Zoals jullie al
meerdere keren konden lezen, doet mijn kleine zus Romy het de laatste maanden
echt goed op de agility wedstrijden. Dit jaar al acht u’tjes en maar liefst
vijf winpunten. Vooral het laatste vind ik persoonlijk nogal indrukwekkend,
want ik heb bij de RvB nog nooit een winpunt gelopen. Ze hadden al eerder drie
u’tjes en een winpunt, dus de teller stond op elf u’tjes en zes winpunten. Op
grond van het huidige reglement mag je met acht u’tjes of vijf winpunten naar
de derde graad promoveren, mits je vijf respectievelijk twee foutloze rondjes
op het vast parcours hebt. Ook hieraan voldeed Romy ruimschoots. Je hoeft
echter niet te promoveren als je niet wilt en van die mogelijkheid wilde het
vrouwtje gebruikmaken. Maar heb je twaalf u’tjes, dan word je echt verplicht
afgevoerd naar de derde graad.
Gisteren was de
eerste competitiewedstrijd van het nieuwe seizoen. Het competitiejaar begint
bij de Raad altijd direct op de maandag na het Nederlands Kampioenschap.
Vrouwtje had ons allebei daarvoor ingeschreven. Ik moest eerst lopen en daarna
mocht Romy. Het vast parcours was voor mij een makkie. Kort voor het eind kwam
ik uit een tunnel en daarna moest ik een sprong van de voorkant nemen. Vrouwtje
stond daar al en eigenlijk was de situatie heel duidelijk. Geen idee wat me
bezielde, maar ik besloot het vrouwtje te negeren en de sprong gewoon als
prachtig outje te springen. Oei, was niet goed.
Romy was voor het
eerst sinds maanden weer helemaal hyper. Denk dat het kwam omdat het vrouwtje
vergeten was om een deken over haar bench te doen. We waren nu ook alleen met
het vrouwtje, baasje was met de jonkies thuis gebleven. Op die locatie is
namelijk zo weinig ruimte dat we daar onmogelijk met zijn allen kunnen zitten.
Zoals gevreesd werd het vast parcours van Romy een drama. Totaal geen aandacht
voor het vrouwtje. Zaken, die ze normaal geheel zelfstandig doet, lukten niet,
en op een gegeven moment liep Romy gewoon haar eigen rondje. Echt, soms snap ik
niet wat mijn kleine zus bezielt. Vrouwtje stopte halverwege, want dat had
totaal geen zin. Daarna gingen we eerst een flink stuk wandelen. Bij een
weilandje pakte vrouwtje onze bal en daar mochten we een beetje achteraan
rennen. Was een goed idee van het vrouwtje, want daarna ging het een stuk beter
met Romy.
Ook de jumping was
voor mij niet moeilijk. Deze keer besloot ik om toch goed op mijn vrouwtje te
letten. Ging helemaal volgens plan. Ik werd vijfde. Nou, dat vind ik toch echt
superknap. Door het achter de bal aan rennen was Romy iets minder hyper, maar
nog steeds dusdanig opgewonden dat ze weer niet bleef zitten. Dat kwam bij dat
rondje eigenlijk nogal slecht uit, want het rondje begon met sprong, tunnel en
daarna een sprong die out gesprongen moest worden. Vrouwtje redde dat niet op
tijd, dus bleef ze maar roepen: ‘out, out, out’. Echt hilarisch. Net op tijd kon ze voorkomen
dat Romy alsnog van voren over de horde sprong. Daarna ging het rondje prima.
Door dat getreuzel bij het outje helaas slechts een derde plaats, maar wel
foutloos. Tja, en dat was het dan: het twaalfde u’tje. Romy is nu een derde
graad hond. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Eigenlijk heb ik het volste
vertrouwen in die twee dat dat helemaal goedkomt.
Bij de RvB is alles
tegenwoordig echt goed geregeld, je hoeft niets meer zelf te doen. Toen
ik jaren geleden naar de derde graad promoveerde had het vrouwtje een hoop
werk. Ze moest alle verenigingen, waar ik al ingeschreven stond voor een
wedstrijd, een mail sturen en vragen om ons naar de derde graad over te
plaatsen. Nu gaat dat allemaal automatisch. Toen het vrouwtje ’s avonds keek
was al alles netjes verwerkt en stonden ze overal al ingeschreven bij derde
graad wedstrijden. Nou, dat is toch een fijne service. Scheelt iedereen een
hoop tijd.
 |
| Oei, wat kijk ik hier sip. Was ik helemaal niet. |
Ook met Tosha gaat
het gelukkig weer de goede kant op. Half juli hadden we een funwedstrijd in
Rotterdam, waar ook Tosha mocht lopen. Ze rende vrolijk het parcours op en
heeft alle drie de parcoursen uitgelopen. Dus dat is alweer een enorme
vooruitgang. Alleen het lopen zelf gaat nog niet echt denderend. Ze plakt nog
steeds aan het vrouwtje alsof die lijm op haar been heeft. Geen idee waarom ze
dat doet, want anders is onze zus best wel een heel zelfstandig hondje.
Vrouwtje is in ieder geval blij dat Tosha weer lol heeft in wedstrijden. De
rest komt vanzelf, zegt het vrouwtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten