Toch weer afgronden

Zoals ik gisteren al vertelde, ligt het dorpje Alflen direct in de buurt van de Moezel. Het is van hier uit slechts 18 Kilometer naar Cochem. Dat is heel fijn, want op die manier kunnen we van beide gebieden iets zien. Inmiddels weten we al dat het weer in beide gebieden totaal verschillend is. Hier in de Eifel is het een stuk kouder en regent het kennelijk vaker. Aan de Moezel schijnt veel vaker de zon. Daar heb je ook bijna overal wijnbergen, die hebben veel zon nodig.

 

Beilstein

Vanmorgen zijn we eerst naar de Moezel gegaan. Daar ligt het dorpje Beilstein. Is echt piepklein, heeft slechts 131 inwoners. Dat dorpje is echt prachtig. Overal waar je kijkt zie je vakwerkhuizen, die typisch zijn voor deze streek. Alle huizen zijn verschillend. Bij sommige huizen is het hout helemaal recht, maar je hebt ook huizen waar dat allemaal heel schuin is. Heel grappig. Het vrouwtje was bang dat daar veel toeristen op af zouden komen en daar was ze niet zo blij mee. Het vrouwtje wil namelijk altijd foto’s maken en met talloze toeristen is dat niet zo makkelijk. Het viel echter reuze mee met de drukte. Een paar fietsers en verder was het rustig.

Daarna zijn we naar het dorp Treis Karden gegaan. Ook dat ligt aan de Moezel. Het dorp zelf was niet zo interessant. Wij kwamen daar om de kerk St. Castor te bezichtigen. Die was niet onaardig, maar ook weer niets bijzonders, vonden de baasjes. Ik denk dat zij een beetje verwend zijn geraakt sinds we in Beieren waren, want daar was de ene kerk mooier dan de andere.

 

Burcht Metternich in Beilstein

We zijn verder gereden naar Wierschem, waar burcht Eltz ligt. Dat is een sprookjesachtige burcht, die op een steile rots ligt. Het vrouwtje maakte zich daar wel zorgen over, want hoe kom je bij de burcht? Toen we daar aankwamen, zagen we dat er twee mogelijkheden waren. Je kunt naar de burcht lopen, of je kunt met een shuttlebus gaan. De keuze was snel gemaakt. Toen we op de parkeerplaats uitstapten, zag het vrouwtje aan de ene kant diepe afgronden. Om naar de burcht te komen, moest je langs die afgronden wandelen. No way. Dat zag ik mijn vrouwtje echt niet doen. Het werd dus de shuttlebus.

De reis met de bus was echter ook angstaanjagend. Om naar de burcht te komen, moet de bus op een weg rijden die steil onlaag gaat. Overal zijn krappe bochten. De bus kon slechts in de eerste versnelling rijden en de chauffeur moest continu remmen. Mijn vrouwtje werd helemaal bleek en ook ik had er niet zo’n goed gevoel bij. Gelukkig duurde de rit slechts een paar seconden, maar we waren echt blij toen we weer konden uitstappen.

 

Burcht Eltz

Het vrouwtje wilde de burcht graag bezichtigen. Ze had er echter weinig vertrouwen in dat dat lukt. Ze durfde amper naar de burcht te lopen, direct naast de muren van de burcht waren diepe afgronden. Wat doe je in zo’n geval? Precies: je stuurt eerst de baas op de rondleiding, zodat hij de situatie kan verkennen. Echt iets voor mijn vrouwtje. Wij gingen met zijn drieën in een hoekje op een trap zitten. Een uur later kwam het baasje weer terug. Vrouwtje zou niet eens bij de ingang komen, vertelde hij. Overal afgronden. Nee, dat zag mijn vrouwtje niet zitten. Dus dan maar geen bezichtiging. We zijn terug naar de bushalte. Nu moest het busje de berg weer op, wat net zo eng was. Nou, voor ons hoeft burcht Eltz niet meer. Was er ook stervensdruk.

 

Landschap bij het Laacher meer

Daarna zijn we nog een keer naar de abdij Maria Laach om daar een rondwandeling te maken. Helaas begon het op weg daarnaartoe al licht te regenen en toen we daar aankwamen was het behoorlijk aan het regenen. De baasjes besloten om eerst iets te gaan eten. Gelukkig werd de regen minder en toen de baasjes klaar waren met eten begon de zon weer te schijnen. We hebben een leuke wandeling gemaakt.

 

Abdij Maria Laach

We verheugden ons op een avond op ons terras. Helaas begon het al op de vroege avond te onweren en niet een beetje ook. De hemel was helemaal grijs. Het prachtige Eifel landschap verdween uit het zicht en veranderde in een grijze massa. En het bleef regenen. Helaas geen terras voor ons. Laten we hopen dat het morgen weer beter is.