Happy new year

Allemaal een heel gelukkig en gezond nieuw jaar toegewenst. Ik hoop dat het voor ons allemaal een spetterend jaar wordt. Dit jaar is niet zo goed geëindigd. Mijn vrouwtje heeft namelijk kort voor de Kerstvakantie op de hondenschool tijdens de training een blessure opgelopen: zweepslag in haar been. We moesten daarom al vóór de Kerstsluiting stoppen en aan de tweede wintercompetitie konden we helaas ook niet deelnemen. Jammer, maar gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter met het vrouwtje en over een paar dagen kunnen we hopelijk weer lekker gaan trainen. Verheug me er nu al op.

 

 

Zoals jullie weten is Oud en Nieuw niet zo mijn ding, wat vooral komt door dat vreselijke geknal. Hier bij ons waren de eerste knallen al op dinsdag te horen en sindsdien verkeer ik in permanente angst. Vreselijk is dat. Bij iedere knal schrik ik me gewoonweg een ongeluk. Zodra ik ook maar iets hoor, ren ik meteen naar mijn vrouwtje om daar bescherming te zoeken. Die kan er weliswaar ook niets aan dat geknal veranderen, maar het geeft toch een veilig gevoel.

Poes Rakkertje

Kerstmis vind ik persoonlijk veel leuker. Samen met de baasjes hebben we op beide Kerstdagen uitgebreide wandelingen gemaakt. De eerste dag waren we aan de Maas, waar ik achter mijn balletje aangerend heb. Heerlijk! Op de tweede dag hebben we de loslooproute in de Drunense Duinen gelopen. Dat was superleuk. Heb weer heel wat leuke hondjes ontmoet. Altijd gezellig.

Samen met kater Wibi op de bank

En vandaag dan eindelijk een primeur: een foto van mij, samen met Wibi. Ik heb namelijk onlangs gemerkt dat ik jullie nog nooit iets over mijn andere huisgenoten verteld heb. De baasjes hebben namelijk ook twee katten: kater Wibi en poes Rakkertje. Het klopt overigens niet wat altijd gezegd wordt, dat honden en katten niet met elkaar kunnen opschieten. Wij hebben het heel gezellig met zijn drieën. Ik was altijd de oren van de twee katten en ’s avonds lig ik samen met Wibi op de bank. Soms spelen we ook samen, maar wat dat betreft zijn die twee toch een beetje saai. Liggen liever te slapen. En dat ga ik nu ook doen, want het is al behoorlijk laat.

Wintercompetitie 1

Vandaag heb ik mijn allereerste wedstrijd in de behendigheid gelopen. Best wel spannend allemaal, want ik had geen idee wat me zo allemaal te wachten stond. Het vrouwtje heeft het wel een beetje uitgelegd, maar ja, zoiets moet je toch zelf meemaken. De wedstrijd werd in een manege gehouden, waar het ontiegelijk druk was. Overal blaffende hondjes en talloze baasjes. Een manege ken ik wel, want daar trainen we één keer per week, maar daar is het altijd rustig. Was dus echt wennen voor mij.

Belmonte arboretum Wageningen

 

We waren vrij snel aan de beurt met ons eerste parcours, dat een vast parcours was. Nadat het vrouwtje uitgebreid verkend had, mochten we starten. Het begon met een sprong en daarna kwam de wip, die ik nog steeds niet zo fijn vind. Ik wilde geen risico nemen en ben de wip helemaal op mijn gemak opgelopen. Dat ging best wel lekker. Daarna waren de palen aan de beurt, die ik overigens inmiddels helemaal onder de knie heb. Maar ja, ook hier wilde ik het zekere voor het onzekere nemen, dus ook hier nam ik ruim de tijd. Helaas was ik aan het eind een beetje de tel kwijt, in plaats van twaalf palen had ik er slechts elf gedaan. Oei, dat was niet goed, dus helemaal opnieuw. Gelukkig kwam daarna een sprong en die ging helemaal perfect. Vervolgens de kattenloop. Normaal ben ik daar helemaal gek op, scheur er zo overheen. Maar deze had heel andere kleur dan ik gewend ben. Dat vertrouwde ik niet helemaal. Dus ook gewoon op mijn gemak gedaan.

