De laatste dag van 2017

Het is amper te geloven, maar het is alweer zo ver: de laatste dag van het jaar is aangebroken. Het jaar 2017 was voor ons een druk jaar, waar we van alles gedaan hebben. Ik heb van iedere dag onwijs genoten, want iedere dag valt er weer iets anders te doen dat ik superleuk vind. Alleen de laatste dagen en vandaag was het iets minder met genieten. Sinds de Kerst vliegen ons namelijk hier de vuurpijlen letterlijk om de oren. En dat geknal is echt niets voor mij, ik blijf dat doodeng vinden. Romy heeft er eigenlijk niet zoveel last van. Zij heeft een andere strategie tegen vuurwerk verzonnen: ze gaat blaffen en blaffen en blaffen. Dat leek me niet zo’n gek idee, dus heb ik besloten om mee te gaan blaffen. Misschien dat het inderdaad stopt als we maar hard genoeg blaffen.

Op 23 december hadden het vrouwtje en ik onze laatste wedstrijd van dit jaar, dat was ook onze laatste kans om het laatste u’tje op het vast parcours te behalen. En inderdaad, we hebben weer een u’tje gelopen, maar wederom op de jumping. In totaal hebben we nu 10 u’tjes: 4 op het vast parcours en 6 op de jumping. Maar we zijn er wel trots op dat we zo goed lopen, dus maakt het eigenlijk niet uit. Voor ons was het een zeer succesvol sportjaar.

Ook Romy gaat bij de training met grote stappen voorruit. Die twee kunnen al geweldig samen lopen. Aangezien het aanleren van de palen tijdens de training niet echt opschiet, heeft het vrouwtje besloten om Romy de palen zelf bij te brengen. Ik was reuze benieuwd hoe dat zou gaan, want het vrouwtje beweerde namelijk dat Romy binnen 21 dagen de paaltjes zou leren. Ze had op internet filmpjes van de 2-by-2-methode gezien en daar hebben ze dat beweerd. Heel eerlijk gezegd geloofde ik er niets van.

 

Eindelijk netjes samen op de foto

Romy en het vrouwtje gingen enthousiast in de achtertuin aan de slag met de paaltjes. Eerst moest zij leren om door 2 paaltjes te lopen. Dat was een makkie voor haar, dus kwamen er snel 2 paaltjes bij. Op de tweede dag liep Romy al door 4 paaltjes. Tja, inmiddels zijn we ruim drie weken verder en ja hoor, Romy kent de paaltjes en rent er razendsnel doorheen. Ongelofelijk die kleine zus van mij.

Half december begon het hier ineens te sneeuwen. We zijn meteen met het vrouwtje naar buiten gegaan om ervan te genieten, want je weet immers nooit hoelang de sneeuw blijft liggen. We wilden per se met onze ballen aan de Maas spelen, dat leek ons geweldig. Helaas bleek dat achteraf niet zo’n goed idee. Na slechts een paar minuten was ik mijn bal kwijt. Ik wist waar die ongeveer gevallen was, dus rende ik naar die plek en begon te graven. Oeps, daar lag niets, dus een paar centimeter opschuiven en daar even graven. Ook niets. Nog een stukje verder en kijken of die daar ligt. Toen het vrouwtje eindelijk kwam, had ik het prachtige sneeuwlandschap in een slachtveld veranderd en was er in velden of wegen geen bal meer te bekennen. Dus moesten Romy en ik het met één bal doen. Dat ging een poosje goed, maar uiteindelijk raakte ook die bal zoek. Maar desalniettemin hebben we enorme lol gehad. De volgende dag zijn we met het vrouwtje naar de winkel en hebben we een hele lading nieuwe ballen gekocht.

Zo, lieve mensen, dat was het voor dit jaar van ons. We wensen iedereen een hele fijne jaarwisseling en een gelukkig en hopelijk gezond 2018.

Romy wordt debutante

De dagen worden weer korter en buiten wordt het kouder en vaak ook nat. Het vrouwtje is continu aan het klagen dat ze het helemaal gehad heeft met dat weer. Net als ieder jaar heeft ze weer wilde emigratieplannen. We zijn daar al allemaal aan gewend en laten haar haar gang gaan. Marbella in Spanje is volgens haar de ultieme plek waar je momenteel het beste kunt vertoeven. Bijna iedere dag een graad of 18 en nagenoeg dagelijks zon. Tja, daar zit wel iets in, dat moet ik toegeven. Is iets anders dan dat troosteloze weer hier. Maar ja, we zullen het daar toch mee moeten doen.

 

Romy 17 maanden

Om toch een beetje plezier te beleven, hebben we de afgelopen weken weer verschillende wedstrijden gelopen. De competitie is nu voorbij, maar je hebt overal promotiewedstrijden, waar je ook u’tjes kunt lopen. Op 18 november waren we in Hoogerheide, waar het vrouwtje en ik een geweldig vast parcours hebben gelopen. U’tje en tevens 2^e plaats. Ook afgelopen zondag ging het naar Hoogerheide. Ook deze keer een u’tje gelopen. In totaal hebben we nu 9 u'tjes, nu nog eentje op het vast parcours en we promoveren naar de 3^e graad.

