2018 is bijna voorbij

Het is alweer zover: de laatste dag van het jaar 2018 is aangebroken. Tijd om het jaar de revue te laten passeren. We hebben een hoop leuke dingen ondernomen en we hebben een hoop lol gehad. De zomervakantie is helaas een beetje tegengevallen, maar de lange weekenden in Drenthe waren gewoon geweldig. Ik hoop dat we dat volgend jaar ook weer doen. Ook waren het vrouwtje en ik heel succesvol dit jaar. Eind januari hebben we ons laatste u’tje in de 2^e graad gelopen en zijn we naar de 3^e graad gepromoveerd. En op het NK hebben we een tweede plaats behaald. 

Mijn klein zusje doet het ook steeds beter. Ze is nu op de wedstrijden een stuk rustiger en blijft zelfs af en toe zitten bij de start. Nou ja, het gaat nog niet zoals het hoort, maar ze doet haar best. Deze maand heeft ze zelfs drie keer een eerste plaats gelopen, waarvan eentje een u’tje was. Ben echt supertrots op haar. Jullie hadden dat rondje moeten zien. Echt geweldig. Wat kan zij toch hard lopen zeg. De rondjes gaan nu bijna allemaal super, zijn alleen kleine dingetjes die fout gaan. Verkeerde insteek palen, palen niet afgemaakt, flyer op de wip, enzovoort. Maar voor de rest gaat het prima. Het vrouwtje heeft er inmiddels heel veel vertrouwen in. Komt wel goed, zegt ze.

 

Wandelen op landgoed Brakel

Net als ieder jaar is het ook dit jaar geen fijne periode van het jaar voor ons. De tijden, waarop je vuurwerk mag afsteken, zijn inmiddels behoorlijk ingeperkt, maar dat heeft geen enkel effect. Met Kerst was het hier al helemaal raak en sinds vanochtend vliegen de pijlen om je oren heen. Romy heeft er niet zoveel last van, maar ik zal er nooit aan wennen. Hier in ons dorp wandelen is voor ons dus geen optie meer. Op tweede Kerstdag zijn we daarom met de baasjes naar landgoed Brakel gereden. Daar staan weinig huizen en kunnen we fijn in het bos wandelen. Was ook inderdaad rustig. Gisteren waren we in Nederhemert wandelen, maar dat was niet zo’n succes. Toen we uitstapten hoorden we al de eerste knallen. Wilde het liefst meteen weer naar huis. Ik zal blij zijn als dat weer over is.

 

Een dag sneeuw op 16 december 2018

Zo beste mensen, dat was het van ons voor dit jaar. We wensen iedereen een fijne – en hopelijk rustige – jaarwisseling en alvast de beste wensen voor het jaar 2019. Tot volgend jaar!

Nederlands Kampioenschap Fhn 2018

Een aantal maanden geleden heb ik al een keer verteld dat het vrouwtje en ik nu ook wedstrijden lopen bij de Fhn. Net als bij de RvB heb je daar ook één keer per jaar het Nederlands Kampioenschap, maar daar geldt wel een ander principe. Bij de RvB heb je zaterdags een preselectie, waar je je kunt plaatsen voor het NK. Heb je dat gedaan, dan mag je de volgende dag deelnemen aan het NK en kan je Nederlands kampioen worden. Bij de Fhn kan je je selecteren via de gewone wedstrijden. Je moet precies vier keer een vast parcours en precies vier keer een jumping uitlopen. Dat klinkt eigenlijk niet zo moeilijk, maar het probleem is dat we niet alle wedstrijden kunnen lopen. Veel van de wedstrijden worden gehouden in het hoge noorden en die zijn voor ons gewoon te ver weg. Dus moet je het goed doen op de wedstrijden die je wel loopt.

 

Strabrechtse Heide

Het leek het vrouwtje en mij enig om een keer aan een NK te mogen deelnemen, dus hebben we de afgelopen maanden zo goed mogelijk gelopen. En ja, het is ons gelukt. We mochten meedoen. Gisterochtend zijn we dus afgereisd naar Udenhout, waar het NK plaatsvond. Bij de gewone wedstrijden moeten we altijd een vast parcours, een jumping en een spel lopen. Bij het NK wordt het spel echter vervangen door een tweede vast parcours.

 

Herfst in park Oudegein

Ik had er helemaal zin in. Als eerste moesten we een vast parcours lopen. Dat ging prima, maar toen ik van de kattenloop afliep, ging toch weer de arm van meneer de keurmeester omhoog. Nee hè, ik heb echt zo mijn best gedaan. Kan niet veel gescheeld hebben. We hadden de snelste tijd van allemaal, maar door de gemiste afloop kattenloop helaas ook vijf strafpunten. Wel een tweede plaats. Daarna kwam de jumping aan de beurt. Ik dacht nu is het erop of eronder. Rennen dus. Was ook een rondje waar je behoorlijk vaart kon maken. Ik rende als een gek tot mijn vrouwtje ineens spoorloos was. Moest toch even kijken waar ze blijft, dus ik draai me om om te kijken waar ze is en daarvoor heeft meneer de keurmeester een weigering gegeven. Nou zeg, dat was toch echt wat overdreven. Wilde alleen weten of mijn vrouwtje me nog kon bijbenen. Ook hier weer de allersnelste tijd, maar ook weer vijf strafpunten voor de weigering en daardoor slechts een derde plaats. 