Het volgende toestel was de tunnel en toen werd ik wakker. Superleuk man. Wat deden we hier ook alweer? Oh ja, een behendigheidswedstrijd lopen. Dan moet je een beetje snel zijn, toch? Nou en toen heb ik zo hard gelopen als ik kon. Van het vrouwtje begreep ik later dat dat niet meer zo veel geholpen heeft. We hebben er 77,41 seconden over gedaan, dat was ver buiten de toegestane tijd en daarom hebben we een diskwalificatie gehad. Maar ja, voor de rest hebben we het netjes gedaan, slechts één fout.

Wandeling op 1 november 2015

 

Na een uur of twee wachten mochten we ons volgende parcours doen: de jumping. Daar zit geen wip, kattenloop en schutting in. Het parcours begon echter weer moeilijk, namelijk met de palen. Ik wilde er niet weer uitschieten, dus heb ik nu echt goed geteld. Dat lukte prima en daarna konden we racen. Halverwege het parcours was er een heel moeilijke situatie met sprongen gecreëerd, maar dat losten we op alsof we nooit iets anders zouden doen. Prachtig. Toen we klaar waren sprong het vrouwtje een gat in de lucht. We hadden het parcours namelijk helemaal foutloos gelopen en dat deden slechts weinigen ons na. Oké, we hadden er ook weer 40,67 seconden over gedaan, maar dat was binnen de tijd en we eindigden zelfs als nummer 27 van 106 mensen. Dat was dus echt super.

Na urenlang wachten moesten we met ons team nog een estafette lopen. Die hebben we een paar dagen geleden uitgebreid op de hondenschool getraind. Ging helemaal perfect toen. Net als bij de training moesten het vrouwtje en ik als tweede starten. Tja, en ik heb geen idee wat me bezielde, maar ik had daar nu even geen zin meer in. Daarom bleef ik gewoon zitten waar ik zat. Laat de anderen het maar doen, dacht ik. Ik was moe en wilde naar huis. We mochten nog een keer starten, maar ook dat heeft niet geholpen, want ik was er gewoon klaar mee. Gelukkig had het vrouwtje daar begrip voor, want ze zag dat ik het gehad heb. De spullen werden bij elkaar geraapt en we vertrokken.

 

Voor mij was het een vermoeiende dag geweest. Al die nieuwe indrukken, de vele geluiden, vreemde honden, vreemde mensen. Ik was echt op. Lekker in de auto geslapen en toen we thuis aankwamen in mijn hoekje op de bank gaan liggen en weg was ik. Toch vond ik het een heel leuke dag. Het vrouwtje is ook best wel trots op onze prestaties, vooral op de jumping. Kan natuurlijk allemaal nog beter, maar voor onze eerste wedstrijd hebben we het niet slecht gedaan. Zo beste mensen, en nu ga ik weer verder met slapen, want ik ben echt doodmoe.

De kleurenpracht komt terug

Momenteel hebben de baasjes en ik het heel erg druk. De herfst is namelijk volop aan de gang, de bomen zijn prachtig verkleurd en daar willen we met zijn allen zoveel mogelijk van genieten. Het vrouwtje wil ook altijd alles op de gevoelige plaat vastleggen, dus wordt er bij ons nu wat afgewandeld.

Kasteel Nemelaer

 

Dat klinkt allemaal makkelijker dan het is, maar van tevoren moet een heleboel uitgezocht worden. Je kunt namelijk niet continu naar dezelfde plek gaan om foto’s te maken, wordt een beetje saai.

