Natuurtalent

Op 13 mei hadden we wedstrijd in Delft, waar we helaas niet zo goed gepresteerd hebben. De jumping ging op zich echt prima, alleen ging aan het eind weer iets mis. Ik sprong twee keer over een horde en ja, dan ben je natuurlijk meteen gediskwalificeerd. Bij het vaste parcours sprong ik iets te enthousiast van de kattenloop af. Ja ja, ik weet dat dat niet mag, het vrouwtje heeft mij dat al heel vaak uitgelegd en tijdens de training loop ik er ook altijd netjes vanaf. Maar training is toch iets anders, vind ik.

Het erge was dat we het spel helemaal verprutst hebben. Het spel telt namelijk mee voor de NK Teams. Ons team stond er tot nu goed voor: we waren vierde en dat betekent dat we door mogen naar het NK. Door dat gepruts van ons – en helaas ook van alle andere teamgenoten – staan we nu op de zesde plaats en slechts de eerste vijf mogen naar het NK. We hebben nog twee kansen om punten te behalen, maar of dat nog zal lukken?

Een dag na de wedstrijd zaten we ’s ochtends vroeg alweer in de auto. Het vrouwtje had Romy namelijk opgegeven voor een jonge honden agility workshop in Hoogerheide, om haar alvast een beetje kennis te laten maken met deze fantastische sport. Volgens het programma zou Romy leren om vooruit gestuurd te worden, een beetje zelfstandig te zijn en gemotiveerd te raken. Nou, dat leek me geen probleem, want als het vrouwtje tien meter verderop een bal neerlegt en vervolgens vooruit roept, dan rent mijn kleine zus als een gek naar de bal. En zelfstandig en gemotiveerd is ze zeer zeker.

Al snel bleek echter dat de drie andere cursisten en honden, die overigens ook allemaal van de leeftijd van Romy waren, al enorme ervaring hadden. Hond kort over een horde sturen, op meters afstand een tunnel insturen, en zelfs toesteldiscriminatie schenen die combinaties al allemaal onder de knie te hebben. Ik zag mijn vrouwtje toch wat bleek om de neus worden. “Jeetje”, hoorde ik haar tegen de baas zeggen, “we staan hier straks compleet voor schut”. Tja, ook ik vreesde het ergste, want Romy wist niet eens wat een horde is. Ik dacht dat wordt straks echt lachen, maar aan de andere kant had ik toch met mijn vrouwtje te doen. Ze keek heel zielig, mijn arm vrouwtje.

 

Ik kan ook lelijk kijken

Aangezien Romy nog niet mag springen, werden de latten direct boven de grond geplaatst en moesten zij daarom ook beginnen. Het begon vrij simpel. Nou ja, voor mij zou het vrij simpel zijn, want over een horde springen en vervolgens door een tunnel lopen, is nou niet echt het moeilijkste. Maar zoals gezegd: Romy heeft dat natuurlijk nog nooit gedaan. Tot mijn grootste verbazing stapte ze inderdaad over de horde en liep ze braaf door de tunnel. Hè, had ik dat wel goed gezien? Misschien heb ik een bril nodig? Dat kan toch niet? Maar ja hoor, Romy deed het inderdaad. Ging niet altijd even soepel, maar ze werd er steeds beter in.

Romy 49 weken

Romy bleef ons verbazen. Ze moest ook outjes leren. Voor degene die nu niet weten wat dat is: dat is als je van de andere kant over een horde moet springen. Dat had ze binnen een paar seconden door!!! Zo langzamerhand begon ik me een beetje dom te voelen, want ik heb dat heel lang moeten trainen en mijn kleine zus doet dat allemaal maar even. Het vrouwtje heeft me lief geknuffeld en me gerustgesteld. Het ligt niet aan mij, zegt ze, ze wist toen immers zelf niet hoe dat allemaal moet en nu weet ze dat wel. Daarom kan ze dat ook veel beter aangeven en weet Romy wat ze moet doen.

Het parcours werd steeds meer uitgebreid en nadat Romy wist wat out was, werd dat ook in het parcours ingebouwd. Het was inmiddels een lang parcours met meerdere horden en tunnels erin. Nu zou er een keer iets te lachen vallen, dat wist ik bijna zeker, want dat het vrouwtje en Romy dat samen kunnen lopen kon ik me echt niet voorstellen. Maar ja hoor, die twee renden daar razendsnel doorheen. Ik was totaal sprakeloos, echt waar. Mijn zusje is blijkbaar een natuurtalent. Ik was overigens niet de enige die verbaasd was, iedereen stond versteld.

Vandaag geen agility, maar een heerlijke wandeling door een prachtig natuurgebied dat de baas op internet gevonden had. Is slechts een paar kilometer van ons vandaan. Wat raar dat we dat niet eerder ontdekt hebben. Heerlijk rustig, met heel veel vogeltjes, en uitgebreide graslanden waar Romy en ik achter onze bal aan konden rennen. Wat mij betreft kunnen we daar vaker komen.