want Laag Soeren is toch een beetje ver om iedere dag naartoe te rijden. Tja, en nu is ook die wedstrijd afgelast. Volgend jaar is Denemarken aan de beurt, maar of we daar naartoe gaan? Is ook behoorlijk ver rijden. De wedstrijd in Nederland is nu verplaatst naar 2023. Maar ja, dan ben ik al tien. Kan ik dan nog wel met mijn vrouwtje wedstrijden lopen?

 

’s Avonds waren we nog bij het strand in Schoorl om foto’s te maken. Helaas was het weer niet al te best. We waren er amper, of het begon al te regenen. Gelukkig was dat slechts een kleine bui, maar de mooie wolkenluchten waren nergens te bekennen. Het fijne was wel dat meteen toen de eerste druppels vielen ook nagenoeg alle mensen van het strand vluchtten. We waren zo’n beetje de enigen die daar waren. Voor ons geen enkel probleem. We vinden het super om gewoon te kunnen rennen, daar hebben we geen toeschouwers bij nodig. Alleen jammer dat het vrouwtje nu geen indrukwekkende foto’s heeft.

Broek in Waterland, Marken en Zaanse Schans

Vandaag stonden verschillende dorpen op de lijst, die de baasjes wilden bezichtigen. Op internet zijn verschillende lijstjes te vinden met de mooiste dorpjes die een regio of provincie rijk is. Daar heeft het vrouwtje een lijst van gemaakt en dat lijstje moesten we afwerken. Het eerste dorpje dat op de lijst stond was West-Graftdijk. Volgens de omschrijving is dat een prachtig oud dorpje met prachtige huizen, waarvan sommige op de rijksmonumentenlijst staan. Met hoge verwachtingen reden we dus naar dat dorp. Misschien dat we in het verkeerde deel van het dorp beland waren of zo, maar heel eerlijk gezegd zagen wij geen echt prachtige dingen. Na wat rondgekeken te hebben, besloten we om snel te vertrekken en naar het volgende dorp te rijden.

 

Broek in Waterland

Het volgende dorp was Broek in Waterland. De omschrijving van dat dorpje klonk iets minder spectaculair. Dat voelde echter meteen goed. In de dorpskern heb je voornamelijk houten huisjes, die in verschillende pastelkleuren geschilderd zijn. En wat voor huisjes. Je had er ook kleine huisjes, maar daar stonden ook echte villa’s tussen waar je volgens mij verstoppertje in kunt spelen. En bijna alle huizen lagen aan het water. Dat was toch wel heel mooi om te zien. Je kon ook een bootje huren en het dorp vanuit het water bezichtigen. Dat zagen de baasjes met ons vieren niet zo zitten. Ik eerlijk gezegd ook niet. Denk dat onze pups zo tekeer zouden gaan, dat we allemaal in het water zouden belanden.

 

Marken

En daarna was het eindelijk zo ver: we gingen naar Marken. Het weer zag er in ieder geval perfect uit. De zon scheen en er was geen wolkje aan de hemel. Ik zag dat mijn baasje toch opgelucht was. Eindelijk een zonovergoten Marken. Baasje zei echter meteen dat we onder geen omstandigheden naar de vuurtoren wandelen. Die staat op het uiterste punt van het schiereiland en zo’n wandeling is voor Ayda te ver. De dorpjes bezichtigen was ook heel leuk. Gelukkig was het niet al te druk, dus konden we op ons gemak overal rondkijken. Ik vond het toch heel fijn om Marken een keer gezien te hebben.

 

Zaanse Schans

Na een beetje op de camping uitgerust te hebben, stond ’s avonds een bezoek aan de Zaanse Schans op het programma. Overdag kan het daar behoorlijk druk zijn, vooral in de vakantie. Je kunt daar prachtige landschapsfoto’s maken, zegt het vrouwtje, maar ja, met een hoop mensen erop is dat natuurlijk niets. Bovendien moet je voor landschapsfoto’s altijd speciaal licht hebben en dat heb je of vroeg in de ochtend of laat in de avond. Vandaar dat wij pas ’s avonds gingen, toen alle toeristen alweer naar huis waren.