 

In augustus waren we al een keer bij kasteel Nemelaer en daar zijn we afgelopen weekend weer naartoe om te kijken hoe het daar in de herfst is. Dat viel eigenlijk een beetje tegen, weinig verkleurde bomen. Desondanks was het een leuk uitstapje. Ik heb lekker gewandeld, een paar leuke hondjes ontmoet en veel gesnuffeld. Mijn vrouwtje had het helaas minder naar haar zin. Halverwege gingen de baasjes op een bankje zitten om wat uit te rusten. Ineens kwamen honderde muggen op mijn vrouwtje af en hebben haar hele gezicht kapot gestoken. Ze zag er echt niet uit, het hele gezicht vol met dikke bulten die vreselijk jeukten. En de baas had helemaal niets.

 

Vandaag hebben we een andere locatie gekozen, eentje waar gelukkig geen muggen waren. We zijn naar park berg en bos in Apeldoorn, waar het daadwerkelijk heel erg mooi is. Het was ook echt perfect weer voor een uitstapje: geen wind, zon en aangename temperaturen. Dat was genieten.

 

park Berg en Bos

Je hebt daar van alles: een grote vijver, edelherten, wilde zwijnen, en een klimbos en speelweide voor kinderen. Voor mij hoeft dat allemaal niet, ik wil gewoon lekker met de baasjes wandelen en een beetje van het zonnetje genieten. Dan ben ik helemaal tevreden en blij. En als we ergens gaan zitten en ik geaaid word, kan mijn dag echt niet meer stuk.  

 

 

 

 

 

 

Sheltiedag 2015

Vandaag is het niet alleen Dierendag, maar er vindt ook weer de jaarlijkse sheltiedag plaats in ’s-Gravenzande. Dierendag is leuk, toch iets minder interessant, want ik heb 365 dagen per jaar dierendag. De sheltiedag aan het strand is echter slechts één keer en dat is altijd iets bijzonders, want dan kan ik eindelijk eens uitgebreid met andere shelties spelen.

 

Even voor de duidelijkheid: er zijn nog meer sheltiedagen. Iedere regio heeft een eigen dag. De regio zuid had eind augustus een leuke dag georganiseerd met halsbanden maken en een wandeling door een bos. Helaas was dat dit jaar juist één dag vóór we op vakantie naar Engeland gingen en dat was een beetje teveel van het goede. Anders had ik misschien twee keer van zo’n dag mogen genieten.

 

Net als vorig jaar werd de sheltiedag ook dit jaar weer gehouden in het strandpaviljoen. Dit jaar stond een keuring op het programma. Er waren aspirant keurmeesters uitgenodigd die zich willen specialiseren in de sheltie. Ook was een fotograaf ingehuurd die prachtige foto’s van ons allemaal moest maken. Toen we eenmaal allemaal op het strand waren, had de fotograaf alle handen vol aan ons. Shelties zover je oog kon kijken en we renden allemaal kris kras door mekaar heen.

 

Na wat rondgekeken te hebben, heb ik een hele leuke sheltie ontdekt, die mij kennelijk ook heel erg aardig vond. Die kon net als ik heel hard lopen, dat was dus prima. En gelukkig had dat hondje geen strik om zijn nek. Jullie herinneren je misschien nog mijn aanbidder van vorig jaar? Ook een heel knap hondje, maar met een strikje om zijn nek. Nou zeg, dat is niet zo mijn ding.

 

Het vrouwtje had mijn bal meegenomen en samen met mijn nieuw vriendje hebben we achter de bal aangelopen. Superleuk! We hebben reuze veel lol gehad en binnen de kortste keren zaten we helemaal onder het zand en waren we kletsnat.

Niet alle baasjes schijnen dat overigens leuk te vinden voor hun honden. Sommige hondjes moesten aan de riem lopen, omdat de baasjes bang waren dat de hondjes niet terug zouden komen. Hè? Anderen wilden niet dat hun hondje nat en vuil werd. Ik had echt met die hondjes te doen. Terwijl ik met mijn nieuw vriendje vrolijk aan het ravotten was, stonden zij er met een treurige blik te kijken.