Ook Romy heeft inmiddels haar eerste wedstrijd als debutante achter de rug en dat ging echt veel beter dan verwacht. Het vrouwtje had er niet zoveel vertrouwen in, want ze hebben nog nooit een heel parcours samen gelopen. Bij de training heb je namelijk slechts een beperkt aantal toestellen. En Romy is razendsnel en blijft helaas nog niet altijd braaf voor een horde zitten. Alle zorgen waren echter ongegrond. Romy bleef zelfs netjes zitten en wachtte tot het vrouwtje riep.

 

En de tong hangt er weer uit!!!

Het spel deed Romy bijna foutloos. Het enige was dat ze langs de schutting liep in plaats van eroverheen. De rest ging prima. Bij het vast parcours had het vrouwtje een alternatief rondje verzonnen. Daar stond namelijk de kattenloop in en die kent Romy nog niet op volle hoogte, dus daar mocht ze niet overheen van het vrouwtje. Het laatste rondje moest een jumping worden gelopen en die ging echt helemaal perfect. Dat hadden jullie echt moeten zien, spectaculair was dat. Ze vlogen er gewoon overheen alsof het niets is. Tunnels, sprongen, sterretjes, allemaal geen enkel probleem. Helemaal foutloos en binnen een paar seconden waren ze klaar. Wauw! Echter kanjers zijn het.

ISAC 2017

Zodra de herfst in aantocht is, begint het bij mijn vrouwtje weer te kriebelen. We moeten overal naartoe met haar op zoek naar herfsttaferelen, die zij op de gevoelige plaat kan vastleggen. De herfst is namelijk – aldus mijn vrouwtje – HET jaargetijde voor een fotograaf. De zon schijnt minder fel, overal de prachtige kleuren, het is gewoon genieten. Helaas valt het met de herfst dit jaar wat tegen. Veel bomen zijn al kaal en andere zijn nog groen. Twee weekenden met het vrouwtje op stap geweest, maar helaas heeft dat niet veel herfstfoto’s opgeleverd. Vrouwtje natuurlijk weer diep teleurgesteld.

Afgelopen weekend hadden we geen tijd voor herfstwandelingen, want afgelopen donderdag vertrokken we naar België voor onze eerste internationale wedstrijd, namelijk de ‘International sheltie agility championship’, afgekort ISAC. De baasjes hadden een hotel geboekt in Beveren, dat in de buurt van Meerdonk ligt, waar de wedstrijden gehouden werden. De wedstrijden duurden drie dagen: vrijdags was er een teamwedstrijd en moest een vast parcours en een jumping worden gelopen. Zaterdag moesten we individueel lopen en zondag was er nog een open jumping.

 

Romy 16 maanden

Bijna 600 combinaties hadden voor de wedstrijd ingeschreven, die uit alle delen van de wereld kwamen. Toen ik dat zag was ik toch echt onder de indruk, nog nooit op een wedstrijd geweest met zoveel mensen en hondjes. De baas achtte de kans, dat wij hoog eindigen, dan ook niet zo groot. Het vrouwtje was een stuk optimistischer, ze is niet zo gauw onder de indruk. We waren in ieder geval van plan om ons best te doen.

Vrijdag begonnen we met het vast parcours. Dat was een hartstikke leuk rondje met vloeiende lijnen, dus helemaal een parcours voor ons. Halverwege had de keurmeester iets leuks verzonnen: onder de schutting lag een tunnel en wel op zo’n manier dat de ingang van de tunnel vrijwel naast de oploop van de schutting lag. Toen wij in de buurt van de schutting kwamen, hoorde ik het vrouwtje roepen: ‘Schut, schut, schut’, waarmee ze me duidelijk wilde maken dat ik de schutting op moet. Normaal gesproken doe ik altijd wat mijn vrouwtje aangeeft, maar nu dacht ik ‘hè, laat ik voor de verandering maar een keer de tunnel pakken, kijken hoe dat uitpakt’. Na een paar seconden kwam ik superblij de tunnel aan de andere kant uit. Het vrouwtje stond daar met de handen in haar haren en schudde met haar hoofd. Oeps, was misschien toch niet zo’n goed idee. Meneer de keurmeester stond ook ineens met gekruiste armen, hetgeen betekent dat wij gediskwalificeerd zijn. De rest van het rondje ging perfect, maar ja, daar hadden we niet meer zoveel aan. ’s Middags moesten we een jumping lopen en die was gelukkig helemaal foutloos.

