De vakantie

Maandags wilden de baasjes een rustige dag houden, wat na drie dagen wedstrijd zeker niet verkeerd was. Wij vonden dat prima. ‘s Ochtends stond meteen een lange strandwandeling op het programma. We waren wederom de enigen op het strand. Wat heerlijk zeg. Helaas voelde het baasje zich niet zo denderend. Hij had de hele avond al koude rillingen en ‘s nachts had hij het erg warm. Nu was hij continu aan het hoesten. Na de wandeling ging hij daarom eerst nog wat liggen. 

 

‘s Middags waren we boodschappen doen. Daarna wilden we langs de dierenzaak, die door onze bookingssite was aanbevolen. Die heette Pet House Denmark. Door de naam verwachtten we eigenlijk een hele grote zaak, maar dat viel ontzettend tegen. De winkel was helemaal verstopt op een bedrijventerrein in Odder en die was dusdanig onzichtbaar dat we die amper konden vinden. Ook van binnen was het een echte tegenvaller. Het assortiment was erg beperkt. De winkeleigenaresse - een oudere dame die de zestig al ruim gepasseerd was - keek ons nogal achterdochtig aan. Vanaf het moment dat we binnen zijn gekomen tot aan het moment dat we de winkel weer verlieten, liet ze ons geen seconde uit haar ogen en volgde ons permanent. Nou zeg, zoiets aparts hebben we ook nog niet meegemaakt. Wat dacht die vrouw van ons? Dat we iets wilden stelen? Of dat we de winkel wilden beroven? Mijn baasjes als een soort Bonnie & Clyde. Nou zeg, dat is toch echt niet te filmen. We voelden ons in ieder geval verre van welkom en hebben snel afscheid genomen.

 

Slot Engelsholm

De volgende dag voelde het baasje zich gelukkig iets beter. Het weer was ook redelijk, dus tijd voor een uitstapje. Vrouwtje had twee kastelen gevonden, die volgens haar de moeite waard waren. Het eerste kasteel was slot Engelsholm bij Bredsten. Dat was qua kilometers niet echt ver weg, maar je verplaatst je hier niet echt snel. Geen snelweg in de buurt. We moesten door talloze kleine dorpen, waar je niet hard mag rijden. De dorpen zelf waren ook niet echt mooi. Veel oude en deels bouwvallige huizen en lelijke boerderijen. Vrouwtje vertelde dat de Denen een vrij hoge levensstandaard hebben. Heeft ze in ieder geval ergens gelezen. Nou, ik heb er niet zoveel verstand van, maar ik vraag me dan toch af waarom al die huizen ze slecht onderhouden zijn. Deed me erg denken aan Polen, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Maar ja, daar hebben de mensen niet al te veel geld.

 

Slot Engelsholm was wel mooi om te zien. Je mocht er helaas niet naar binnen, want dat is nu een universiteit. Ook de wandelmogelijkheden vielen helaas wat tegen, dus zijn we na een korte wandeling naar het volgende kasteel vertrokken: slot Palsgaard in Juelsminde. Dat kasteel was iets minder mooi, maar lag wel in een prachtig groot park, waar we uitgebreid konden wandelen. Wat ons opviel was dat er nergens een mogelijkheid was om een keer ergens te gaan zitten en iets te eten en te drinken. Dus na de wandeling weer terug naar ons huisje. Het weer was ook niet echt denderend. Koud, aan het miezeren en grijze hemel.

 

Slot Palsgaard

Ook voor woensdag stond er een uitstapje gepland. ‘s Ochtends voelde het vrouwtje zich echter dusdanig slecht dat ze niet eens kon opstaan. Dezelfde verschijnselen die ook de baas had, die zich ook niet goed voelde. We lieten vrouwtje dus in bed liggen en gingen met de baas een strandwandeling maken. Zo langzamerhand begon ik me toch zorgen te maken. Baasje niet lekker, vrouwtje ziek, hoe moeten we naar huis komen? Vind het wel gezellig hier, maar thuis is toch thuis. Bovendien is vrouwtje ook nog onze chauffeur. Gelukkig was het vrouwtje om een uur of twee weer iets opgeknapt. Ze voelde zich weliswaar nog steeds beroerd, maar wilde nog een strandwandeling met ons maken. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen, helemaal geweldig. Donderdags ging het met de baasjes gelukkig weer iets beter, maar ze waren nog steeds niet voldoende opgeknapt voor een uitstapje.

 

Vrijdag - onze laatste vakantiedag in Denemarken - gingen we eindelijk weer een keer ergens heen. De baasjes waren gelukkig weer wat opgeknapt. Vrouwtje had een openluchtmuseum gevonden in Aarhus: Den gamle by, wat de oude stad betekent. Het openluchtmuseum ligt midden in het centrum van Aarhus, wat nogal onhandig is. Geen parkeerplaats, je moet gewoon op straat parkeren. Toen we bij het museum arriveerden was het er redelijk druk, dus we moesten nog een eind lopen. Het hele gebied hier is nogal heuvelachtig. Om naar de ingang van het museum te komen moesten we een hele tijd bergafwaarts lopen. Ineens zien we het baasje struikelen. Hij begon met zijn armen te zwaaien om het evenwicht te kunnen houden, maar dat lukte niet meer. En hup, daar lag hij. Nou, we hebben ons echt allemaal een ongeluk geschrokken. Knie kapot en de voet verzwikt. Gelukkig kwam het baasje weer snel overeind, maar hij had wel pijn. 

 

Het museum zelf was echt leuk om te zien. Het is onderverdeeld in drie periodes: 1864, 1927 en 1974. In het oudste gedeelte stonden echt prachtig gekleurde boerderijen. Heel anders dan bij ons. In het gedeelte van de jaren ‘20 waren er ook verschillende winkels en auto’s uit die periode. Ik had het idee dat vrouwtje de auto’s helemaal zag zitten. Die hadden nog stijl, zei ze. Tegenwoordig lijken alle auto’s min of meer op elkaar. Het gedeelte van de jaren ‘70 was vooral nogal kleurrijk. Blijkbaar hielden ze in die tijd van felle kleuren. Kamers met spullen in fel oranje, groen en andere opvallende kleuren. En behang aan de muren met hele grote patronen. Snap echt niet dat mensen zo konden wonen. Je hebt onderhand een zonnebril nodig. Ben toch blij dat wij in een minder kleurrijk tijdperk leven. 

 

Den Gamle By

Gisteren moesten we vroeg op, want het was voor ons tijd om naar huis te gaan. De baasjes moesten nog het hele huis schoonmaken, dus dat duurde wel even. Ook moesten alle spullen worden gepakt en in de auto worden geladen. Toen we bijna klaar waren liep Romy naar de houtkachel en begon te blaffen. Er kwam ook geen eind aan dat geblaf, dus ging het baasje uit op onderzoek. Achter het deurtje van de kachel zat een vogeltje opgesloten. Baasje zette de deuren van het terras wagenwijd open, opende het deurtje van de houtkachel en manoeuvreerde het vogeltje naar buiten. Romy helemaal blij! Zij heeft daar echt een goed gevoel voor. Zodra een ander dier in gevaar verkeert komt zij meteen in actie. Met een goed gevoel zijn we vertrokken. 

 

Over hoe de vakantie in Denemarken is bevallen verschillen de meningen. Wij vonden het een echte toplocatie. Het strand op een paar meter afstand, urenlang kunnen rennen zonder iemand tegen te komen, dat vonden wij echt helemaal geweldig. Kan niet beter. Wij waren het dan ook met zijn vieren eens dat de vakantie een dikke tien verdient. De baasjes waren het daar niet helemaal mee eens. Het huis was leuk, maar het was slecht geïsoleerd en ijskoud binnen. Het landschap was op zich leuk met al die heuvels, maar er was amper iets te doen. Geen prachtige kastelen, kerken of dorpen die je kunt bezichtigen. De baasjes vonden het eerder een nogal saaie streek. De permanent grijze hemel, het regenachtige en koude weer zorgden ook niet voor de nodige vakantiestemming. Gelukkig waren de baasjes het met ons eens dat het strand echt super was. Maar ja, de baasjes willen ook af en toe iets bezichtigen en dat heb je hier bijna niet. 

 

De terugreis was een beetje anders dan anders. We gingen namelijk niet direct naar huis, maar in plaats daarvan eindigde onze reis in Haarle, dat in de buurt van Hellendoorn ligt. Daar hadden de baasjes voor een nacht een kamer voor ons gehuurd in de Geertruidahoeve. Jaren geleden zijn we daar al een keer geweest. Hele fijne B&B midden op het platteland. Vandaag hadden we namelijk de laatste competitiewedstrijd van Dogsports. Kwam goed uit, hoefden we niet zo ver te rijden. Het werd wel een lange dag. We waren pas om een uur of zeven ‘s avonds thuis. Ben toch blij dat ik weer in mijn eigen bedje kan slapen. Alleen het strand zal ik echt missen! 

 

 

 

ISAC 2022

 

Vrijdagochtend begon de wedstrijd. We moesten dus vroeg opstaan en zijn meteen naar Vilhelmsborg gereden. Net als ieder jaar is de eerste dag van de ISAC een teamwedstrijd. Romy en ik moesten in twee verschillende teams lopen. De teamgenoten lopen namelijk direct achter elkaar en daarom mag een handler slechts met één hond in een team zitten. Ik zat in een team met twee Nederlandse dames, die we ook regelmatig op de wedstrijden zien. Onze vierde teamgenoot - ook een dame - kwam uit Noorwegen. Het team van Romy was een beetje een samengeraapt zooitje, dat uit verschillende nationaliteiten bestond.

Toen we de dag daarvoor bij de manege waren, vroegen we ons af waar de tweede ring geplaatst zou worden. Er was een grote hal en een kleinere. De baas gokte dat beide ringen in de grote hal zouden zijn. Vrouwtje en Gaby konden zich dat niet voorstellen, want in de grote hal was er slechts één in- respectievelijk uitgang. Hoe moest je dan bij ring twee komen? Hoe het precies zat werd al snel duidelijk. Beide ringen waren inderdaad in de grote hal. De ring, waar het vast parcours opgebouwd was, was bereikbaar via de buitenkant. Om naar de jumping ring te komen, moest je de hele tribune naar beneden en van daaruit moest je een steile open trap naar beneden lopen. Heel apart en niet echt sheltie vriendelijk.