 

Samen met mijn nieuw vriendje

Na een lange strandwandeling was er nog een barbecue voor de baasjes, die daar heel erg van genoten hebben. Terwijl de baasjes aan het eten waren, heb ik alvast een beetje uitgerust. Van zo’n strandwandeling word je toch vrij moe. Na het eten en nog wat praatjes ging het weer terug naar huis. In de auto heb ik heerlijk op de achterbank liggen slapen en gedroomd van mijn nieuw vriendje met wie ik zo’n superfijne dag mocht beleven. Zou hij ook nog stiekem aan mij denken?

 

 

 

 

 

Met mijn balletje naar de Waal

Toen we terugkwamen uit Engeland was ik benieuwd hoe het met al mijn vriendjes in het dorp is. Dat duurde wel even voor ik dat wist, want nagenoeg iedere viervoeter is een vriendje van mij en helaas komen we niet telkens iedereen tegen. Gelukkig is het met iedereen prima, daarom konden we vandaag met een gerust hart een uitstapje maken.

 

Strand vind ik altijd leuk, want daar kan ik niet alleen achter mijn bal aanlopen, ik kan ook nog lekker het water in. Een beetje afwisseling moet zijn, dus zijn we naar de Waal. De zee in Seatown was uniek, maar het zout water stond me toch iets minder aan. Onze rivieren zijn wat dat betreft iets leuker.

 

Inmiddels hebben we ook weer de eerste training van de wedstrijdgroep gehad. Gelukkig ben ik niets verleerd en heb ik weer heel goed met het vrouwtje gelopen. Ik vind het echt zo geweldig om te doen. Ieder parcours is verschillend en dus weer een uitdaging. Als we net iets onder de knie hebben, komt het volgende dat we moeten leren. Het wordt dus nooit saai. Een groot feest die agility, kan er geen genoeg van krijgen.

 

Bye bye Seatown

Toen we gisterochtend opstonden was het daadwerkelijk zo ver: de laatste ochtend op de camping in Seatown. Na het ontbijt begonnen de baasjes de spullen in te pakken en in de auto te laden. Een laatste blik op het prachtige strand, de zee, en dat was het dan. Op ons gemak, dus met verschillende pauzes ertussen, reden we naar Folkestone, waar we wederom een hotel hadden geboekt.

Laat ik kort zijn over het hotel: ik vond het echt een ramp. ’s Avonds was een bruiloft in het hotel en wij zaten – ja hoor – direct in de kamer boven de feestzaal. De muziek stond zo hard dat de spullen in de kamer aan het vibreren waren. Ik heb een bloedhekel aan lawaai en harde geluiden, daar word ik doodsbang van. Gelukkig hadden de baasjes daar begrip voor, dus hebben we een uitgebreide wandeling door het naastgelegen park gemaakt, waar ik weer een beetje tot rust kon komen.

’s Ochtends zijn we weer naar de shuttle en voor we het wisten waren we weer thuis. De reis met de shuttle was nu iets minder gecompliceerd omdat ik niet hoefde in te checken. Op de heenreis moest ik eerst langs de douane. Eerst heeft een vriendelijke dame gecontroleerd of de gegevens van mijn chip overeenstemmen met de gegevens in mijn paspoort. Daarna moesten we naar een balie, waar een lelijk kijkende man heel nauwkeurig wederom mijn paspoort bestudeerd heeft. Uiteindelijk kregen we een stikker met een hondenpoot erop en mochten de baasjes inchecken. Als je van Engeland naar Frankrijk teruggaat is dat allemaal minder ingewikkeld, de Fransen stellen geen nadere eisen.

Nou, en nu eerst weer hier mijn draai zien te vinden. Ik hoop dat we nog een paar leuke uitstapjes maken, zodat ik nog een beetje van het einde van de zomer kan genieten.