Na de twee parcoursen werd een tussenstand opgemaakt en aan de hand van dat schema moest vervolgens het tweede vast parcours worden gelopen. Eerst liepen die combinaties die het slechts gescoord hadden en de beste liep het laatst. Het vrouwtje en ik moesten als voorlaatste lopen, dus we stonden op de tweede plaats. Het Nederlands Kampioenschap was zo dicht bij. Het werd het perfecte rondje. Razendsnel renden we met zijn tweeën over het parcours. Alles klopte. Het vrouwtje en ik waren het perfecte team. We hadden ook ontzettend veel lol. Echt gaaf om zo te racen. We waren zo blij toen we gefinished waren. Veel mensen feliciteerden ons met ons perfecte rondje. Dat moest voldoende zijn. Een paar minuten later kwam echter onze trainer en die zei dat ik het raakvlak van de kattenloop weer niet helemaal geraakt had. Hè? Hoe kan dat? Niemand had gezien dat mevrouw de keurmeester haar arm heeft opgestoken. Nee, dat had ze ook niet, maar naast de kattenloop stond een tweede keurmeester en bij hem ging wel de arm omhoog. De moed zakte in onze schoenen.

De combinatie, die op nummer één stond, liep net als tijdens de vorige rondjes heel erg langzaam, maar wederom foutloos. Het was afwachten wat het eindresultaat zou zijn. Ondanks onze supersnelle tijden zijn wij helaas slechts tweede geworden en die langzame combinatie werd Nederlands kampioen. Dat hakt er toch een beetje in. Wat was het leuk geweest als onze droom uitgekomen zou zijn. We hebben zo goed gelopen, razendsnel, en dan slechts tweede. Zelfs de wip ging helemaal prima, geen enkele aarzeling en ook de palen deed ik supersnel.

Nou ja, we kunnen er niets meer aan doen. Ik krijg nu extra kattenloop training, zegt het vrouwtje, en volgend jaar gaan we er weer helemaal voor. Dat waren overigens mijn laatste rondjes in de A-klasse. Volgend jaar mag ik in de B-klasse starten.

Ook voor de competitie hebben we overigens een prijs gehad. We hadden al die maanden zo goed gelopen dat we eerste in de competitie stonden. Maar ineens sprong ik tijdens een vast parcours ook daar te vroeg van de kattenloop af en dat heeft ons ook hier de eerste plaats gekost. Dus ook bij de competitie slechts tweede.

De afgelopen weken hebben we overigens ook nog een paar leuke herfstwandelingen gemaakt. Eind oktober waren we naar de Strabrechtse Heide bij Heeze. Volgens de beschrijving zou daar een grote plas liggen. Helaas stond daar geen druppel water meer in, alles uitgedroogd. Alle dieren, die normaal in die plas leven, zijn er helaas ook niet meer. Vorige week waren we weer een keer in park Oudegein bij Nieuwegein. Dat is echt een heel leuk park met veel waterpartijen. Hier kon je duidelijk merken dat de herfst nu voorbij is en dat de winter eraan zit te komen. De bomen hebben steeds minder bladeren.

Ineens is het herfst

Jullie zullen je zeker afvragen wat we de afgelopen weken allemaal gedaan hebben. Nou, we hebben vooral intens genoten van het zomerse weer dat we tot vorige week hadden. Heel veel leuke wandelingen gemaakt met ons vrouwtje. Helaas is het nu ineens afgelopen met het zomerse weer en de warme temperaturen. Mij maakt het niet uit, als het maar droog blijft. Ben niet zo voor regen, want dan wordt mijn vacht nat en dat is niet zo fijn.

Het vrouwtje had beloofd dat we in de vakantie met de boot zouden varen, maar daar was helaas geen tijd meer voor. Dat komt op de agenda voor volgend jaar. De baasjes moesten namelijk nog verschillende dingen in huis doen en die hadden voorrang.

De afgelopen weken hebben we ook weer verschillende wedstrijden gelopen. Ik ben twee keer eerste en een keer tweede geweest bij de FHN en bij de RvB had ik een achtste plaats. En ook Romy had nu een keer prijs. Zij was tweede bij het spel bij de FHN in Udenhout. Wat ben ik trots op mijn zusje. 

Herfst in bomenpark Heesch 'De Maashorst'

Afgelopen zondag hadden we de jaarlijkse sheltiewedstrijd. Romy mocht voor het eerst meedoen, dus we waren allemaal benieuwd hoe dat zou gaan. Op zich ging dat niet verkeerd, maar het grootste probleem is dat mijn kleine zus niet blijft zitten. De jumping begon met twee sprongen achter elkaar en direct daarachter lag een tunnel. Het was echter niet de bedoeling om de tunnel in te gaan, maar naar links af te slaan en over de volgende sprong te springen. Nou, ik denk dat jullie al kunnen raden wat er gebeurde. Romy rende vanzelfsprekend als een gek de tunnel in. Om zo’n parcours te kunnen lopen, moet ze dus blijven zitten. Maar ja, dat is juist het probleem. Het vast parcours ging stukken beter, alleen liep ze ergens achterin ook weer een tunnel in en dat mocht niet. Desalniettemin was het vrouwtje heel erg tevreden over haar prestaties. Voor de rest heeft ze het goed gedaan. 

