Een treurig einde

Een paar dagen vóór de Kerst viel het de baasjes op dat Wibi heel erg afviel. Zoveel afvallen is nooit goed, dus zijn de baasjes donderdag vóór de Kerst naar de dierenarts gegaan. Daar werd Wibi grondig onderzocht. Wibi bleek een grote tumor te hebben tussen de lever en de darmen. De dierenarts zei dat ze daaraan eigenlijk niets kunnen doen. Op zo’n plek kunnen ze een tumor bijna nooit helemaal verwijderen en zelfs als dat zou lukken dan was het maar de vraag of dat zou helpen, want waarschijnlijk waren er al uitzaaiingen.

Wibi (C'Etan van Vyomesh)

Toen de baasjes met Wibi van de dierenarts terugkwamen, zag ik meteen dat ze heel slecht nieuws hadden gekregen. De baasjes waren volledig in shock, dat hadden ze echt niet verwacht. Wat zo’n tumor precies betekent, weet ik niet, maar dat het niet goed ging met mijn kleine vriend, dat merkte ik wel. ’s Avonds heb ik – net als meestal – samen met Wibi op de benen van mijn vrouwtje gelegen. Ook heb ik uitgebreid de oortjes en het gezicht van hem gewassen, want dat vindt hij altijd heel erg fijn en ik ook. Helaas was dat de allerlaatste keer dat we zo knus met zijn drietjes op de bank lagen. Tijdens de Kerst ging het steeds meer achteruit met mijn kleine vriend. Hij wilde steeds minder eten en dinsdag wilde hij niet eens meer drinken. Dinsdagmiddag hebben de baasjes Wibi moeten laten inslapen.

5 september 2006 - 27 december 2016

Ik ben heel erg treurig dat mijn kleine vriend er niet meer is. Hij was er al toen ik hier kwam wonen en van het begin af aan was hij mijn vriend, ook al zijn we nogal verschillend. Samen knuffelen vonden we allebei heel gezellig, heel dicht bij elkaar. Dat ik graag achter een bal aanloop, met pluche schapen en andere dingen door het huis loop, daar snapte hij helemaal niets van, want spelen was niets voor Wibi. Hij was meer van de afdeling sloop. Kledingkasten leeghalen, koffiezetapparaat uit elkaar halen, en zulke dingen. Dat zijn voor mij onbegrijpelijke dingen. Maar desalniettemin konden we het heel goed met elkaar vinden. Rust zacht mijn kleine vriend, ik mis je heel erg.

Mijn lieve kleine vriend

Fijne Kerstdagen

Het is weer zover: Kerst staat voor de deur en daarom willen de baasjes, Romy en ik iedereen fijne feestdagen wensen. Voor Romy is het de eerste Kerst, maar dat vindt ze eigenlijk niet echt spannend. Tot mijn grote verbazing staat de kerstboom nog steeds. Ziet er wel een beetje raar uit dit jaar. De baasjes hebben namelijk geen ballen aan de onderkant opgehangen. Tja, waarom zouden ze dat gedaan hebben? Misschien hebben ze toch al rekening gehouden met mijn zusje, die als een gek onder de boom langs rent? Zijn soms slim, mijn baasjes.

Fijne Kerstdagen

Het vrouwtje en ik hadden het de laatste week hartstikke druk met wedstrijden. Afgelopen zaterdag hebben we meegedaan aan de wedstrijd van de sheltie vereniging. Was echt een superleuke dag, alleen maar shelties. Romy had het meteen helemaal naar haar zin. Ze heeft  iedere sheltie die we tegenkwamen begroet. En we kwamen er nogal veel tegen.

Er waren twee soorten wedstrijden: voor de A een separate en voor de B1 en de C een gezamenlijke open wedstrijd, waarvan het niveau meer op C niveau ligt dan op B1 en dus is het allemaal een stuk moeilijker. Laat ik voor de afwisseling een keer met de uitslag beginnen: bij zowel het vast parcours als de jumping hebben we een diskwalificatie gehad, maar dat is helemaal niet erg, want het vrouwtje en ik zijn supertrots op onszelf. Klinkt een beetje raar, maar toch is het zo. Alle moeilijke dingen deden we namelijk helemaal perfect, alleen de simpele dingen gingen helaas fout. We hebben toch aangetoond dat dat niveau voor ons haalbaar is.

Romy 27 weken

Maandags ging het meteen verder, daar stond namelijk de derde wedstrijd om de Trustcup op de planning. In tegenstelling tot zaterdag ging het hier helemaal perfect, beide parcoursen foutloos gelopen en op het vast parcours zijn we derde geworden. Helaas hebben we de Trustcup niet gewonnen, maar dat maakt niet uit. We hebben heel veel plezier gehad en dat is wat telt.