De medium klasse begon met het vast parcours. Dat ging prima bij ons, tot we aan het eind bij een tunnel kwamen. Die lag op een behoorlijke afstand en vrouwtje moest te veel meelopen naar de tunnel. Na de tunnel moest ik een sprong out springen en vrouwtje was dan ook net iets te laat voor de out, dus sprong ik er van de voorkant over. De jumping ging wel geweldig, was er heel blij mee. Bij Romy ging het vast parcours niet zo denderend, al vrij snel een diskwalificatie. De jumping was een parcours waar je echt moest blijven, anders was die niet te lopen. Maar ja, jullie raden het al, mijn kleine zus blijft op wedstrijden nooit zitten. Vrouwtje heeft haar drie keer teruggezet en toen liep Romy een foutloos en echt fantastisch parcours. Zo zonde.

Mijn teamgenoten en ik hadden het zo goed gedaan, dat we als vijfde geëindigd waren en dat was voldoende om de finale te mogen lopen. Ook dat ging redelijk goed, we eindigden als vijfde, van achtentwintig teams. Romy en haar teamgenoten hadden helaas onvoldoende punten gescoord om de finale te mogen lopen.

Gisteren moesten de eerste individuele parcoursen worden gelopen: een vast parcours en een jumping. De eerste vier van ieder parcours plaatsen zich rechtstreeks voor de finale. Vrouwtjes doelstelling was dan ook dat wij tot die eerste vier gaan behoren, want dan hoef je geen bonusfinale meer te lopen. Die was namelijk de volgende dag vroeg in de ochtend. Kost alleen maar energie en dat wilde het vrouwtje dus voorkomen. Daar zat er wel iets in, dus ik besloot om echt mijn best te doen. Deze keer ging het vast parcours gelukkig super en helemaal foutloos. Tweede plaats! We waren echt in shock. We hadden ons dus meteen bij het eerste parcours voor de finale geplaatst. Nu ging de jumping helaas niet zo goed. Dat lag echter uitsluitend aan het vrouwtje, die iets aangaf wat voor mij niet duidelijk was. Maar dat maakte niet uit, we waren immers al door naar de finale. Bij Romy gingen beide parcoursen niet goed, twee keer diskwalificatie. Dat hield dus in dat we toch vroeg uit de veren moesten om met Romy de volgende dag de bonusfinale te lopen.

Bij de bonusfinale plaatsen zich slechts de eerste drie, dus de kansen zijn sowieso kleiner. Maar als mijn zus het goed doet, dan eindigt zij meestal bovenaan. Dus er was hoop. De hoop was echter al na toestel twee vervlogen, doordat Romy een tunnel in rende. Dus helaas geen finale voor Romy. Ik begrijp soms niet zo goed waarom zij dat doet. Het vrouwtje gaf echt aan dat ze de bocht richting de volgende sprong moest nemen. Maar op wedstrijden schijnt zij op de een of andere manier minder aandacht voor het vrouwtje te hebben.

Laat in de middag was het dan eindelijk zo ver: de finale. Het was een heel leuk rondje, zei het vrouwtje na het verkennen. Wel moest ze een paar keer een wissel maken, waarvan ze niet zo goed wist of ze die zou halen. Gelukkig had ze zich voorgenomen om gewoon rustig te blijven en zo te lopen zoals zij verkend had. Dat werkt namelijk over het algemeen het beste. Zodra vrouwtje afwijkt van haar verkenschema gaat het altijd fout. De wissels gingen gelukkig allemaal prima en ook de rest van het rondje. Kort vóór de palen werd ik door een geurtje afgeleid. Ik wilde even gaan snuffelen, maar toen vrouwtje riep heb ik toch heel snel de palen gedaan. Na het rondje was het wachten op de uitslagen, die vrij snel online bekendgemaakt werden. Derde!!! Ik denk dat de baasjes zeker tien keer hebben gekeken vóór ze het echt konden geloven. De uitslagen klopten namelijk niet altijd. Deze keer gelukkig wel.

Nou, en aan het eind van de wedstrijd stond ik dus op het podium met mijn vrouwtje. Ik, derde op een sheltie wereldkampioenschap, wie had dat durven dromen. We kregen een grote rozet, echt heel mooi, zo eentje hadden we nog niet. En een pet, een paraplu en een grote zak voer van twaalf kilo. Zo’n zak voer is leuk, maar wat moeten we daarmee? Die kunnen we niet mee naar huis nemen, want die past niet meer in de auto. Bovendien eten we thuis alleen vers vlees. We hebben die daarom meteen aan Gaby meegegeven. Zij kent iemand die het zwaar heeft en die blij is met wat extra voer.

Wat ben ik blij dat we naar Denemarken zijn gegaan. Die wedstrijd zal ik echt nooit meer vergeten. Wij waren overigens de enige Nederlanders die op het podium stonden, dus dat maakt het helemaal bijzonder.

Denemarken

Eergisteren begonnen de baasjes allerlei spullen te pakken en toen wist ik meteen dat het weer zover was: we gingen eindelijk op vakantie. Ik was natuurlijk allang op de hoogte van de plannen, maar mocht daar niets over zeggen. Eigenlijk wilden we naar Bretagne op vakantie, maar vanwege de hoge prijzen ging dat niet door. De baasjes hebben immers niet de geldpest. Daarom heb ik samen met het vrouwtje naar een alternatief gezocht. Onze trouwe lezers zullen zich misschien nog herinneren dat wij vijf jaar geleden naar de ISAC (dat is het wereldkampioenschap voor de shelties) in België waren. Dat was echt superleuk. Het jaar daarna was de ISAC in Italië en daarna in Zwitserland. Dat vonden de baasjes toch een beetje ver. Daarna was twee jaar helaas niets door dat stomme virus. Dit jaar mocht Denemarken het evenement organiseren. Vrouwtje keek een beetje op internet en vond meteen een hoop leuke en vooral spotgoedkope huisjes. De keuze was dus snel gemaakt. We zouden naar de ISAC in Denemarken gaan en dat combineren met een vakantie. Er werd een huisje gehuurd op een droomlocatie, direct aan het strand, voor maar liefst anderhalve week.

