Winter wonderland

Geen paniek, we zijn niet in winterslaap gevallen. Alhoewel het de afgelopen periode nogal grijs was en het warme plekje op de tegels heel erg aantrekkelijk leek. Nee hoor, er was genoeg te doen voor ons.

Op 22 januari hadden we de laatste wedstrijd van de wintercompetitie, die voor ons nogal teleurstellend afgelopen is. Aan het eind van de wedstrijd worden de resultaten van alle vier wedstrijden bij elkaar opgeteld en staat dus vast welke acht teams zich voor de finale plaatsen. Ons team is op de 16^e plaats (van de 21 teams) geëindigd, dus echt een grote teleurstelling. Tja, als telkens de helft van het team niet komt opdagen, kan je eigenlijk niet verwachten dat je de finale haalt. We gaan de aankomende maanden in ieder geval goed erover nadenken of we volgend jaar nog meedoen.

Romy 31 weken

Een week later hadden we de volgende teamwedstrijd (de Team up), bestaande uit twee combinaties. Het vrouwtje en ik en Henny met zijn hondje Freija. Die wedstrijd duurde het hele weekend. Zaterdags moesten we twee jumpings en één vast parcours lopen en zondags twee vaste parcours en één jumping. Nou zeg, dat ging lekker: 9^e plaats van 41 teams. Was wel een heel zenuwslopend weekend, want los van de wedstrijd hebben we nog een aantal rare dingen meegemaakt, die zeker niet voor herhaling vatbaar zijn.

Winter aan de Maas

Zaterdagmiddag hebben we in de manege een beetje met het vrouwtje gespeeld. Het was stervenskoud, dus een beetje beweging kon geen kwaad. In het midden stonden een paar pionnen, waar we allerlei spelletjes mee deden. Ook Romy vindt dat een heel leuk spelletje, continu om de pionnen gestuurd te worden en telkens een andere kant op te rennen. Het vrouwtje had Romy net om zo’n pion gestuurd en was alweer onderweg naar de volgende, toen Romy ineens tussen de benen van het vrouwtje rende. Het vrouwtje raakte het evenwicht kwijt en viel, en wel op Romy. Mijn zusje begon meteen te krijsen en hield haar rechter voorpootje omhoog. Het vrouwtje was weer overeind gekomen en samen met het baasje en talloze andere wedstrijdlopers werd gekeken wat Romy mankeerde. Zo te zien was er niets gebroken, maar ze kon niet meer op haar pootje staan. Gelukkig was dat aan het eind van de wedstrijddag gebeurd, zodat we snel naar huis konden. Eerst gingen we echter nog even langs de dierenarts. Die stelde de baasjes gerust. Het was slechts een kneuzing, een paar dagen rustig aandoen en dan komt het weer goed. Zo was het ook, de volgende dag kon Romy alweer prima lopen. Maar bij het vrouwtje zat de shock toch nog diep.

Zondags gingen we met onze teamgenoot en Freija een stukje wandelen in de omgeving van de manege. Die is prachtig gelegen in een gebied met veel akkerlanden, waar slechts rechts en links een huisje staat en waar slechts weinig auto’s komen. Op de heenweg kwamen we langs een huis, waar ineens een grote pitbull achter het hek tevoorschijn kwam. Toen hij ons zag begon hij als een gek te blaffen en sprong continu tegen het hek aan. We waren heel erg blij dat er zo’n groot hek tussen ons en die hond was. Op de terugweg keken we al een beetje uit en liepen aan de overkant, want helemaal vertrouwen deden we het niet. Ook deze keer begon hij als een gek te blaffen en te springen. Nu sprong hij echter niet tegen het hek aan, maar tegen de poort. Vóór we het wisten ging de poort ineens open en kwam er een reusachtige pitbull op ons afgerend. Ik gilde zo hard als ik kon. Het vrouwtje probeerde Romy en mij naar achteren te trekken, ging moedig voor ons staan en keek dat beest recht in de ogen. Echt, superknap van mijn vrouwtje, want ik weet dat ze bijna van de angst gestorven is. Dat had wel effect, want dat beest rende vervolgens naar Freija, die samen met het baasje en onze teamgenoot voorop liep. De twee baasjes probeerden het beest te pakken, wat na een aantal pogingen ook lukte. Door al dat gedoe was de halsband van Freija gescheurd, waardoor zij los liep. Gelukkig bleef ze rustig naast haar baasje staan.