Abbotsbury

Hier in Zuid-Engeland heb je heel veel oude dorpjes en stadjes waar de tijd schijnbaar stil is blijven staan. Alleen door de auto’s en de kleding van mensen realiseer je je dat we in de 21^e eeuw zijn. Één van die dorpjes waar de afgelopen eeuwen kennelijk weinig is gebeurd, is Abbotsbury.

Kerk van Abbotsbury

 

Net als in zoveel Engelse dorpjes heb je ook hier een heel oud kerkhof, dat heel mooi is om te zien. Achter de smalle voorgevels heb je aan de achterkant soms grote tuinen liggen en vaak is daar ook een lunchroom gevestigd. Ik heb al meerdere keren verteld dat de baasjes, als we ergens naartoe gaan, altijd iets moeten eten, dus zijn we uiteindelijk weer in zo’n lunchroom beland.

’s Middags waren we weer naar het strand, waar ik uitgebreid gespeeld heb. Ik had het helemaal naar mijn zin, tot ineens de baasjes vertelden dat we morgen naar Folkestone gaan en de dag daarop naar huis.

 

Ik vind eigenlijk alles goed wat de baasjes doen, maar hier ben ik het toch niet mee eens. Ben net helemaal aan het genieten van de vakantie, het prachtige strand, het Engelse landschap, en nu al naar huis? Waarom? Wat mij betreft kunnen we hier nog een paar weken blijven.

 

 

Voor het eerst heb ik nu ook echt geprotesteerd, maar helaas schijnt dat niet te helpen. Vandaag was dus mijn laatste stranddag in Seatown, waar ik zoveel van heb genoten. Met tranen in mijn hart heb ik afscheid genomen.

 

Minterne Gardens en Sherborne Castle

Weer helemaal uitgerust, gingen we vanochtend weer op pad. De baasjes hadden een bezoek aan Minterne Gardens gepland, dat in het plaatsje Minterne Magna ligt.

Minterne House

 

Soms is het hier vrij avontuurlijk om ergens te komen, want de navigatie stuurt ons alle kanten op. Vooral schijnt de navigatie een voorkeur te hebben voor hele smalle wegen, die midden in de rimboe liggen. Op die manier hebben we de afgelopen dagen al heel veel dingen van Engeland gezien die waarschijnlijk andere toeristen niet zullen zien (of ze moeten dezelfde navigatie hebben).

 

Net als bij ons hebben boeren hier alle tijd van de wereld. Is eigenlijk niet verkeerd, want waar maak je je druk over, maar voor ons toeristen kan dat toch een beetje irritant zijn, als je een half uur moet wachten tot de boer klaar is met melken. Uiteindelijk komen we er wel, maar het duurt dan gewoon iets langer.

 

Minterne Gardens is, zoals de naam al doet vermoeden, een tuin. Op het complex staat ook een huis, maar dat is niet toegankelijk. Sinds 1620 wordt het huis bewoond door leden van de families Churchill en Digby, die nogal bekend zijn in Engeland, zeggen de baasjes. Op zich waren de tuinen prachtig, je kon er in ieder geval hartstikke goed wandelen en voor mij viel veel te ontdekken. Maar helaas kon je er al duidelijk merken dat we richting de herfst gaan, er stond nog maar weinig in bloei. De baasjes waren toch lichtelijk teleurgesteld. Het leuke waren al die kleine watervallen. Ik was echt helemaal onder de indruk daarvan.

Na een lunchpauze vertrokken we naar Sherborne Castle, dat in de gelijknamige plaats ligt. Ook dat kasteel wordt sinds eeuwen bewoond door leden van de familie Digby. Moeten rijke mensen zijn, zoveel grote huizen.

 

Sherborne Castle

 

Dat kasteel was wel van binnen te bezichtigen, maar zoals gebruikelijk mocht ik er niet mee in. Dus ging eerst het baasje naar binnen en daarna het vrouwtje. Voor mij is dat alleen positief, want ik vind zo’n kasteel toch niet interessant, maar met mij wordt dan heel veel gewandeld. Eerst heb ik met het vrouwtje een uitgebreide ronde door de tuinen gedaan en vervolgens met het baasje. Kortom: mij hoor je niet klagen.