Gisterochtend stapten we om kwart voor zeven de auto in om richting Denemarken te rijden. Gelukkig viel het met de files reuze mee, we konden prima doorrijden. Helaas waren er in Duitsland overal wegwerkzaamheden, waardoor we deels slechts tachtig mochten rijden. Dat land is volgens mij één permanente bouwput. Altijd en overal zijn ze daar aan de weg bezig. Desalniettemin hebben we goed kunnen rijden. Iets na vieren kwamen we aan bij de supermarkt in Odder, waar de baasjes meteen een paar boodschappen hebben gedaan. Van daar uit is het nog maar een paar minuten naar ons huisje op Dyngby strand. Veel van de omgeving hebben we helaas niet meer gezien, want het was al bijna donker toen we aankwamen.

Pas de volgende ochtend konden we alles echt goed bekijken. Het huisje is op zich best wel oké. Ruime lichte woonkamer met keuken, twee slaapkamers en een badkamer. Vanuit de woonkamer kijken we zo het water op. Vrouwtje was meteen helemaal in haar nopjes. Zo wilde zij altijd wonen, zegt ze. Direct aan het strand. Wij wonen thuis natuurlijk ook prachtig, direct aan de Maas, maar direct aan zee te wonen is net een beetje mooier.

Het enige minpuntje van het huis is de temperatuur. Het is ijskoud binnen. In de woonkamer en in de grote slaapkamer heb je weliswaar een aantal elektrische radiatoren, maar die kosten geld, dus de baasjes willen niet te veel stoken. De rest van het huis heeft geen radiatoren, ook de badkamer niet. Nou, dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Zij kan totaal niet tegen kou. Zelfs binnen heeft ze een dikke trui aan, daarover een bodywarmer en daarover een dikke vest. En dan gaat ze nog zitten onder een deken, die ze gelukkig van thuis heeft meegebracht. Wij hondjes hebben geen last van de temperatuur, maar vrouwtje is er echt niet over te spreken. Ook schijnt de douche anders te werken dan bij ons thuis. Vrouwtje was pas voor de helft klaar toen het water ineens ijskoud begon te worden. Ze kon niet eens haar haren wassen. Nou, dat gemopper hadden jullie moeten horen. Tijdens onze vakanties hebben we al veel rare dingen meegemaakt, maar dat je niet eens fatsoenlijk een paar minuten kunt douchen is echt uitzonderlijk.

Na het ontbijt zijn we meteen naar het strand. Hup de deur uit, vijftig meter lopen en we waren er al. Wauw, wat tof. Net zo mooi als in Engeland, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Het strand zelf is niet echt breed, maar je kunt kilometers lopen. En wat een rust. Geen mens te bekennen. Ik ben het helemaal met mijn vrouwtje eens: zo wil je graag wonen.

Nadat we uitgerend waren, zijn we de auto ingestapt. De baasjes wilden alvast bij de manege in Vilhelmsborg gaan kijken. Dat is van ons uit iets meer dan twintig minuten rijden, dus dat is goed te doen. Direct bij aankomst kwamen we Gaby met haar shelties Toby, Bowy en Quinn tegen, die we al van verschillende wedstrijden kennen. Samen hebben we de manege en het terrein verkend. Hele mooie manege met grote tribunes en veel wandelmogelijkheden. Heb er zin in om daar te gaan rennen. Na een uitgebreide wandeling gingen de baasjes bij Gaby voor de camper koffiedrinken. Er kwamen steeds meer kennissen uit Nederland met hun shelties, was dus echt gezellig. Tja, en dat was dan ook zo’n beetje onze eerste dag hier. Het wordt hier al vrij vroeg donker. Om een uur of drie begint het al te schemeren en om half vijf is het donker.

Masters en USCC

Ieder jaar vinden begin oktober de Masters plaats. Aan die wedstrijd mag je niet zomaar deelnemen, je moet je daarvoor selecteren. De RvB stelt jaarlijks regels op waaraan voldaan moet worden. Voor dit jaar gold dat je twee winpunten op een vast parcours moest hebben om te mogen inschrijven. Geen enkel probleem voor Romy, want die heeft meer dan genoeg van die winpunten. Vrouwtje had haar dus ingeschreven voor de wedstrijd van 9 oktober. Dat is een wedstrijd waaraan de meeste combinaties willen deelnemen. Als je namelijk wint, krijg je een ticket voor de European Open. Dus er staat nogal wat op het spel.

De wedstrijd bestaat uit twee rondjes: een jumping en een vast parcours. Als je een diskwalificatie loopt kun je het schudden, dan heb je geen recht meer op een ticket. Het is dus zaak om er in ieder geval doorheen te komen. De jumping begon geweldig, tot aan de palen. En toen gebeurde het. Vrouwtje stuurde Romy de palen in en liep zelf ernaast. Toen Romy zo’n beetje halverwege was, gleed het vrouwtje ineens uit en maakte een soort spagaat. Zag er echt apart uit. Wist niet eens dat mijn vrouwtje zo lenig was. Romy kwam door de schrik de palen uit. Gelukkig stond vrouwtje snel weer op haar benen en stuurde Romy opnieuw de palen in. Aan het eind van de palen miste ze echter de wissel, omdat ze kennelijk toch nog niet helemaal met haar hoofd bij de zaak was. Romy wist het even niet meer en ging de palen weer terug. Tja, dat was het. Diskwalificatie. Voor de rest een fantastisch rondje.