Romy 35 weken

Nou, en nu komt het. Ineens kwam het vrouwtje van die pitbull naar buiten en begon meteen de baasjes uit te schelden. Ze moesten maar niet met loslopende honden langs haar perceel!!! Ik dacht dat mijn baasjes en het baasje van Freija ontploften toen ze dat hoorden. Wij waren blij dat we aan de dood ontsnapt waren en die mevrouw begint meteen te schelden. En hoezo loslopende honden? We waren allemaal netjes aan de riem, tot dat beest op ons afgerend kwam en de halsband van Freija scheurde. Wat heb je toch aparte mensen!!!

Mijn vrouwtje was helemaal aan het trillen. Dat had wel effect op de parcoursen, want na dat voorval ging het een stuk minder. We stonden op de 4^e plaats, maar door een aantal blunders zijn we uiteindelijk naar de 9^e plaats gezakt. Één ding weten we zeker: we gaan nooit meer daar wandelen. Eigenlijk heel erg jammer, want het is een mooi gebied, maar wel levensgevaarlijk.

Op 5 februari hadden we onze eerste promotiewedstrijd. In de agility is dit jaar het een en ander veranderd. De klassen (A, B1, B2 en C) zijn afgeschaft en heten nu graden (1^e, 2^e en 3^e). Wij lopen nu dus niet meer in de B1, maar in de 2^e graad. Ook de mogelijkheden om te promoveren zijn gewijzigd. Voorheen kon je alleen promoveren door te behoren tot de tien beste lopers van de competitie of door een podiumplaats. Nu moeten we – net als voorheen in de A klasse – weer u’tjes lopen en wel het liefst acht stuks. Dus laten we maar meteen beginnen, dachten het vrouwtje en ik. En ja hoor, het was een goed begin. We hebben super gelopen. De jumping ging echt perfect, maar helaas waren we 0,6 seconden te langzaam. Leverde wel een vijfde plaats op, maar ja, daar hebben we nu niets meer aan. We waren niet binnen de tijd en dus geen u’tje. Ook het vast parcours ging super, alleen begon ik voor een tunnel een heel klein beetje te aarzelen. Meneer de keurmeester gaf meteen een weigering en ook hier was het dus afgelopen met ons u’tje. Nou zeg, laten we hopen dat we de volgende keer meer geluk hebben. Desondanks gingen we heel vrolijk naar huis, wat hebben we weer goed gelopen. Moet alleen een beetje sneller.

Slot Well in de winter

Romy is volop bezig met de Gehoorzame hond I en mijn vrouwtje zegt dat ze het gewoonweg uitstekend doet. Voorroepen op meters afstand doet ze als de beste, hoeft niet eens te worden vastgehouden. Ze blijft netjes zitten tot het vrouwtje haar roept. En wat ik heel knap vind is dat ze het commando voorruit al kent. Romy moet blijven zitten, het vrouwtje loopt een paar meter voorruit, legt een speeltje neer, gaat weer naar Romy terug en roept ‘voorruit’. En Romy rent naar het speeltje. Echt superknap. Dat is voor de agility een heel belangrijk commando, dus moet Romy dat goed onder de knie krijgen. Maar ja, daarover hoeven we ons geen zorgen te maken, denk ik.

En nu is de sneeuw ineens weg

Naast alle wedstrijden en trainingen hebben we natuurlijk ook ontzettend genoten van al die sneeuw de laatste weken. Telkens weer is het hier wit. Prachtig weer voor wandelingen. Dat is echt genieten. Maar eerlijk gezegd heb ik het nu een beetje met de winter gehad. Verheug me weer op de lente. Zo, nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat, dus tot de volgende keer.