Zaterdag was het helemaal onze dag. Ik had het vrouwtje beloofd dat ik niet meer zulke tunnelstreken uithaal en dat ik op haar let. Bij de jumping kregen we helaas een weigering, omdat ik even aarzelde, maar voor de rest ging het perfect. 34^e plaats van 67 combinaties. Ook het vast parcours ging prima, alleen miste ik weer een deel van de afloop kattenloop. Toen de uitslag van het vast parcours werd opgehangen, was de verbazing echter groot: we hadden een diskwalificatie. De baas maakt van ieder rondje dat we lopen een filmpje, dus werd het filmpje meteen uitgebreid bekeken. Nou, echt geen diskwalificatie te zien, zelfs de keurmeester wist zeker dat wij netjes hadden gelopen. Gelukkig kon de kwestie opgehelderd worden. In de computer stond de correcte uitslag. We waren op de 24^e plaats geëindigd. Aan het eind van de dag werden de overall uitslagen bekend gemaakt, want die waren van belang voor de finale. En toen waren we echt verbaasd: 15^e overall van de totale en 3^e overall van de Nederlandse 2^e graad medium. We hebben het dus supergoed gedaan. Zie je wel baas dat het vrouwtje en ik het kunnen?

De open jumping van gisteren was helaas geen succes, het vrouwtje was namelijk halverwege het parcours vergeten en stuurde me dus de verkeerde kant op. Voor de rest ging het echt prima. Ons maakte dat niet zoveel uit, we waren hartstikke blij met het resultaat van zaterdag en al met al was het een geslaagd toernooi.

 

Park Sonsbeek in Arnhem

Niet alles was overigens prima. Je hoorde overal mensen klagen. De prijzen van de consumpties op de wedstrijdlocatie waren belachelijk duur. Voor een portie friet € 5,-, kopje koffie (die overigens niet eens smaakte) € 2,50. Vrijdags moest zelfs € 0,50 worden betaald als mensen naar de wc moesten. Ook het eten in ons hotel was nogal prijzig en mensen, die daar gegeten hadden, waren niet tevreden. Nou, dat was weer iets voor het vrouwtje. Ze is niet echt gierig, maar ze heeft er wel een hekel aan om voor slechte kwaliteit geld uit te geven. Vrouwtje ging dus op internet zoeken naar betaalbare restaurants. Het probleem was echter dat Romy en ik nergens welkom waren, dus moest er iets worden gevonden waar je het eten kon meenemen. Maar geen paniek, mijn vrouwtje verzint altijd iets. Voor donderdagavond had ze een pizzeria gevonden, die voor weinig geld superlekkere pizza’s bakten. Die werd gewoon in de auto gegeten. Vrijdagavond werd eten bij de Chinees gehaald, die voor een paar euro heerlijke mihoen met kip en groeten had. “Hoe eten we dat”? zei de baas, “we hebben geen mes en vork”. Ook hiervoor had het vrouwtje een oplossing. We gingen terug naar het hotel, waar we kleine schoteltjes hadden en voor de rest werd er vrolijk met de handen op los gegeten. Dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Overal een oplossing voor. Zaterdagavond was weer de Italiaan aan de beurt en zo hebben de baasjes toch nog lekker goedkoop gegeten. Ik vond het een geslaagde wedstrijd en hoop dat ik nog heel vaak zoiets leuks mag meemaken.

Sheltiedag west 2017

Toen we terugkwamen van vakantie kon je goed merken dat de zomer een heel eind voorbij was. Het baasje moest meteen maandags weer gaan werken, het vrouwtje had gelukkig nog een weekje vakantie. Ze had een hoop dingen gepland, maar helaas konden die door het slechte weer niet doorgaan. Het was continu pijpenstelen aan het regenen. Nou, niet leuk dus.

 

Met Romy op het strand van 's-Gravenzande

Op 24 september hadden we onze laatste competitiewedstrijd van dit jaar en dat was tevens de laatste wedstrijd die buiten gehouden werd. Het zou een zonnige dag worden, had de weervrouw voorspeld. ’s Ochtends kon je daar echter niet veel van merken. Het was vreselijk mistig, was een beetje gokken waar de toestellen stonden. ’s Middags kwam wel het zonnetje tevoorschijn en het was zelfs behoorlijk warm. Het vast parcours ging prima, tot we weer bij de kattenloop kwamen. Ik weet niet wat het de laatste tijd is, maar ik miste weer een deel van de afloop. Dus weer een fout en geen u’tje, wel een 8^e plaats. De jumping ging helemaal perfect, dus hier hadden we wel een u’tje. Helaas hebben we die eigenlijk niet meer nodig, want we moeten nog twee u’tjes op het vast parcours hebben om te promoveren. Maar ja, we waren er toch blij mee, is altijd leuk als we foutloos lopen.

En vandaag was het dan eindelijk weer zover: we gingen naar de sheltiedag van regio west, die weer plaatsvond in het strandpaviljoen van ’s-Gravenzande. Vorig jaar waren we bij KC Delft. Was ook leuk, maar strand is strand en dus toch iets anders.

De ochtend begon met een vuurwerklezing, waar de baasjes heel erg benieuwd naar waren. Een gedragstherapeute vertelde wat baasjes het beste kunnen doen als wij hondjes bang worden van het geknal. Tijdens de lezing dacht ik dat het al oudejaarsavond is. Jeetje, wat kunnen sommige shelties blaffen. Kreeg er onderhand zelf koppijn van. Romy en ik gingen gewoon rustig liggen, maar sommige hondjes maakten echt een opstand. De lezing was dan ook niet zo’n groot succes, begreep ik, want het was amper te volgen wat die mevrouw vertelde.