Ondanks dat er geen ticket meer lag te wachten, wilde vrouwtje het vast parcours helemaal goed doen. Die twee gingen ook echt als een speer. Zo mooi om te zien. Kort vóór het eind moest Romy na de wip over de muur, die in een bocht stond. Vrouwtje zag haar vol zelfvertrouwen op de muur afrennen en liep alvast naar links. Wat vrouwtje echter niet had gezien was dat Romy een paar centimeter voor de muur afdraaide en achter haar aankwam. Dus weer een diskwalificatie. Dat was echt balen. Zulke prachtige rondjes, maar net niet. Hopelijk volgend jaar beter, maar eerst kijken of die twee zich weer kunnen selecteren.

Op 22 en 23 oktober waren we op een wedstrijd in het Duitse Hückelhoven. Dat was de Ultimate Sports Community Cup (USCC), waar de eerste plaats maar liefst tweehonderd euro kon winnen. Vrouwtje zag dat helemaal zitten en ik eerlijk gezegd ook. Heb nog nooit geld verdiend, dus dat zou toch een keer iets zijn, dacht ik. Maar ja, al die Duitsers rennen ongelofelijk snel, en daar liepen nogal wat Duitsers rond. Romy had dus de betere kansen. Helaas had Romy vanaf het eerste rondje alleen maar pech. Ze liepen fantastisch, maar de ene keer ging ze het verkeerde tunnelgat in, de andere keer sprong ze alvast over de finish sprong terwijl ze nog door de tunnel had gemoeten, enzovoort. Voor de rest ging het geweldig. Bij mij ging het allemaal prima en uiteindelijk mocht ik zelfs de finale lopen om te strijden om de geldprijs. Vaak ben ik niet de snelste in de palen en ook bij de wip neem ik meestal de tijd. Maar nu waar het om zoveel geld ging, maakte ik toch echt haast. We gaven echt alles en renden razendsnel en foutloos door het finale parcours. Helaas 1,76 seconden te langzaam voor de eerste plaats. Wij moesten genoegen nemen met de tweede plaats. Dat is natuurlijk ook fantastisch, maar ja, wederom waren we zo dicht bij die eerste plaats, net als zo vaak. Maar ben wel echt supertrots op mijn prestatie.

Klantvriendelijkheid

De dag, nadat het objectief het in Rockanje begeven had, belde het vrouwtje meteen het bedrijf waar zij dat twee jaar geleden gekocht had om mogelijke opties te bespreken. Helaas zijn de opties volgens de verkoper nogal beperkt. Vóór ze een offerte kunnen uitbrengen, moet het objectief eerst nagekeken worden. Zodra ze weten wat er kapot is kan het vrouwtje kiezen: of ze laat het repareren, of niet. Alle kosten zijn voor rekening van het vrouwtje. De kosten voor het nakijken bedragen al vijftig euro en dan komen daar nog de kosten van een eventuele reparatie bij. En wie weet of het probleem daarna echt voorgoed verholpen is. Het objectief is nu tien maanden sinds de vorige reparatie immers alweer kapot. De conclusie is dat dat allemaal geen nut heeft. Mijn vrouwtje baalt hier als een stekker van. Ze was zo blij met haar nieuwe objectief.

De afgelopen twee jaar hebben we een aantal wedstrijden gelopen bij ARL (agility regio Limburg). In die tijd vonden namelijk door alle beperkingen weinig wedstrijden plaats en iedere wedstrijd, die we konden lopen, was welkom. Die wedstrijden zijn ons echter zo goed bevallen, dat we besloten om daar te blijven lopen. In tegenstelling tot de afgelopen twee jaar, was er dit jaar een hele lijst met wedstrijden. Drie wedstrijden vonden zelfs in het buitenland plaats, namelijk in het Duitse Űbach-Palenberg.

Oké, het is voor ons allemaal een beetje ver weg, dat moet ik toegeven, maar het is wel heel gezellig. In Palenberg zijn de baasjes heel erg verwend. Er was zelfgemaakte taart en verschillende salades en een barbecue met lekker vlees en worsten. Vooral het vrouwtje was daar erg over te spreken. Bij ons is het eten meestal nogal eentonig: friet, kroketten, frikandellen, tosti. Allemaal zaken waar het vrouwtje niet zo kapot van is. Zij is meer van de salades, dus Palenberg was echt een succes.

Ook de wedstrijden zelf waren succesvol, althans voor mij. Slechts één rondje met een diskwalificatie, alle andere rondjes met uitslag. Ik heb het zo goed gedaan, dat ik inmiddels naar de derde graad mag promoveren, maar dat is pas volgend jaar. Ook Romy deed het echt super, heeft echt fantastische rondjes laten zien. Helaas waren daar ook rondjes bij waar slechts een kleinigheid fout ging en dat eindigt dan meteen in een diskwalificatie. Romy staat nu zesde in de competitie en heeft zich daardoor nog niet geplaatst voor het kampioenschap. Ook Tosha heeft alle wedstrijden gelopen. Op zich gaat dat niet zo slecht, maar ze is en blijft een plakkertje van de bovenste plank. Fout doet ze eigenlijk nooit iets, want ze doet niets zelfstandig. Maar meestal doet ze niet wat ze moet doen en dan krijgt ze een weigering. Na drie weigeringen volgt helaas altijd een diskwalificatie. Bij de laatste wedstrijd ging het op het vast parcours echter redelijk goed. Derde plaats! Nou, we waren echt zo verbaasd. En ze had nog prijs ook.