Zand was er ook in het bomenpark

Tot nu toe heb ik het eigenlijk nog nooit goed gedaan op de sheltiewedstrijd, altijd een diskwalificatie. Onze verwachtingen waren daarom niet al te hoog. Het vast parcours ging goed, tot het vrouwtje kort vóór het eind besloot om het parcours anders te lopen dan dat ze verkend had.  Ze had namelijk bij verschillende andere mensen gezien dat haar oplossing net iets langer duurde, daarom koos ze voor een andere variant. Maar als je die variant niet verkend hebt, werkt dat meestal niet en zo was dat ook in dit geval. Ik begreep niet zo goed wat zij nu van mij verwachtte. Het gevolg was dat ik van de verkeerde kant over de hoorde sprong. Dus diskwalificatie. De jumping ging netjes: 14^e van 56 combinaties. Oké, het is geen topprestatie, maar we zijn er toch trots op. Eindelijk een keer een uitslag op de sheltiewedstrijd.

De dag na de sheltiewedstrijd waren de baasjes een dagje vrij en wat doe je dan? Juist, dan gaan we met zijn allen op pad, zodat het vrouwtje herfstfoto’s kan maken. Het vrouwtje had een nieuwe locatie gevonden: het bomenpark in Heesch. We dachten dat het daar heerlijk rustig was, want het was immers maandag en dan zitten de meeste mensen op het werk. Niet dus. Toen wij daar arriveerden was de parkeerplaats al vrij vol. Ook onderweg overal mensen en heel veel honden. Maar het was wel leuk, we hebben goed gewandeld. Voor herfstfoto’s bleek die locatie echter niet zo’n aanrader.

Over een paar dagen vindt overigens weer de ISAC (internationale sheltiewedstrijd) plaats. Die is dit jaar in Soliera (Modena) in Italië. Ik was er dolgraag naartoe gegaan en het vrouwtje ook. De baasjes hebben er lang over nagedacht of dat haalbaar is. Van ons uit is dat zo’n 1.200 km rijden. Dat vonden de baasjes te veel voor één dag, dus was het idee om op de eerste dag ongeveer de helft te rijden, vervolgens ergens te overnachten en de volgende dag de rest te rijden. Op de weg terug zou hetzelfde schema worden aangehouden. Nou, dan nog drie dagen wedstrijd en drie dagen na de wedstrijd thuis uitrusten, dat zou de baasjes bijna twee weken vakantie kosten. En al die overnachtingen zijn natuurlijk ook niet gratis. Uiteindelijk was de conclusie dat dat voor ons geen haalbare kaart is. Hopelijk is de ISAC volgend jaar weer in een land dat iets dichterbij is. Duimen dus!.

Gelukkig weer thuis

De laatste dagen van onze vakantie gingen vliegensvlug voorbij. Dinsdags waren we nog twee watervallen in Mont-Dore bezichtigen. Die hebben allebei een heel moeilijke naam: cascade du Quereuilh en du Rossignolet. Het was nog steeds ontzettend warm, maar in het bos en bij de watervallen zelf viel het reuze mee. Heel eerlijk gezegd waren we allemaal niet zo onder de indruk van de watervallen. Ze waren wel mooi, maar in Polen hebben we veel mooiere gezien. Helaas was het ’s middags weer zo heet dat we helemaal niets konden doen.

 

Romy bij de waterval

Woensdags was het gelukkig een stuk koeler. Eindelijk! We besloten om een wandeling te maken bij Lac du Guèry. Daar kan je namelijk door het bos wandelen en boven heb je een prachtig uitzicht. Gelukkig waren niet veel mensen op het idee gekomen om daar te gaan wandelen. Het was heerlijk rustig en we konden zo echt van het prachtige landschap genieten.

 

Landschap bij Lac du Guery

’s Middag hebben we een bezoek gebracht aan La Bourboule, dat in de buurt van Mont-Dore ligt. Daar was het een stuk minder druk, maar het was er wel gezellig. En daar is ook de supermarkt, waar de baasjes tijdens de vakantie vaker boodschappen hebben gedaan. Het vrouwtje wilde daar verschillende kazen kopen om mee te nemen naar huis. Ik had eigenlijk gedacht dat ze een grap gemaakt had, maar kennelijk was het menens. Dat viel overigens reuze mee. De kazen waren heel goed verpakt, dus we hoefden niet de hele rit naar huis in een kaaslucht te zitten.

Donderdagochtend was het dan zo ver: na het ontbijt van de baasjes werden de spullen in de auto geladen en we vertrokken naar Chalons-en-Champagne. Dat was een ritje van bijna 600 km, dus het duurde wel even vóór we daar waren. Het vrouwtje had gehoopt dat we nog iets van het stadje konden zien, maar het was al bijna avond vóór we bij ons hotel arriveerden. De baasjes gingen nog iets eten en toen was het al bijna tijd om te gaan slapen.

Gisterochtend moesten we gelukkig nog slechts zo’n 400 km rijden en ’s middags kwamen we weer aan in ons dorpje. Wat was ik blij om weer thuis te zijn en Romy ook. Eindelijk weer gras waar we onze behoeften op kunnen doen. Geen afgronden, maar beschaafde wegen en paden om op te lopen. Vertrouwde geuren. Onze hondenvriendjes. En vannacht hebben we allebei heerlijk geslapen op ons matras.

We zijn het met zijn allen eens: deze vakantie was niet echt een succes. Het is ongetwijfeld een mooie streek, maar niet voor ons. We hadden allemaal veel meer van de vakantie verwacht. Vorig jaar in Zuid-Duitsland was het prachtig. Daar kon je heel mooie wandelingen maken, zonder te klimmen en zonder angstaanjagende afgronden. In de Auvergne is dat allemaal anders. Nou, volgend jaar gaan we hopelijk weer echt iets leuks doen. Ik ben in ieder geval blij om weer thuis te zijn.

