Wedstrijd in Bemmel

Op 26 juli was het eindelijk zo ver: in Bemmel vond de eerste officiële agility wedstrijd plaats sinds de uitbraak van Corona. Net als op de funwedstrijd, die we begin juli gelopen hebben, was ook hier alles aangepast. Over het algemeen duurt zo’n wedstrijd een hele dag. We komen vroeg in de ochtend, lopen verdeeld over de dag drie rondjes, en ergens laat in de middag zijn we dan klaar en gaan we weer naar huis. Nu moest iedere graad separaat lopen, zodat zo min mogelijk mensen op het terrein aanwezig zijn. Wij mochten pas om half een ’s middags komen. Vrouwtje had alleen met Romy ingeschreven, ze wilde toch eerst kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat.

 

23 weken

Er waren twee ringen: eentje voor het vast parcours en eentje voor de jumping en er werden dus slechts twee rondjes gelopen. Het vrouwtje moest meteen beide parcoursen verkennen: eerst het vast en daarna de jumping. Het lopen ging net andersom. Bij de jumping was de trainer van Romy de keurmeester. Hij maakt altijd prachtige parcoursen, maar het vrouwtje is dan altijd extra nerveus. Doet ze het niet goed, dan wordt ze namelijk bij de volgende training daarop aangesproken. Na het verkennen had het vrouwtje zo haar twijfels of ze dat met Romy kon lopen. Bij de eerste vier sprongen moest ze namelijk eigenlijk een keer wisselen, maar ze wist al van tevoren dat dat niet zou lukken. Ondanks alle oefeningen blijft Romy namelijk nog steeds niet echt zitten op een wedstrijd. Vrouwtje koos dus de variant zonder te wisselen. Tot mijn verbazing ging dat helemaal goed. Daarna zag je het vrouwtje ontspannen en ook de rest zag er prachtig uit. En ineens gebeurde het. Bij de op één na laatste horde. Romy was er al overheen en was al onderweg naar de laatste horde, toen plotseling het latje van de horde viel. Nee, hè, wat een drama, zeg. Zonder de horde waren Romy en mijn vrouwtje eerste geweest en hadden ze weer een winpunt gehad. Nu eindigden ze slechts op de achtste plaats.

 

Het vast parcours ging helemaal niet. Na de eerste drie hordes moest Romy naar de palen. Naast de palen lag echter heel uitnodigend een tunnel. Romy is gek op tunnels, dus ja, ik denk dat jullie al kunnen raden wat er gebeurd is. Romy koos natuurlijk voor de tunnel. Van de wanhopige kreten van vrouwtje trok ze zich duidelijk niets aan. Tja, dat was het, meteen een diskwalificatie. Ook de rest van het parcours ging nogal stroef. Desondanks waren het vrouwtje en Romy dolblij, dat kon je aan alles merken. Ze hebben er gewoon ontzettend van genoten dat ze weer samen mochten lopen. Ik was er wel een beetje jaloers op, maar binnenkort mag ik ook weer. Binnen drie uur waren we klaar en mochten we weer naar huis. Is ook een keer leuk.

 

Onlangs zaten de baasjes ’s avonds aan de eettafel te eten. Ineens zag vrouwtje onder de linker stoel iets wits liggen. Toen ze het opraapte zag ze dat dat spul was uit een knuffelbeest. Vrouwtje liep om de tafel heen en daar lag nog veel meer van dat spul. Dat is niet de eerste keer. Mijn nieuwe zus sloopt namelijk alles wat ze te pakken kan krijgen, dus daar kijken we al niet meer van op. De vraag was alleen wat ze nu weer gesloopt heeft. Tosha lag onder de eettafel, met mijn schaap en daarvan had ze de halve keel doorgebeten. Dat is toch ongelofelijk. Dat is mijn schaap.

 

Dat heb ik van de baasjes gekregen toen ik zeven jaar geleden hier ben komen wonen. Van het begin af aan was ik er helemaal dol op. Toen was het schaap bijna net zo groot dan ik, maar ik vond het echt zo’n leuk ding. Heb het zelfs mee naar bed gekomen en ook heel veel mee gespeeld. Toen Romy vier jaar geleden bij ons introk, mocht zij van mij daar ook mee spelen. Ook zij was helemaal gek op dat knuffelbeest. We zijn beiden zuinig geweest op ons schaapje. Na zeven jaar zag het er nog steeds zo uit als op de eerste dag toen ik het kreeg. En nu was de halve keel open. Nou, dat gaat me toch echt te ver. Vrouwtje heeft dat witte spul bij elkaar geraapt en weer in de kop van het schaap teruggeplaatst. Schaapje was flink gewond, er waren zo’n dertig hechtingen nodig vóór de kop weer vastzat. Gelukkig zie je er eigenlijk niets van, maar ik ben echt boos. Arm schaapje. Heeft het altijd goed gehad bij ons en nu ineens bijna doodgebeten.