 

Prachtige boom in de tuin van Sherborne Castle

 

En ’s avonds, toen we weer terug op de camping waren, hebben we nog een leuke strandwandeling gemaakt. Het was weer een hartstikke leuke dag. Wat is het toch fijn om op vakantie te zijn.

Strand in Seatown met Anchor Inn (wit gebouw)

Strandplezier

Na al die uitstapjes van gisteren was het vandaag de hoogste tijd voor een rustige dag. Het vrouwtje wilde een paar ansichtkaarten versturen en had daarvoor postzegels nodig. In het winkeltje op de camping hadden ze helaas geen postzegels voor het buitenland, dus moesten we naar het postkantoor van het naburige dorp, dat Chideock heet. Het was een fijne wandeling, deels over de camping en deels door weilanden, waar ik me heerlijk kon uitleven.

Landschap tussen Seatown en Chideock

 

Het dorpje Chideock is heel erg gezellig. Het is alsof je in een ander tijdperk belandt. Kennelijk is er slechts één winkeltje waar je van alles kunt kopen en dus ook postzegels. Het hele dorp gaat daar boodschappen doen en iedereen kent iedereen. Het vrouwtje voelde zich meteen helemaal thuis. Het dorpje heeft ook een prachtige kerk met een heel oud kerkhof. Daar moesten we natuurlijk even een kijkje nemen.

’s Middags gingen we naar het strand, dat direct aan de camping grenst. Het was dus vandaag echt ‘mijn’ dag. Lekker tekeergaan in het water. Zoals de trouwe lezer inmiddels weet, ben ik helemaal gek op golven. Die hebben wel iets. Toen ik pup was wilde ik de golven altijd vangen, maar helaas wilde mij dat nooit lukken. Daarom ben ik daar nu mee gestopt en geniet in plaats daarvan van andere zaken.

 

Hier zijn er soms vrij hoge golven, niet zoals bij ons aan de Maas en Waal. Alhoewel die soms ook behoorlijk kunnen zijn als zo’n groot vrachtschip langskomt. Maar toch is het hier helemaal anders. Maar weten jullie wat ze hier gedaan hebben? Iemand heeft hier gigantisch veel zout in het water gegooid. Super vies is dat als dat in mijn bekje komt.

 

 

Het was gelukkig eb, zodat we een heel eind konden wandelen. Op het uiterste punt lagen heel veel grote stenen in het water, die wilde ik graag nader bekijken. Heel interessant. Van zo’n wandeling ben je echter gauw bekaf, want op de kiezelsteentjes is het met mijn pootjes niet altijd makkelijk wandelen. Maar het viel wel mee, want tussendoor hebben we telkens gepauzeerd. De baasjes gingen op het strand zitten en ik, ja, ik heb natuurlijk geen rust, ben meteen weer het water in tot ik klets- en kletsnat was. Het voordeel van zo’n kiezelstrand is wel dat ik niet overal zand in mijn vacht heb, dus ook al was ik nat, ik zag er eigenlijk nog steeds heel erg netjes uit. Echt een super idee van de baasjes om zo’n stranddag te doen.

 

West, Noord, Zuid, West

Vanochtend moesten we al vroeg uit de veren, want er stond het nodige op de planning. We hebben allemaal heerlijk rustig geslapen, geen geluid te horen op de camping. Het is nog wel even wennen met het uitlaten ’s avonds. Daarvoor moeten we namelijk het terrein van de camping verlaten en daarbuiten is het pikkedonker. Nergens een straatlantaarn, geen huizen, helemaal niets. Gelukkig heeft het baasje een schijnwerper meegenomen, zodat we tenminste kunnen zien waar we lopen.