Orcival

In Mont-Dore wordt het eigenlijk nooit echt heet, vertelden de verhuurders van ons appartement. Temperaturen boven de 32 graden zijn heel uitzonderlijk. Maar helaas hebben we juist nu zo’n uitzonderlijke situatie. Het is bloedheet, ook in Mont-Dore en vooral in de plaatsen daaromheen. Geen weer voor Romy en mij. De baasjes hebben daarom besloten om vanochtend slechts een kort uitstapje te maken.

 

Chateau de Cordes

We reden richting Orcival, waar chateau de Cordès ligt. Dat is een heel mooi kasteel om te zien. Ook is er een heel mooi park, dat veel schaduw geeft. Voor ons was het daardoor goed uit te houden. We hebben een fijne wandeling met de baasjes door het park gemaakt. Daarna hebben we ook nog het dorpje Orcival bezichtigd. Dat is een heel klein dorpje, waar je zo voorbij rijdt als je niet van het bestaan afweet. Maar het is echt de moeite waard. Het dorp bestaat slechts uit een vijftigtal huizen, maar het ene huis is mooier dan het andere. 

Romy en ik bij het kasteel

Midden in het dorp staat de Basilique Notre-Dame d’Orcival. Dat schijnt één van de vijf belangrijkste kerken van de Auvergne te zijn. Er zijn verschillende kleine winkeltjes en het ziet er uit alsof de tijd daar stil is blijven staan. En wat een rust! Heel anders dan Mont-Dore, waar talloze toeristen rondlopen.

 

Orcival

Na de lunch zijn we weer teruggegaan naar ons appartement. De temperaturen begonnen namelijk aardig op te lopen en voor ons was het gewoonweg te warm. In het appartement is het goed uit te houden. Door het afdak komt daar nooit de zon naar binnen en dus wordt het ook niet warm. Het nadeel is wel dat het de hele dag vrij donker is binnen. Maar ja, je kan niet alles hebben.

Later in de middag mochten we met het vrouwtje naar het postkantoor. Ze moest namelijk een paar postzegels kopen voor de kaarten die ze geschreven had. Dat is niet al te ver van ons appartement vandaan, dus dat was goed te doen voor ons. De weg naar het postkantoor kennen we inmiddels goed, want voor het postkantoor is min of meer de enige plek met een beetje gras waar we uitgelaten kunnen worden. Zo, die dag ligt weer achter ons. Hopelijk morgen iets minder warm.

Sermontizon en Parentignant

Vanochtend vertrokken we naar Sermontizon waar château d’Aulteribe is. Om daar te komen moesten we een heel eind rijden en dat is hier niet altijd makkelijk. Je hebt hier niet overal snelwegen, dus moet je heel vaak door de bergen rijden en dat kost veel tijd. En overal heb je van die vreselijke wegen met die diepe afgronden. Wat ben ik blij dat wij niet hier wonen, want ik vind dat helemaal niets.

 

Prachtig landschap dat we onderweg tegenkwamen

De reis heeft veel langer geduurd dan gedacht. Toen we bij het kasteel aankwamen was het al bijna twaalf uur. Bij ons thuis is dat niets bijzonders, maar hier wel. Tussen twaalf en twee uur ’s middags wordt hier namelijk middagrust gehouden. Winkels, parken en ook kastelen sluiten dan gewoon. Een vriendelijke mevrouw, die achter de balie zat, zei dat we wel het park kunnen bezichtigen, maar het kasteel zelf ging pas na de middagrust open. We hebben dus eerst een wandeling door het park gemaakt. Eindelijk geen bergen en we hoefden ook niet te klimmen. Dat was echt genieten! Na de wandeling overlegden de baasjes wat ze nu moesten doen. Wachten tot het kasteel opent, of naar de volgende locatie vertrekken? Zij kozen voor het laatste.

 

Chateau d'Aulteribe

Het volgende doel was weer een kasteel: château Parentignant in de gelijknamige plaats Parentignant. Wauw, dat was een kasteel dat iets voorstelde. Er waren nogal wat mensen naar het kasteel gekomen. In een bijgebouw werd een concert gegeven. Veel mensen waren gekleed in Middeleeuwse kleding. Heel apart om te zien. Wij gingen onder een boom in de schaduw liggen en door de klassieke muziek waren we binnen no time in slaap gevallen.

 

Chateau Parentignant

Het vrouwtje informeerde in haar beste Frans wanneer de volgende rondleiding is. Ze was heel verrast dat die meneer in heel goed Engels antwoordde. Hier in Frankrijk is dat namelijk hoogst ongebruikelijk. Iedereen schijnt alleen maar Frans te praten en niemand doet enige moeite om een toerist in een andere taal te woord te staan. Zelfs bij de ‘tourist information’ wordt uitsluitend Frans gesproken. Heel apart, want zo’n kantoor is er toch om toeristen informatie te verstrekken over de streek? Maar als de toeristen de informatie niet begrijpen, heb je er toch helemaal niets aan. Gelukkig hebben Romy en ik deze problemen niet. De Franse honden praten dezelfde taal. Er was nog een Nederlands gezin dat de rondleiding wilde volgen. Ook die meneer, die zo goed Engels kon, ging mee om alles te vertalen en dus kon het vrouwtje het deze keer allemaal goed volgen. Deze keer was mijn vrouwtje overigens wel onder de indruk. Heel mooi kasteel, ook van binnen, zei ze toen ze terugkwam.