 

3e plaats op het VP van de Trustcup

Woensdag hebben we normaal gesproken training, maar die was nu afgelast. In plaats daarvan was er een onderlinge wedstrijd. Eigenlijk was het vrouwtje het liefst thuis gebleven, want ze voelde zich helemaal niet lekker. Ze is behoorlijk verkouden en continu aan het hoesten, dat loopt niet zo lekker. Maar we hadden ons opgegeven voor de wedstrijd, dus wilden we onze trainer niet teleurstellen. We zijn dus gegaan. Het waren uitdagende parcoursen, maar wel hele leuke. Het vrouwtje en ik liepen beide parcoursen helemaal foutloos, ondanks de minder leuke omstandigheden. Het was behoorlijk aan het regenen en binnen de kortste keren waren we allemaal kletsnat. En het vrouwtje was continu aan het hoesten en niezen.

 

1e plaats onderlinge wedstrijd KC Uden

Toen iedereen klaar was, was er zelfs een prijsuitreiking met echte bekers. Nou, daar hadden we niet op gerekend. Het waren echt leuke bekers, maar de kans op zo’n beker was vrij klein. Voor de B1 medium en small was er slechts één gezamenlijke beker. Tot onze verbazing hoorden wij ineens onze namen. Echt ongelofelijk!!! Wij zijn eerste geworden. Wie had dat gedacht. Megatrots gingen we met onze beker naar huis. Ook de baas was apetrots op ons en er werd meteen uitgebreid geknuffeld toen we thuis waren. Wat een leuke afsluiting van het jaar. En nu gaan we van de feestdagen genieten.

Op naar de winkels

Dit weekend hadden we helemaal niets op de agenda staan. Geen puppycursus, geen wedstrijd, geen andere verplichtingen. Heerlijk! Daarom was dat een goede gelegenheid om een keer iets anders te doen: de baasjes kwamen op het idee om te gaan shoppen.

Dat is iets dat de baasjes niet al te veel doen. Meestal hebben ze daar gewoon geen tijd voor en bovendien zijn mijn baasjes geen stadsmensen. Maar af en toe kunnen ze er niet onderuit en moeten er een paar spullen worden gekocht, die uitsluitend in de stad verkrijgbaar zijn.

24 weken

Ik was al een paar keer eerder mee naar de winkels en ik weet hoe het daar allemaal eruit ziet. Voor mij dus niet meer echt spannend. Maar met Romy waren we tot nu toe pas één keer de stad in, dus voor haar is dat nog allemaal vrij onbekend terrein en dat kon je merken ook. Alles, maar ook echt alles, leek interessant, zelfs de kleding aan de rekken. Jeetje zeg, wat is daar nou interessant aan? Wij hondjes hebben een prachtige bontjas aan, we hebben geen andere kleding nodig. Romy dacht daar duidelijk anders over en moest overal aan snuffelen. Ik heb haar een beetje met een strenge blik aangekeken, toch dat hielp niet echt.

Nog maar weinig verschil tussen ons

Romy is in veel opzichten toch echt helemaal anders dan ik. Ze weet soms de gekste dingen te verzinnen. Ik weet echt niet waar ze die ideeën voor al die onzin vandaan haalt, in mij zou dat nooit opkomen. Onlangs zaten we met zijn drieën – het vrouwtje, Romy en ik – rustig in de zitkamer. Het vrouwtje was even wat aan het lezen en wij waren aan het slapen. Althans ik was aan het slapen. Ineens zien we Romy op mijn bench balanceren. Het vrouwtje heeft bijna een hartverlamming gekregen. Ze is meteen opgesprongen en heeft Romy eraf gehaald. Gelukkig lag op mijn bench een deken die het een en ander tegenhield, want anders had dat slecht kunnen eindigen. Zo’n bench is namelijk open, je zakt er meteen met je pootjes doorheen.

Jullie vragen je nu misschien af hoe ze überhaupt op de bench heeft kunnen komen. Zo’n halve meter naast mijn bench staat een stoel. Eigenlijk is – of beter gezegd was – dat de favoriete stoel van Wibi, tot Romy die een paar weken geleden ingepikt heeft. Noch het vrouwtje noch ik hebben gezien hoe ze op de bench is beland, maar we denken dat ze vanaf de leuning van de stoel op de bench is gesprongen. In springen is ze namelijk (helaas) heel erg goed. Nou zeg, we maken wat mee met mijn zusje. Je kunt zo snel niet kijken of ze heeft weer iets nieuws verzonnen.

Romy in actie

Maar nu ben ik helemaal afgedwaald van wat ik eigenlijk wilde vertellen. We waren dus winkelen. Na in verschillende winkels geweest te zijn, kwam eindelijk het leuke gedeelte: we gingen naar de dierenzaak. Kom er altijd graag, het ruikt altijd zo lekker daar en als we klaar zijn krijg ik meestal iets lekkers te snoepen. Ik weet al precies hoe dat werkt. Die aardige vrouw achter de kassa heeft onder de balie een grote doos staan met heerlijke snoep. Meestal gedroogde kip en daar ben ik helemaal gek op. Zodra we aan de beurt zijn, kijk ik die aardige vrouw altijd heel lief met mijn grote bruine oogjes aan en iedere keer gebeurt hetzelfde: die aardige vrouw pakt de doos, haalt een stuk lekkere kip eruit en geeft dat aan mij. Romy had er nog geen ervaring mee, maar die had meteen door hoe dat werkt. Sommige dingen leert ze heel goed, was dat maar ook zo met de andere dingen. Wat mij betreft kunnen we iedere dag naar de dierenzaak, wat een leuke winkel.