Ladram Bay in Devon

Direct na het ontbijt gingen we op weg richting Devon. Er stond een bezoek aan Ladram Bay (gelegen tussen Sidmouth en Budleigh Salterton) op de planning. De rit daar naartoe was prachtig, schitterende vergezichten. Alhoewel het allemaal de Jurassic Coast is kon je toch vrij snel merken dat we ineens in Devon zaten. Dorset heeft meer een wild karakter en Devon is eerder romantisch. Toen we bij Ladram Bay aankwamen, stond ons een verrassing te wachten. De baai was alleen te bereiken via het terrein van een camping. Toen we een paar meter richting de baai hadden gelopen, stond ineens een bord en daar stond op dat vanaf hier geen hondjes meer toegestaan zijn. Nou zeg, ik was diep teleurgesteld. Mijn vrouwtje had verteld dat de baai heel spectaculair is, met grote rotsen die het water uitsteken. En dat mocht ik dus niet zien. De baasjes gingen wel even kijken: eerst het baasje en daarna het vrouwtje en degene die bij mij bleef heeft me zo goed mogelijk getroost. Gelukkig was er nog een weg aan de bovenkant waar ik wel mocht komen en vanwaar ik toch even die prachtige rotsen mocht bewonderen.

Forde Abbey

 

De volgende bezienswaardigheid was Forde Abbey in Chard, waar ik wel van harte welkom was, zelfs in de lunchroom. Forde Abbey heeft prachtige tuinen, waar je uitgebreid kunt wandelen. Ook is er een heel groot fontein, een paar meter hoog. Dat schouwspel kun je een paar keer per dag bewonderen. Je mag er niet te dicht bij komen, want anders word je kletsnat. Ik had dat wel graag willen doen, maar dat zag het vrouwtje niet zitten. Er stonden tenslotte nog andere zaken op het programma en zo drijfnat de auto in is niet fijn.

Isle of Portland

 

Vervolgens maakten we ons op weg naar het eiland van Portland (Isle of Portland), dat net als Marken een schiereiland is. In tegenstelling tot andere plekken in Zuid-Engeland is op het eiland weinig natuurschoon te ontdekken, maar toch vond ik het er superleuk. We zijn helemaal naar de witte vuurtoren gegaan, die direct aan het strand staat en daar mocht ik los en achter mijn bal aanrennen. Dat was fijn, super idee om mijn bal mee te nemen.

Aan het eind van de dag gingen we naar de West Bay, bekend van de Engelse serie Broadchurch. Deze keer lag gelukkig geen lijk op het strand, maar het zag er precies zo uit als in de tv-serie. Na het maken van een paar foto’s gingen we terug naar de camping, vermoeid, maar heel erg tevreden en gelukkig.

Van Eastbourne naar Seatown

Toen we vanmorgen opstonden was het vakantiegevoel ver te zoeken: het regende namelijk pijpenstelen. Echt ongelofelijk. Binnen een paar seconden was je drijfnat. We waren dus heel erg blij dat we Eastbourne achter ons konden laten. Onderweg klaarde het gelukkig weer op. Wat een opluchting. Ook deze keer was er weer een tussenstop gepland, namelijk bij Highcliffe Castle, dat de baasjes wilden bezichtigen. Dat is een prachtig kasteel met een fantastische ligging: hoog gelegen met uitzicht over de zee en via een zigzag trap konden we op ons gemak naar zee lopen. Niet dat ik als hond dat zo interessant vindt, maar als de baasjes het leuk vinden, dan heb ik het ook naar mijn zin.

Highcliffe Castle

 

In de namiddag kwamen we op onze camping in Seatown aan en die valt absoluut niet tegen. Alles is hier daadwerkelijk super hond vriendelijk. Er is zelfs een uitrenveld voor ons hondjes waar we los mogen lopen. Ook mogen we het strand op, ook los, en dat ligt op een steenworp afstand. Kortom: het is hier fantastisch. De baasjes hebben weer goed werk verricht, zodat ik helemaal van mijn vakantie kan genieten.