 

Even uitrusten

Die mevrouw, die de sheltiedag georganiseerd heeft, stelde daarom halverwege voor dat we eerst naar het strand gaan, zodat wij hondjes een beetje kunnen uitrazen. Helemaal top, dat noem ik een goed idee. Romy en ik sprongen meteen op. Yes, strand, daar waren we voor gekomen. Zo’n lezing is voor ons toch een beetje saai. Het zonnetje scheen, er was weinig wind, dus het weer was helemaal perfect voor een stranddag. Het vrouwtje had onze ballen meegenomen. Super!!!

Na ongeveer een uur op het strand gerend te hebben, moesten we terug naar het paviljoen voor deel 2 van de lezing. Deze keer was het iets rustiger, maar je kon nog steeds bijna niets verstaan. Ikzelf denk niet dat die mevrouw nog een keer een lezing houdt op een sheltiedag, ze zag aan het eind toch wat gestrest uit. Vervolgens mochten de baasjes genieten van een heerlijk buffet. Dat schijnt altijd heel leuk te zijn, hoor ik van de baasjes. Je kan zelf kiezen uit allerlei lekkere dingen. Eh vrouwtje, kan je misschien voor ons ook een keer zo’n buffet klaarmaken?

We hadden de baas aangemeld voor een workshop etsen, die na het eten plaatsvond. Het was de bedoeling om in een glas een sheltie en de naam van je hond te etsen. Aangezien wij met zijn tweeën zijn, wilden we natuurlijk allebei een glas. Logisch, toch? Tja, maar mijn vrouwtje heeft voor zoiets geen aanleg, zegt ze, dus moest de baas twee glazen etsen. Die was dus even bezig. Wij gingen weer lekker met het vrouwtje naar het strand om daar verder te genieten van de stranddag.

Na een uur of zo gingen we weer even naar binnen om te kijken hoe ver de baas is met onze glazen. Nou, schoot niet echt op, stond nog niet veel op de glazen, dus konden wij weer naar buiten. Het heeft behoorlijk lang geduurd vóór onze glazen eindelijk klaar waren, maar ik moet toegeven dat de baas echt zijn best gedaan heeft. Zien er heel goed uit. Het was echt een geweldige dag. Heerlijk genoten en heerlijk moe van al dat geren op het strand. 

Füssen en Seeg

Na de vermoeiende wandeling van eergisteren besloten de baasjes om het gisteren wat rustiger aan te doen. Op een paar kilometer afstand ligt het dorpje Füssen, waar ook diverse interessante gebouwen staan. Op een heuvel staat een prachtig kasteel en onderaan een klooster (klooster Sankt Mang). Van de parkeerplaats was het maar even lopen naar het kasteel. Was wel klimmen, want zoals ik al schreef, staat dat op een heuvel. Ook andere mensen brachten een bezoek aan het kasteel en liepen met ons de heuvel op. Sommigen waren helemaal gefascineerd door ons en we kregen heel veel aandacht.

 

Slot Fussen

Niet iedereen wist dat wij shelties zijn, ze denken allemaal dat wij een Schotse collie zijn die nog moet groeien. Heel geduldig gaat het vrouwtje dan telkens uitleggen dat we shelties zijn, dat dat een ander ras is en dat we niet meer zullen groeien. Ondanks de uitgebreide uitleg zijn niet alle mensen meteen overtuigd. Je ziet aan ze dat ze dat slechts moeilijk kunnen bevatten. 

Bij het kasteel zelf was er weinig te doen. Je kon wel helemaal via de toren naar boven klimmen, maar daar hadden de baasjes weinig zin in. Het gebouw was wel indrukwekkend. Ook het klooster was prachtig. Net als gebruikelijk mochten wij hondjes niet mee naar binnen, maar de baasjes gingen om de beurt wel even kijken.

 

Klooster St. Mang

Füssen zelf is niet echt groot, maar wel heel erg mooi. We hebben er nog een beetje rondgewandeld. Net als in ieder dorpje of stadje heb je er verschillende winkels en een hoop mensen. De meesten waren toeristen, die net als wij alles uitgebreid wilden bekijken. En net als overal waar veel toeristen komen, heb je van die winkeltjes waar je allerlei prularia kunt kopen. Ook mijn vrouwtje moest al die winkeltjes in om iets te zoeken, dat ze in de keuken kan neerzetten. Na veel heen en weer viel de keuze op een miniatuur van Neuschwanstein, dat we alleen uit de verte hebben gezien.

 

Het klooster van binnen

Na op een terras een kopje koffie te hebben gedronken en wij een slokje water, vertrokken we weer naar een rustigere bestemming. We gingen naar een klein dorpje in de buurt, naar Seeg, waar één van de mooiste kerkjes van het Allgäu staat: het kerkje St. Ulrich. Het dorpje op zich is al een bezienswaardigheid. Piepklein, maar schitterend in de bergen gelegen, met adembenemende uitzichten.