Vandaag hebben we een wandeling gemaakt om kasteel Ammerzoyen. Voor het eerst mocht Romy ook hier los en mochten we samen met de bal spelen. Dat ging prima. Ze komt netjes als ze geroepen wordt en luistert ook goed als het vrouwtje iets zegt. Ze doet het over het algemeen allemaal netjes, maar ja, soms heeft ze van die rare ideeën waar ik echt niets van snap. Welke hond springt dan op een bench? Zou niet weten wat ik daar zou moeten.

Puppycertificaat

Het is vandaag alweer 12 weken geleden dat het vrouwtje en Romy met de puppycursus zijn begonnen. Vorige week stond een uitstapje naar de kinderboerderij op het programma. Veel was er niet te zien, een paar kippen, geiten en wat schaapjes, maar Romy vond het wel leuk. Vandaag was het de laatste les en dat moest een echte fun les worden. De instructeurs hadden allerlei toestellen neergezet: sprongetjes, loopplank, hoelahoep en een ladder.

23 weken

Het eerste kwartiertje moest er nog wel serieus gewerkt worden en ieder hondje moest laten zien dat hij of zij goed kon zitten en liggen en zonder te trekken aan de riem kon lopen. Voor Romy is dat allemaal geen probleem meer. Daarna begon eindelijk het fun gedeelte. Romy moest over een ladder lopen, die op de grond lag. Het vrouwtje liep voor haar en probeerde haar zo goed mogelijk te begeleiden. Dat ging op zich prima. De hordes vond Romy nogal vreemd. Ze snapte totaal niet wat ze daarmee moest. In plaats van overheen te springen wilde ze onderdoor kruipen. Dat was echter niet zo makkelijk, want de lat lag al bijna op de grond en Romy is inmiddels groter dan ze denkt, dus dat was geen optie. Uiteindelijk had ze door dat ze moest springen, maar van harte ging dat niet. Nou zeg, dat beloofd wat voor de agility. Moet toch een keer goed met mijn zusje gaan praten. De hoelahoep en de loopplank vond ze stukken interessanter.

Aan het eind van de les werd het puppycertificaat uitgereikt. Heel trots kwamen die twee daarmee naar huis. Maar het vrouwtje was ook een beetje treurig. Het was vandaag niet alleen de laatste les, het was ook de allerlaatste les op het terrein van de hondenschool, waar wij zoveel tijd samen doorgebracht hebben. Naast de hondenschool is namelijk de hockeyclub en die heeft subsidie gekregen om uit te breiden. Het terrein, waar nu de hondenschool ligt, wordt de parkeerplaats van de hockeyclub. Dat betekent dat de hondenschool naar een andere locatie moet uitwijken. De aankomende weken blijft de hondenschool gesloten en pas begin januari kunnen het vrouwtje en Romy verder met de Gehoorzame Hond 1, die ik ook gedaan heb.

 Vanmiddag gebeurde dan echt iets ongelofelijks. Het baasje, het vrouwtje en Romy gingen samen op stap, zonder mij. En ze gingen uitgerekend naar mijn geliefde Maas. Ik was het daar absoluut niet mee eens, dat kan toch niet, mij hier in mijn eentje achterlaten en samen lol hebben aan de Maas. Ik hoop dat dat een eenmalige gebeurtenis was, want anders ga ik uitzoeken of ik een vakbond of iets dergelijks kan oprichten. De baasjes zeggen dat Romy en ik ook dingen alleen moeten doen, anders wordt Romy geen zelfstandig hondje als we altijd met zijn tweeën zijn. Ik doe natuurlijk regelmatig dingen met het vrouwtje alleen en Romy doet alleen de puppycursus zonder mij. Hadden ze niet gewoon het blokje om kunnen gaan of zo? Juist naar de Maas, dat vind ik niet eerlijk. Ook zonder mij deed Romy het overigens prima, hoorde ik later. Ze mocht los en heeft een beetje met de bal gespeeld. En ik zat thuis!!! Het vrouwtje heeft mij beloofd dat ik de volgende keer weer mee mag. Nou dat hoop ik echt, want anders vind ik het niet meer leuk.

Wintercompetitie 1

De afgelopen weekenden hadden we het druk met allerlei dingen. Zoals ik de vorige keer al verteld heb, moesten we weer herfstfoto’s gaan maken. Het vrouwtje maakt namelijk ieder jaar van de mooiste foto’s een kalender, dus daar moet er ook voldoende materiaal voor aanwezig zijn. Helaas hebben we dit jaar niet echt een denderende herfst. Vaak heb je overal van die prachtige kleuren, maar dat valt dit jaar tegen. Veel bomen zijn al kaal of hebben verdroogde bladeren in plaats van te verkleuren.

