Sprookjeswonderland

 

Het is vandaag alweer onze laatste vakantiedag. Morgen gaan we helaas weer naar huis. Jammer, want ik zou hier best wel nog een poosje willen blijven. Echt leuk hier met al die strandjes. Zou ik wel aan kunnen wennen. Voor vanochtend stond echter geen strandwandeling gepland, maar een bezoek aan Sprookjeswonderland in Enkhuizen. Ik was daar al een keer met de baasjes toen ik een maand of drie oud was. Eigenlijk wilden we daar ook met Romy naartoe toen zij pup was, maar door alle wedstrijden was daar geen tijd voor. En bij Tosha kon het allemaal niet vanwege dat corona gedoe.

 

Tosha op de paddenstoelen

Eigenlijk stond dat bezoek al voor maandag gepland. Toen het vrouwtje zondags op internet keek, zag ze echter dat je het park niet zomaar binnen komt. Tickets kunnen uitsluitend online worden gekocht en dan ook alleen op een dag en binnen een tijdslot waar iets vrij is. Van maandag tot en met donderdag zat het er allemaal compleet vol. Vrijdag was gelukkig nog wat ruimte. Heel vreemd allemaal. Bij het Zuiderzeemuseum, dat slechts een paar kilometer verderop ligt, kan je wel bij de balie toegangsbewijzen kopen en hoef je niet vooraf te reserveren. Maar goed, het was ons toch nog gelukt om kaartjes te bemachtigen en daar waren we heel blij mee.

 

Zoals de naam al doet vermoeden draait in het park alles om sprookjes. Je kunt er van alles vinden: het snoephuisje van Hans en Grietje, Sneeuwwitje, Doornroosje, enzovoort. Overal hoor je verschillende muziek en vaak bewegen al die poppetjes. Voor ons zijn die sprookjes natuurlijk niet zo interessant, maar daar gaat het ook niet om. Daar lopen heel veel kinderen rond, dus is dat een goede mogelijkheid voor een pup om aan kinderen te wennen. Tosha en Ayda vonden sommige geluiden, die de spookjesfiguren maakten, wel een beetje eng. Romy en ik hebben gewoon van de wandeling genoten.

 

Ayda en ik bij de bloemetjes

Voor kinderen zijn er nog veel meer dingen om te doen. Ze kunnen met bootjes varen, in oldtimers rijden, of met een treintje meegaan. Het laatste hadden we ook graag willen doen, maar daar was het gewoon te druk voor. Acht jaar geleden mocht ik wel een ritje met mijn baasjes maken, maar ja, toen was ik nog in mijn eentje.

 

De kleine Zeemeermin

Al dagenlang roept het vrouwtje dat ze onder alle omstandigheden de zingende koppen wil zien. Baasje en ik hadden geen flauw idee waar vrouwtje het over had, maar ze bleef maar aan de gang. Dus ja, jullie voelen hem al aankomen: we moesten op zoek naar iets dat een kop had en aan het zingen was. Na lang zoeken stonden we er eindelijk. Toen ik het zag kon ik me de attractie ook meteen herinneren. Dat zijn vier nepkoppen van vier oude mannen die een liedje zingen. Voor iedere kop is een plaat in de grond en als je daarop gaat staan begint de desbetreffende kop te zingen. Vrouwtje was zo blij als een kind. Ze liep van de ene naar de andere plaat en kon er geen genoeg van krijgen. Het had heel wat voeten in de aarde om het vrouwtje daar weer weg te krijgen. Die koppen heten overigens officieel ‘De stemmige standbeelden’.

 

Aan het eind moesten we nog het hele sprookje van de zeemeermin beluisteren. Die was aangespoeld op het strand en werd opgenomen door een gezin in Enkhuizen. Omdat je niet iedere dag een zeemeermin tegenkomt wantrouwden de mensen haar. Ze werd zelfs gearresteerd. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en leefde ze nog lang en gelukkig. Ook daarvan werd het vrouwtje helemaal blij. Volgens mij hadden we haar daar gewoon een paar uur achter kunnen laten. Echt een park voor mijn vrouwtje.

 

Na in ons huisje wat uitgerust te hebben, stond ‘s avonds nog een wandeling aan het IJsselmeer op het programma. Dat gebied ligt direct aan de overkant van de camping. Heel spectaculair is het niet, maar je kunt fijn wandelen en wij mochten los en konden uitgebreid rennen. En dat was dan ook weer onze vakantie voor dit jaar. Morgen gaan we naar huis terug. Ik heb er echt van genoten. Maar eerlijk is eerlijk. Ik hoop toch dat we volgend jaar weer een keer naar het buitenland mogen.