De laatste dag in de Eifel

Gisteren was het helaas alweer zo ver: de laatste dag in de Eifel was aangebroken. Vorig jaar keek ik naar deze dag uit. Eindelijk weer naar huis. Dit jaar vind ik dat heel erg jammer. Het is hier gewoon fantastisch. Je kan hier overal fijn wandelen, je hebt spectaculaire uitzichten, het is over het algemeen niet echt druk hier. Wat wil een hondje meer? Voor de laatste dag stonden twee dingen op het programma. We zouden naar Bernkastel-Kues gaan, dat aan de Moezel ligt, en we zouden een wandeling maken bij Polch.

In alle reisgids over de Moezel staat dat je Bernkastel-Kues echt gezien moet hebben. Volgens de omschrijvingen is dat een schilderachtig dorp, dat tot de meest geliefde plaatsen langs de Moezel behoort. Ook wij wilden dat een keer zien. Aan de onderkant van het dorp ligt direct aan de Moezel een enorme parkeerplaats. Echt, zoiets heb ik nog nooit gezien. Volgens mij is die groter dan ons hele dorp. Je zou dan eigenlijk denken dat het geen enkele moeite kost om op zo’n grote parkeerplaats een plekje voor ons kleine autootje te vinden. Niet één plek, nergens. We hebben een paar keer rond gereden over de parkeerplaats in de hoop dat in de tussentijd iemand komt die misschien vertrekt. Maar nee hoor. Iedereen bleef staan. Na een half uur zoeken waren de baasjes het zat. We zijn gewoon vertrokken, zonder het dorp gezien te hebben.

Het vrouwtje wilde nog wat foto’s maken van de Moezel. Maar ja, waar? De auto konden we tenslotte niet kwijt. Toen we wegreden, moesten we over een brug rijden. Daar was het gelukkig niet druk. Het vrouwtje heeft gewoon de alarmlichten ingeschakeld, is uitgestapt en heeft een paar foto’s genomen. Juist op dat moment kwam een andere auto. Nou, die man werd echt boos op mijn vrouwtje. Jeetje zeg, je kan toch een beetje begrip tonen voor een paar gekke toeristen. Ik snap best wel dat dat niet zo fijn is als je daar woont en continu toeristen op zo’n brug blijven staan. Maar wat moet je anders? Zijn immers niet voldoende parkeerplaatsen in dat dorp.

Op de parkeerplaats in Polch was het gelukkig stukken rustiger en konden we de auto zonder problemen kwijt. Het vrouwtje had een leuke wandeling gevonden, zei ze, en die heette Paradiesweg Polch. Dat is een wandeling van 7,3 km. Nou, ik was benieuwd. Ik heb al vaker verteld dat wij eigenlijk niet zulke wandelaars zijn en dat is toch een behoorlijke afstand. Maar het was inderdaad de moeite waard. Je loopt voornamelijk langs weilanden. De paden zijn goed begaanbaar met een lichte stijging of daling. En de uitzichten zijn inderdaad prachtig. Je kunt heel ver kijken. Overal groen en niet alles volgestampt met huizen. Zelfs Romy hoorde je niet klagen. Ze heeft gewoon tot het eind vrolijk meegewandeld. Het weer was ook prachtig voor zo’n wandeling. Niet te warm en niet te koud en vooral droog.

 

De blokhut

’s Avonds hebben we nog een korte wandeling gemaakt bij de blokhut. Romy en ik mochten op het grasveld met de bal spelen. En dat was dus onze vakantie. Vanochtend zijn we weer naar huis gegaan. Jammer, was graag nog langer gebleven. Wat een mooie streek. Het vrouwtje heeft deze keer echt haar best gedaan om een leuke vakantiebestemming voor ons te vinden. We zijn allebei superblij met de vakantie. Was echt genieten.