 

Het vrouwtje dacht dat we gewoon op de parkeerplaats van de Zaanse Schans kunnen parkeren. Toen wij daar aankwamen bleek echter dat die ’s avonds gesloten is. Nou, dat was wel balen. Na een beetje zoeken vonden we wel een parkeerplaats iets verderop. We moesten een eindje lopen, maar dat vond ik niet zo erg. Was eigenlijk veel leuker. We moesten over een brug en van daar uit had je een prachtig uitzicht over het gebied. Echt een aanrader. Ook het museum zelf is ’s avonds stukken leuker. Wat een rust, zeg. We waren weliswaar niet de enigen, er waren nog meer landschapsfotografen aan het werk. Maar dat viel allemaal reuze mee. Nu konden we eindelijk in alle rust de gebouwen bekijken. Het museumpark leek ineens stukken kleiner. We konden immers gewoon doorlopen en hoefden nergens te wachten. Heel fijn en zeker voor herhaling vatbaar.

Texel

 

In één van de vakantieprogramma’s, waar de baasjes vaker naar kijken, hadden ze iets gezien over het waddenbelevingspunt in Den Oever. Volgens de makers van het tv-programma is dat ‘the place to be’ als je een keer in Noord-Holland bent, want daar schijn je een fenomenaal uitzicht te hebben over het waddengebied. Tijdens onze vakantie vorig haar hebben we al heel veel van de waddenzee gezien en heel eerlijk gezegd kan ik me geen fenomenale uitzichten herinneren. Eigenlijk vond ik het gebied een beetje saai. Maar goed, dat is hoe ik daarover denk. Het enig leuke wat ik me van dat gebied kan herinneren is dat wij daar bijna overal los mochten.

 

Gisterochtend vertrokken we dus naar Den Oever. We moesten op een parkeerplaats bij de haven parkeren en vervolgens moesten we nog een eind wandelen om naar het waddenbelevingspunt te komen. We waren nog niet zolang onderweg toen het water ineens met bakken uit de hemel viel. Ook begon het stevig te waaien. Binnen een paar minuten waren we allemaal kletsnat. De wandeling was verre van interessant. In het begin liepen we gewoon langs de haven, waarvan we echter slechts weinig zagen, want door de regen was het zicht enigszins vertroebeld. Daarna moesten we de weg vervolgen over een pad waar ook niets te zien viel. Jeetje, dacht ik zo, wat doen we hier in hemelsnaam? Ook bij het waddenbelevingspunt viel weinig te beleven. Er was een uitkijktoren met uitzicht over het waddengebied, wat echter met deze weersomstandigheden verre van fenomenaal was. Op tv had dat er echt anders uitgezien. We mochten ook nergens los. Nou zeg, wat een leuk uitstapje. Gaap!!!

 

Vuurtoren van Texel

We besloten om Den Oever snel te verlaten en naar een zonniger gebied te gaan. Volgens de weerapp van de baasjes scheen aan de kust de zon, dus op naar Julianadorp. En inderdaad, daar was het weer prachtig. Eindelijk iets leuks voor ons, dacht ik. Al snel vertelde het vrouwtje echter dat we overdag op het strand hier niet los mogen. Dat was wat minder, maar een wandeling aan de riem is ook prima. Er waren veel hondjes met hun baasjes op het strand, zelfs twee shelties.  Dus toch nog een fijne middag gehad.

 

Komen jullie er ook nog aan?

’s Avonds waren we foto’s maken in Hoorn, wat niet echt een succes was. Vrouwtje wilde graag de hoofdtoren op de foto zetten, maar dat moest vanaf een bepaalde kant. Welke kant dat was wist ze precies, de vraag was alleen hoe we daar konden komen. Laat ik het kort houden. Het werd een lange wandeling, met talloze keren door een of ander park. Telkens kwamen we echter uit bij de verkeerde kant van de toren. Uiteindelijk werd daar een foto van gemaakt, maar vrouwtje bleef maar volhouden dat dat echt de verkeerde kant van de toren is.

 

Avond op de camping

Vanochtend kwam dan eindelijk een droom uit: de baasjes, en wij natuurlijk ook, gingen voor het eerst van ons leven naar een waddeneiland. Vorig jaar wilden we dat ook al doen. Een dagje naar Ameland of Schiermonnikoog stonden hoog op het verlanglijstje. Toen de baasjes echter de bedragen zagen voor de boot, werd dat idee snel geschrapt. Nu zitten we echter in de buurt van Texel en daar vallen de tarieven voor een overtocht reuze mee. Het verliep ook allemaal echt soepel. De baasjes hadden van tevoren online een ticket gekocht en zonder te hoeven wachten konden we met de boot mee. Nou, kijk eens aan, sommige dingen werken kennelijk wel goed.