Vrouwtje zegt dat het allemaal goed komt met Tosha, Zij heeft gewoon iets langer de tijd nodig. Tijdens de training is inmiddels gebleken dat Tosha een uitgesproken voorkeur voor rechts heeft. Net als de mens hebben ook wij hondjes een voorkeurskant. Meestal is dat echter niet extreem, er is slechts een lichte voorkeur voor een bepaalde kant. Bij Tosha is dat echter extreem. Bochten naar rechts zijn voor haar geen enkel probleem, maar als ze naar links moet afslaan vindt ze dat ontiegelijk moeilijk en weigert ze om bijvoorbeeld een tunnel in te gaan. Gelukkig kan dat verbeterd worden door vaker de niet-voorkeurskant te trainen.

In tegenstelling tot Tosha verloopt de ontwikkeling van Ayda in een heel rap tempo. Ze verbaast inmiddels iedereen, zelfs de trainers. Volgens mij is ze hoogbegaafd of zoiets, is echt niet normaal. Net als Romy gaat zij gewoon als een speer en doet dingen heel zelfstandig. Half september waren we met Ayda op een debutanten wedstrijd, waar ze al veel indrukwekkende zaken heeft laten zien.

Net als zo vaak wordt op een debutanten wedstrijd helaas een nogal apart rondje neergezet met hele lange lijnen. Ik snap dat nooit zo goed. Lange lijnen zijn vrij moeilijk, vooral voor een jonge hond die nog niet talloze meters zelfstandig vooruit kan. Waarom niet een paar bochten tussendoor? En een paar leuke tunneltjes? Nee, altijd alleen maar recht toe recht aan, vermengd met situaties waar een handler echt ter plekke moet zijn. Nou is Ayda al een erg zelfstandig dametje, maar ze is nog niet zo ver dat ze zelf kan bedenken dat ze een bocht moet inzetten als het vrouwtje tien meter verderop staat. Zelfs ik kan dat niet, maar ja, bij mij is dat geen probleem, want vrouwtje kan mij goed bijhouden. Met mijn zussen is dat anders, die rennen allemaal als een gek. Desalniettemin ging het redelijk goed.

Van de week wilde vrouwtje foto’s downloaden, die ze recentelijk heeft gemaakt. Toen bleek dat daar ook nog foto’s opstonden, die ze in juli van ons gemaakt heeft. Heeft ze echter nooit gedownload. Soms is ze kennelijk helemaal van het padje af. Waren heel mooie foto’s van ons. In dit blog dus alle foto’s van begin juli van dit jaar, toen nog overal die mooie gele bloemen bloeiden.

Mie Piels wandeling en Rockanje

 

In het jaar vóór de corona ellende begon – in 2019 dus – waren we een keertje mee op een wandeling bij de hut van Mie Pils in de buurt van Waalre. Dat was een gezellige wandeling, die door de aardige Belgische mevrouw werd georganiseerd, die ook de Nederlandse sheltiegroep op Facebook beheert. Eigenlijk was het de bedoeling om de wandeling ook het jaar daarop te houden, maar ja, toen had de overheid allerlei beperkende maatregelen in het leven geroepen die dergelijke activiteiten in de weg stonden. Momenteel gelden er gelukkig geen beperkingen meer en dus kon de wandeling dit jaar weer doorgaan.

Schone zwemster Tosha

Op 31 juli ging onze reis naar Waalre, om aan de Mie Pils wandeling deel te nemen. We werden meteen vriendelijk ontvangen door een hoop andere shelties en hun enthousiaste baasjes. Een hoop mensen waren ook heel blij dat het vrouwtje haar camera meegenomen had. Van haar diensten als fotografe werd die dag dan ook veel gebruikgemaakt. Net als drie jaar geleden was het een flink stuk wandelen, maar dat was echt leuk. Wat geniet ik ervan dat we weer alles mogen.

Vorige week waren we met zijn allen een dagje naar Rockanje. Het baasje had in eerste instantie zijn bedenkingen, want het was een warme dag met veel zon. Een dag dus waar normaal gesproken veel mensen naar het strand afreizen. Het was echter rustig, heel erg rustig zelfs. Bijna geen mens te zien op het strand. Af en toe kwamen we mensen tegen die – net als wij – met hun trouwe viervoeter aan het wandelen waren en rechts en links lagen ook een paar mensen op het strand. Het was gewoon fantastisch. We konden ons echt uitleven.

Al snel trok het vrouwtje haar schoenen uit en ging door het water wandelen. Aangezien wij altijd achter het vrouwtje aangaan, gingen ook wij het water in. Maar ja, er zijn wel grenzen. Romy, Ayda en ik vinden water wel leuk, maar we zijn absoluut geen zwemmers. Zodra we niet meer kunnen staan, stopt het voor ons. Het is niet zo dat we niet kunnen zwemmen, kunnen we allemaal, maar we vinden dat gewoon niet fijn.