 

Kapelletje op weg naar Seeg

Het kerkje zelf is behoorlijk groot, zou je niet verwachten op zo’n piepklein dorpje. Na de bezichtiging waren de baasjes echt onder de indruk, was inderdaad het mooiste kerkje dat ze hier hebben gezien. Het was van binnen in zacht roze kleuren geschilderd. Helaas waren ze het kerkje net aan het restaureren, waardoor het een beetje moeilijk was om alles te fotograferen.

’s Avonds werden de baasjes avontuurlijk. Op loopafstand van ons huis was een restaurant, waar Beierse specialiteiten geserveerd werden. Daar gingen we dus eten. Ikzelf had er toch een beetje mijn twijfels over, maar ik liet me verrassen. Wordt zeker weer hilarisch, dacht ik. En ja hoor, het was weer lachen. De baasjes snapten helemaal niets van de menukaart. Het vrouwtje koos na lang wikken en wegen voor een gerecht dat ‘Maultaschen’ heette en waarvan ze geen enkel idee had wat dat was. Het enige dat ze wist, was dat het iets met spinazie was. Toen het eten werd opgediend, was de verbazing groot. Op het bord lagen namelijk ravioli en daar zat inderdaad spinazie in. “Nou zeg”, mopperde het vrouwtje, “hadden ze dat niet gewoon op de menukaart kunnen zetten dat dat ravioli zijn?” Het viel te eten, maar echt denderend was het niet.

 

St. Ulrich in Seeg

Tja, en dat was alweer de laatste avond van onze vakantie. Vanmorgen moesten we vroeg op en moesten helaas alweer afscheid nemen van de bergen. In tegenstelling tot de heenreis zouden we nu in één keer naar huis rijden. Ik zag er eigenlijk een beetje tegenop, zoveel uren in de auto. De heenreis in etappes heeft veel langer geduurd dan gedacht, dat zou dus een behoorlijke rit worden. Viel echter reuze mee, want nu konden we gewoon doorrijden. Onderweg begon het echter ineens heel hard te regenen. Het vrouwtje had de ruitenwissers op de snelste stand, maar je zag nog niets. De weg stond deels echt blank. Gelukkig klaarde het snel weer op.

 

St. Ulrich van binnen

En nu zijn we weer thuis in ons eigen huisje. Thuis is het altijd fijn, maar ja, zo’n vakantie vind ik altijd heerlijk. Is toch een keer heel iets anders, ook voor ons hondjes. Ik verheug me alweer op de volgende vakantie. Onderweg hoorde ik de baasjes daar al over praten, dus ik weet al waar we volgend jaar naartoe gaan, maar dat verklap ik nog even niet. Zo, en nu even met het vrouwtje een ommetje maken en kijken of we een paar van onze vriendjes tegenkomen. Kort vóór onze vakantie is overigens mijn beste vriend Gino verhuisd. Zomaar, gewoon weg, samen met zijn baasjes. Ben er heel erg treurig om, want Gino was mijn beste vriend vanaf het eerste uur, en ook Romy kon er supergoed mee opschieten.

Nesselwang en Hopfen am See

Wat een ander begin van de dag dan gisteren: al ’s ochtends scheen de zon volop, dus we hadden meteen het vakantiegevoel te pakken. Het was niet te warm en ook niet te koud, dus de perfecte dag voor een wandeling. We reden naar Nesselwang, om daar naar een waterval te gaan kijken.

 

Waterval Nesselwang

De auto werd neergezet op een grote parkeerplaats, waar het nogal druk was. Er was daar kennelijk veel te doen. Maar wij kwamen voor de waterval en gingen dus wandelen. De hoogteverschillen vielen daar reuze mee, ook voor het baasje was dat dus te doen. De waterval was indrukwekkend, jeetje zeg, wat een hoop water kwam daar naar beneden. Je kon de waterval van onderen bewonderen, maar je kon ook helemaal naar boven klimmen. Je moest dan wel talloze trappen lopen. Dat was niets voor ons. De trappen waren open, niet geschikt voor onze smalle pootjes, en bovendien heeft het vrouwtje hoogtevrees. Maar ja, waarom wil je eigenlijk een waterval van boven zien?

Romy en ik vonden de wandeling schitterend. We konden heerlijk rennen en dat deden we ook. En tussendoor lekker snuffelen. Ruikt hier heel anders dan bij ons thuis, dat moest toch even goed worden onderzocht. Ik vind het heerlijk om uitgebreid te snuffelen, is echt helemaal mijn ding.

’s Middags gingen we naar Hopfen am See, om een wandeling te maken om de Hopfensee. Op een bord stonden verschillende routes aangegeven die je kon lopen, met een vermelding van het aantal kilometers. Je kon een route doen om het hele meer. Dat was een flinke wandeling, die zo’n drie uur duurde. Dat vonden de baasjes te lang. Je kon ook een panoramaroute doen, die in het blauw was aangegeven. Die viel qua kilometers en tijd mee, dus besloten we om die te gaan lopen.

In het begin viel het allemaal mee. Op houten paaltjes stond keurig met blauwe kleur aangegeven waar je moet lopen. De baasjes waren totaal onder de indruk van de uitzichten en het vrouwtje maakte overal foto’s van. We bleven tussendoor regelmatig staan om te kijken en gewoon te genieten. Rechts en links had je af en toe een pad, waar je van de hoofdroute kon afwijken. Wij bleven echter netjes op het hoofdpad, want we wilden immers de blauwe route lopen.