Romy 20 weken

Iets, dat ook ieder jaar terugkomt, is de wintercompetitie. Dat is altijd een spannende aangelegenheid, want het is maar de vraag of je mee mag doen. Nagenoeg iedereen wil aan de wintercompetitie deelnemen, maar het aantal plaatsen is nogal beperkt. De wintercompetitie is een teamwedstrijd, bestaande uit zes combinaties. Je moet dus als team inschrijven en afwachten of je tot de gelukkigen behoort die mee mogen doen. Binnen een paar minuten, nadat de inschrijving geopend is, zit de wedstrijd al helemaal vol. Net als vorig jaar had ons team geluk: wij mochten weer meedoen.

Net als vorig jaar was de eerste wedstrijd in de manege in Maarssen en hier ben ik vorig jaar met wedstrijdlopen begonnen. Tja, dat was een ervaring die we niet zo gauw zullen vergeten! Ik deed het toen namelijk niet zo heel goed, als ik het me goed herinner. Deed alles op mijn gemak en het duurde eeuwen voor we klaar waren. De estafette was vorig jaar echt dramatisch, die wilde ik namelijk helemaal niet doen. We waren van plan om ons dit jaar van onze beste kant te laten zien en het goed te doen.

Het eerste parcours was een vast parcours. Het vrouwtje had goed verkend en gaf alles goed aan. Dus geen enkel probleem voor mij. Alleen bij de kattenloop wilde ik onder geen omstandigheden een fout maken. De afgelopen wedstrijden heeft ons dat een hoop punten gekost, omdat ik net te vroeg was afgesprongen. Dat moesten we niet hebben, dus liep ik iets langzamer dan normaal af. Dat ging perfect, we eindigden foutloos. Helaas waren we daardoor 2,5 seconden te langzaam voor een rozet. Maar dat maakt niet uit, het leverde een 23 plaats op, waarop we heel erg trots zijn. In ons team eindigden we als tweede. Nou zeg, dat is knap, toch? Bij ons zitten ook mensen in het team, die al jaren in de derde graad lopen.

Daarna kwam de jumping. Toen de baas naar de uitslagen ging kijken, zag hij het jumping parcours al hangen en dat werd al uitgebreid door ons bekeken. Ik zag het vrouwtje al heel bewolkt kijken. Over het algemeen zijn wij bij zo’n parcours kansloos. Het vrouwtje kan inmiddels weliswaar behoorlijk hard lopen, maar ze heeft helaas heel korte beentjes en al die lange mannen kunnen veel harder lopen.

Waar wachten we nu eigenlijk op?

Ik gaf het vrouwtje een dikke knuffel en probeerde haar gerust te stellen. We zouden gewoon ons uiterste best doen. Dat deden we ook. Jeetje, jullie hadden ons moeten zien, echt prachtig. Het vrouwtje rende als een gek en stuurde me zoveel mogelijk op afstand. Dat ging geweldig. Achter de palen moest worden gewisseld, waarover zich veel mensen zorgen maakten. Niet zo mijn vrouwtje, die had het volste vertrouwen in mij dat ik de palen gewoon netjes zou afmaken. En ja hoor, dat deed ik natuurlijk. Weer helemaal foutloos gelopen. Deze keer eindigden we zelfs op de 20^e plaats en aangezien dat keurig binnen de tijd was, mochten we een rozet voor clear round mee naar huis nemen. Ons team was helemaal door het dolle heen, want nu stonden het vrouwtje en ik op de eerste plaats in het team.

Rozet voor clear round jumping

Als laatste was de estafette aan de beurt, die ik vorig jaar helemaal verknald had. Maar ja, dat was vorig jaar, en dit jaar wilde ik het perfect doen. We hebben de estafette onlangs tijdens de training geoefend. Halverwege was er een heel aparte situatie. Er lagen twee tunnels direct naast mekaar. Eerst moest ik de ene tunnel van de voorkant in en vervolgens de andere tunnel van de achterkant. Daarna kwam een heel lang stuk met vier sprongen, waar ik heel hard kan rennen. Het vrouwtje kan mij dan niet meer bijhouden en dan ga ik meestal rare dingen doen. De tunnelkwestie moest dus goed worden opgelost. Tijdens de training bleef het vrouwtje gewoon aan de voorkant staan, gaf met de arm aan dat ik door de tweede tunnel moest en riep ‘door’. Ging prima tijdens de training. Tijdens de wintercompetitie zagen we dat echter geen andere combinatie doen, iedereen liep als een gek naar de tweede tunnel en kwam te laat bij de sprongen aan. Dat gaf te denken!

Romy 22 weken

Het vrouwtje bleef echter verbazingwekkend rustig toen we eindelijk aan de beurt waren en deed precies hetzelfde, wat ze tijdens de training gedaan had. Gewoon aan de voorkant van de eerste tunnel blijven staan en hopen dat ik mijn werk goed doe. Tuurlijk vrouwtje, geen probleem. Vóór ik de tunnel uit was, was het vrouwtje al een heel eind onderweg richting de vier sprongen, zodat we op hetzelfde moment bij de laatste sprong aankwamen. Weer helemaal foutloos. Wow, dat was echt onze dag!!!