Tosha is in dat opzicht heel anders. Zij is helemaal gek op water. Maakt niet uit waar ze is, ze stormt meteen op water af en geniet daar ook echt van. Vrouwtje ging steeds dieper het water in en Tosha altijd achter het vrouwtje aan. Toen ze niet meer kon staan ging ze gewoon zwemmen. Dat kan ze niet alleen echt goed, ze genoot daar ook echt van. Heel raar. Ik snap er echt niets van.

Natte Tosha

Helaas eindigde de strandwandeling met een grote teleurstelling voor het vrouwtje. Haar cameraobjectief gaf namelijk wederom de geest. Gelukkig gebeurde dat pas toen we al bijna klaar waren met onze wandeling, maar ja, je wordt er niet vrolijk van. Onze trouwe lezers kunnen zich wellicht nog ons bericht van vorig jaar oktober herinneren. We waren toen mee naar de sheltiewandeling op het strand van Petten. Vrouwtje had toen net één foto gemaakt, toen het objectief ineens niet meer kon scherpstellen. Dat was balen, want vrouwtje had de lens pas een jaar eerder gekocht. Gelukkig zat er nog garantie op het objectief en alles werd netjes gratis gerepareerd. Was wel van alles kapot. Er moesten diverse onderdelen worden vervangen, wat eigenlijk nogal vreemd is voor een objectief dat net een jaar oud is. En nu weigerde dat ding opnieuw zijn dienst. Weer hetzelfde probleem: het objectief stelt niet meer scherp. Dus kijken op welke manier dat weer opgelost kan worden.

Romy wordt 3e graad hond

Zoals jullie al meerdere keren konden lezen, doet mijn kleine zus Romy het de laatste maanden echt goed op de agility wedstrijden. Dit jaar al acht u’tjes en maar liefst vijf winpunten. Vooral het laatste vind ik persoonlijk nogal indrukwekkend, want ik heb bij de RvB nog nooit een winpunt gelopen. Ze hadden al eerder drie u’tjes en een winpunt, dus de teller stond op elf u’tjes en zes winpunten. Op grond van het huidige reglement mag je met acht u’tjes of vijf winpunten naar de derde graad promoveren, mits je vijf respectievelijk twee foutloze rondjes op het vast parcours hebt. Ook hieraan voldeed Romy ruimschoots. Je hoeft echter niet te promoveren als je niet wilt en van die mogelijkheid wilde het vrouwtje gebruikmaken. Maar heb je twaalf u’tjes, dan word je echt verplicht afgevoerd naar de derde graad.

Gisteren was de eerste competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen. Het competitiejaar begint bij de Raad altijd direct op de maandag na het Nederlands Kampioenschap. Vrouwtje had ons allebei daarvoor ingeschreven. Ik moest eerst lopen en daarna mocht Romy. Het vast parcours was voor mij een makkie. Kort voor het eind kwam ik uit een tunnel en daarna moest ik een sprong van de voorkant nemen. Vrouwtje stond daar al en eigenlijk was de situatie heel duidelijk. Geen idee wat me bezielde, maar ik besloot het vrouwtje te negeren en de sprong gewoon als prachtig outje te springen. Oei, was niet goed.

Romy was voor het eerst sinds maanden weer helemaal hyper. Denk dat het kwam omdat het vrouwtje vergeten was om een deken over haar bench te doen. We waren nu ook alleen met het vrouwtje, baasje was met de jonkies thuis gebleven. Op die locatie is namelijk zo weinig ruimte dat we daar onmogelijk met zijn allen kunnen zitten. Zoals gevreesd werd het vast parcours van Romy een drama. Totaal geen aandacht voor het vrouwtje. Zaken, die ze normaal geheel zelfstandig doet, lukten niet, en op een gegeven moment liep Romy gewoon haar eigen rondje. Echt, soms snap ik niet wat mijn kleine zus bezielt. Vrouwtje stopte halverwege, want dat had totaal geen zin. Daarna gingen we eerst een flink stuk wandelen. Bij een weilandje pakte vrouwtje onze bal en daar mochten we een beetje achteraan rennen. Was een goed idee van het vrouwtje, want daarna ging het een stuk beter met Romy.

Ook de jumping was voor mij niet moeilijk. Deze keer besloot ik om toch goed op mijn vrouwtje te letten. Ging helemaal volgens plan. Ik werd vijfde. Nou, dat vind ik toch echt superknap. Door het achter de bal aan rennen was Romy iets minder hyper, maar nog steeds dusdanig opgewonden dat ze weer niet bleef zitten. Dat kwam bij dat rondje eigenlijk nogal slecht uit, want het rondje begon met sprong, tunnel en daarna een sprong die out gesprongen moest worden. Vrouwtje redde dat niet op tijd, dus bleef ze maar roepen: ‘out, out, out’.  Echt hilarisch. Net op tijd kon ze voorkomen dat Romy alsnog van voren over de horde sprong. Daarna ging het rondje prima. Door dat getreuzel bij het outje helaas slechts een derde plaats, maar wel foutloos. Tja, en dat was het dan: het twaalfde u’tje. Romy is nu een derde graad hond. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Eigenlijk heb ik het volste vertrouwen in die twee dat dat helemaal goedkomt.

Bij de RvB is alles tegenwoordig echt goed geregeld, je hoeft niets meer zelf te doen. Toen ik jaren geleden naar de derde graad promoveerde had het vrouwtje een hoop werk. Ze moest alle verenigingen, waar ik al ingeschreven stond voor een wedstrijd, een mail sturen en vragen om ons naar de derde graad over te plaatsen. Nu gaat dat allemaal automatisch. Toen het vrouwtje ’s avonds keek was al alles netjes verwerkt en stonden ze overal al ingeschreven bij derde graad wedstrijden. Nou, dat is toch een fijne service. Scheelt iedereen een hoop tijd.