Toen we al een behoorlijk eind hadden gelopen, begonnen bij de baasjes toch de twijfels toe te slaan. Het was al een poosje geleden dat we een paal met blauwe verf hadden gezien. Sterker nog, we kwamen helemaal geen palen meer tegen met welke kleur verf dan ook. Zaten we wel goed? Aan de ene kant had je nog steeds het meer, dus verdwaald waren we niet. Maar zaten we nog wel op de juiste route? Er waren twee mogelijkheden: of doorlopen, of teruggaan. We kozen voor doorlopen.

Weer een poosje later – we waren inmiddels al geruime tijd onderweg – kwamen we ineens in een bos terecht. Dat bos hadden we gezien toen we aankwamen. Dat lag precies aan de overkant van het meer. Oeps, baasjes, volgens mij is dat toch de verkeerde route. Maar ja, nu was het te laat, we moesten verder. Aangezien het bos ongeveer op de helft ligt van de route, hield dat in dat we ongeveer dezelfde tijd nodig hadden, die we al hadden gelopen, om weer naar onze auto te komen.

 

Hopfen am See

Het baasje was aan het kreunen en steunen. De voeten deden zeer, hij had geen zin meer in wandelen. Ook zouden we onder geen omstandigheden meer tijdig bij de parkeerplaats arriveren, waar we slechts een bepaald aantal uren mochten staan. Romy en ik hadden nergens last van. Het vrouwtje had in een rugzak water voor ons meegenomen, zodat we tussendoor wat konden drinken. Bovendien zijn wij aan wandelingen met ons vrouwtje gewend, want ook thuis zijn we vaak met zijn drieën op pad.

Na uren om het hele meer gewandeld te hebben, kamen we eindelijk bij onze auto aan. De baas zag het helemaal niet meer zitten. Op het terras van een restaurant moest hij eerst bijkomen. Geen idee waar het fout is gegaan, maar daar stonden toch echt geen paaltjes meer. Is altijd lachen met de baasjes. Is niet de eerste keer dat we compleet de weg kwijt zijn. Wij hondjes hadden dat al lang door dat we de verkeerde route liepen. Misschien de volgende keer toch een wandelkaart aanschaffen?

Neuschwanstein, Hohenschwangau en Weißensee

Toen we vanochtend opstonden was het aan het regenen en niet een beetje ook. Het water viel met bakken uit de hemel. Dat is hier niet zo leuk, want zoals ik al vertelde zitten we hier boven op een berg, waar nergens asfalt is. Voor de voordeur is het een en al blubber. De vraag was nu: wat gaan we vandaag doen? De baasjes zijn eigenlijk niet zo onder de indruk van slecht weer. Kort vóór de vakantie hebben zij nieuwe regenjassen gekocht, zodat ze bij ieder weer op pad kunnen. Na het ontbijt werd dus ook besloten dat we vandaag de andere twee kastelen van koning Lodewijk, die we gisteren al vanaf het meer hadden gezien, zouden bezichtigen.

 

Alpsee in de regen

Op de plaatsen, waar we tot nu toe waren, was het eigenlijk vrij rustig. Er waren weliswaar rechts en links een paar toeristen, maar dat viel eigenlijk reuze mee en in de dorpjes was bijna niemand. Wat een verschil met vandaag. We waren er eigenlijk vrij vroeg, maar desondanks moesten we zoeken vóór we een plek op één van de talloze parkeerplaatsen hadden gevonden. Overal bussen, waar voornamelijk mensen uit Azië in zaten. Het was stervensdruk!

 

Slot Neuschwanstein

Samen met al die andere toeristen maakten we ons op weg naar het eerste kasteel. Na een beetje op een straat te hebben gewandeld, moesten we door een bos verdergaan. Het ging steil omhoog en werd telkens steiler. De hele wandeling zou – mits je een goede conditie hebt – zo’n half uur duren. Al snel zag ik dat mijn baasje dat niet zou trekken. En inderdaad! Na een paar minuten gewandeld te hebben, bleef hij ineens staan en zei dat hij er nu genoeg van heeft. Het regende bovendien pijpenstelen, dus het was verre van leuk. Tot grote verbazing van veel andere mensen, keerden we om.

 

Slot Hohenschwangau

Terug op de verharde weg, besloten de baasjes ondanks het slechte weer, toch nog naar de Alpsee te gaan, die een paar meter verderop ligt. Volgens verschillende reisgidsen schijnt dat een meer te zijn met prachtige uitzichten. Helaas hebben we daar niet al te veel van gezien door de regen. Alles was grijs en je had het gevoel dat het bijna nacht is.