Na afloop van de wedstrijd wordt ook bekendgemaakt hoe iedere combinatie individueel heeft gepresteerd. Jullie zullen het misschien niet geloven, maar het vrouwtje en ik eindigden op de 14^e plaats van de 135 combinaties. Wat zijn we trots op ons. Alles zo gelopen zoals we gepland hadden.

Vandaag wilden we in eerste instantie ook nog herfstfoto’s gaan maken, maar dankzij de regen en het slechte weer hebben we iets anders verzonnen. We zijn gewoon met Romy naar de Maas gegaan, zodat zij loslopen en komen naar de baasjes kan oefenen. Dat ging prima en heeft een paar mooie plaatjes van ons opgeleverd. Zo, maar nu genoeg voor vandaag.

Romy is al 18 weken

Romy woont inmiddels 10 weken bij ons. Jeetje zeg, wat gaat dat allemaal snel. Toen ze kwam was ze nog een kleine pup en nu schelen we eigenlijk niet meer zoveel qua lengte en hoogte. Ze loopt op ontiegelijk hoge pootjes, niet normaal. Ze ziet er wel wat raar uit, vind ik, maar het vrouwtje zegt dat dat straks allemaal goed komt. We moeten alleen een beetje geduld hebben.

16 weken

Ik zag er op die leeftijd ook een beetje apart uit, vond het vrouwtje, en als bewijs heeft ze meteen een hoop foto’s van mij laten zien van toen. Oeps, ja, het vrouwtje heeft helemaal gelijk, ik was toen ook bepaald geen schoonheid. Had ook van die lange poten en een mager lijf. En nu ben ik een knappe dame. Mijn zusje heeft een heel knap snoetje, dat zal dus allemaal goedkomen.

17 weken

Ook de puppycursus zit er al bijna weer op. Nog 4 lessen tot het examen. Er wordt daarom regelmatig geoefend op allerlei plekken, want het vrouwtje en Romy willen natuurlijk slagen. Het zitten gaat al helemaal perfect, net zo als aandacht hebben voor het vrouwtje. Op commando liggen gaat Romy nog niet zo makkelijk af. Ik snap dat helemaal, vond die oefening toen ook veel moeilijker dan de andere.

Dat was ik toen ik 17 weken oud was

Het moeilijkste vond ik het blijven, daar snapte ik helemaal niets van. Ik moest blijven liggen of zitten terwijl mijn vrouwtje een paar meter van me wegliep. Meteen wilde ik achter mijn vrouwtje aan. Dat mocht natuurlijk niet, want dat was juist de oefening, maar ik wilde haar toch niet alleen laten. Pas toen we met agility zijn begonnen, begon ik het nut van die oefening in te zien. Nu blijf ik heel netjes voor de eerste hoorde zitten wachten, zodat het vrouwtje al een paar meter het parcours op kan lopen. Hoeft zij minder te rennen en ik kan meteen racen. Romy hoeft nu slechts 5 seconden te blijven, maar ook zij vindt dat heel erg moeilijk.

Vrouwtje help! Ze is alweer met mijn bal ervandoor!!!

Terug naar het vrouwtje komen hebben we nu verschillende keren met haar geoefend. Gaat supergoed. Hoef je haar geen twee keer te zeggen dat ze naar het vrouwtje mag. Romy is helemaal gek op haar. Die twee zijn ook regelmatig aan het knuffelen, Romy kan er geen genoeg van krijgen. Ik vind knuffelen met het vrouwtje ook heel fijn, maar urenlang knuffelen hoeft van mij niet.

18 weken

Vandaag waren we naar park Oudegein in Nieuwegein om te kijken of dat een geschikte locatie is voor herfstfoto’s. De bladeren beginnen namelijk langzamerhand te verkleuren, dus moet het vrouwtje weer in actie komen. Het park is heel mooi, maar veel herfstachtige taferelen hebben we nog niet gezien. Zal zeker nog een weekje of twee duren vóór het echt herfst wordt.

De staart begint al mooi te worden

Romy en ik mochten aan de lange lijn lopen. Dat is iets wat Romy nog niet vaak gedaan heeft, want thuis lopen we altijd aan een korte riem, dus was het afwachten hoe dat zou gaan. Op zich deed ze het prima, liep zelfs netjes mee, maar zodra ze iets interessants zag liep Romy naar de andere kant, waardoor de riemen continu in de knoop raakten. Het vrouwtje had er de handen vol aan. Zag er heel grappig uit, leek een beetje op kantklossen, telkens de riemen van de ene naar de andere hand. Maar wij hebben volop genoten. Heerlijk zo’n zonnige herfstdag.