Lac Pavin te Besse-et-Saint-Anastaise

De afgelopen weken hebben we al het nodige meegemaakt met de warmte. Sinds eind juni is het overal volop zomer, met vaak tropische temperaturen. Niets voor ons hondjes. We houden meer van gematigd weer. Niet alleen bij ons thuis is het warm, hier ook. ’s Ochtends valt het over het algemeen nog mee, maar na de middag is het vaak niet om uit te houden. De baasjes hebben daarom besloten om het water en de schaduw op te zoeken.

Vanochtend bleven we in de buurt. In Mont-Dore zijn verschillende watervallen, onder andere Cascade du Saut du Loup. Die ligt buiten het dorp, dus moesten we daar met de auto naartoe. Dat was slechts een paar minuten rijden en gelukkig was er een parkeerplaats in de buurt. Vanaf de parkeerplaats was het slechts een korte wandeling. Veel was het echter niet. Het was maar een heel klein watervalletje. Maar ja, dat is misschien niet zo gek, na al de warmte van de afgelopen weken.

De baasjes hebben een hele lijst met zaken die we allemaal kunnen bezichtigen. Daar staan bijvoorbeeld verschillende watervallen op en ook dorpen. Één van de dorpjes is La Tour d’Auvergne en daar gingen we dus vervolgens naartoe. Dat is inderdaad een leuk klein dorpje met leuke huizen. En het is daar een stuk minder toeristisch en druk. Veel dorpsbewoners gaan ’s middags ergens op een terrasje zitten om een hapje te eten. Ook de baasjes hadden trek en dus gingen ook wij ergens zitten.

 

Baasjes, we willen graag varen

Het vrouwtje is helemaal gek op het eten hier. ’s Middags worden overal superlekkere salades geserveerd en dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Ook thuis eet ze continu groenvoer. Is hartstikke gezond, zegt zij, maar ja, ik weet het niet. Voor ons hondjes zou dat niets zijn.

Na een kwartiertje gewacht te hebben, werd weer een bord voor het vrouwtje neergezet met heel veel groen erop. Naast sla bevatten Franse salades ook allemaal kaas. In de Auvergne worden diverse soorten kaas gemaakt, de een lekkerder dan de ander. Mijn vrouwtje is er helemaal dol op en kan er geen genoeg van krijgen. Ze wil ook een aantal kazen mee naar huis nemen, zegt ze. Oh jee, ik vrees het ergste. Straks hebben we helemaal geen ruimte meer in de auto, omdat het vrouwtje overal haar kazen kwijt moet.

Na het eten vertrokken we naar Besse-et-Saint-Anastaise om een wandeling te maken om Le lac Pavin. Dat leek op een meer dat we al eerder tijdens een vakantie gezien hebben, namelijk toen we vier jaar geleden in Adrspach in Tsjechië waren. Ook daar had je aan de zijkant overal rotsen. De baasjes besloten om een wandeling te maken om het meer. Het was inmiddels vrij warm, maar een grootdeel van het wandelpad lag in het bos, dat moest dus goed te doen zijn. In het begin was het ook echt superleuk. Op een breed wandelpad konden we op ons gemak naast het water in de schaduw lopen. Toen we ongeveer de helft achter de rug hadden, werd het pad echter ineens steiler en smaller. Aan de ene kant waren diepe afgronden te zien van zeker zo’n tien meter diep. Nagenoeg nergens was er een hek of iets dergelijks, waaraan de baasjes zich hadden kunnen vasthouden. Het vrouwtje vond het helemaal niets en ook wij voelden ons niet helemaal op ons gemak. Maar we moesten wel verder, want teruggaan was geen optie. Wat waren we blij toen de wandeling achter de rug was.

Picherande en Lanobre

De ochtend begon al meteen met een probleem. We moesten uitgelaten worden, de vraag was alleen waar. Dat beetje groen dat er in Mont-Dore is, is op een behoorlijke afstand en dus eigenlijk veel te ver weg. Het vrouwtje liep met ons de straat aan de overkant in, waar een heel klein beetje groen te vinden was. Was meer onkruid dan gras, maar goed, het was in ieder geval groen. Was niet wat we normaal gewend zijn, maar we waren er blij mee.

 

Picherande

Voor vanochtend stond een bezoek aan een waterval in Picherande op het programma. Om daar te komen, moesten we door de bergen rijden. Jeetje zeg, ik kan jullie wat vertellen. Doodeng is het daar. Bijna overal gaat het honderden meters naar beneden en langs de kant is nergens een vangrail te vinden. Dat was echt iets voor mijn vrouwtje. Die heeft gigantische hoogtevrees. Ze heeft alleen strak voor zich uitgekeken op de weg en durfde niet naar beneden te kijken. Gelukkig kwamen we zo’n driekwartier later heelhuids in Picherande aan. Nu nog de waterval zoeken.

 

Het meer van Picheronde - wat een locatie!

We stopten bij een meer in de hoop daar een aanwijzing te vinden. Er stonden weliswaar diverse borden, maar helaas niets over een waterval. Nou, het maakte niet uit. Het meer was heel mooi, met prachtige uitzichten op de bergen. Dus hebben we daar maar wat rondgewandeld. Langs het meer stond een wit huisje, dat op het water uitkeek. Volgens een bord was het hele gebied eigendom van een particulier. Zou hij of zij in dat prachtige huisje wonen? Wauw, dat lijkt mij echt gaaf. Misschien kunnen de baasjes ook zoiets voor ons kopen?