Golden Cap beach Seatown

 

Nadat de baasjes zich in de caravan geïnstalleerd hadden, ging ons eerste uitstapje natuurlijk naar het strand om te kijken hoe het daar is. Wow, zelfs ik was onder de indruk: prachtige krijtrotsen, helder water en veel mensen met hun hondjes. Het strand is anders dan bij ons: alles ligt vol met kiezelsteentjes. Telkens als het water over die kiezelsteentjes komt hoor je zo’n sissend geluid, dat heel erg rustgevend is. Oei, ik ga hier volgens mij een echte zen-vakantie beleven.

En dat ben ik, helemaal aan het genieten van de vakantie

 

 

Vakantie in Engeland: Eastbourne

De afgelopen maanden waren de baasjes weer volop bezig met de vakantieplanning voor ons. Het was niet zo makkelijk om de juiste bestemming te vinden, want zo'n vakantieoord moet aan een paar eisen voldoen: het mag noch te warm noch te koud zijn, ik moet - uiteraard - welkom zijn, er moet iets leuks voor mij te doen zijn en de reis moet plezierig verlopen.

Het internet werd geraadpleegd, er werden boeken bestudeerd, en uiteindelijk viel de keuze dit jaar op het kleine plaatsje Seatown aan de Zuid-Engelse kust van Dorset, dat een super 'dog friendly' caravanpark heeft. De vraag was alleen hoe we daar zouden komen: met de boot of met de shuttle. Beide opties hebben zowel voor- als nadelen en de baasjes overlegden voortdurend heen en weer. Uiteindelijk viel de keuze op de shuttle, want dan hoef ik niet alleen op het parkeerdeck achter te blijven.

Het was voor ons wel heel erg vroeg opstaan, al om vier uur 's nachts, want de shuttle vertrekt immers niet bij ons voor de deur, dus moesten we eerst naar Frankrijk rijden. Het begon eigenlijk niet zo goed, want we waren amper vertrokken of het water begon met bakken uit de hemel te vallen. Maar geen nood, uiteindelijk werd het beter en toen we bij de shuttle aankwamen was het alweer droog.

Ik had geen idee wat ik me onder zo'n shuttle moest voorstellen. Gelukkig maar, want anders was ik er misschien niet meegegaan. Nou, even voor de mensen onder ons zonder ervaring: de shuttle is een trein waar de baasjes met de auto op moeten rijden en vervolgens rijdt de trein door een buis. Overal hoor je rare geluiden en bovendien is er van alles en nog wat aan het wiebelen. De baasjes hebben me proberen af te leiden en dat lukte aardig. Gelukkig duurde de reis niet lang en vóór ik het wist stonden we in Engeland.

Aangezien het naar de camping in Dorset nogal ver is, zijn we vandaag alleen tot Eastbourne gereden, waar de baasjes al een hotel gereserveerd hadden. Eerst maakten we echter een tussenstop in het dorpje Rye; een oud vestingstadje in East Sussex, waar de baasjes het een en ander bezichtigd hebben. Daarna ging de reis verder naar ons hotel in Eastbourne.

 

Rye

 

In de buurt van Eastbourne liggen Burling Gap en de Seven Sisters. Dat zijn zeven prachtige, zeer grote en vooral indrukwekkende krijtrotsen. Dus snel weer de auto in en daar naartoe. We waren niet de enigen, veel mensen waren er naartoe gekomen om dat natuurschoon te bewonderen. Veel mensen werden begeleid door hun trouwe viervoeters. Op die manier heb ik meteen kennis met de Engelse hondjes kunnen maken. Het valt me niet tegen moet ik zeggen, over het algemeen zijn het beschaafde hondjes.

Burling Gap and Seven Sisters

Aan de overkant van ons hotel ligt een prachtig strand met een pier. Na ons uitstapje zijn we nog even naar het strand waar ik mijn pootjes goed kon strekken. Heerlijk. Zo, en nu ga ik heel snel slapen, want morgenvroeg moet ik helemaal fit zijn voor de tweede etappe van onze reis.

Pier van Eastbourne