Genieten van het najaar

In de vakantie hadden we nog een aantal leuke dingen willen doen, maar door de tropische temperaturen is van onze planning weinig terechtgekomen. Dat vond ik heel erg jammer, want ik had me er echt op verheugd om een paar leuke uitstapjes te maken.

Romy (15 weken) en ik bij de Zaanse Schans

Één van de dingen, waar we naartoe wilden, was de Zaanse Schans. Ja ja, ik weet het, echt cliché, maar af en toe wel leuk. Zo’n twee weken geleden (op 25 september) hadden we een prachtige dag met zeer aangename temperaturen. En het vrouwtje had meteen iets voor die dag in gedachten, namelijk een uitstapje naar de Zaanse Schans.

Ik ben er al een keer geweest, toen ik 14 weken oud was. Met mijn vrouwtje ben ik toen over al die bruggetjes gelopen en dat vond ik geweldig. Romy mocht nu met 15 weken daarnaartoe, dus bijna even oud als ik toen. Leuk, toch?

Samen met het vrouwtje en mij mocht ook Romy over de bruggetjes en zij had daar ook enorm veel lol in. Die zijn ook echt leuk, sommige wiebelen een beetje, andere weer niet. Je weet nooit wat je te wachten staat.

Weer zo'n leuk bruggetje

Helaas hadden nog veel meer mensen het idee om een uitstapje naar de Zaanse Schans te maken, waardoor het toch behoorlijk druk was. Ook waren er heel veel Aziatische toeristen. Die vonden niet alleen de Zaanse huisjes heel bezienswaardig, maar ons ook. Volgens mij staan wij nu bij talloze Aziatische toeristen (ongevraagd) op de foto. Zouden ze in Azië geen shelties kennen? We hebben in ieder geval ons best gedaan om leuk op al die foto’s te komen staan.

Ook anderszins hebben we ons allebei van onze beste kant laten zien. Net als gebruikelijk gingen de baasjes tussendoor weer een hapje eten. Ik ging – zoals het hoort – netjes onder de tafel liggen en Romy deed precies hetzelfde. Wat een voorbeeldige hond en ze heeft de puppycursus nog niet eens afgerond.

15 weken

Nu we toch bij het onderwerp zijn, toch even iets over de cursus. Onlangs mocht Romy op de puppycursus toch een keer door de tunnel. Eerst werd de tunnel helemaal samengevouwen. Het vrouwtje moest de riem van Romy aan de instructrice geven, zij hield de riem vast, het vrouwtje liep naar de andere kant van de tunnel en moest Romy roepen. Romy liep er meteen doorheen. De oefening werd nog een keer herhaald, deze keer was de tunnel helemaal uitgerold en dus lang. Ook nu moest het vrouwtje de riem aan de instructrice geven. Zij hield die echter niet goed vast. En wat gebeurde er toen? Romy liep al in haar eentje door de tunnel. Romy helemaal blij!!! Tja, dat is echt iets voor mijn zusje, ook al ben ik er zelf niet bij geweest, ik kan me helemaal voorstellen hoe dat in zijn werk gegaan is. Ze doet het sowieso prima op de cursus, dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken.

Zaans huisje

Op de laatste septemberdag gingen we heel iets anders doen. In de tuinen van Appeltern had je Mystery Garden Lights. Veel van de voorbeeldtuinen waren verlicht, waardoor er alles heel anders uitzag dan overdag. Heel leuk om te zien.

Gisteren hadden het vrouwtje en ik onze laatste competitiewedstrijd. Deze keer hoefden we gelukkig niet zo ver te rijden, de wedstrijd was in Culemborg en dat valt reuze mee. We begonnen met het vast parcours. Ik wil niet overdrijven, maar we liepen echt super. Alles ging perfect, tot we bij de kattenloop kwamen. Ik was weer net iets te vlug, scheelde maar een paar centimeter, maar meneer de keurmeester heeft helaas goede ogen en gaf meteen een fout aan omdat ik het raakvlak niet volledig geraakt had. Net als een paar weken geleden heeft ons dat een zesde plaats gekost en 23 punten. Door die stomme fout van mij belandden we uiteindelijk op de 23^e plaats met 1 puntje. Heel teleurstellend. Waarom ik dat doe is overigens een raadsel. Bij de training loop ik er altijd heel netjes vanaf, maar misschien moet ik dat toch nog beter oefenen. Nou, we hebben nu de hele winterperiode om te trainen, laten we hopen dat ik het tot de lente helemaal onder de knie heb.

Mystery Garden Lights Appeltern

Gelukkig moesten we nog een tweede onderdeel lopen, namelijk de jumping. Helaas begon die eigenlijk niet zo goed voor ons. Een kwartiertje vóór we aan de beurt waren, verschenen ineens hele donkere wolken aan de hemel, die niets goeds beloofden. Omdat de baas bang was dat onze tent helemaal nat zou worden, werd de tent snel opgeruimd. Kort vóór we mochten starten, begon het los te barsten. Dat was toch balen, want in de regen loopt het niet zo lekker. Maar ja, weinig aan te doen, de wedstrijd ging gewoon door. We besloten ons geheel op het parcours te concentreren en ons niets van de regen aan te trekken. Dat ging prima, we hebben heerlijk gelopen. Deze keer echt foutloos. Vaak wordt de jumping door heel veel combinaties foutloos gelopen, waardoor de kans om hoog te eindigen niet al te groot is. We verwachtten daar dan ook niet al te veel van.