 

Klooster Irsee

Een paar zwanen en eendjes kwamen nieuwsgierig kijken toen we langs het meer liepen. Hè, dat is leuk, die heb ik nog nooit van zo dichtbij gezien. Romy en ik wilden meteen kennis maken met die schattige diertjes. Dat mocht echter niet van het vrouwtje. Mijn vrouwtje heeft toen ze kind was namelijk een traumatische ervaring met zwanen opgedaan en sindsdien is ze wat huiverig van die diertjes. Ze was toen met haar mama bij een meer zwanen aan het voeren. Ineens kwam een zwaan met kleintjes en die kwam achter de mama van mijn vrouwtje aan. We mochten wel van een afstand kijken en dat was ook leuk.

 

Het klooster van binnen

Gelukkig hield het op een gegeven moment op met regenen. De baasjes hadden het echter helemaal gehad met die kastelen. Ze hebben een hekel aan grote mensenmassa’s en talloze toeristen, die overal met hun camera staan. Het besluit was dus snel genomen: we zouden naar een bestemming vertrekken, waar minder toeristen op af kwamen. We gingen naar klooster Irsee, dat in de gelijknamige plaats Irsee gelegen is. Onderweg hadden we overigens  schitterend uitzicht op de twee kastelen, dus snel stoppen, uitstappen en een paar foto’s maken. Prachtige foto’s en vooral geen ene toerist op te zien. 

En inderdaad, daar was het heerlijk rustig, bijna geen mensen. Maar heel eerlijk gezegd viel daar ook niet veel te doen, maar we hadden in ieder geval geen last van andere mensen. Wat ze daar wel hadden, was een heel leuk restaurant en dus besloten de baasjes om een hapje te gaan eten.

Weissensee

Met het eten is het hier wat avontuurlijk, hoorde ik de baasjes zeggen. Ze hebben namelijk vaak geen flauw idee wat ze eigenlijk bestellen. Op de menukaarten staan veel Beierse gerechten, waarvan zij nog nooit hebben gehoord. Ook nu stonden er hele rare dingen op. Drie soorten soep, met hele aparte benamingen. De baasjes besloten om voor de Flädlesuppe te gaan. Ze gokten dat dat gewone vermicellisoep is, want bij ons staat die eigenlijk op iedere menukaart. Nou zeg, het was wel lachen toen de soep gebracht werd. Zaten echt geen vermicelli in, maar ander raar spul. De baasjes proefden, was wel hartstikke lekker en smaakte een beetje naar brood. Dus misschien was dat broodsoep? Apart, maar ja, het kan. Later hebben de baasjes op internet gezocht. Toen bleek dat geen brood te zijn, maar kleingesneden pannenkoek. De baas vond de soep zo lekker dat hij tegen het vrouwtje zei dat ze die thuis ook een keer moet klaarmaken. Dus binnenkort staat er ook bij ons thuis waarschijnlijk pannenkoekensoep op de menukaart.

Na in het huisje wat uitgerust te hebben, hebben we vanavond nog een wandeling gemaakt om de Weißensee. Wat een heerlijke afsluiting van de dag.

 

Foggernsee en Speiden

De baasjes hebben besloten om het vandaag een beetje rustig aan te doen. We hebben gisteren immers behoorlijk veel gewandeld. Vanochtend zijn we naar een parkeerplaats in de buurt van Waltenhofen en van daaruit hebben we een wandeling gemaakt naar de Foggernsee. Dus toch weer wandelen, maar dat viel reuze mee, was maar een kort afstandje.

 

Kerkje Waltenhofen

De natuur is hier inderdaad prachtig. Overal koeien die buiten op de weilanden mogen lopen. Veel boeren hebben hier ook slechts een stuk of 25 koeien. Van de melk van die koeien,  maken zij gezamenlijk kaas en verkopen die vervolgens. Nou, dat is iets anders dan die megastallen bij ons, waar duizende koeien in staan, die nooit het daglicht zien. De koeien hier kijken ook echt vrolijk. Romy en ik mochten voorzichtig kennis maken met ze.

 

Romy op de boot, bij de baas op schoot

Ook het meer was prachtig, helemaal omringd door bergen. Van de ene kant heb je een prachtig uitzicht op het dorpje Füssen, waar wij in de buurt zitten. Vervolgens wilden we eigenlijk naar Füssen om daar op een boot te stappen, om zodoende een rondvaart te maken over het meer. Tijdens de wandeling bleek echter dat we ook in Waltenhofen kunnen opstappen, dus hoefden we helemaal niet terug. Gelukkig waren ook Romy en ik, en talloze andere hondjes, welkom op de boot.

Het was echt genieten. Het zonnetje scheen, er waaide amper wind, en wij zaten lekker buiten en hadden van daar uit een perfect uitzicht. Romy en ik mochten op de schoot van de baasjes zitten, zodat we alles goed konden volgen. Een paar minuten nadat we vertrokken waren, kwamen we langs die twee grote kastelen Neuschwanstein en Hohenschwangau. Wauw, die zijn inderdaad groot! Ook die hebben te maken met sprookjeskoning Lodewijk II. Hij is op Hohenschwangau opgegroeid en Neuschwanstein heeft hij laten bouwen. Moet echt veel geld hebben gehad, die man!