 

Ikzelf wist eigenlijk niet zo goed wat ik me moet voorstellen onder een eiland. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet. Ik zag geen verschil tussen Texel en de rest van Noord-Holland. Je hebt een paar dorpen en tussenin een hoop weilanden met een paar boerderijen. In eerste instantie lijken de dorpen rustig, maar in het centrum is het nogal toeristisch en druk. Overal waren er winkeltjes waar je iets kon kopen dat van schapenwol gemaakt is van de Texelse schapen. Pantoffels, wanten, schaapsvachten, en zelfs hele dekbedden kon je kopen.

 

Is dat nu zout of zoet water? Even proeven.

Na een beetje in de kleinere dorpen rondgekeken te hebben, reden we helemaal naar het noordelijkste punt van het eiland. Daar staat een vuurtoren en daar stopten we om naar het strand te gaan. Ik ben niet zo gauw sprakeloos, maar wauw, zo’n strand heb ik nog nooit gezien. Overal waar je ook keek was strand. Helemaal achterin zag je zo’n smalle blauwe streep en daar lag pas de zee. Het was een heel eind wandelen vóór we eindelijk bij het water waren. En het goede nieuws was: hier mochten we wel los. Superleuk. We konden eindeloos rennen. Echt een fijn strand en het uitzicht op de vuurtoren was ook niet onaardig. En je hebt er ook echt grote golven. Onze watergek Tosha rende meteen het water in om ervan te genieten.

 

De terugreis verliep iets minder soepel dan de heenreis. ’s Ochtends kwamen we bij de terminal aan en mochten meteen de boot op. Nu was de boot echter al vol, dus moesten we wachten op de volgende boot. Die kwam echter pas een uur later. Dat vind ik dan weer een nadeel van zo’n eiland. Je bent altijd afhankelijk van zo’n boot. Ik vond Texel leuk, vooral het strand is geweldig. Maar ja, dat gedoe met de boot hoeft voor mij dan weer niet. Ik denk dat we misschien beter een keer in de lente of herfst kunnen gaan als er minder toeristen op de been zijn.

 

Vakantie aan het IJsselmeer

 

Net als iedere zomer wilden we ook dit jaar weer een paar dagen op vakantie. Over het algemeen is de keuze snel gemaakt. Vrouwtje kijkt een beetje op internet en vroeg of laat heeft ze een streek gevonden die ze leuk vindt. Nou ja, klinkt allemaal heel simpel, maar zo’n streek moet wel aan bepaalde eisen voldoen. Voor ons moeten er leuke dingen zijn zoals wandel- en losloopmogelijkheden en voor de baasjes moet er iets te bezichtigen zijn. En last but not least moet de streek ook nog fotogeniek zijn, want het vrouwtje wil altijd foto’s maken. Dit jaar kwam er – net als vorig jaar – nog een extra moeilijkheid bij. Er gelden nog steeds corona maatregelen. Op Europees niveau is wel iets geregeld, maar daarnaast mag ieder land eigen regels hanteren. Je weet dus nooit van tevoren of je überhaupt de grens over mag. Dat kan namelijk per dag veranderen.

 

Palendorp Petten

Eigenlijk wilden we weer een keer naar het buitenland, maar na lang heen en weer besloten de baasjes om toch weer in eigen land te blijven. We wilden niet het risico lopen om helemaal niet op vakantie te kunnen. Bovendien is het niet zo makkelijk om voor ons allemaal een accommodatie te vinden. De meeste verhuurders schijnen namelijk niet erg gesteld te zijn op honden. Één of twee honden valt nog mee, maar ja, we zijn nu met zijn vieren en dan wordt het erg moeilijk om iets te vinden. Na lang zoeken vond het vrouwtje een camping aan het IJsselmeer, waar het liefst zes hondjes welkom waren. Er werd dus snel geboekt en gisterochtend vertrokken we naar Wervershoof, waar de camping ligt.

 

Mijn eerste indruk was meteen positief. Deze keer zitten we niet in een chalet of een blokhut, maar in een echt huisje met heel veel ruimte. Vanuit de woonkamer kunnen we direct het terras aan de voorkant op. Van daar uit heb je een fantastisch uitzicht over een grote plas. Ook aan de achterkant is een terras, dat direct aan het water gelegen is. Daar kan je echter niet in zwemmen, daar kan je wel met een bootje varen, maar ja, dat hebben we niet.