Toen de uitslagen werden opgehangen waren we daarom meer dan verbaasd: 8^e plaats en dus 20 punten. Wow, dat hebben we goed gedaan. Ik ben echt supertrots op ons, wat kunnen we toch netjes lopen. Agility blijf ik gewoon te gek vinden, wat is dat toch een leuke sport. Tijdens de training moet ik nu steeds zelfstandiger dingen doen, waar ik goed over moet nadenken. Dat is zo leuk. Het vrouwtje kan me nu bijvoorbeeld al op een paar meter afstand door de tunnel sturen. Wie had dat een jaar geleden gedacht? Maar nog even terug naar de competitie. Door het goede resultaat van gisteren, zijn we uiteindelijk 27^e in de competitie geworden. Dat is niet slecht, toch? We zijn immers pas dit jaar begonnen met wedstrijden lopen. Hoe dan ook, het vrouwtje en ik zijn helemaal blij met deze prestatie.

42 punten

Afgelopen weekend was een heel druk weekend. Het vrouwtje en ik hadden namelijk zowel zaterdag als zondag een wedstrijd. Zaterdag moesten we naar Sevenum en zondag naar Kaatsheuvel. De baasjes zagen dat eigenlijk niet zo zitten. Één wedstrijd in het weekend is gezellig, maar twee dagen is toch een beetje veel. Maar beide wedstrijden telden mee voor de competitie. Als we niet zouden gaan, zouden we wellicht punten mislopen en dat wilden we natuurlijk ook niet. Helaas moest ook Romy daardoor haar puppycursus missen.

14 weken

Zaterdag was het voor ons wel een beetje spannend. Onze trainer was namelijk keurmeester, dat is toch anders dan met een gewone keurmeester. Doe je het niet goed, dan krijg je bij de volgende training meteen commentaar over wat je allemaal fout hebt gedaan.

Kasteel De Haar

We moesten met de jumping beginnen. Die ging prima, we vlogen er gewoon doorheen. Helemaal foutloos, nou, dat was dus een geweldig begin. We eindigden als 11^e en dat leverde 14 punten op. Wouw, het beste resultaat van dit seizoen. Het vast parcours ging iets minder soepel. Het vrouwtje durfde geen risico’s te nemen en dat leidde bij mij tot enige irritatie. Desalniettemin zijn we toch nog als 15^e geëindigd, helaas zonder puntjes.

’s Avonds gingen we vroeg en moe naar bed, de volgende ochtend moesten we weer vroeg opstaan voor de volgende wedstrijd. Net als de dag daarvoor, begonnen we ook nu weer met de jumping. Die ging supergoed. Was is het toch leuk om met mijn vrouwtje agility te mogen doen. Dat leverde een 14^e plaats op met 8 punten. Ook niet verkeerd. Ons weekend kon al niet meer stuk.

Het volgende parcours was een vast parcours. Dat vinden we eigenlijk leuker, want bij de jumping winnen meestal de mensen die heel hard kunnen lopen. Bij het vast parcours maken ook de mensen, die iets minder hard lopen, een goede kans. Het probleem is alleen dat ik het vast parcours af en toe niet zo goed doe. Ik vind de kattenloop zo geweldig, dat ik er razendsnel overheen scheur en aan het eind raak ik dan net het raakvlak niet. Dat levert dan altijd een fout op, waardoor je eigenlijk geen schijn van kans meer maakt op punten.

Wat kan Romy netjes zitten

Het vrouwtje was daarom nu extra alert dat ik de kattenloop goed doe. Ze stond al voor mij aan het eind van het toestel en gaf duidelijk aan dat ik netjes af moet lopen. Pfff, ging gelukkig allemaal goed. Ook de rest van het parcours was voor ons geen enkel probleem. Geen latje viel er af, alle toestellen keurig genomen zoals het hoort. Dat zag er dus goed uit. We liepen helemaal foutloos. Nu was het afwachten tot de uitslagen bekendgemaakt zouden worden. Tot onze grote verbazing werden we 9^e en dat leverde maar liefst 20 punten op.

Toen het vrouwtje en ik dat hoorden, waren we toch even sprakeloos. Eindelijk weer bij de eerste 10 zitten. Wat voelt dat goed! Wat een weekend zeg, 42 punten gescoord. Eindelijk ging alles zo zoals het hoort. We hebben de afgelopen maanden heel goed gelopen, alleen ging er meestal één ding niet goed. Het vrouwtje was de wanhoop nabij, ze snapte er niets van, want op de training doen we het altijd prima. Heel vervelend als je weet dat je het beter kunt en het niet lukt. Maar nu, eindelijk, hebben we zo gelopen zoals het hoort.