De rondvaart duurde wel lang, dik twee uur. Na een poosje hadden Romy en ik eigenlijk genoeg van de bergen gezien. We gingen lekker slapen, want je weet maar nooit wat de baasjes voor de rest van de dag nog verzinnen. Nadat de baasjes in een restaurant lekker geluncht hadden, wandelden we op ons gemak terug naar de auto en vertrokken inderdaad weer naar de volgende bestemming. We gingen naar Speiden om daar het kerkje Maria Hilf te bezichtigen.

 

Kerkje Maria Hilf

Het kerkje staat in een klein, romantisch dorpje. Ziet er prachtig uit. Ook de omgeving was oogverblindend. Jeetje, wat is het hier mooi. Na de bezichtiging van het kerkje hebben we nog een beetje in de omgeving rondgewandeld. Toen we ’s avonds weer thuis waren, was het nog zo warm dat we met zijn allen op het terras konden gaan zitten. Heerlijk, zo’n vakantie. 

Plansee en slot Linderhof

Vóór we op vakantie gingen, hebben de baasjes regelmatig naar de weerberichten gekeken. Helaas werden ze daar niet zo vrolijk van, want het zou de hele tijd regenen en behoorlijk koud zijn. Gelukkig valt het echter tot nu toe allemaal mee. Regenen doet het ’s nachts en overdag schijnt meestal de zon. Laten we duimen dat het de rest van de vakantie zo blijft. Vandaag was het in ieder geval een super zonnige dag, bijna zomers. Dus tijd voor het volgende uitstapje.

 

Plansee (Oostenrijk)

De baas had gehoord dat we onder alle omstandigheden naar een meer in Oostenrijk moeten, waar het hartstikke mooi is. De rit daar naartoe was al prachtig, overal bergen. Zoiets heb ik nog niet gezien. Toen we bij het meer – de Plansee – aankwamen, scheen lekker het zonnetje en het was zelfs behoorlijk warm. De baasjes besloten om daar een wandeling te maken, zodat we echt konden genieten. Het water had een prachtige groene kleur en overal waren bergen. Nu had ik zo echt het gevoel om op vakantie te zijn.

Het weer liet zich vandaag van zijn beste kant zien, de temperaturen liepen aardig op. Na de wandeling gingen we op een terras zitten om wat uit te rusten. Romy en ik kregen een lekker bak met water en ook de baasjes dronken wat. Ach, wat is dat toch fijn. Gewoon op een terras liggen en van de mooie uitzichten kunnen genieten.

 

Romy bij het fontein van slot Linderhof

Na wat uitgerust te hebben vertrokken we naar slot Linderhof, dat net als klooster Ettal in het Ettal ligt. Heel veel gebouwen in deze regio hebben te maken met koning Lodewijk II, die ook de Sprookjeskoning werd genoemd, vertelde het vrouwtje. Lodewijk had het slot van zijn vader geërfd en liet het verbouwen tot koninklijke villa. Helaas is het met koning Lodewijk niet zo goed afgelopen, begreep ik. Hij is onder mysterieuze omstandigheden op jonge leeftijd verdronken in een meer vóór de verbouwing van het slot afgerond was. Nou zie je maar weer dat geld alleen ook niet gelukkig maakt.

 

Slot Linderhof

Van binnen zou het slot prachtig zijn, hadden de baasjes gelezen. Dat hield dus in dat de baasjes het slot ook van binnen wilden bezichtigen. Maar geen paniek, Romy en ik hebben ons wel vermaakt. Het was al een behoorlijke wandeling van de ingang naar het slot, dus uitrusten was niet verkeerd. Eerst ging het vrouwtje naar binnen en vervolgens de baas.

Toen het vrouwtje terugkwam, heeft zij talloze foto’s van ons gemaakt, want dat wij bij het slot waren moest natuurlijk op de gevoelige plaat worden vastgelegd. Ikzelf weet helemaal hoe dat moet. Gewoon braaf blijven zitten en heel lief de camera in kijken. Romy heeft dat allemaal nog niet helemaal door. Ze trekt soms de gekste gezichten. Vaak gaat ze allerlei rare dingen uitspoken met haar tong, of ze kijkt rond, of weet ik veel. Het vrouwtje wordt er soms wanhopig van, want het duurt soms eeuwig voor we één goede foto hebben van Romy.

Na de bezichtiging van het slot hebben we een wandeling door het park gemaakt. Jeetje zeg, dat was zo groot dat je er in kon verdwalen. Ook hier had je in het park verschillende gebouwen staan, onder andere een Venustempel en een grot. De baasjes waren vooral benieuwd naar de grot, want die schijnt spectaculair te zijn. Helaas waren ze die net aan het renoveren en daarom was de grot gesloten. Diepe teleurstelling bij de baasjes. Maar geen zorgen, we hebben ons ook zonder grot heel erg vermaakt. Was wel een behoorlijk eind lopen, wat hier niet altijd makkelijk is. Het park ligt namelijk in de bergen en vaak gaat het steil omhoog.

Zo, en nu is het tijd om wat uit te rusten, was een vermoeiende dag. In de woonkamer van ons huisje ligt een groot tapijt, waar Romy en ik lekker op kunnen liggen.