Het vrouwtje had in ieder geval niet te veel beloofd: de natuur is hier inderdaad ongerept en het aantal toeristen was ook vrij beperkt. Dat was dus echt genieten. Wat een rust en wat voor uitzichten. Heel anders dan bij ons. Vervolgens hebben we nog wat in de buurt van Picherande rondgereden in de hoop de waterval te vinden. Maar die lag kennelijk heel goed verstopt.

 

Chateau de Val

’s Middags zijn we naar Lanobre gereden, waar château de Val ligt. Dat ligt in een ander deel van de Auvergne, namelijk in het departement Cantal en wij zitten in Puy-de-Dome, maar dat maakt verder niet uit. Gezien het aantal auto’s en toeristen is dat kennelijk een toeristisch trekpleister. Het kasteel is prachtig gelegen, direct aan een meer. Er is ook een breed zandstrand, waar verschillende mensen aan het zonnen en zwemmen waren.

 

Keuken van het kasteel

Het vrouwtje wilde het kasteel ook van binnen bezichtigen. Dat wordt ook het ‘kleine Versaille’ genoemd, dus de verwachtingen van het vrouwtje waren groot. Wij mochten niet mee naar binnen, maar we hoorden later van haar hoe het was. De hele rondleiding werd door een zeer gedreven gids in het Frans gegeven. Het vrouwtje heeft gelukkig de afgelopen weken haar Frans weer behoorlijk bijgespijkerd. Dat was niet verkeerd, want op die manier kon ze het toch redelijk volgen. Het interieur was inderdaad prachtig, maar zo echt onder de indruk was zij niet. We zijn toch een beetje verwend, want bij ons hebben we ook prachtige kastelen, waar veel meer rijkdom te vinden is.

 

Binnenhof van het kasteel

’s Avonds gingen we met de baasjes uit eten en toen hebben we toch iets heel aparts meegemaakt. Op het terras van het restaurant waren diverse tafels vrij. De baasjes kozen dus een tafel en gingen zitten. Na een poosje komt een meneer en vraagt in het Frans of de baasjes willen eten. Het vrouwtje beaamt dat. En toen zegt die meneer toch dat alles vol is en dat de baasjes moeten vertrekken. Hè? Hoezo vol? Waren nog talloze tafels vrij en nergens stond dat die gereserveerd zijn. Heel apart. We moesten dus op zoek naar een ander restaurant. Nog nooit meegemaakt zoiets. Gelukkig hebben wij van zulke dingen geen last, ons ‘restaurant vrouwtje’ dient altijd ons eten op.

Vive la France

De vorige keer heb ik al verteld dat de baasjes nu vakantie hebben en dat is altijd een periode waar wij ons ontzettend op verheugen. Meestal gaan we dan namelijk ergens naartoe. Ik had al gezien dat het vrouwtje maandenlang bezig was met de voorbereiding van onze vakantie. Al jaren roept zij dat ze dolgraag een keer naar Lake District in Engeland wil, want dat moet je gezien hebben, zegt zij. Volgens haar is het daar prachtig. Overal ongerepte natuur, waar je urenlang kunt wandelen zonder een mens tegen te komen. Dus ik was reuze benieuwd.

 

Abbaye Saint-Pierre de Mozac

De reis was al helemaal gepland. Het enige dat er nog moest gebeuren was een huisje huren. Toen las het baasje op een avond op internet dat in Engeland een vreselijke hondenziekte heerst, die Alabama rot heet. Een paar jaar geleden is die ziekte ineens in Engeland opgedoken. Niemand weet op welke manier wij hondjes besmet raken, of waardoor de ziekte wordt veroorzaakt. De ziekte schijnt meestal met huidklachten te beginnen en na een paar dagen ontstaat nierfalen en overlijden nagenoeg alle hondjes. Er is ook geen vaccinatie tegen de ziekte. Het vrouwtje schrok zich een ongeluk toen zij dat hoorde. De plannen voor Engeland werden dus meteen geschrapt.

 

Het kerkje van binnen

Op korte termijn moest een andere locatie worden gevonden en dat was niet zo makkelijk, want het waren nog slechts een paar weken tot aan de vakantie. Het vrouwtje ging weer op zoek in de hoop iets vergelijkbaars te vinden. Een paar dagen later was ze helemaal blij. Ze had iets gevonden. We zouden naar de Auvergne in Frankrijk gaan. Ook daar waren volgens haar weinig toeristen en veel ongerepte natuur. Er werd zo snel mogelijk een appartement geboekt en de reis kon beginnen.

 

Een gebouw naast de kerk

Op dinsdag, 31 juli 2018, vertrokken we dus naar Frankrijk. Omdat de afstand te ver is om in één keer te rijden, werd zowel voor de heen- als de terugreis een hotel geboekt. Dinsdags gingen we naar Sens en gisteren reden we verder naar onze eindbestemming Mont-Dore. Toen we daar ’s middags aankwamen, stond ons meteen een teleurstelling te wachten. Het vrouwtje had al op internet gezien dat de auto op straat geparkeerd moest worden. Maar wat we niet wisten was dat het daar stervensdruk was en dat er een enorm tekort aan parkeerplaatsen was. Het was dus even zoeken en een heel eind lopen tot het appartement. Ook dat was heel anders dan verwacht. Dat ligt onder een afdak, waardoor het binnen de hele dag donker is. Volgens de beschrijving zou er ook een tuin bij het appartement horen. Die was er ook, maar om daar te komen moet je op het dak van het huis klimmen en daar mogen Romy en ik niet los.