Door de goede resultaten, zijn we in de competitie meteen van de 59^e plaats naar plaats 37 gestegen. We hebben dus al behoorlijk veel mensen achter ons gelaten, maar helaas is dat te laag om naar de C te promoveren. Het had er zeker in gezeten, maar helaas. Voor ons zelfvertrouwen was dat weekend heel erg goed, we geloven er weer helemaal in. En misschien kunnen we bij de volgende wedstrijd nog een paar puntjes scoren. Zou mooi zijn.

Het is nog steeds prachtig weer, met zeer aangename temperaturen. Vanmiddag zijn we daarom met zijn drieën naar Haarzuilens afgereisd om kasteel De Haar te bezoeken. Dat is één van de grootste kastelen die ons land rijk is. Wil ik best wel geloven, het is een enorm gebouw. Wij mochten natuurlijk niet naar binnen, maar daar kwamen we ook niet voor, we wilden een beetje door het park wandelen.

Het vrouwtje had deze keer ook haar camera meegenomen, in de hoop een paar leuke foto’s van ons te kunnen maken. Helaas is dat niet zo makkelijk, want Romy blijft niet even braaf zitten totdat de foto gemaakt is. Toen het vrouwtje in het park een paar bankjes zag, kreeg ze echter een idee. Gewoon Romy even aan het bankje vastbinden. En ja hoor, dat lukte inderdaad en leverde een paar hele mooie plaatjes op. Was een heel leuk uitstapje, dat zeker voor herhaling vatbaar is.

Romy mag los

Inmiddels hebben het vrouwtje en Romy de tweede les van de puppycursus achter de rug. Nieuwe dingen hebben ze tijdens die les niet geleerd, vertelde het vrouwtje, de les was identiek aan de vorige les. Kortom: ook deze keer mochten de pups niet met elkaar spelen en een tunnel en ballenbak waren ook niet aanwezig. Heel erg jammer voor mijn zusje.

Omdat het op die manier niet echt opschiet met de opvoeding van Romy, heeft het vrouwtje besloten het heft in eigen handen te nemen. Romy moet namelijk ook leren om naar het vrouwtje terug te komen als ze niet aangelijnd is. Dat kan je niet vroeg genoeg leren. Toen ik zo jong was, heb ik dat ook regelmatig met het vrouwtje geoefend. In Den Bosch heb je bij de Noorderplas een omheind terrein, waar je dat prima kan oefenen. Mocht Romy niet terugkomen, dan is er niets aan de hand, want ze kan immers uit het omheinde terrein niet ontsnappen. Desondanks was mijn vrouwtje toch wel een beetje nerveus. Ze liet het niet echt merken, maar ik ken haar inmiddels heel goed.

Gooit de baas nog een keer de bal?

Daar aangekomen, mocht Romy los. We hadden allemaal verwacht dat zij nu als een gek zou beginnen te rennen, maar nee hoor, ze bleef gewoon netjes naast het vrouwtje lopen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling van de oefening, want ze mag immers rondlopen, alleen moet ze weten dat ze naar het vrouwtje komt als ze geroepen wordt. Na een beetje oefenen snapte ze dat, terugkomen was overigens geen enkel probleem. Had ik niet verwacht dat mijn zusje zo goed luistert. Thuis heeft ze meestal heel harde oren. We mochten ook nog samen een beetje rennen. Oei, dat was gaaf. Is toch wel leuk om een zusje te hebben. In het begin was ik niet zo enthousiast over mijn zusje, dat moet ik heel eerlijk bekennen, maar nu zou ik haar toch echt niet meer kwijt willen. 

13 weken

Ook al zijn we zussen, in veel dingen verschillen we nogal van elkaar. Af en toe mag ik bijvoorbeeld snoepjes zoeken. Dan worden snoepjes in een vaatdoek gedaan, dat wordt dan op verschillende manieren gevouwen en daarna mag ik proberen om de snoepjes te pakken te krijgen. Vind ik een geweldig spelletje. Alle spelletjes, waar eten aan te pas komt, vind ik overigens geweldig. Ik ben gek op eten en een extra portie is altijd mooi meegenomen. Ook Romy mocht nu meedoen bij dat spelletje. De baas had weer zijn best gedaan om alle snoepjes zo goed mogelijk in het vaatdoek te verstoppen en zowel Romy als ik kregen ons eigen vaatdoek. Ik ga het vaatdoek altijd heel netjes uitrollen, laag voor laag, tot ik alle snoepjes heb gevonden. Kan wel even duren vóór ik klaar ben, maar ik vind ze altijd allemaal. En wat doet Romy? Die pakt het vaatdoek met haar bek op, schut een keer goed, meteen vallen alle snoepjes er uit en binnen een paar seconden had ze alles op. Wouw, hoe deed ze dat? Ik stond er helemaal versteld van. Dat wil ik ook kunnen. Zal ik de volgende keer ook proberen.

Nu mag ze los en wat doet ze? Graven...