Oei, wat kijk ik hier sip. Was ik helemaal niet.

Ook met Tosha gaat het gelukkig weer de goede kant op. Half juli hadden we een funwedstrijd in Rotterdam, waar ook Tosha mocht lopen. Ze rende vrolijk het parcours op en heeft alle drie de parcoursen uitgelopen. Dus dat is alweer een enorme vooruitgang. Alleen het lopen zelf gaat nog niet echt denderend. Ze plakt nog steeds aan het vrouwtje alsof die lijm op haar been heeft. Geen idee waarom ze dat doet, want anders is onze zus best wel een heel zelfstandig hondje. Vrouwtje is in ieder geval blij dat Tosha weer lol heeft in wedstrijden. De rest komt vanzelf, zegt het vrouwtje.

Nederlands Kampioenschap RvB

 

Op 25 juni was het zover: Romy mocht deelnemen aan de preselectie van het Nederlands Kampioenschap bij de Raad van Beheer. Ook voor de preselectie moet je je van tevoren eerst plaatsen. De eisen daarvoor waren deze keer in verband met corona niet al te streng: je moest minimaal één punt hebben behaald bij een competitiewedstrijd. Klinkt niet al te moeilijk zou je denken, maar vorig jaar heeft Romy dusdanig slecht gelopen dat zelfs dat niet gelukt is. Ikzelf had zowel vorig jaar als dit jaar meer dan voldoende punten, maar door onze degradatie naar de tweede jaar zit ik in een soort strafkamp. In het reglement is bepaald dat je na vrijwillige degradatie twee jaar niet mag meedoen aan het NK. Kortom: ik had niet zoveel aan de punten en mocht dus alleen vanaf de zijlijn toekijken. Romy mocht dit jaar dus wel meedoen en genieten van haar allereerste preselectie.

Er moesten drie parcoursen worden gelopen: twee vaste parcoursen en een jumping. De eerste vier van ieder parcours plaatsten zich automatisch voor het NK, dat op de volgende dag plaatsvond. Trainer Jan, bij wie het vrouwtje met Romy traint, was keurmeester bij het eerste vast parcours. Vrouwtje vindt het geweldig om parcoursen van trainer Jan te lopen, want hij maakt altijd heel snelle parcoursen, waar je veel kunt rennen. Anderzijds voelt het vrouwtje zich dan toch een beetje bezwaard. Als ze het namelijk niet goed doet, krijgt ze meteen bij de volgende training een hoop commentaar en dat is meestal niet mals. Gelukkig ging het fantastisch. Romy en het vrouwtje vlogen door het parcours. Wauw, dat was echt indrukwekkend. Meteen een tweede plaats en dus geplaatst voor het NK de volgende dag. Helaas ging het bij de andere twee parcoursen minder. Twee keer diskwalificatie. Maar ja, we waren allemaal superblij.

Op het NK moesten twee parcoursen worden gelopen: eerst een jumping en daarna een vast parcours. Als je kans wilt maken om Nederlands kampioen te worden, moet je die twee rondjes in principe foutloos lopen. In ieder geval mag je geen diskwalificatie lopen, want dan ding je niet meer mee in de race om het kampioenschap. Het jumping parcours zag er leuk uit. Vrouwtje had tijdens het verkennen allerlei varianten bekeken, vooral de punten waar het fout kan gaan. Ik had er dus het nodige vertrouwen in dat dat goed zou komen. Mijn vrouwtje was echter bloednerveus. Niet normaal. Was helemaal aan het trillen. Helaas miste Romy de insteek bij de palen. Was dus erg jammer, maar nog geen man over boord. Halverwege kwamen ze bij een sprong die van de achterkant gesprongen moest worden. Daarnaast stond nog een sprong en daarom wilde het vrouwtje hier een belgische wissel maken, zodat ze Romy goed in de gaten kon houden. Maar wat doet het vrouwtje? Gaat blind wisselen. En Romy deed natuurlijk wat het vrouwtje gevreesd had. Ze sprong netjes over die andere sprong. Dus diskwalificatie.

Ook het vast parcours liep helaas iets anders dan gepland. Daar ging het al vrijwel in het begin fout. Romy moest de vierde sprong als outje springen, maar kwam naar binnen. Nou, dat had ik ook gedaan, want dat gaf het vrouwtje duidelijk aan. Was echter niet de bedoeling. Ook hier gingen de palen helaas niet goed. Nadat die achter de rug waren, was het echt een perfect rondje. Vrouwtje had zelfs het lef om Romy na de kattenloop zelfstandig vooruit te sturen en niet mee te lopen. Dat vond ik wel gedurfd. Helaas geen prijs voor mijn kleine zus. Maar ach, wat zijn die twee als combinatie de laatste maanden vooruit gegaan. Romy en het vrouwtje zijn inmiddels een echt team. Nog een beetje trainen en dan komen de prijzen vanzelf.

De baasjes hebben van de Pinksterwedstrijd bij KC Uden een aantal foto’s van Romy en mij besteld. Die plakken we hier in ons blog. Die hebben dus niets met het kampioenschap te maken. Maar we staan er allebei wel knap op, toch?