 

Huizen in Mozac

Al snel merkten we dat ook Mont-Dore heel anders was dan gedacht. Eigenlijk is dat qua inwoners een heel klein dorpje van nog geen 1.400 inwoners. Dan verwacht je eigenlijk dat het daar lekker rustig is. Maar nee, hoor, overal mensen, restaurants, winkels, en zelfs een bioscoop en een theater hebben ze daar. En helaas bijna geen groen. Het was niet makkelijk om een plekje te vinden waar wij uitgelaten konden worden. Slechts op twee plekken waren een paar vierkante meters met wat gras.

 

Chateau Dauphin in Pontgibaud

Vanochtend hebben we ons eerste uitstapje gemaakt. Het vrouwtje had een meer (Lac du Guéry) gevonden aan de rand van Mont-Dore, waar we hopelijk goed konden wandelen. Het meer was inderdaad mooi, maar ook niet echt spectaculair. Ten minste kon je er redelijk wandelen. Daarna waren we in Mozac, om daar een kerkje (Abbaye Saint-Pierre de Mozac) te bezichtigen. Er was ook een kasteel, maar dat was gesloten. In het dorp zelf was niet veel bijzonders te zien. Maakte een nogal vervallen indruk. Gelukkig had het vrouwtje nog een kasteel op haar lijstje: château Dauphin in Pontgibaud, dus gingen we daar naartoe. Al snel bleek echter dat wij hondjes daar niet welkom waren. Dat was natuurlijk een echte tegenvaller. Hopelijk gaat het de volgende dagen wat beter.

Geen zomer meer voor ons

Zoals ik de vorige keer al geschreven heb, had Romy op 19 en 21 juni twee dagen agility workshop. Die duurde de hele dag: ’s ochtends anderhalf uur, daarna tweeënhalf uur pauze en daarna nog een keer anderhalf uur. Ik mocht natuurlijk mee om te kijken. ’s Ochtends stapten we de auto in, het vrouwtje zette het adres van de hondenschool in de Tomtom en toen konden we vertrekken.

Eerst moesten we een stuk over de snelweg rijden. Het was niet echt druk, we konden op ons gemak rijden en we waren allemaal heel ontspannen. Kort vóór de afrit van de snelweg gaf de Tomtom echter ineens de melding dat de batterij leeg is en vóór we het wisten werd het scherm zwart. Het vrouwtje keek: de stekker van de Tomton zat in de oplader, maar blijkbaar was dat ding niet aan het opladen. Ze drukte – al lichtelijk in paniek – op het knopje om het apparaat weer aan te zetten. Ahhh, gelukkig, er zat weer leven in. Echter niet lang. Na een paar honderd meter kwam weer de melding dat de batterij leeg is en het scherm werd weer zwart.

Op het voorhoofd van mijn vrouwtje verschenen de eerste zweetdruppels. Ze had geen idee waar de hondenschool lag. Dus weer op het knopje drukken en ook deze keer liet de Tomtom ons niet in de steek. Maar ook nu duurde dat maar even. Zo bleven we aan de gang, tot het nog ongeveer twee kilometer was. Toen was er nog maar één conclusie te trekken: onze Tomtom had op weg naar Eck en Wiel helaas het leven gelaten. Gelukkig zag het vrouwtje een mevrouw met een hond lopen. Die wist waar de hondenschool was en zodoende kwamen we er toch nog tijdig aan. Maar van mijn ontspannen vrouwtje was er nog maar weinig over.

De training ging gelukkig prima. Romy deed het eigenlijk vrij goed. In ieder geval heeft ze veel geleerd. Twee dagen later gingen we – deze keer met een nieuwe Tomtom – weer naar Eck en Wiel voor de tweede dag. Nu was het vrouwtje een stuk meer ontspannen.

Direct daarna begon hier de zomer. Sindsdien heeft het nagenoeg niet meer geregend, de zon schijnt de hele dag en we hebben soms temperaturen waar ze zelfs in de woestijn nog jaloers op worden. Over het algemeen gaan we altijd met het vrouwtje hele leuke wandelingen maken, maar nu zijn we soms al aan het hijgen als we even worden uitgelaten. Als we iets doen, moet dat dus vroeg in de ochtend zijn, dan valt het nog een beetje mee. Ook de baasjes zijn aan het klagen. Overal is het warm. Ook in huis temperaturen van bijna dertig graden. Niet om uit te houden. En het ziet er overal uit, of beter gezegd het ziet er niet meer uit. Het gras is overal geel en groeit niet meer. Veel bomen verliezen nu al hun bladeren. Alles is kurkdroog. Kan iemand alsjeblieft wat kou onze kant op sturen?

Ik hoop dat het langzamerhand afgelopen is met de zomer. De baasjes hebben nu namelijk vakantie en dan willen we leuke dingen doen. Het vrouwtje heeft beloofd dat we in ieder geval met een boot varen. Deze zomer kan je namelijk voor het eerst met een boot vanaf Zaltbommel naar slot Loevestein varen en Romy en ik mogen ook mee. Dat lijkt me toch een keer leuk.

Romy wordt twee

Nou zeg, de laatste tijd hebben we het zo druk, dat we er geen tijd meer overhouden om nog iets op ons blog te zetten. Vol programma bij ons. Tja, waar moet ik beginnen? De vorige keer heb ik verteld over onze eerste FHN wedstrijd in Ambt Delden. Twee weken later stond alweer de tweede wedstrijd op het programma, die net als de eerste ook weer in Ambt Delden was. De baasjes hadden dus weer een lang weekend gepland. Deze keer gingen we echter naar een ander hotel.