 

Centrum van Hoorn

Ons eerste uitstapje ging gisteravond naar Petten. Dat ligt weliswaar aan de kust, maar vrouwtje had daar een palendorp gevonden, dat volgens haar erg fotogeniek is. Volgens de omschrijving op internet moest je parkeren op een parkeerplaats aan de Strandweg om naar dat palendorp te komen. Dat deden we dus ook. Helaas waren ze kennelijk vergeten te vermelden dat het nog een heel eind lopen is vóór je de palen ziet. Over het algemeen vinden we een strandwandeling niet erg. Is meestal superleuk. Nu waaide het echter behoorlijk en het was verre van warm. Gelukkig duurde de fotosessie van vrouwtje niet al te lang.

 

Haven van Hoorn

Het leven op de camping bevalt ons wel. Ze hebben overal aan ons hondjes gedacht. Aan de zijkant van de paden heb je overal uitlaatstroken, we hoeven dus niet lang te wandelen vóór we ergens onze behoefte kunnen doen. Heel fijn. Aan de overkant van de camping ligt direct het IJsselmeer en daar schijn je veel wandelmogelijkheden te hebben voor ons. Ben benieuwd. Ons huisje schijnt wel een paar minpuntjes te hebben, begreep ik vanochtend van de baasjes. Toen het vrouwtje vanochtend de douche uitkwam, zag ze dat ze bijna de hele badkamer onder water gezet had. In de douche hangt slechts een kort douchegordijn en het water spat alle kanten op. En het vrouwtje vroeg zich al af waarom naast de douche zo’n grote trekker stond. Haha, tja, die hebben ze daar niet voor de flauwekul neergezet. Ook is er totaal geen ventilatie in de badkamer, waardoor de spiegel beslaat en alle muren kletsnat zijn. Ach ja, daarmee valt te leven.

 

Voor Ayda is het de eerste vakantie en Tosha is ook nog geen ervaren reiziger. Ik moet zeggen dat onze pups het tot nu toe echt goed doen. Alleen bij het eten moest het vrouwtje even helpen. Hier liggen hele gladde tegels op de vloer, waarop onze etensbakjes niet blijven staan. Zodra we het aanraken, gaat het bakje aan de wandel. Romy en ik hadden dat meteen door en hebben voorzichtig gegeten. Tosha en Ayda waren echter bang dat wij het eten van ze zouden afpakken. Gekkies, dat zouden wij niet durven. Het vrouwtje stond pontificaal in het midden, die was dan ongetwijfeld opgetreden als wij zoiets geprobeerd hadden. Die twee begonnen dus heel haastig te eten en de bakjes begonnen al snel een eigen leven te leiden en schoven alle kanten op. Vrouwtje heeft de bakjes dan vastgehouden, zodat die twee in alle rust konden eten. Voor de rest gaat het allemaal prima.

 

Vanochtend stond een uitstapje naar Hoorn op de agenda. Dat is vrij dichtbij en slechts zo’n twintig minuten rijden. Vrouwtje vertelde dat je hier veel monumenten hebt. Volgens internet is het ene gebouw mooier dan het andere. Het stadje zag er inderdaad niet onaardig uit. Helaas konden we daar echter slechts korte tijd van genieten, want al snel begon het te regenen. Gelukkig konden we schuilen bij een overdekt terras, waar we bleven zitten tot het weer droog was.

 

Ayda 22 weken

’s Middags wilden we gaan wandelen in Enkhuizen bij het Zuiderzeemuseum. Binnen zijn we helaas niet welkom, daarom wilden we alleen een wandeling in de buurt maken. Van de buitenkant kan je het een en ander zien van het museum. Zag er echt leuk uit, maar ja, van binnen was het wellicht nog interessanter geweest. Toen we aankwamen scheen flink het zonnetje, maar ineens kwamen weer donkere wolken tevoorschijn. En ja hoor, binnen de kortste keren begon het weer te regenen. We hadden toch alles gezien wat er te zien viel, dus besloten we de auto weer in te stappen en terug te rijden naar de camping.

 

’s Avonds waren we nog een keer bij het palendorp in Petten. De weersomstandigheden waren nu heel anders. Gisteren was geen wolkje aan de hemel te zien. Je had dus ook geen mooie luchten. Nu zag je overal roze wolkjes. Was echt mooi om te zien. Maar het was nog steeds onaangenaam koud. Het vrouwtje zei achteraf dat ze helemaal bevroren was. Terug in de auto moest meteen de kachel volop worden aangezet zodat mijn vrouwtje weer kon ontdooien. Laten we hopen dat het weer niet zo blijft, want echt leuk is dat niet.