 

Romy en ik bij kasteel Ruurlo

Over hotels gesproken. Die hebben allemaal heel rare regels. In het eerste hotel waar we waren, moesten de baasjes voor Romy en mij maar liefst € 30,- per nacht betalen. Als dank kregen we van het hotel een heel groot bot. Dat mochten we echter van het vrouwtje niet eten, want dat bevatte ingrediënten waar we allebei niet zo goed tegen kunnen en meteen diarree van krijgen. Is dus helemaal niet goed voor ons. Ook lag op de kamer een lange lijst, waarop stond wat we allemaal niet mogen en daarbij stond meteen een boete vermeld. Hond op bed: € 50,-. Hond poept en baasje ruimt niet op: € 140,-. Eh, even voor de duidelijkheid. Romy en ik zijn netjes opgevoed en gaan niet op bed zitten en ook onze baasjes hebben goede manieren en ruimen onze uitwerpselen altijd op. Dus op ons was dat allemaal niet van toepassing. Desondanks voelden we ons daar niet echt welkom. In het tweede hotel kregen we geen bot, maar Romy en ik waren tezamen voor € 8,- per nacht van harte welkom. Nou, als we nog een keer naar Ambt Delden gaan, dan weet ik wel in welk hotel ik wil zitten.

 

Kasteel Ruurlo

Maar nu eerst weer terug naar het begin. Op zaterdag, 28 mei, vertrokken we dus weer voor een lang weekend naar Ambt Delden. Onderweg stopten we eerst in de Achterhoek bij kasteel Ruurlo, waar we wat rondgewandeld hebben. Voor een echt uitgebreide wandeling was het echter te warm. De baasjes vonden het een leuk kasteel, alhoewel ze zich toch wat verbaasden over een supermoderne glazen toegangsbrug, die aan het kasteel was vastgemaakt. ’s Avonds, toen het weer iets was afgekoeld, hebben we nog een wandeling gemaakt over landgoed Twickel, waar we ook de eerste keer gewandeld hebben. 

De volgende dag begonnen we aan onze tweede FHN wedstrijd. Bij het vast parcours heb ik weer de afloop kattenloop niet netjes gedaan, maar voor de rest ging het super. Vast parcours 2^e plaats en jumping en gambling allebei 3^e plaats. Door de jumping foutloos te lopen, heb ik nu overigens al drie promotiepunten (dat is hetzelfde als u’tjes bij de RvB). Ik ben dus al naar de B-klasse gepromoveerd. Bij de FHN promoveer je echter niet automatisch gedurende een jaar, maar pas aan het eind. Je kan wel op vrijwillige basis promoveren. Samen met het vrouwtje hebben we gekeken wat het beste is voor ons. De conclusie was dat ik voorlopig in de A blijf lopen en dan wachten we maar even af wat Romy allemaal doet. Zij deed het deze keer op de gambling hartstikke goed: 5^e plaats. Nou, dat is toch een begin. Nu nog op de jumpings en vaste parcoursen en de promotiepunten liggen voor het oprapen.

 

Gefeliciteerd Romy met je 2e verjaardag

Op 10 juni werd mijn kleine zus twee jaar oud. Jeetje, waar blijft de tijd. Als ik heel eerlijk ben moet ik toch bekennen dat ik heel erg gesteld ben op haar, ook al gaat ze regelmatig met mijn bal ervandoor. Maar het is gewoon supergezellig om een zusje te hebben. Tijd om uitgebreid te vieren hadden we echter niet, want op die dag stond alweer de derde FHN wedstrijd gepland. Deze keer gingen we naar Nijmegen. Wauw zeg, wat een omgeving daar. De hondenschool, waar de wedstrijd werd gehouden, lag midden in een natuurgebied, met diverse grote plassen. Zo mooi. Je kon er echt goed wandelen. Helaas was het ook op die dag heel erg warm, zodat een uitgebreide wandeling er voor ons niet in zat. Met de tent stonden we onder een aantal grote bomen, die veel schaduw gaven. Daar was het goed vertoeven.

 

Molen op landgoed Twickel

Bij het vast parcours miste ik alweer het raakvlak van de kattenloop en dat bleek een dure misser. Slechts 3^e plaats. Met raakvlak was ik 1^e geweest. Oeps, dat doet echt pijn. Weet niet wat dat is met het raakvlak op de wedstrijden. Op de training doe ik het altijd goed. Op het snooker parcours heeft ieder toestel een bepaald aantal punten. Hoe meer toestellen je goed doet, hoe meer punten je dus hebt. Deze keer moest ik twee keer over de kattenloop en ja hoor, jullie raden het zeker al, twee keer de afloop gemist. Dat kostte maar liefst 14 punten. Slechts een 11^e plaats. De jumping ging weer hartstikke goed: 2^e plaats en weer een promotiepunt erbij. Romy deed het bij de snooker eigenlijk super. Het vrouwtje stuurde Romy echter ineens de tunnel in en dat mag niet op grond van de spelregels. Je krijgt dan weliswaar geen diskwalificatie, maar de puntentelling houdt op. Dat was zo jammer, want Romy liep gewoon een foutloos rondje.

Ook voor de rest hebben we geen tijd om ons te vervelen. We maken heel veel wandelingen om zoveel mogelijk te genieten van het mooie weer. Volgende week gaan we met Romy twee dagen een agility seminaar volgen, in de hoop dat ze daar iets van opsteekt. Ik laat me verrassen. Die lange weekenden vond ik trouwens echt super, zou ik aan kunnen wennen. Heerlijk om samen met de baasjes weg te zijn.